Close to death {Snowynight}

Haar blik verzachtte weer wat toen ze zag hoe Snowynight er aan toe was, mentaal. "H-het.. het spijt me.." Hikte ze zachtjes terwijl de witte poes haar kopje schudde. Als een moeder die haar kitten suste tilde ze met haar voorpootje de kin van Snowynight op, zodat de kattin haar wel moest aankijken. "Het geeft niet.." Zuchtte ze zachtjes terwijl ze haar poot weer terugtrok om haar gezicht ermee droog te wrijven. De tedere blik verharde echter weer wat toen ze de achterpoten van Snowynight in de gaten kreeg. De donkergrijze poes slikte even en voorzichtig nam ze enkele stapjes dichter naar haar achterpoten om te wonde beter te kunnen bezien. "Je achterpoten zijn wat geschaafd en verrekt," Begon ze eerst, waarna ze de poten nog wat beter observeerde om nadien tot een conclusie te komen. "Maar het is niet blijvend." Bevestigde ze. Hierna hielp ze de poes overeind en wiebelde ze even met haar oortjes. "Leun maar op mij, het is een lange weg terug en ik denk niet dat je in staat bent om die helemaal alleen af te leggen. En we willen je poten niet nog meer beschadigen." Ze gunde de poes even een meelevende blik en knikte nadien. Hierna begon ze aan de lange weg terug naar de Medicine den.
Toen de kamp ingang eenmaal in zicht was zuchtte ze even opgelucht. Snowynight mocht dan wel een zeer kleine en magere poes zijn, ieder gewicht zou na zo'n lange tijd wel meer lijken te wegen. Maar om de poes niet nog een groter schuldgevoel te geven zweeg ze. Littlepaw negeerde de vragende blikken die op haar en Snowynight werden geworpen en stapte regelrecht richting haar den, dit moest meteen verzorgd worden. Haar ogen hadden even tijd nodig om aan de donkerte te wennen, maar gezien ze hier vaak was duurde dat niet meer zo lang als dat het eerst had geduurd toen ze hier pas verbleef. Ze legde de poes neer in het dichtste mosnest en trippelde nadien zo snel als ze maar kon richting de kruidenstapel. Kieskeurig nam ze een bol papaverzaadjes mee en ook nog wat smeerwortel. De achterpoten waren niet echt gebroken maar verrekt, maar ze had zo het gevoel dat smeerwortel het herstel zou kunnen versnellen. Voorzichtig legde ze wat papaverzaadjes neer, om nadien de smeerwortel samen te kauwen tot een kompres en het op de geschaafde achterpoten te leggen. "Wacht nog even." Niet dat ze verwachtte dat de poes weg zou gaan, maar het was eerder een gewoonte om dat te zeggen wanneer ze nog iets ging halen. Gezien de poes er redelijk geschokt uit had gezien had ze besloten om haar ook nog wat paardenbloem bladeren te gaan halen. Voorzichtig nam ze een kleine mondvol van het gele spul terug mee naar de poes om het vervolgens naast de papaver zaadjes te leggen. Met haar neusje rolde ze het nog wat dichter naar Snowynight toe. "Eet op." Beval ze nadien streng, al fonkelde er wel een zachte blik in haar ogen.

Snowynight wilde wel door de grond zakken en verdwijnen. Maar was dat niet al wat dat eerdere verlangen was? Gewoon van de aardbodem verdwijnen? Nee, dit was een ander geval van verdwijnen. Ze stribbelde tegen toen ze Littlepaw's pootje onder haar kin voelde. Ze wilde de andere poes niet aankijken. Ze schaamde zich, ze wilde niemand zien op dit moment. Als Littlepaw er niet geweest was... Dan... Nee, ze dacht er niet meer aan. De woorden die haar oren bereikten leken van ver te komen maar klonken sussend. Hulpeloos keek ze Littlepaw aan, niet in staat om ook maar woorden te fluisteren. Ze liet haar kop het moment dat Littlepaw weer losliet hangen en keek weg. Het voelde vreselijk. Ze was niet blijvend gewond maar haar achterpoten staken. Woordloos leunde ze op Littlepaw toen ze de weg terug naar het kamp begonnen. De lange pijnlijke lijdensweg.

De blikken leken gaten in haar te branden en ze keek niet op. Ze kon het gefluister in het kamp wel horen, vragen wat er gebeurd was. Het was niet aan haar om het te beantwoorden. Ze kon het niet op het moment. De priemende en starende blikken van haar clangenoten leken wel door haar vacht te snijden. Ze wilde niet op kijken. Ze wilde ze niet aankijken. Ze was dan ook opgelucht toen ze in de medicine cat den lag. Hier had ze al eerder gelegen... Het mos voelde zacht aan onder haar lichaam en ze krulde zich wat meer op. Haar achterpoten protesteerden toen ze deze tegen haar aan probeerde te trekken, dus deed ze dit uiteindelijk maar niet. Snowynight piepte zachtjes terwijl Littlepaw het compres aanlegde, maar zei verder niks. Ze had dit verdiend. Niet dan? Ze knikte wat timide en meegaand op commando toen Littlepaw haar beval te blijven. Ze zou blijven. De donkere papaverzaadjes zouden haar laten sussen. Maar wat de paardenbloem zou doen...? "Is goed.." Mompelde Snowynight zachtjes, terwijl ze nog even een wantrouwige blik op de kruiden legde. Zouden de papaverzaadjes alleen sussen of echt laten slapen..? "Wat doet dit allemaal..?" Vroeg ze uiteindelijk toch maar. Ze wilde niet het idee krijgen dat ze onder zeil gebracht zou worden.