Black {Pebblekit}

Pebblekit

Stapje voor stapje sloop het kleine katertje de den uit. Zenuwachtig liet hij zijn blik steeds weer naar achter glijden, om er zeker van te zijn dat niemand hem was gevolgd. Onzin eigenlijk, vond hij zelf, waarom zou je? Het was midden in de nacht en Pebblekit was er vrijwel zeker van dat iedereen diep in dromenland was. Ja, zij wel. Zijn ogen gingen neergeslagen naar beneden. Zij wel. De grijze kitten was een moeilijke slaper. Zoals hij hier liep was dan ook niet de eerste keer. Uit ervaring wist hij dat een luchtje scheppen kon helpen. Als hij dan weer in de den terugkeerde viel hij zonder moeite weer inslaap. Vandaar dat hij ook wel talent voor sluipen had, bedacht hij glimlachend terwijl zijn staartje heen en weer ging.

Geschrokken deed de kitten een vlugge stap achteruit. Zijn ogen die nog groter werden dan anders richtte zich op de kitten een stukje voor hem. Wie het was kon hij nog niet zien, maar de geur had het al verraadde. 'Ha.. Hallo', zijn stem klonk hoog, maar niet anders dan anders. Vragend keek hij Brokenkit aan, niet beseffend dat die hem waarschijnlijk maar nauwelijks zou kunnen zien.

Words; 197
Note; Misschien kunnen Pebble en Broken goede vrienden worden?

Pebblekit

De tabby kitten, die blijkbaar diep in gedachten zat verzonken keek om. Op Pebblekits snuit vormde zich een zenuwachtig glimlachje. "Hallo... Is er iets? Moet ik terug naar de Nursery?" Vroeg de kitten al snel. Die vorm van angst had het grijze katertje ook wel eens gehad, meer dan eens eigenlijk. Bang dat iemand hem kwam halen en... Eigenlijk nog veel erger, zou straffen. Van zichzelf was Pebble een zeer braaf katertje. Dat was dan ook aan alles te merken. Hij zou nooit ook maar een order weigeren. Vandaar dat zijn nachtelijke avonturen ook een uitzondering waren. Hij wou het niet, maar kon er niks tegen doen. Zijn hersens konden zijn hart niet tegenhouden. "Nee, ik.. Ehm.. Ik was gewoon een ommetje aan het maken." Mompelde hij, nauwelijks verstaanbaar. Brokenkit verplaatste zich in zijn richting, en Pebblekit wist maar met moeite op zijn plek te blijven staan. Het liefst was hij weggerend, terug naar het hol.. En daar veilig tegen zijn moeder de gaan liggen. Maar hij deed het niet. Stiekem was hij dan toch ook wel weer nieuwsgierig, naar wat deze nacht zou brengen. "Maak je maar geen zorgen, ik ben het maar", zei zijn gebroken stem. Pebblekit knikte voorzichtig, als teken dat hij het had begrepen. Brokenkit ging zitten en ook Pebblekit liet zich op de koude bodem neer. Zijn kleine staartje krulde zich over zijn poten. "Ik ben Brokenkit", Miauwde de kitten. Ja, dat wist ik al. Pebblekit was een katertje dat zich dan misschien op afstand hield, hij lette wel altijd goed op. Pas toen begreep hij waar de tabby kitten naartoe wou. Het was logisch dat hij zijn naam nog niet wist, of in elk geval nu in zijn gedachten niet kon vinden. "Ik ben Pebblekit," Antwoordde hij simpelweg. Simpel was natuurlijk altijd het makkelijkst, je gaf antwoord, zonder verder enige uitleg te geven. Vaak was dit ook het antwoord waar Pebblekit voor koos. Hij richtte zijn donker groene ogen op de kitten voor hem. "Waarom ben jij nu nog eigenlijk op?" Vroeg hij met zijn gebruikelijke hoge zenuwachtige stemmetje. Zijn hoofdje schuin houdend keek hij de andere kitten vragend aan, wachtend op antwoord.

Words; 359
Note; ~