Maybe we're not the strongest in town ~ Darkclaw

De borstkast van de kater ging langzaam op en neer. Door de luchtwegen die zich in zijn neus bevonden werd een grote hoeveelheid lucht naar binnen 'gezogen', waarna er een even grote hoeveelheid lucht weer naar buiten ging. Deze regeling herhaalde zich constant en ging op een goed tempo, waardoor de kater dit looptempo gemakkelijk uren kon volhouden. Darkclaw's ademhaling was eigenlijk altijd constant wat er handig was met bijvoorbeeld jagen. Hij raakte niet snel uit geput en wist zijn ademhaling goed onder controle te houden. Het grote bos waar hij momenteel door heen liep zou bijna tot een eind komen, aangezien Dark op weg was naar het Thunderpath. Hij had er vele verhalen over gehoord. En Darkclaw zou Darkclaw niet zijn als hij het niet met eigen ogen zou bekijken. De grote, zwarte kater week niet uit voor gevaren, zocht ze zelfs op. Niet echt heel erg slim, maar dat maakte hem weinig uit. Hij hield van uitdaging, avondtuur en hoe gevaarlijker hoe beter. Levensmoe noemde sommige hem, hij noemde het gewoon moed en dapperheid. Zijn twee, verschillend kleurende ogen namen de omgeving langzaam maar zo goed mogelijk in zich op. Hoewel de kater misschien wat minder zag met zijn linkeroog, vielen veel dingen hem nog op. Zoals het kleine vogeltje dat snel langs vloog, of het takje waar hij zo meteen op zou staan en zou verbrijselen onder zijn grote, donkere voetkussens. Het eindeloos lijkende, dichtbegroeide bos waar hij zich op dit moment in bevond. Natuurlijk zag hij minder details met zijn linkeroog dan een normale kat zou hebben, so be it. Darkclaw zat er niet mee. Het was nou eenmaal zo, shit happends en hij was er toch niet minder door. Beter nog, hij werd er méér van. Zijn uiterlijk was nu 'speciaal' en hij ving veel blikken van de lady's. En wat kon deze womannizer nog meer wensen?
De bomen werden steeds minder en maakte plaats voor veel licht, geluid en geur. Zijn neusvliezen gingen als een gek te keer bij het ruiken van de vieze, rare geuren. Er waren zo veel geuren dat de geur van de poes hem helemaal ontging. Zijn ogen lieten hem zien dat er een soortgenootje was, met de nadruk op 'tje'. Het poesje was een stuk kleiner dan hem en zeker ook jonger. Een kleine grijns sierde rond zijn donkere lippen zodra het poesje een sprong achteruit deed. Hij had niet gezien waarvan ze schrok en lachte zacht. Zijn stem was laag, ietwat schor waardoor het als een muhahahaha lach klonk. "Dit is geen speelplek voor nieuwschierige kleine meisjes." Darkclaw nam passen naar voren waardoor hij nu langs het poesje stond. Ietwat neerbuigend keek hij het ding aan en de grijns werd groter. "Echt waar, popje. Ga terug naar de clan." Dark had geen zin om vriendelijk met het poesje hier te gaan lopen kletsen, aangezien hij zelf wilde ondervinden dat het Thunderpath nou eigenlijk inhield en waarom iedereen er zo'n ophef over maakte. En daar kon hij dat kleine geval niet bij hebben.

Company: Aurypaw Words: 524 Mood: Like a damn good boss Note: Whoohoo ^^ 

De nieuwschierigheid en een groot deel van zijn ego, hadden de zwarte kater naar het gevaarlijkste deel van hun terretorium geleid. Het meest gevreesde 'Thunderpath'. Dark was benieuwd naar wat dat nou eigenlijk inhield, waarom iedereen er zo'n ophef over maakte en waarom de meeste katten het uit de weg gingen. Bang om hun angsten onder ogen te komen en gepakt te worden door de 'monsters' die zich daar bevonden. Dark was nergens bang voor, die monsters kwamen maar. Niemand was beter en sterker dan hem, daar was hij vrijwel zeker van. Hij wilde niet zeggen dat er geen katten waren die éven sterk en goed als hem waren, maar niemand was sterker en beter. Zodra de grote en grove poten van de reu zich een weg uit het bos hadden gebaant en nu bij het Thunderpath bevonden, gleden zijn ogen over de omgeving. Hij vond het, eerlijk gezegd, niet echt bijzonder. Het enige was dat de grond voor hem harder was dan de grond waar hij zich nu op bevond en dat het er vreselijk stonk en vele geluiden te horen waren. But that's it. Zijn blik was dan ook gauw op het poesje voor hem gevallen. Het poesje kwam hem bekent voor en hoewel hij haar naam niet één twee drie kon zeggen, wist hij dat ze in de Shadowclan zat. ’Ik ben geen klein meisje.’ Siste ze zacht naar hem en Dark's grijns werd alleen maar groter. "Hmm, you looks kinda small if you ask me." Zijn stem klonk laag, ietwat schor. Zijn staart zwiepte heen en weer en zijn blik was op haar gericht en met zijn ogen volgde hij hoe ze voor hem kwam staan. Een zucht verliet zijn keel toen het poesje haar mond weer opende. ’Ik ben je ‘popje’ niet, en ik kijk zelf wel waar ik heen ga.’ Wat verbaast keek de kater haar aan, maar was verder niet echt onder de indruk. ’Heel toevallig ben ik hier naartoe gekomen omdat ik dat wil en ik ga weg wanneer ik dat wil.’ Darkclaw grijnsde nog steeds en lachte zachtjes in zichzelf. "En nog gebekt ook, je moet een goeie mentor hebben." Sprak de kater, hoewel zijn aandacht al gauw op iets anders getrokken werd. Een raar iets, hij wist het met geen woorden te omschrijven, kwam hard langs het poesje gerend. Al wist hij niet eens zeker of 'het' wel rende. Hij zag geen benen. Evenals het poesje dook de kater in een, zijn hart hard bonkend in zijn borstkast. Hij greep het poesje hardhandig bij haar nekvel en zette het achter hem neer, aangezien er meer van die dingen aan kwamen. "Wil je dood ofzo?" Snauwde hij naar het dier, waarna hij omkeek naar de monsters die hard en snel voorbij kwamen.

Company: Aurypaw Words: 474 Mood: Grumpy, like a damn good boss Note: Dark de redderrr xd