Did she deserve it? [Wolfpaw]

Langzaam liep de witte kattin door het territorium heen. Haar witte vacht viel maar weinig op tussen het zachte sneeuw dat naar beneden dwarrelde. De blauwe ogen waren op de grond gericht, maar ze keek er niet echt mee. Het enige waar ze naar keek, waren de beelden die zich in haar hoofd afspeelde, de herinneringen die nu zo ver weg leken.
Eenmaal bij de rivier aangekomen, slaakte Honeypaw een zucht en ging zitten. Het was inmiddels al weer een aantal weken geleden sinds Lostvoice werd vermoord. Haar moeder, haar onbekende moeder, maar het bleef toch d'r moeder. En nu was ze dood ... Vermoord door een Bloodclan kat. Verslagen sloeg ze haar ogen neer en negeerde de tranen die in haar ooghoeken prikte.

De afgelopen weken verliepen heel langzaam en met veel verdriet. Hij wist net pas dat Lostvoice zijn moeder was, en nu al was ze vermoord. Hij had niet lang de tijd gekregen om haar te leren kennen, maar in die korte tijd was ze wel heel veel voor hem beginnen te betekenen. En nu? Nu was ze weg. Dood. Ze zou nooit meer terugkeren. De kater slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen, waarna hij zijn hoofd naar de grond boog. De sneeuw viel op hem neer en zorgde ervoor dat zijn eens zo donker bruine vacht, steeds lichter en witter werd. Toen hij zijn blauwe ogen weer opende zag hij zijn zusje zitten. Ze was bijna onzichtbaar in de sneeuw, maar hij zag haar wel. Hij stond op en moeizaam stapte hij op haar af. Voor haar waren de afgelopen weken ook niet zo prettig geweest en dat kon hij ergens wel van haar begrijpen. "Hallo.. zusje.." Miauwde hij. "Hoe gaat het?"

De tranen prikte in haar ooghoeken en zorgde ervoor dat ze haar blauwe ogen moest dichtknijpen om te gaan lopen huilen. Ze wilde niet huilen, niet meer. Er zouden geen tranen meer over moeten zijn, niet na het verlies van én Badgerpaw én Lostvoice. Haar familie was uit elkaar gerukt, het leek erop dat alleen zij en Wolfpaw nog over waren. Ze schrok licht toen ze de stem van haar broer hoorde. Ze had hem niet aan horen komen. "Hallo.. zusje.." miauwde Wolfpaw naast haar. Honeypaw keek niet op of om, ze bleef gewoon naar de rustig stromende rivier staren. Het leven was niet eerlijk geweest. Het leek zich altijd tegen haar te keren. "Hoe gaat het?" Nu haalde de witte kattin haar schouders op. "Ik weet het niet meer," miauwde ze zachtjes, terwijl ze de tranen weer voelde op komen. "Had ze het verdiend, Wolfpaw. Had Lostvoice echt moeten sterven...?" vroeg ze daarna, zachtjes. Ze kon er niet langer tegen. Met een ruk draaide ze zich om en begroef haar gezicht in de lange vacht van haar broer. De enige die ze nog had, de enige waar ze zich achter kon verschuilen. Haar broer. Wolfpaw.