Red and Yellow {Graverobber}

Met kleine stapjes wandelde kleine Bumble de Nursery uit. Zijn blik gleed over het kamp, alles leek zo rustig... Te rustig... Hij grijnsde zachtjes en schoot vooruit. Met onhandige sprongen liep hij rond. Hij vond Leaf-Fall zo leuk! Die bladeren waren zo leuk! Hij stopte zijn huppel pas en staarde naar een rood blad. Wel meteen zakte hij door zijn pootjes en sloop hij naar het ding toe. "Wachten..." Fluisterde de kit tegen zichzelf. "En..." Met een stoot van zijn achterbenen vloog hij door lucht. Zijn klauwtjes vlogen in het blad en ook zijn tanden werden rond het blad geklemd. "Hebbes!" Riep hij uit. Met een brede grijns loste hij zijn grip. "Ik heb je overwonnen!" Grijnsde hij. Zijn blauwe oogjes staarden langs het blad. Niet ver van waar hij zat, glinsterde de rivier. Het leken wel parels die de oppervlakte sierde, zo mooi glinsterde het. Bumble stond langzaam op en wandelde zelfzeker naar de rivier. Hij wist niet wat er achter lag of wat er zich achter kon bevinden. De roestgekleurde tabby kitten ging naast het water zitten, al starend naar de horizon, hopend op een ontdekking te maken. Of nog beter, een ontdekking mee te maken! Hij had ondertussen al door dat hij niet over de rivier mocht. Maar als hij nu even weg was... Dat merkte toch niemand!

Note; Ah, sawry voor de flutheid ;.;

Zijn ogen had hij half gesloten en zijn staart bewoog ritmisch heen en weer met de wind. Hij deed op het moment wel alsof hij bijna sliep, maar hij hield stiekem het kamp wel degelijk goed in het gaten. Zeker toen hij zag dat een kitten richting de rivier zag lopen. Soepel en geruisloos hief hij zichzelf overeind en stapte hij achter de kitten aan. Zijn ogen vernauwden zich tot nauwe spleetjes en een grijnsje begon op zijn donkere lippen te spelen. Zijn mondhoeken krulden omhoog tot je z'n melkwitte tanden lichtjes zag. Pas toen hij vlak achter de kitten stond liet hij zijn diepe stem luiden. "Als je zo dicht bij het water gaat staan.. Ziet een vis een kleintje zoals jij misschien nog wel voor een snack aan." Miauwde hij in het oor van de kitten. Voor het geval dat stond hij toch maar klaar, om ervoor te zorgen dat de kitten niet van schrik het water in zou springen. Nee, dan zou hij het opvangen.

Met grote ogen staarde Bumble naar het water. Wauw! Echt mooi! "Als," "Aaaaaah!" Met een grote sprong in de lucht vlogen zijn haren overeind. Hij kon de andere woorden niet opvangen en met een doffe klap landde de kitten met zijn haren overeind terug op de grond. Zijn pootjes zaten in het water, maar hij vond het niet erg. "Je liet me schrikken!" Riep hij de kater toe. "Niet aardig!" Met gesloten ogen probeerde hij zijn haren terug plat te krijgen, wat lukte. Hij was vrijwel zeker dat zijn hart een hartslag had overgeslaan. Nu raasde het kleine spiertje als een dolle in zijn borstkast. Bumble stapte uit het water en schudde zijn gestreepte kopje eens. Zijn blauwe ogen gleden naar de kater. Wat gemeen van hem!

Grinnikend keek Graverobber naar de grote schrik reactie die hij opgeroepen had in het jonge katertje. Maar medelijden had de massieve zwart met witte kater niet. Hij kreeg allerlei beschuldigingen naar zijn hoofd geslingerd, maar daar moest hij alleen maar harder door grijnzen. "Ach... Daar kan ik wel mee leven." Miauwde Graverobber rustig met zijn diepe stem, "Maar kleine kittens horen hier ook helemaal niet zo dicht bij de rivier te zijn, niet waar?" Miauwde hij vervolgens, zijn kop wat scheef houdende. Zijn blik priemde in die van de jonge kitten, van wie hij de naam niet eens wist. Schuldgevoel? Nee, dat had hij niet voor deze actie.

En hij moest er nog om lachen. Bumble probeerde zich wat te ontspannen, wat moeilijk ging. "Ach... Daar kan ik wel mee leven." zei hij. "Maar kleine kittens horen hier ook helemaal niet zo dicht bij de rivier te zijn, niet waar?" Hij keek van het water terug naar de kater en keek hem vragend aan. "Echt?" Vroeg hij. Eigenlijk wist hij het wel, maar hij wilde geen straf. En hij had de rivier toch niet overgestoken? De tabby kitten wende zijn blik van die van de kater. Waarom mochten de kits eigenlijk niet bij de rivier komen en waarom mochten ze de rivier niet oversteken? Hij keek terug naar de kater. "Waarom niet?" Vroeg hij zo onschuldig mogelijk. Zijn blauwgroene ogen werden zo groot mogelijk gemaakt, kittenoogjes werkten meestal wel om de schade te verzachten.

Totaal niet onder de indruk keek Graverobber naar de kleine kitten en trok zijn wenkbrauw rustig om. "Kittens vandaag, leren ook helemaal niks meer." Miauwde hij, ietwat theatraal en zelfs een beetje plagerig. De kater zette een bedenkelijke blik op en grijnsde zwakjes. "Misschien moet ik maar eens naar Stormstar gaan om te vertellen dat hij kittens wat meer voorlichting moet geven, met wat voorbeelden als ik toch bezig ben." Miauwde de kater. Hij geloofde er niks van dat de kitten niks wist van waarom het zo gevaarlijk was. Als het goed is hadden de queens daar allang voor gewaarschuwd.

De kater leek totaal niet onder de indruk, wat tot een verdrietig gezicht leidde. "Kittens vandaag, leren ook helemaal niks meer." Hij kreeg een boze frons op zijn gezicht. "Denk je dat ik dom ben?" Zei hij knarsetandend. "Want dat ben ik helemaal niet!" "Misschien moet ik maar eens naar Stormstar gaan om te vertellen dat hij kittens wat meer voorlichting moet geven, met wat voorbeelden als ik toch bezig ben." Zei de kater. Hij keek hem ongelovig aan. Hij wist dat het gevaarlijk was om de rivier over te steken, maar hij was helemaal niet bang om grote dieren of andere clans. Helemaal niet! Hij zou ze in een slag kunnen verslaan en dan zou deze kater nog eens opkijken. "Maar als het gevaarlijk is daar aan de overkant, waarom gaan de warriors dan wel? Zijn jullie dan niet bang om dood te gaan? Of pijn te lijden?" Zijn boze frons verdween en maakte plaats voor een nieuwsgierig gezichtje.