Black {Pebblekit}

Zijn groene ogen staarde naar de inktzwarte hemel voor hem. Hij was weer wakker gekomen en daarna had hij geen oog meer kunnen toedoen. De kit zuchtte en liet zijn kop zakken. Ookal had hij de laatste tijd een bewogen leven gehad en had hij vele andere katten en kits ontmoet, toch voelde hij zich leeg vanbinnen. Alsof hij iets miste. Was het zijn familie? Vrienden, échte vrienden? Nee, hij mocht dan wel geen goede vrienden hebben, toch kon hij waarschijnlijk op zijn clangenoten rekenen als er hem iets overkwam. Hij ging zitten en liet zijn blik nogmaals over de inktzwarte hemel gaan. Wat was het mooi 's nachts. De stilte, het overweldigde aantal aan sterren, de maan... Alles leek zo rustig en anders als de zon wegstierf achter de horizon. Dan leek alles mogelijk. Dan namen dromen plaats; een onvergetelijke reis naar je fantasie. Maar dan kwamen ook de nachtmerries. Gemene projecties van je hersenen. En waarom ook? Had het zo'n nut? Zijn blik viel op een steen. Waarom had men angsten? Waarom was men verdrietig? En het belangrijkste waarom vreesde men elkaar? Of nog erger, zichzelf... Hij sloot zijn ogen en zuchtte. Vragen draafde door zijn hoofd en gunde hem geen seconde rust. Iets wat hij hard nodig had nu.

Pebblekit
Stapje voor stapje sloop het kleine katertje de den uit. Zenuwachtig liet hij zijn blik steeds weer naar achter glijden, om er zeker van te zijn dat niemand hem was gevolgd. Onzin eigenlijk, vond hij zelf, waarom zou je? Het was midden in de nacht en Pebblekit was er vrijwel zeker van dat iedereen diep in dromenland was. Ja, zij wel. Zijn ogen gingen neergeslagen naar beneden. Zij wel. De grijze kitten was een moeilijke slaper. Zoals hij hier liep was dan ook niet de eerste keer. Uit ervaring wist hij dat een luchtje scheppen kon helpen. Als hij dan weer in de den terugkeerde viel hij zonder moeite weer inslaap. Vandaar dat hij ook wel talent voor sluipen had, bedacht hij glimlachend terwijl zijn staartje heen en weer ging.

Geschrokken deed de kitten een vlugge stap achteruit. Zijn ogen die nog groter werden dan anders richtte zich op de kitten een stukje voor hem. Wie het was kon hij nog niet zien, maar de geur had het al verraadde. 'Ha.. Hallo', zijn stem klonk hoog, maar niet anders dan anders. Vragend keek hij Brokenkit aan, niet beseffend dat die hem waarschijnlijk maar nauwelijks zou kunnen zien.

Words; 197
Note; Misschien kunnen Pebble en Broken goede vrienden worden?

'Ha.. Hallo', een stem trok hem uit zijn gedachten. Starclan zei dank. De tabby kit keek om. In het zwakke maanlicht kon hij een jonge, grijze kit zien. Hij hield zijn kopje wat schuin en zei; "Hallo... Is er iets? Moet ik terug naar de Nursery?" Vroeg hij. Wat de kit ook ging zeggen, hij zou toch zowiezo terug naar die plek gaan. Hij hield niet van dat hol. Hij kon er meestal niks zien tijdens de nacht en dat maakte hem bang. Hij stond recht en liep naar de kit, nu pas had hij door hoe geschrokken zijn stem klonk. "Maak je maar geen zorgen, ik ben het maar", zei zijn gebrokken stem. Het klonk wat minder schor dan anders, maar even zwaar zoals altijd. Hij ging zitten voor de kit en knikte. "Ik ben Brokenkit", Zo wist de kit ook wie hij was, hij wist de kits' naam niet. Dus... Dat wist hij ook liever op voorhand.

Note: Okay ^^

Pebblekit
De tabby kitten, die blijkbaar diep in gedachten zat verzonken keek om. Op Pebblekits snuit vormde zich een zenuwachtig glimlachje. "Hallo... Is er iets? Moet ik terug naar de Nursery?" Vroeg de kitten al snel. Die vorm van angst had het grijze katertje ook wel eens gehad, meer dan eens eigenlijk. Bang dat iemand hem kwam halen en... Eigenlijk nog veel erger, zou straffen. Van zichzelf was Pebble een zeer braaf katertje. Dat was dan ook aan alles te merken. Hij zou nooit ook maar een order weigeren. Vandaar dat zijn nachtelijke avonturen ook een uitzondering waren. Hij wou het niet, maar kon er niks tegen doen. Zijn hersens konden zijn hart niet tegenhouden. "Nee, ik.. Ehm.. Ik was gewoon een ommetje aan het maken." Mompelde hij, nauwelijks verstaanbaar. Brokenkit verplaatste zich in zijn richting, en Pebblekit wist maar met moeite op zijn plek te blijven staan. Het liefst was hij weggerend, terug naar het hol.. En daar veilig tegen zijn moeder de gaan liggen. Maar hij deed het niet. Stiekem was hij dan toch ook wel weer nieuwsgierig, naar wat deze nacht zou brengen. "Maak je maar geen zorgen, ik ben het maar", zei zijn gebroken stem. Pebblekit knikte voorzichtig, als teken dat hij het had begrepen. Brokenkit ging zitten en ook Pebblekit liet zich op de koude bodem neer. Zijn kleine staartje krulde zich over zijn poten. "Ik ben Brokenkit", Miauwde de kitten. Ja, dat wist ik al. Pebblekit was een katertje dat zich dan misschien op afstand hield, hij lette wel altijd goed op. Pas toen begreep hij waar de tabby kitten naartoe wou. Het was logisch dat hij zijn naam nog niet wist, of in elk geval nu in zijn gedachten niet kon vinden. "Ik ben Pebblekit," Antwoordde hij simpelweg. Simpel was natuurlijk altijd het makkelijkst, je gaf antwoord, zonder verder enige uitleg te geven. Vaak was dit ook het antwoord waar Pebblekit voor koos. Hij richtte zijn donker groene ogen op de kitten voor hem. "Waarom ben jij nu nog eigenlijk op?" Vroeg hij met zijn gebruikelijke hoge zenuwachtige stemmetje. Zijn hoofdje schuin houdend keek hij de andere kitten vragend aan, wachtend op antwoord.

Words; 359
Note; ~

De kit leek even te wachten met zijn antwoord. Maar uiteindelijk bracht hij toch iets uit. "Nee, ik.. Ehm.. Ik was gewoon een ommetje aan het maken." Broken knikte en luisterde verder. "Ik ben Pebblekit," zei hij vervolgens. Brokenkit was niet echt goed in namen en zeker niet in de namen van katten die hij amper kende. Hij was meer geïnteresseerd in hun vaardigheden en doen. Een naam was maar een bestempeling, right? "Waarom ben jij nu nog eigenlijk op?" Zei Pebblekit opeens. Broken schudde even zijn kopje en staarde naar de grijze kit. Hij zou de waarheid zeggen, want liegen zou toch niks uitmaken en zou toch geen negatieve neveneffecten hebben op zijn leven. "Ik had een nachtmerrie en kon niet slapen, jij?", Hij had ook het recht om te weten waarom de kit wakker was. Het kon hem eigenlijk bar weinig schelen waarom, maar het hield het gesprek wat op gang en dat was toch wat hij wilde. Hij wilde niet opnieuw alleen staan staren naar Silverpelt tot de eerste zonnestralen kwamen. Meestal kroop hij dan terug in de Nuresery en sliep hij de soms de rest van de dag. Zijn groene ogen kregen een ontspande uitdrukking, hopend om de duidelijk gespande kit wat meer te laten ontspannen. Want hij was duidelijk gestrest, met dat hoge toontje van hem.