I just don't know it anymore -Frostlake-

Met zijn gevlekte kopje dat naar beneden hing slofte een apprentice tussen de bomen door. Sharppaw wist niet wat hij moest doen. Nog steeds spookte er van alles door zijn hoofd. Wie was hij? Waarom kon hij niet vrolijk zijn? Waarom had hij nergens zin in? Sharppaw wist het niet meer. Met veel tegenzin bleef de kater doorstappen, hij moest iets vangen...toch? Niet dat de kater veel kans had op het vangen van iets, hij lette niet eens op. Zijn hersenen lieten hem niet opletten. Het enige wat zijn hersenen hem lieten doen was nadenken hopend een antwoord te vinden op alles. Maar Sharppaw geloofde niet dat er een antwoord zou zijn. En ook al had de kater zijn hart laatst gelucht bij zijn zus het leek wel alsof er niets was veranderd. De kater had zijn twijfels vertelt maar nog steeds voelde hij zich leeg en verward. Zo bleef de kater doorstappen tot hij tegen iets groots op botste en op de grond viel. En zonder op te staan keek de kater op om te zien dat hij tegen een boom was aangelopen. Langzaam liet de kater zijn kop weer zakken met een grote zucht en bleef zo op de grond liggen. Hij deed niet eens moeite om op te staan.

-Frostlake ^-^