My story~

De wind woei nog altijd even krachtig als een paar uur daarvoor, eigenlijk was het te zeggen dat het alleen maar  erger was geworden.
Zuchtend keek ze naar buiten, en volgde de vallende bladeren met haar ogen. Soms vroeg ze zich af wat ze hier deed, en dan kwam ze tot de conclusie dat ze hier niet eens hoorde. Maar ze hadden haar niet vrijwillig laten gaan. Ze had haar straf moeten uitzitten, voor iets waar ze niks aan kon doen.
Want had zij er dan zelf voor gekozen om een half-elf te zijn in plaats van helemaal een elf? Had zij dan zelf beslist dat haar moeder zo nodig moest trouwen met een man? Had zij dan zelf gewild dat ze niet onsterfelijk was, en dat ze nóóit zoals de andere elfen zou worden?
Nee.
En als ze zou hebben mogen kiezen zou dat haar keuze ook niet zijn geweest. Maar het maakte niemand uit. Ze hadden haar gemarteld van binnen, met pijnlijke woorden die ze het liefste zo snel mogelijk wilde vergeten. Ze hadden haar opgesloten in een koude kamer zonder ramen, en haar alleen maar eten gegeven wanneer ze dreigde te sterven.
Eerlijk was eerlijk, ze had het niet erg gevonden om te sterven. Maar dat hadden ze niet laten gebeuren, ze wilden haar zien lijden.
En nu zat ze hier, zonder enig idee te hebben van waar ‘hier’ was. Het enige voordeel was dat niemand haar naam kende.
In elk geval was zeker dat ze midden tussen de mensen zat, dat sommige mannen hun ogen niet van haar af konden houden en dat ze gedwongen was om haar lange, golvende zwarte haar in een vlecht te dragen zodat ze haar puntoren en haar typisch elfachtige haar niet opmerkten. Hoewel ze geen idee had of dat wel werkte.
Wat moest ze nu? Ze was ontsnapt uit het enorme Etheríen, het woud waar de elfen woonden. Maar wat moest ze hier op deze plek die ze niet eens kende, en waar ze tussen allemaal mannen zat, afgezien van een paar meiden die met bierpullen rondliepen en vrij weinig aan hadden.
Ze voelde zich als een klein visje dat langzaam van een hele hoge waterval viel. Vroeg of laat zouden ze haar ontdekken, en dan was het einde verhaal. De mensen en de elfen hadden niet zo’n hele goede relatie en ze zouden het niet op prijs stellen als ze dan een elf tegen kwamen. Ze zouden toch niet geloven dat ze maar half-elf was, en alsnog zou het niet erg goed aflopen met haar.
Misschien moest ze iemand in vertrouwen nemen, dan... nee, ze had geen idee welke persoon daar het beste voor was en tot nu toe was er helemaal geen geschikt persoon.
En dat betekende dat ze er helemaal alleen voor stond, in deze onbekende, vreemde wereld.
Ze zuchtte nogmaals, en stond op van de gammele kruk. Misschien was het ’t beste om allereerst een slaapplaats te regelen.

Met een beetje een angstig gezicht keek ze over de tafel heen naar de lange man.
“Zou ik misschien onderdak kunnen krijgen voor de nacht, meneer?” vroeg ze zacht. Hij zat in een stapeltje oude papieren te rommelen en leek haar niet gehoord te hebben.
“Meneer?” herhaalde ze, iets harder nu. Eindelijk keek hij op.
“Ja?” zei hij nors.
“Ik vroeg of ik onderdak voor de nacht kon krijgen...”
“Ja ja t’ is al goed, er zijn nog wel een paar plekjes vrij. Naam?” even schrok ze. Ze had er niet aan gedacht dat niemand haar naam mocht weten. ‘Snel handelen...’
“De achternaam is Eveary.” antwoordde ze dapper. De man keek haar onderzoekend aan, krabbelde wat op een papier en keek haar toen weer aan.
“Drie zilver per nacht.” was het laatste wat hij zei, en toen gaf hij haar een sleutel met het getal 13 erop. ‘Ongeluksgetal’
Vertwijfeld liep ze de trap op, en stak de sleutel in het sleutelgat van kamer 13. Voorzichtig opende ze de deur. Een walm van de geur van oud perkament, vochtigheid en verdroogde bloemetjes sloeg in haar gezicht. Er stonden een klein houten tafeltje met een oud stoeltje in het midden van de kamer, en in de hoek was een smal bed gepropt. Al direct was duidelijk dat hier al een tijdje niet was schoongemaakt, maar op het moment was ze te moe om daar op te letten. Zachtjes deed ze de deur dicht, en liet zich op het bed ploffen.