Sneaking trough the shadows... [Darkclaw]

Demontail sloop door de bosjes op zoek naar een vogel of muis. Ze bewoog door de bossen als een schaduw, niemand kon haar zo wat doen. Hier was niets, dus rende ze verder naar het volgende stuk bos. Opeens stopte ze met rennen, stak haar neus in de lucht en keek in het rond. Hier is een vogel... schoot door haar hoofd terwijl ze rook en keek waar de geur vandaan kwam. Zo'n 5 meter schuin voor haar, zat een merel. Hummm... ik heb wel zin in merel... dacht ze toen ze het beestje besloop. Pootje voor pootje sloop ze in de richting van de merel. Hoe dichterbij ze kwam hoe beter ze het diertje kon ruiken en zien. Bijna... nu ga jij blijven zitten merel... Met een grootte soepele sprong pakte ze het beestje bij zijn nek. Snel doodde ze het en pakte het op. Zo mijn taak zit er ook weer op... dacht ze, met het diertje in haar bek liep ze terug naar het kamp. Ze had het gevoel dat ze achtervolgt werd. Al snel werd haar gevoel bevestigd, achter haar hoorde ze een takje kraken. ''Wie is daar?!'' zei ze hard op een licht gemene toon. En wachtte tot de kat achter haar zou reageren, ze draaide haar kop om met een grijns op haar gezicht.

Hoewel de grove, grote kater helemaal niet van water hield, was hij toch vaak bij het riviertje te vinden. Waarom wist hij zelf eigenlijk ook niet zo goed. Er waren vaak anderen, waardoor hij ook geen rust kreeg. En waar Dark erg op gesteld was, was zijn rust. Maar goed, hij was hier nu en ging zich niet depressief lopen praten. En nu was hier niemand anders, nu had hij zijn rust. Helemaal geen reden om dus te gaan lopen mokken. Het puntje van de donkere staart ging langzaam op en neer terwijl de kater heerlijk in de schaduw van de bomen aan het rusten was. Niemand zou hem hier kunnen zien liggen, hoogstens als hij zijn ogen zou openen. Maar genietend van de rust had hij zijn ogen gesloten. Tot er onverwachts geluiden te horen waren. Zuchtend opende de kater zijn ogen om te zien wie hij op zijn flikker moest geven aangezien zijn fijne rust nu weg was. Het gestalte dat zijn rust verstoord had leek hem helemaal niet opgemerkt te hebben. Rustig strekte de kater zijn voorpoten uit, waardoor gekraak te horen was. ''Wie is daar?!'' Riep de poes op een licht gemene toon. Dark grijnsde iets. "Wie is daar.. Wie is daar.." Mompelde hij met zijn lage, ietwat schorre stem. "Waarom moet iedereen altijd weten wie er is? Genoegen nemen met alleen maar zien kan ook eh, popje." De donkere kater was niet te zien in de schaduw en het donker van het bos. Alleen zijn ogen zouden voor haar zichtbaar zijn, tenzij ze dichterbij kwam. Maar Dark wist anderen altijd prima op afstand te houden. Het puntje van zijn staart ging langzaam op en neer en de kater lag nog steeds op het zachte zand, kijkend naar de poes.

"Wie is daar.. Wie is daar.." hoorde ze een kat mompelen. Ze sloot haar ogen, op die manier kreeg ze een beter gevoel van waar de kat zou kunnen zijn. "Waarom moet iedereen altijd weten wie er is? Genoegen nemen met alleen maar zien kan ook eh, popje." vervolgde de stem. Ze draaide zich nu in de richting van de stem en opende haar ogen. Twee ogen, groen en blauw keken haar aan. Ze rook nog een keer goed en snoof de geur op van een kat van haar clan. ''Never trust on the things you see...'' zei ze rustig. ''En noem me alsjeblieft geen popje.'' vervolgde ze op de zelfde kalme toon. ''Maar wat lig jij daar eigenlijk te luieren, zou je niet aan de slag moeten gaan en jagen?'' vroeg ze op een toon die liet merken dat het ze eigenlijk niet interesseerde. Ze hief haar linkerpoot op en begon er rustig aan te likken, afwachtend op hoe de kat zou reageren.

De grote, donkere kater lag heerlijk te genieten in de schaduw die de bomen uit het bos hem gaven. Het was stil in zijn omgeving en het enige dat geluid gaf was het stromende water van de rivier. De rivier die uit de RC kwam, de clan die aan dit gebied grensde. Dark heeft nooit begrepen waarom katten uperhaupt bij de RC zouden willen. Maarja, so be it. Hij was gelukkig hier, op zijn plek. Hoewel.. De kater dacht er vaak aan om naar de BC te trekken. Op de een of andere manier leek het dat hij daar veel meer op zijn plek zou zijn. Maar zolang Nevermind in de SC was zou Dark trouw bij zijn broertje blijven.
''Never trust on the things you see...'' Zei de gene die zijn rust had verstoord. Dark knikte kort. "Indeed. But why would you trust on the things you hear?" Sprak hij op zijn beurt. Het liefst had de donkere kater dat deze poes snel door zou wandelen met haar kleine prooitje, al leek het daar niet op. ''En noem me alsjeblieft geen popje.'' Haar stem klonk nog steeds kalm en rustig en Dark zuchte zachtjes, wende zijn blik van haar af. "Oh sorry, heb ik het kleine egotje gekwetst? Hoe zal ik je dan noemen? Liefje? Meisje? Darling?" Zijn stem klonk vol sarcasme en ietwat neerbuigend. De twee verschillend kleurende ogen waren weer op de poes gericht en hij hield zijn kop iets scheef, zodat ze meer in zijn rechter zichtveld viel. ''Maar wat lig jij daar eigenlijk te luieren, zou je niet aan de slag moeten gaan en jagen?'' Kort lachte de kater. Door zijn lage en ietwat schorre stem klonk de lach wat vals. Ze likte haar linker voorpoot en liet duidelijk merken dat het haar eigenlijk helemaal niet interesseerde wat hij zou zeggen. Dark kneep zijn ogen iets samen. "Waarom vraag je iets, als het je helemaal niet interesseerd? Hou dan beter je mond en loop gewoon door. Niemand zit hier op te wachten, liefje." De sarcastische toon was helemaal verdwenen en zijn stem klonk duister, kil. Hij had totaal geen zin in dit arrogante gedoe van een verwend prinsesje.

"Oh sorry, heb ik het kleine egotje gekwetst? Hoe zal ik je dan noemen? Liefje? Meisje? Darling?" klonk de stem van de kater spottend. Demontail schudde haar hoofd lichtjes bij deze opmerking. "Waarom vraag je iets, als het je helemaal niet interesseerd? Hou dan beter je mond en loop gewoon door. Niemand zit hier op te wachten, liefje." ging de kater even later verder. ''Dat weet ik best, niemand zal ooit ook maar iets om me geven. Maar ik zal ook nooit iets om een ander geven, dus wat maakt het uit.'' zei ze tegen de kater en een kille toon. ''En wat probeer je nou eigenlijk te bereiken, mij krijg je echt niet boos hoor.'' vervolgde ze op een kalme toon. Ze draaide zich om en liep naar het water, waar ze rustig van begon te drinken. Het koele water gleed door haar keel naar binnen en een stilte heerste over het gebied.

De poes, wiens naam voor Dark echt een raadsel was, leek niet echt gediend te zijn van zijn koosnaampjes. Maar helaas voor haar, want Dark was nou eenmaal een kater die graag koosnaampjes aan anderen gaf. Meestal waren het minachtende namen, maar bij de lady's waren het eigenlijk altijd dezelfde: Liefje, popje en meisje. Nog steeds lag de donkere, grote kater in de schaduw van de bomen. Het was niet dat hij zichzelf verschool, hij lag gewoon graag op een koele plek. En de schadow bood zelfs in de herst verkoeling, ookal was de zon niet op z'n warmst. ''Dat weet ik best, niemand zal ooit ook maar iets om me geven. Maar ik zal ook nooit iets om een ander geven, dus wat maakt het uit.'' Sprak de poes op een kille toon. Dark grijnsde en lachte wat zacht in zichzelf. "Dat is wel een hele negative instelling, vind je ook niet? Niet dat ik je ongelijk geef, hoor. Met zo'n drillige toon snap ik het wel." De kop van de kater ging iets scheef en een kleine, valse glimlach verscheen rond de donkere lippen. En wat probeer je nou eigenlijk te bereiken, mij krijg je echt niet boos hoor.'' De kalmte in haar stem liet zijn staart iets harder op en neer gaan, maar verder verroerde de kater geen vin. "Waarom gaan anderen er altijd van uit dat ik iets probeer te bereiken? Wie zegt dat ik niet gewoon een gezellig gesprekje voer?" Dark draaide de vragen meestal om, waardoor de ander antwoord moest geven en het voor hun een raadsel bleef wat de kater nou eigenlijk bedoelde. Dit deed hij puur om de ander te verwarren, zodat ze hem niet konden pijlen. De poes draaide zich om en begon rustig uit het riviertje te drinken. Dark keek enkel, maakte geen aanstalte om naar haar toe te gaan. Waarom zou hij ook? Hij lag prima.

"Waarom gaan anderen er altijd van uit dat ik iets probeer te bereiken? Wie zegt dat ik niet gewoon een gezellig gesprekje voer?" hoorde ze de kater achter haar zeggen. Hij draaide haar vraag om, dat was iets dat ze regelmatig zelf ook deed. Veel katten zouden niet weten wat ze terug zouden moeten zetten, maar zij wist precies wat ze dan moest zeggen. Ze was niet zomaar op haar mondje gevallen, en was niet snel verward door dat soort dingen. Makkelijk draaide ze de omgedraaide vragen weer om, de helft van de tijd was de ander dan verward. ''Waarom blijf je m'n vragen eigenlijk steeds omdraaien? Ben je nou zo bang om antwoord te geven.'' zei ze op een sarcastische toon tegen de kater. Ze rekte zich helemaal van kop tot staart uit, terwijl ze wachtte hoe de kater zou reageren. Langzaam zette ze haar klauwen in het zand, en voelde het zand tussen haar tenen. Ze keek weer terug naar de kater, met een scherpe blik keek ze hem aan.

OOC: Ik heb dit nu al iets van 3x getypt en is dus maar de helft van wat het eerst was....

Onderwerp: Re: Sneaking trough the shadows... [Darkclaw]