A painful knife

De kater tilde even zijn kop op en staarde ongeïnteresseerd naar de ijzige zon wiens warmte nog maar amper te voelen was. Misschien dat hij beter kon terugkeren naar het kamp, er was hier toch niets te doen. Hij had deze dag al zijn taken al zonder enig probleem weten te vervullen, dus ze konden hem van niets verwijten als hij straks met lege poten terug arriveerde in het kamp. Een zucht verliet zijn bek en met ietwat stijve spieren van de koude hees hij zich overeind van zijn zitplek. Hierna trippelde hij op een rustig tempo weer in de benodigde richting.
De grond voelde koud aan onder zijn pootkussens, en ook de frisse wind die zijn halflange vacht streelde deed hem even huiveren. Echter was het de verse geur van Bloodclan dat hem deed verkillen tot op het bot. Bloodclan? Nieuwe interesse overviel hem in een vloedgolf van adrenaline en met twee nieuwsgierige gele ogen staarde hij naar de struikgewassen die begonnen te ritselen, wat duidelijk niet kwam door de wind.

{+Icy}

<sub>Met een huivering sprong Icy de natte rotsen langs de rivier naar beneden. De schok waarmee ze landde ging door haar hele lichaam. Haar spieren waren stroef, ze had amper bewogen de laatste tijd. Maar nu bonsde haar hart in haar keel en pompte het haar bloed in een razend tempo door haar aderen. Ze kon zelfs door alle adrenaline de ene helft van haar gezicht voelen, waar haar blinde oog zat. Soms was het alsof ze nog kon zien en dat ze gewoon lam was langs de ene helft van haar gezicht, haar rechteroor doof. Maar dat was post-traumatische stress, hoe dan ook kon ze nog steeds niet zien met haar rechteroog. Ze zou nooit meer kunnen zien, haar gezicht was voor de rest van haar dagen gesierd met een gigantisch litteken. Ze had nog geluk gehad, maar dat zou Lionroar niet hebben de volgende keer dat ze hem zag. Ze snoof bij het ruiken van de vieze riverclangeur, de clankatten waren ronduit wansmakelijk. Ze maakten haar misselijk.

{Sorry, sorry, sorry voor laatheid. Had topic niet gezien!}</sub>

Zijn felle amberkleurige ogen vingen het grote gestalte van een zilverkleurige kattin op. Met ruime passen en hoofd laag houdende liep hij op haar af, zijn kijkers vernauwd tot twee smalle spleten. Zijn vermoedens werden alleen maar bevestigd toen hij achter haar stond, en hij de gore stank van Bloodclan te pakken kreeg. "Hm, lang geleden dat ik nog afval op Riverclan territorium heb gezien." Merkte hij droog, maar vijandelijk op terwijl hij zijn nagels uit hun hulzen liet glijden.
Hij had zin om aan te vallen, zijn klauwen in haar vlees weg te laten zinken. Maar hij wist dat het slimmer was om te indringer eerst vriendelijk te verzoeken om weg te gaan. Maar hij wist dat dat bijna nooit iets uithaalde. Iedere buitenclanner die hij al ooit in zijn leven was tegengekomen was zo. Denkend dat ze de beste van alle katten onder elkaar waren, terwijl hun grote ego eigenlijk gewoon hun zwakheid verstopte. Zijn lange pels golfde even toen een kille bries tegen zijn gezicht opwaaide. "Bij deze verzoek ik je om het gebied meteen te verlaten." Siste hij tussen zijn scherpe tanden heen. Met gemak behield hij zijn gezicht in een neutrale plooi, niet aantonende dat hij eigenlijk zeer geïrriteerd was geworden door het feit dat de katten die de borderpatrouilles hadden gedaan haar niet tegen hadden gehouden.

Icy's enige oog vernauwde zich zodra ze de kater in de gaten kreeg. De Riverclanstank drong haar neusgaten scherp binnen, de geur was nog nooit zo walgelijk. Ze draaide haar hoofd om hem recht aan te kunnen kijken, een kater met een bruine dikke pels en een zwartachtige kop. Zijn twee felgekleurde gele ogen brandden op haar gezicht. "Hm, lang geleden dat ik nog afval op Riverclan territorium heb gezien." "Komisch hoe jullie datgeen denken van een ander wat eigenlijk van toepassing is op jullie zelf." Snoof ze, meteen een antwoord terugkaatsend. Ze grijnsde. Ze zag hoe de kater zijn nagels ontblootte en deed meteen instinctief hetzelfde, Icy kreeg je niet zomaar klein. Altijd, vanaf het begin, had ze de automatische reacties gehad om te vechten. Voor alles. De wind waaide door hun vachten, aan de kilte en de richting te zien kwam hij uit het noorden. Maar niets was killer dan de Bloodclan leidster haar blik, als blikken doden konden lag deze kater - zelfs al had ze maar één oog - al lang ten gronde. "Bij deze verzoek ik je om het gebied meteen te verlaten." Hij siste, een lange dreigende toon. Het was geforceerd vriendelijk, en wie was Icy om het beval van een clanscharminkel aan te nemen? Ze zwiepte twee keer met haar staart, één keer naar links en één keer naar rechts. Een lange trage en elegante zwiep, ze wist dat ze er nu gewoon mee speelde. "Of anders? Is dit jouw woudje, is die vuile rat Stormstar dan boosjes?"

"Of anders? Is dit jouw woudje, is die vuile rat Stormstar dan boosjes?" Zijn oren wendde zich af tot in zijn nek en zijn haren waren staande toen hij nog een pas in haar richting zette. Scorpionsting's gele ogen priemden een kille blik op haar. Hij had nu alle reden om haar aan te vallen, aangezien ze niet meteen op zijn bevel reageerde en nog steeds hier voor zijn neus stond, in Riverclan territorium. "Wat Stormstar betreft gaat jou niks aan," Mauwde hij laag terwijl hij zijn ogen vernauwde en haar strak aankeek. "Ik hoop maar dat je andere oog straks nog heel is wanneer ik met jou klaar ben." Na deze woorden zette hij zich af en verliet een kreet zijn bek. Met uitgestrekte poten en blote zilverkleurige nagels vloog hij op haar af, de kattin meteen bewerkende zodra zijn poten met haar lichaam in contact kwamen. Het maakte hem niks uit waar hij sloeg, zolang het bloed van Icy maar vloeide. Het werd dringend tijd dat deze kat een lesje leerde, en die tijd was aangebroken.

Zodra ze haar woorden uitgesproken had, zag ze ook het effect ervan. De riverclan kater keek haar nog woedender aan, zijn pels reageerde er ook op. De katten stonden beiden tegenover elkaar met hun vachten dik opgezet. Bloed zou vloeien, de Bloodclan leidster kon het voorspellen. Haar poten tintelden nu al, ze kon het al bijna proeven en ruiken. Voor haar ging er niets boven de dikke, rode vloeistof. "Wat Stormstar betreft gaat jou niks aan," mauwde de kater op een lage, brommende toon. Ze merkte dat ze een gevoelige snaar had geraakt. "Ik hoop maar dat je andere oog straks nog heel is wanneer ik met jou klaar ben." Siste hij vervolgens, toen Icy haar meest charmante grijns opzette. Ze knipperde een paar keer met haar goede oog, de kleur was nog steeds het angstaanjagende ijzige blauw. "Toon die capaciteiten eens." Siste ze terug, haar tanden ontblotend. De kreet van de kater sneed door de stilte van het bos toen hij de afstand tussen hen doorkruiste. Een grom verliet de leidster's mond toen hij zijn nagels meteen in haar pels boorde. Met een gekrenkte kreet rolde ze om, om zich vervolgens bovenop de kater te proberen storten. Ze trachtte haar blik op hem te houden, maar dat was verdomme moeilijk met maar één goed oog..

Zodra de leidster zich op hem had gestort voelde hij haar klauwen in zijn pels slagen. Maar de pijn die hij hierdoor kreeg maakte hem alleen maar kwader. Hij glipte dan ook als een gladde vis onder haar uit zodra hij doorhad dat de kattin geen goed zicht op hem had, en dus ook niet goed kon zien wat hij deed. In een snelle schijnbeweging haalde hij uit naar haar poten waarna hij zijn tanden diep in haar vlees boorde. Hij proefde de vloeistof in zijn mond en vernauwde zijn ogen bij de vieze, ijzerachtige smaak. Was dit de smaak waar iedere Bloodclan lid zo verzot op was? Snakte de opvolgers van Icy's elite groep naar dit? Het zorgde er alleen maar voor dat hij nog meer walgde van de Bloodclan, wat bijna onmogelijk was aangezien hij al een grote haat jegens hen op zijn hart droeg.

Meteen glipte hij onder haar vandaan. Het leek alsof hij totaal geen enkele last had gevoeld toen ze bovenop hem gesprongen was, iets was Icy als krachtige poes nooit tevoren had meegemaakt. Ze was altijd al sterk en onafhankelijk, ze kon haar mannetje wel staan. Maar nu was ze half blind en ze had er meer moeite mee dan ze dacht. Zodra de kater dit ook doorhad, ging hij er gebruik van maken. Icy zakte door haar poot toen hij erin beet. Ze schreeuwde lelijk en probeerde zich los te wrikken uit zijn greep. Het was een onmogelijke poging. "Scharminkel, laat me los!" Siste ze tussen haar op elkaar geklemde kaken van de pijn door. Alsof het allemaal nog niet genoeg was, kwam de pijn in haar schouder door de beet van Stormstar terug opzetten.

"Scharminkel, laat me los!" Klonk het al sissend, het teken voor Scorpionsting dat hij aan de winnende hand stond. Soepel wist hij zich een weg tot op haar rug te banen en haakte hij zijn nagels diep in haar vel. "Echt niet, dit komt ervan als je jezelf overschat, lieverd." Fluisterde hij scherp in haar oor waarna hij zijn poten een draaiende beweging liet maken en dus de wonden groter werden. Wild liet hij haar los, nadat hij zijn tanden nog gauw in haar schouders had gezet en terug op alle vier pootjes landde. "Geef op, je kan niet winnen. Ik neem je mee naar het kamp en zal zien wat je straf is. Het gebeurd niet iedere dag dat je een Bloodclan leader in je territorium verslaat." De grijns op zijn gelaat toonde aan dat hij echt dacht dat hij al gewonnen had, maar om eerlijk te zijn wist hij niet goed hoeveel de poes nog aankon, en dus hielt hij zichzelf nog steeds schrap, voor eventuele aanvallen.

_{"Echt niet," siste de reusachtige kater venijnig. "dit komt ervan als je jezelf overschat lieverd." Ze blies toen hij zo dicht bij haar in de buurt durfde te komen. Zijn muil was amper een centimeter van haar oor verwijderd toen hij erin fluisterde. Hij scheurde haar wonden met zijn nagels open, ze werden nog groter als voorheen. Icy schreeuwde het uit. Op haar rug en met één oog was ze werkelijk machteloos. Hij boorde zijn tanden in haar moeizame schouder. Ze moest nu rechtstaan, ze moest anders maakte hij haar sowieso af. Ze schudde zichzelf door elkaar, haar tactiek leek te werken toen hij van haar af sprong. "Geef op, je kan niet winnen. Ik neem je mee naar het kamp en zal zien wat je straf is. Het gebeurd niet iedere dag dat je een Bloodclan leader in je territorium verslaat." Icy lag hijgend op de grond. Haar wonden bloedden al hevig, steeds meer, maar zo opgeven? In een gevecht tegen zo'n zielig scharminkel dan nog? In geen enkel leven zou ze dat doen! "Nooit." Ze keek met pretlichtjes toen ze hem wederom aanviel.}

De leider weigerde om op te geven, waarna ze het nogmaals in haar kop haalde om hem aan te vallen. Behendig ontweek hij de kattin, echter begon ook de vermoeidheid bij hem zijn slag te slaan en hijgde hij lichtjes terwijl hij oog in oog met de brede kattin stond. "Jouw keuze, sterven of meekomen." Greens hij nogmaals, waarna hij nog een keer uithaalde met zijn voorpoot richting haar gezicht. De poes was er vele slechter aan toe dan hem, maar alsnog liet hij zijn schild niet vallen. Ze was nog steeds de leider van Bloodclan, en dat kon je niet zomaar worden. Ze moest deze rang verdiend hebben, wat hem bijbracht dat ze werkelijk waar geen katje was om zonder handschoenen op te pakken.

_{De ferme Riverclankater week opzij toen ze haar klauwen strekte en op hem af sprong. Ze moest toegeven dat hij een goede vechter was, maar niet de beste. Als Lionroar haar oog niet had verscheurd, dan had ze deze kater al lang naar de hemel gestuurd. En ook de kater leek te merken dat zijn tegenstander wel van wanten wist. De Bloodclan Leader zag hoe hij van uitputting begon te hijgen. Hun ogen haakten zich in elkaar, Icy moest haar reusachtige kop bijdraaien om zijn gezicht volledig te kunnen zien. Ze probeerde te peilen wat zijn volgende stap zou zijn. "Jouw keuze, sterven of meekomen." Grijnsde de kater nogmaals. Plots schoot zijn poot vooruit. Ontblootte nagels boorden zich nogmaals over haar gezicht, dit maal over haar neusbrug en langs de oude wonden die opnieuw opengereten werden. Ze siste het uit en deinsde achteruit. Vervolgens blies ze venijnig naar hem en zwiepte haar dik opgezette staart een paar keer dreigend uit colère. "Ik sterf niet door de hand van een vuile rat." Snerpte ze. "Breng me naar je leider, laat zien dat er nog wat van de Riverclan's oude waarde is overgebleven."}

_{De Riverclankater leek geamuseerd te zijn door het hele gebeuren. Hij leek al overtuigd te zijn van het feit dat hij gewonnen had, maar in Icy's ogen was dat niet zo. Nogmaals blies ze vijandig. "Dat werd eens tijd, je was m'n tijd aan het verdoen." Sprak de kater kil. Icy snoof ten antwoord en draaide haar hoofd minachtend weg, haar kin in de lucht geheven. Ze was nog altijd de leidster van de Elite, deze kat was niets vergeleken haar. Ze voelde een plotse duw in haar rug, wederom blies ze vijandig en strekte ze waarschuwend haar klauwen. "Die kant," zei hij nog. "Poten af, mormel." Snauwde ze. Ze draaide haar hoofd opnieuw naar voren en liep de kant op die hij aangegeven had. "Ik ben trouwens al lang op de hoogte van waar jullie kamp zich bevind."}