Can I sit next to you? [& Darkclaw]

Met een zucht liet de grote, grove kater zijn lichaam op de bodem neer komen. Zijn klauwen groeven zich een weg in het zachte, ietwat wat warme zand. De aanwezigheid van de andere katten liet Dark koud, hij schonk geen enkele aandacht aan wie dan ook. Dat het eventjes stil werd had de kater niet eens in de gaten. Zijn ruwe, rode tong gleed langzaam over zijn voorpoot heen. Het was een drukke dag geweest, hij had veel gedaan en veel energie gegeven. Hoewel Dark normaal heel rustig en relaxt was, was dat vandaag helemaal het geval niet geweest. Het warme bloed dat langzaam uit de snee in zijn voorpoot naar het zand probeerde te druipen werd weggelikt door zijn tong, waarna het zich een weg door zijn keel baande, zijn slokdarm in. Dark was ergens achter blijven haken en had zijn poot open gehaald, al was de snee niet heel erg dik. Zijn pijngrens lag hoog en hij voelde er weinig van. Zodra hij vond dat hij er genoeg aandacht aan geschonken had, ging zijn tong kort over zijn neus en hief hij zijn kop op. De twee verschillend kleurende ogen gleden langzaam over de katten die hier waren en zoals altijd lag hij een eindje van hun vandaag. Dit plekje was een beetje 'zijn' plekje geworden en zo beschouwde hij het ook. Zijn blik viel op een rode poes, hij wist haar naam niet maar had haar zeker vaker gezien. Dark draaide zijn kop iets, zodat ze in zijn rechter gezichtsveld viel. Door zijn maan oog zag hij wazig, waardoor zijn linker gezichtsveld verslechterd was. Zijn staart ging langzaam heen en weer en zijn blik bleef op haar gericht, hij had verder toch niet echt veel te doen hier.

Company: Honeymist Words: 299 Note: Slecht sorry ;o 

Het was opzicht best rustig in de den. Veel katten waren op dit moment nog buiten, maar het zou niet lang meer duren of vele kwamen hun rust zoeken. Zacht geroezelmoes was te horen en Dark lag rustig afgelegen van de rest. Hij was een kater die liever op de achtergrond bleef, niet veel stennis maakte maar zijn ego klaar had mocht het nodig zijn. Het liefst werd hij met rust gelaten zodat hij zijn gang kon gaan, zelf keuzes kon maken en geen last had van bemoeiallen of katten die dachten te weten hoe hij zijn leven moest leiden. En in dit hoekje van de den, tegen de wand aan maar toch nog genietend van de warmte die de katten gaven, had hij zijn rust. Niemand stoorde hem hier, niemand bemoeide zich met hem. En hij was sowieso een kater die over het algemeen met rust gelaten werd, aangezien vele gewoon niet wisten hoe ze met hem moesten comuniceren. Hij was intimiderend, groot en dominant. Niet echt drie eigenschappen waar vele mee wisten om te gaan. Drie eigenschappen die voor hem precies goed waren. Toch had iemand Dark's blik weten te vangen. Een rode poes wiens naam hem ontglipt was, maar hij wist zeker dat hij haar hier vaker gezien had. Op de een of andere manier leek ze telkens zijn blik te vangen. Maar meer dan kijken was het nooit geweest, Dark schonk niet snel zijn aandacht aan iemand. De poes leek zelf ook rust te zoeken en was net als hem van de groep af gaan liggen. Iets waardoor Dark haar eigenlijk wel interessant vond. De poes richtte haar aandacht op hem en hun blikken kruisten kort, voordat Dark de zijne over haar lichaam liet glijden. Langzaam ging haar bek open, alsof ze iets wilde zeggen. Maar er kwam geen geluid uit en de kater hield zijn kop iets scheef, afwachtend of er toch nog wat komen zou. Toen dat niet het geval bleek te zijn kwam het gespierde lichaam van de kater langzaam overrijnt. Met zijn blik nog steeds op haar gericht strekte hij zich uit en schudde hij zijn vacht. Stukjes zand vlogen van zijn vacht af en rustig bleef de kater staan. Zijn staart zwiepte nog steeds rustig heen en weer en zijn blik was nog altijd op de poes gericht. Na een tijdje kwam zijn lichaam in beweging, liep hij een stukje naar voren en ging vervolgens bij de poes zitten. "Heerlijk eh, die rust hier." Sprak Dark en zijn stem klonk laag, ietwat schor. Terwijl hij sprak ging zijn blik afkeurend over de andere katten heen. Dark had eigenlijk weinig met zijn mede-clanleden.

Company: Honeymist Words: 445 Note: ~ 

Het leek alsof de rode poes moeite had met comuniceren, zoals de meesten bij hem hadden. Dark was het gewend, keek er dan ook niet meer zo zeer van op. En ze hadden elkaar nog nooit eerder gesproken, hij ging bijna nooit zomaar een gesprek met iemand aan, dus het was ook wel raar dat hij op haar afstapte. Waarom wist hij zelf eigenlijk ook niet zo goed. Misschien was het uit verveling, omdat hij gewoon zin had in een praatje. Maar misschien was het omdat hij op de een of andere manier de drang voelde om met haar te praten. Zij interesseerde hem door afwezig te zijn, afgezonderd van de rest. Want het kwam niet heel vaak voor dat iemand, net als hij, van de groep afgezonderd wilde zijn. Dark had zijn blik niet van haar afgeweken terwijl hij naar haar toe gekomen was. Zij daar in tegen had amper naar hem gekeken. Iets dat zijn ego toch wel een beetje kleineerde. Maar zodra hij er aan dacht dat het kwam omdat hij haar in verlegenheid bracht -want zo zag Dark graag dingen- kwam zijn volle ego weer terug. Zonder twijfel was hij langs haar komen zitten en had hij gesproken. Zijn stem had als altijd laag en ietwat schor geklonken, maar vriendelijk. Het was gewoon een praatje, niet kleinerend of beledigend en afstandelijk als normaal. "Ja, zeker," Haar stem klonk haast vastberaden en dat liet Dark's mondhoeken iets opkrullen. "Ik vind het niks, zo dicht en vast bij elkaar. Alsof ze bescherming zoeken, niet zonder elkaar kunnen." De scherpe klauwen van de kater drongen zich door de grond heen en hij voelde hoe de kou van de bodem zijn poten binnendrong. Niet dat hij er iets naar uit deed, hij vond het fijn als zijn klauwen in de bodem zaten. Alsof hij dan meer grip had, meer hou vast. Hij zag in zijn ooghoek dat haar nagels op een speelse manier te voorschijn kwamen, maar ook snel weer verdwenen. "En, heb jij een prettige dag gehad?" Dark was eventjes stil, zijn blik nog steeds op de andere katten gericht. "Gewoontjes, niet echt bijzonder. De joune?" Hij vertelde niet over zijn poot, dat zou haar waarschijnlijk toch niks boeien. Deze vraag stelde ze waarschijnlijk alleen maar omdat ze beleefd wilde zijn en het gesprek gaande houden. Zijn twee verschillend kleurende ogen werden weer op de hare gericht en hij zocht het oogcontact met haar, doelend haar te pijlen. Niet dat hij daar erg goed in was ofzo, anderen begrijpen. Maar hij probeerde het toch elke keer, omdat hij er in geloofde dat je dat toch een stukje dichter bij de realiteit bracht.

Company: Honeymist Words: 446 Note: ~ 

Rustig en gecontroleerd ging de borstkas van de kater op en neer. Een grote hoeveelheid lucht werd door de luchtwegen in zijn neus naar binnen 'gezogen' en de zelfde hoeveelheid werd er vervolgens ook weer uit geblazen. Dit gebeuren ging automatisch en herhaalde zich telkens weer, op een rustige en aangename manier. Het rustige ademhalen van Dark concludeerde dat hijzelf ook rustig was en op zijn gemakje naast de rode poes zat. Zodra hij er aan dacht dat hij haar naam echt eens moest gaan herinneren, knepen zijn ogen iets samen. Al sinds dat hij een klein Darkkitje was, was hij slecht geweest in het onthouden van namen. En de kater had in zijn korte leven al vele namen voorbij horen komen. De hare was hem gewoon simpelweg ontglipt. Of hij had haar naam gewoon nooit geweten, dat zou ook prima kunnen. Hij was nou eenmaal niet zo gesteld op zijn mede-clanleden. Dark had de vraag van de poes teruggekaatst en wachtte af op een antwoord, maar hij gaf haar rustig de tijd om na te denken. Om met een goed antwoord te komen. Ongeduldig was hij toch niet, zijn part zou ze morgen pas reageren. De kater zocht oogcontact met de poes en ze ging er op in, waardoor er een klein glimlachje rond zijn lippen verscheen. "Hmm, ja, mijn dag was prima." Antwoordde ze uiteindelijk en Dark knikte kort. "Gelukkig." Zodra haar staart in beweging kwam werd zijn blik daar op gericht, om vervolgens weer naar haar kop te kijken. De grote kop van de kater ging ietwat scheef en een tijdje bleef hij zo kijken, voordat hij sprak. "Wat is de naam van deze dame, eigenlijk?" Zijn vraag klonk beleefd, hij hoopte haar niet te beledigen doordat hij haar naam niet wist. Met zijn kop nog steeds ietwat scheef gleden zijn ogen kort over haar rood met witte vacht heen, voordat ze zich weer op haar kop richtte.

Company: Honeymist Words: 324 Note: ~ 

Eigenlijk zou de kater zich heel erg alleen moeten voelen. Hij had bijna geen vrienden in de clan, -de enige waar hij echt goed mee op kon schieten was zijn broer- en was nou ook niet echt een geliefd lid. Maar toch wist Dark zich elke keer makkelijk te redden en was op, op zijn eigen manier, gelukkig. Hij had geen vrienden nodig en dat bewees hij telkens weer. Toch vond hij het stiekem wel fijn om nu met de rode poes te praten. Ze was geen onaangenaam gezelfdschap. Niet dat hun gesprek erge dieptegang had, maar toch. Dark merkte dat ze ietwat gefrustreerd oogde en hij vroeg zich af of dat van hem kwam. Of hij haar een ongemakkelijk gevoel gaf, hij iets verkeerds had gedaan of gezegd, of dat hij haar simpelweg bang maakte. En al die drie dingen waren niet zijn bedoeling geweest, mochten dat de redenen zijn. Nee, hij wilde gewoon een leuk gesprekje met een leuke poes. Niks mis mee, als je het hem vroeg. De kater hoopte dat hij haar niet gekwetst had door haar naam niet te weten. Het was gewoon een tikje die hij had, niks persoonlijks. "Honeymist." Een zachtaardige glimlach sierde rond haar lippen wat Dark opluchtte. "Maar noem me Honey, alsjeblieft." Kort ging de grote, donkere kop van de kater op en neer. "Aangenaam, Honey. Ik heet Darkclaw." Hij sprak haar naam wat zachter, maar met eer uit. Dark vond namelijk dat iedereen zijn naam met eer moest dragen. Je had je naam gekregen vanaf de dag dat je, je moeders warme buik verliet en in de steen koude, harde wereld terecht kwam. Een naam maakt je, samen met je persoonlijkheid, tot wie je bent. Een naam is uniek die enkel bij jou hoort. Bij een naam hoorde een reputatie waar anderen je aan konden herkennen. En als je je naam niet met eer droeg, was je hem simpelweg niet waard. De kater droeg de zijne dan ook zeker met eer. Hij was trots op zichzelf, hield zelfs van zichzelf. Zodra een groepje katten de den binnen kwamen werd Dark haast gedwongen zijn blik van Honey af te richten en wat geïrriteerd keek hij dan naar het groepje. Hij hield niet van katten die aandacht trokken, graag in het middelpunt van alles stonden. Maar al gauw bedacht de kater dat het groepje zijn aandacht helemaal niet waard was en werd zijn blik weer op Honey gericht. Dark mocht haar wel, die rode poes.  

Company: Honeymist Words: 432 Note: Sorry dat hij zo weinig zegt, maar heb echt geen idee wat hij zou moeten zeggen xd