Ha. Hahaha. Haha. {Sharppaw}

Ze was altijd alleen geweest. Zelfs toen ze bij andere katten was, in Shadowclan, had ze zich alleen gevoeld. Dit was geen wonder, aangezien haar reputatie niet al te hoog lag. Aan zichzelf had ze dit misschien te danken, maar ze wist niet precies wat ze dan had fout gedaan. Niet dat het nog veel zou uitmaken, haar leven was al veel, heel veel veranderd.

Te veel om nog terug te kunnen.

Een dichte, donkere sfeer hing tussen de takken van de vier grote, dikke bomen die door de clankatten "four trees" werden genoemd. Enkele sterren glinsterden aan de donkere hemel. Gastly dacht diep na, terwijl ze een goede zitplek probeerde te vinden op de takken van een van de grote eiken. De sterren leken altijd vrolijk en glinsterend, maar hoe zou het zijn om daar te staan als ster? Alleen, waarschijnlijk... Anderen waren vreselijk veel kilometers van je verwijderd. Niet dat het bij Gastly niet het geval was, geestelijk stonden anderen honderden kilometers van haar vandaan. Trouwens, merkte ze in haar hoofd op De maan is ook al weg. De maan was de afgelopen nachten al aan het afnemen, maar nu was hij al helemaal weg.

Langzaam kwam een bekende geur in haar neusgaten. Gastly draaide haar ijsblauwe ogen van links naar rechts, de omgeving afspeurend op eventuele indringers. Diep in het bos, aan de Shadowclan kant zag ze een schim. De geur die ze rook werd sterker, en ze herkende Sharppaw's geur. Haar ex-clangenoot, uit de tijd dat ze nog Gaspaw heette. Ze had nooit geweten wat ze van hem had moeten denken. Waarschijnlijk niets, waarschijnlijk was hij gewoon zoals de anderen. Irritant en vervelend.

Plots kreeg de zwarte gespierde poes een geniale inval. Een half lachje vormde zich om haar mondhoeken, en geruisloos verplaatste ze zich via de stam naar de grond. Erop lettend dat haar zwarte gestalte één werd met de lange schaduwen sloop ze onzichtbaar naar het groepje bomen die om de schim heen stonden. Gastly klom stilletjes op een van de bomen, en schuifelde naar een tak die vlak boven de Shadowclanner was. Een grijns kon ze nauwelijks onderdrukken, en met versmalde pupillen grinnikte ze zachtjes. Hehe. Ah. Nu ze begonnen was met lachen was het lastig om het in te houden. Onhandig probeerde ze haar lach te smoren, wat compleet mislukte. 'Mwhahahahahaha!' lachte ze, op haar vreemd hoge toon. De poes sprong lenig van de tak af, en kwam vlak voor de andere kat neer. Een grijns op haar gezicht.

{Sharppaw}

^{Rustig liep een kleine apprentice tussen de bomend door. Hij was het kamp uitgegaan voor een avondwandeling sinds dat nu was toegestaan. Sharppaw had altijd de sterren die zilverpelt versieren mooi gevonden en was van plan om er nog eens naar te kijken. Maar om dat te doen moest hij eerst een open plek vinden, wat best moeilijk was als je tussen bomen leeft die zich kilometers ver uitspreiden. Niet lettend waar hij heen ging liep de kater verder. Tot vier grote bomen in zicht kwamen. Hijzelf was er nog nooit geweest maar Sharppaw wist van de verhalen die hij had gehoord dat hij naar fourtrees keek. En wetend dat van daar je de hemel goed kon zien begon de kater richting de plek te lopen. Eenmaal aan de rand van de open plek dacht de kater iets te horen maar hij zag niets. Toch keek hij nog eens goed rond met zijn groene ogen voor de zekerheid. Maar toen hij niets zag vergat hij het maar. 'Waarschijnlijk de wind' Zei de kater in zijn gedachten. Dus zette de kater nog een paar stappen richting fourtrees. Rustig stapte hij in het beetje maanlicht dat de kleine maan nog liet zien aan de aarde. Door het maanlicht was hij voor het eerst goed te zien sinds de zon onder was gegaan. Zijn witte vacht met daar op allemaal verschillende zwarte vlekken vielen erg op zonder de schaduw en wat nog meer uitstaken waren zijn groene ogen. Alles samen genomen was hij net zijn moeder maar dan kleiner sinds hij nog maar een apprentice was. Ineens hoorde hij een zachte grinnik van boven zich dus keek de kater op. Maar het enige dat hij zag waren de toppen van de bomen en wat schaduwen van de takken. Maar toen hoorde hij het weer maar dit keer was het meer gelach dan een grinnik. En voor hij het wist stond er een kat voor zich. Op eerste instantie dacht Sharppaw deze kat niet te kennen maar toch herkende hij haar ergens van. En toen schoot het hem te binnen, dit was vroeger een apprentice in de clan waar hij leefde. Tot ze verdween, nou ja verdween... Eigenlijk gewoon weg ging. Kalm bleef de zwart-witte kater stil staan.}

Op het eerste gezicht leek de kater haar niet te herkennen. Een korte, pijnlijke blik kwam in Gastly's ogen. Grote kans dat niemand haar meer zou herkennen. Ze was een ander persoon dan het fragiele, zieke katje wat ze in de clan was geweest. Toch keek enkele momenten later de kater naar haar alsof hij haar ergens van kende. Waarschijnlijk zou hij haar oude naam, Gaspaw, niet weten, maar dat maakte niets uit. Aangezien zij Gaspaw niet meer was hoorde de naam ook niet meer bij haar. Nu was het Gastly.

Hij wist duidelijk niet hoe te antwoorden, wat Gastly enorm irriteerde. Ze haatte het als katten maar een beetje zenuwachtig bleven staren, wachtend totdat alles weer rustig werd. De zwarte poes ontblootte haar nagels, en hief haar poot op zodat ze de scherpe punten goed kon bekijken. Toen ze zag dat ze nog mooi scherp waren zette ze haar poot tevreden neer. Met een vreugdeloze grijns op haar sierlijke kop staarde ze naar Sharppaw. Of, eigenlijk meer naar de ruimte achter hem alsof daar een geest stond. Dwars door hem heen. 'En, hoe gaat het met Shadowclan, Sharpkit?' Of ze expres het achtervoegsel "kit" gebruikte of dat het een ongeluk was wist ze niet. 'Sorry, Sharppaw neem ik aan?' verbeterde ze zich naar haar leeftijdsgenoot toe. Plots bemerkte ze dat er een dichte wolk over de sterren was geschoven. Nu werd alles echt donker. Haar ijsblauwe, bijna purpere ogen schenen onheilspellend in het donker.

Rustig staarde de kater naar de poes voor zich. Het was een tijd geleden dat hij haar nog had gezien en hij had nooit tegen haar gesproken dus moest hij even zoeken in de namenlijst die hij bijhield in zijn hoofd. Maar al snel kwam haar naam naar voren, Gaspaw. Al snel betrapte de kater zichzelf op staren ook al was hij niet zeker of je het als staren zou kunnen tellen want eigenlijk was hij gewoon in gedachten geweest. Maar zodra hij weer in de echte wereld terechtkwam was het eerste dat hij opving de geïrriteerde blik in de poes haar ogen. Hij zag hoe ze haar poot ophief om haar klauwen te checken en het viel Sharppaw op hoe haar klauwen nog steeds erg scherp waren net als van een clancat. Niet dat Sharppaw iets anders had verwacht maar het viel hem gewoon op. 'En, hoe gaat het met Shadowclan, Sharpkit?' Hoorde hij de poes spreken maar nog voor Sharppaw haar kon verbeteren deed ze het zelf. 'Sorry, Sharppaw neem ik aan?' Sharppaw knikte als herkenning van zijn apprenticenaam. "Het gaat best goed in de clan we hebben nog genoeg eten en er zijn een heleboel nieuwe leerlingen." Antwoordde de kater rustig. Toen wierp er een grote schaduw over het hele bos en zonder te kijken wist de kater dat wolken de prachtige sterren en zilverpelt aan het bedekken waren. Maar wat hij vooral zag waren de ijsblauwe ogen die fel afstaken tegenover het donker dat hun omringde. "En hoe gaat het met jou Gaspaw? Of noem je jezelf anders nu?" Vervolgde de kater.