Ehm… Awkward.. |Lionbeat|

_{Hij was er al dagen niet geweest, maar nu was het wel weer eens tijd. Hij zou zijn kits toch echt eens moeten bezoeken, ondanks het 'akkefietje' dat hij met hun moeder had gehad. Dus liep hij rustig, en behoedzaam naar de ingang. Dit was vreemd, normaal stond hij te springen om Lionbeat te zien. Nu niet, hij hoopte dat ze weg was, en ergens ook weer niet. De vreemde Riverclan kater, Hawkscream heette 'ie volgens de kater, had hem doen inzien dat hij toch echt fout zat. Maar dat was zo lastig om toe te geven.
De ingang was nu heel dichtbij, de 'dappere' Flamepoint slikte nog een keer hoorbaar, en liep toen naar binnen, er niet zeker van wat hij zou aantreffen.}

Lionbeat lag daar, wat rusteloos, niet zoals ze altijd was geweest. Haar hart? Gebroken. De kater had niet eens gezien dat zij ook van de kleine Otterkit hield. Hij deed alsof het haar niks deed. Een traan rolde over haar wang, en landde op haar poot. Waarom deed de kater zo? Ze hield van hem, en toch deed hij alsof het haar niet uitmaakte. Ze likte haar twee overige kittens, Flashkit en Fadedkit. Ze hield zielsveel van de twee, en hoe vaak had ze Firework nog gezien? Niet zo vaak. Ze zag andere vaders bijna iedere dag binnenlopen, maar Firework had ze bijna niet meer gezien. Tot ze opeens die geur van de kater rook. Met een van haar voorpoten waste ze snel de tranen weg, die hoefde de kater niet te zien. "Firework." zei ze neutraal. niet meer op die liefelijke toon waarop ze de naam meestal zei, nee, neutraal.

_{Bittersweet memories
That is all I'm taking with me
So, goodbye
Please, don't cry
We both know I'm not what you, you need

And I will always love you
I will always love you

Ze was er, niet alleen, Flash en Faded waren bij haar. De kater ging op een afstandje zitten, en keek pas op toen hij zijn naam hoorde. "Firework." Geen warmte in de stem die vroeger het dikste ijs liet smelten. Waar was het heengegaan? Wat had hij wel niet veroorzaakt. Hij stond op, stroef door verdriet, deze keer niet om Otterkit, maar om Lionbeat, hij moest het weer goedmaken. Anders nam Starclan haar ook nog van hem weg, en dat kon niet, dat mocht niet, het kon gewoon niet. Langzaam, poot voor poot liep hij naar haar toe, als in een droom. Alleen was de kater zich er akelig van bewust dat dit geen droom, maar de harde werkelijkheid was, dus liep hij naar haar toe, en likte beide kittens even over hun kopje. Twee sterke tom-cats, beiden lief, beiden verschillend. "Gaan jullie anders maar even buitenspelen oké?" Zei hij zachtjes, terwijl er een traan in zijn ooghoek verscheen. Wat als Lion hem niet kon vergeven. Wat kon hij dan nog doen?

I hope life treats you kind
And I hope you have all you've dreamed of
And I wish to you, joy and happiness
But above all this, I wish you love

And I will always love you
I will always love you}

And you were strong and I was not
My illusion, my mistake
I was careless, I forgot
I did

Haar ogen vielen op de kater, die richting haar en de kittens heen ging. Ze likte de twee kittens over hun kopjes en eigenlijk wou de poes de kater een klap verkopen, omdat hij de kittens gewoon in de steek liet. Hij vertelde hen om buiten te gaan spelen, waardoor Lionbeat geïrriteerd met haar staart sloeg. Ze ging ook maar staan, dan kon ze tenminste een fatsoenlijk een gesprek te voeren. Ze wachtte rustig tot de kittens weg waren. "En nu? Ga je weer zeggen dat ik een slechte moeder voor ze ben?" siste ze richting de kater. Ze was het niet vergeten, hoe kon ze het vergeten? "Of dat ik niet van mijn zoontjes houd hm?" vervolgde ze bijna eruit spugend. "Of heb je commentaar hoe ik ze opvoed?" zei ze terwijl ze nu al haar staart boos heen en weer zwiepte.

Tell them all I know now
Shout it from the roof tops
Write it on the sky line
All we had is gone now
Tell them I was happy
And my heart is broken
All my scars are open
Tell them what I hoped would be
Impossible, impossible
Impossible, impossible

_{De twee kittens liepen weg, de nursery uit, het daglicht in. Langzaam draaide Firework zich naar Lionbeat, en zag dat ze opgestaan was. "En nu? Ga je weer zeggen dat ik een slechte moeder voor ze ben?" Verbaasd, en een beetje in de war keek hij de poes aan. Het kwam natuurlijk weer veel te laat in hem op om met zijn hoofd te schudden. Dus deed hij het pas toen de poes alweer bezig was met praten. "Of dat ik niet van mijn zoontjes houd hm? Of heb je commentaar hoe ik ze opvoed?" Hij keek haar bedenkelijk aan, maar ging toen relaxed zitten. "Nee, eigenlijk ben ik gewoon gekomen om te praten," Terwijl hij zichzelf aan het verdedigen was, merkte hij dat zijn stem steeds luider werd, dus vervolgde hij zachter, [b]"Je voed de jongens geweldig op, en ik weet eigenlijk ook wel heel erg zeker dat je van ze houd. Toch?"[/i] Vragend keek hij de poes aan, het was bedoelt als retorische vraag, maar met Lionbeat wist je het maar nooit.}

"Nee, eigenlijk ben ik gewoon gekomen om te praten," zei de kater, terwijl zijn stem steeds luider werd. Lionbeat kon hem niet uitstaan op dit moment. 'praten' ja. Dat kon hij al een tijdje geleden doen. "Je voed de jongens geweldig op, en ik weet eigenlijk ook wel heel erg zeker dat je van ze houd. Toch?" meende hij dat serieus? "Natuurlijk houd ik van ze, maar zoals jij die ene dag mij behandelde leek het wel alsof je zei; 'Je houd niet van je zoon. Je hield niet van Otterkit'. Dat deed pijn Firework!" spuugde ze hem toe. "Je behandelde me alsof ik niet eens een kat was! Alsof ik van steen was zonder gevoelens!" riep ze kwaad naar hem toe, ze draaide haar kopje weg van de kater, terwijl ze tranen op voelde komen. Ze wou niet huilen, zwak lijken tegenover hem. Ze wou weer haar vrijheid terug. Die had ze voordat ze hém ontmoette. Tuurlijk, ze was blij met haar kittens, maar ze wou wat meer vrijheid, en dat had ze niet meer.

_{Oke, ze leek niet blij met zijn verweer, een zucht verliet de Flamepoint's mond, en hij boog zijn kop naar de grond zodat zijn Mate, ja, zijn Mate, hij wilde haar niet 'former' Mate noemen, want dat was ze niet, gewoon niet. Hij wilde iniedergeval niet dat ze zijn traan zou zien, hij zou sterk zijn, en dit uitpraten als een echte Windclan warrior. "Natuurlijk houd ik van ze, maar zoals jij die ene dag mij behandelde leek het wel alsof je zei; 'Je houd niet van je zoon. Je hield niet van Otterkit'. Dat deed pijn Firework!Je behandelde me alsof ik niet eens een kat was! Alsof ik van steen was zonder gevoelens!" Het ging allemaal zo snel dat alle pogingen van verweer in het niets opgingen, en uiteindelijk bleef alleen de snijdende stilte nog over. "Het.. Er zijn eigenlijk ook geen woorden voor," Met zijn betraande ogen keek hij de poes aan. Een zachte, gebroken stem klonk nu uit zijn mond, lastig te verstaan, gekleed in emoties, vanuit het diepst van zijn hart. "Het spijt me zo.."}

"Het.. Er zijn eigenlijk ook geen woorden voor," de poes keek even naar de kater, en zag hij met waterige ogen staan. Dat maakte het voor haar nog niet dat ze hem kon vergeven. "Het spijt me zo.." klonk een zachte stem. Gebroken, bijna onverstaanbaar. "Jij denkt, dat je alles met 'het spijt me zo..' weer goed maakt?!" siste ze richting hem, Ze schudde even haar hoofd. "Door jou, ja jou, liet ik mijn broer vallen! Terwijl hij altijd de grootste steun en toeverlaat voor me was!" vervolgde ze sissend. Ze had gemixte gevoelens, haat, maar toch had ze medelijden met de kater. Ze keek even neer, tranen van woede en verdriet vielen op het zachte mos, ze wou dit niet. Waarom had de kater het zo moeilijk gemaakt? Ze voelde een trillerige zucht haar mond verlaten, waarna ze even haar ogen sloot. Stomme liefde, ze begon het te haten.

At the same time, I wanna hug you
I wanna wrap my hands around your neck
You're an asshole but I love you
And you make me so mad I ask myself
Why I'm still here, or where could I go
You're the only love I've ever known
But I hate you, I really hate you,
So much, I think it must be

True love, true love
It must be true love
Nothing else can break my heart like
True love, true love,
It must be true love
No one else can break my heart like you

_{Nee, zijn oven warden groot van schrik toen haar stem nog steeds boos klonk, en ineens drong het tot de arme kater door dat hij het verpest had, gewoon helemaal. Helemaal. Hij was alleen, nooit zou hij haar meer terug kunnen krijgen. "Jij denkt, dat je alles met 'het spijt me zo..' weer goed maakt?!" Langzaam schudde hij zijn hoofd, zichzelf weer oprichtend. "Nee, maar het viel te proberen," Zei hij, deze keer helderder, zijn ogen stonden gepijnigd, maar daarachter zat vastberadenheid verscholen. Hij zou vandaag de nursery niet verlaten zonder een duidelijke relatie tussen hem en Lionbeat, als ze hem niet meer wilde, dan wist hij dat. "Door jou, ja jou, liet ik mijn broer vallen! Terwijl hij altijd de grootste steun en toeverlaat voor me was!" Hij knikte, maar keek haar daarna recht in de ogen. "Omdat ik toen je steun en toeverlaat wilde zijn, maar dat was ik nooit hè? Ik was altijd maar een soort kopie van je broer, ik was nooit je echte steun hè?" Zijn toon werd nu wat zachter, en ook zijn ogen straalden, voor het eerst sinds dagen, weer echte warmte uit toen hij terugdacht aan de dagen waarop ze met hem gespeeld had. "Ik houd van je, heel veel, ik zat fout, ik zie het nu, en ik verdien je niet, maar zeg me Lionbeat.. Heb je ooit echt, écht, van me gehouden?" Hij keek haar aan, zijn grote vraag was eruit, de vraag die hij nooit gesteld had, hij was altijd bang voor het antwoord, maar de angst was weg. De poes moest haar keuze maken.}

"Nee, maar het viel te proberen," zei de kater zacht. Ja leuk, haar nog meer van streek te maken zeker. "Omdat ik toen je steun en toeverlaat wilde zijn, maar dat was ik nooit hè? Ik was altijd maar een soort kopie van je broer, ik was nooit je echte steun hè?" Dat was hij niet. Hij was geen kopie van haar broer! "Niemand. Maar dan ook niemand kan een kopie zijn van mijn broer." siste ze fel. "En zo heb ik je ooit nooit gezien." plakte ze eraan vast. "Ik houd van je, heel veel, ik zat fout, ik zie het nu, en ik verdien je niet, maar zeg me Lionbeat.. Heb je ooit echt, écht, van me gehouden?" De poes keek fel naar de kater. "I did, until you broke me." siste ze, terwijl ze erachteraan dacht "en dat doe ik nog steeds." "Ik was gelukkig Firework, ik was gelukkig met jou, je was nooit een kopie van mijn broer, Ik hield van je, maar zoals je die dag deed. Mijn hart brak, Ik vertrouwde je. En je liet me toen vallen." zei ze op een iets kalmere toon, terwijl ze het niet meer kon inhouden, een snik verliet haar mond. Ze kon het niet meer inhouden, ze wou het niet meer achterlaten. Ze wou hem terug, maar niet op zo'n manier. Ze draaide haar kop weg van de kater, en sloot haar ogen. Ze wou weg, weg, weg....

_{Ze viel hem in de reden, zie je wel, hij had gelijk.. Verdrietig luisterde en praatte hij, "Niemand. Maar dan ook niemand kan een kopie zijn van mijn broer." Hij knikte, ja, dat wist hij ook wel, haar broer was de enige die haar liefde echt verdiend had. Hij niet, hij zeker niet. "I did, until you broke me." Maar waarom was er dan altijd die twijfel geweest? Hij schokte even, met alle macht proberend de tranen binnen te houden, ze was zijn alles, en nu was ze er in zekere zin dus niet meer. Het antwoord was duidelijk, ze wilde hem niet. De kater maakte zich klaar om op te staan, en de aftocht in te zetten, tot haar zoete stem nog één keer zijn oren streelde. "Ik was gelukkig Firework, ik was gelukkig met jou, je was nooit een kopie van mijn broer, Ik hield van je, maar zoals je die dag deed. Mijn hart brak, Ik vertrouwde je. En je liet me toen vallen." De kalmerende stem, de stem, de liefde de warmte. Het was er nog. In een ruk draaide de Flame-point zich om, en zag haar staan, van hem weggedraaid, zijn oren hadden hem niet gebroken. De tranen van vreugde rolden over zijn rossige wangen terwijl hij in een sprong naar haar toeging. Meteen drukte hij zijn vacht tegen die van haar, en gaf haar een lik over haar oren, zacht en teder, voorzichtig om haar niet te breken. "Ik ben er nu, ik zal er altijd zijn, ik zal voor je sterven, ik ga voor je naar het einde van de wereld, en weer terug als je dat wilt.. Zolang jij maar in mijn leven blijft, mijn liefde voor jou gaat dieper dan de diepste wortel. Jij bent mij Lionbeat, jij hebt mijn hart.. Loop er niet mee weg, ik zou het niet overleven.."}

Ze voelde opeens de vacht van de kater, ze versteende, ze wilde niet nog een keer breken. Ze was bang, daarom deed ze zo. Ze was bang, erg bang. Ze voelde een lik over haar oor, zacht en teder, maar ze voelde zich nog steeds bang. Ze wou niet meer gebroken worden... "Ik ben er nu, ik zal er altijd zijn, ik zal voor je sterven, ik ga voor je naar het einde van de wereld, en weer terug als je dat wilt.. Zolang jij maar in mijn leven blijft, mijn liefde voor jou gaat dieper dan de diepste wortel. Jij bent mij Lionbeat, jij hebt mijn hart.. Loop er niet mee weg, ik zou het niet overleven.." Ze wist niet wat ze ermee moest, ze hield van hem... maar ze was veelste veel gekwetst. Ze slikte even, het voelde nog niet goed. Ze deed even een klein stapje opzij, "Sorry Firework, maar je zult eerst weer mijn vertrouwen moeten winnen." zei ze zachtjes terwijl ze haar ogen even op haar poten richtten. Ze wou hem geen pijn doen, ze kon het alleen zo niet. "Ik ben al mijn vertrouwen verloren... dat kun je niet in een keer goed maken. Het spijt me. Ik vind het goed, het is goedgemaakt. Maar we zullen weer onderaan moeten beginnen." murmelde ze zachtjes tegen de kater. Ze hoopte dat de kater dit zou begrijpen, en dat hij niet weer weg ging van haar. Dat zou ze niet kunnen verdragen.

_{Hij genoot van het moment, maar wist dat het zou eindigen, hij kende haar te goed, ze zou wegtrekken. En dat gebeurde inderdaad, maar het deed hem geen pijn, hij wist nu dat het weer goed was, en wat hij gezegd had, meende hij, hij zou alles waarmaken, en alles voor haar doen, ook al duurde het totdat hij een elder was dat ze hem weer vertrouwde. Nu zou het goedkomen. Zo zei de poes het ook, "Sorry Firework, maar je zult eerst weer mijn vertrouwen moeten winnen." Hij knikte begrijpend, en keek haar aan met zijn blauwe ogen, hij zou het doen, hij zou het voor mekaar krijgen. "Ik ben al mijn vertrouwen verloren... dat kun je niet in een keer goed maken. Het spijt me. Ik vind het goed, het is goedgemaakt. Maar we zullen weer onderaan moeten beginnen." Hij knikte nogmaals, "Ik begrijp het, helemaal, bedankt Lionbeat, bedankt dat je me nog een kans geeft, dit is stap één, van velen, dat weet ik nu. Maar stap een is gezet." Zijn vrolijke blik die onzichtbaar was voor zoveel dagen, was er weer, en hij was gericht op zijn zon en maan, zijn alles. Hij zou het nu niet verprutsen.}

"Ik begrijp het, helemaal, bedankt Lionbeat, bedankt dat je me nog een kans geeft, dit is stap één, van velen, dat weet ik nu. Maar stap een is gezet." ze knikte rustig, maar haar ogen bleven gericht op haar witte poten. Ze wist eigenlijk niet of ze hier goed aan had gedaan. Of ze dit nog wel echt wou, maar ze kon nu niet meer terug. Ze had hem gemist, maar aan de andere kant ook weer niet. Met moeite kreeg ze er toch uit, "Ik heb je gemist," maar meer kwam er ook niet uit, starend naar haar poten.

_{Hij was vrolijk, maar zag ineens ten verandering in haar doen. De poes leek niet blij, maar, ze had hem toch net vergeven, soort van? De kater snapte er niets van, wat wilde de poes nu van hem dan? Een beetje van zijn stuk gebracht zette hij een paar stappen naar achter, en hoorde alleen de aarzeling in haar stem toen ze de woorden uitsprak. "Ik heb je gemist," Nou, blijkbaar niet dus! Hij draaide zich om, zonder een woord te zeggen, maar bedacht zich, en keek haar weer aan. "Maak alsjeblieft je beslissing, ik kan er niet tegen om half half te leven.. Ik moet het zeker weten, vertrouwen komt van twee kanten Lionbeat,"}

Blijkbaar had de kater haar twijfel gehoord. Want hij liet haar weer achter leek het."Maak alsjeblieft je beslissing, ik kan er niet tegen om half half te leven.. Ik moet het zeker weten, vertrouwen komt van twee kanten Lionbeat," ze slikte even. Ze wist het gewoon allemaal niet meer "Het voelt niet meer hetzelfde. Niet sinds... de kittens." Murmelde ze zacht bijna onhoorbaar. Ze wou het kamp uit. Nu. Ze liep richting de uitgang van de nursery, waarna ze nog een blik richtte op de flame point kater. "Bye Firework. Please dont chase me." Murmelde ze, waarna ze het kamp half huilend verliet. Ze moest weg. Weg van alles. Weg van Firework, de kittens, alles.

--mobiel postje. Sorry voor flutheid.--

_{Hij zuchtte, het was dus waar wat hij had gedacht, de poes hield niet meer van hem. Misschien had ze wel nooit van hem gehouden… Hij knikte afwezig, maar rende uiteindelijk toch achter de poes aan. Nog een vraag had hij, nog een ding waar hij zekerheid voor moest. Verslagen stopte hij voor haar, en keek met ogen vol pijn in die van haar."Lion.. Waarom?"}

Ze verliet met grote, snelle passen het kamp. Ze kon het niet meer aan. En ookal had ze zo gezegd dat de kater haar niet moest volgen, stond hij zo weer voor haar neus. "Lion... Waarom?" Vroeg de kater haar. Lionbeat sloeg een keer kwaad met haar staart, de kater luisterde niet eens! "Jij luisterd ook nooit in Starclans naam" siste ze kwaad naar de kater, met tranen van woede. "Dit is nieuw voor mij! Ik moet nadenken mousedung." Siste ze, waarna ze verder het territorium in vluchtte. Weg... Weg van de spanningen, weg van de ruzies, weg van de Clan.

--Lionbeat is topic uit--

De poes werd boos op hem, en gunde hem geen antwoord. In plaats daarvan liep ze weg, boos en niet van plan om nog met hem om te gaan. Alles wat de kater nog kon doen was toekijken hoe zijn toekomst in de verte verdween, en plaatsmaakte voor een wit vel papier. Normaal zou de kater dit niet erg vinden, zolang een paar letters op dat papier maar hetzelfde bleven. Maar juist die letters, de letters waar hij zijn vertrouwen en leven op gebouwd had, die letters zag hij nu van zich weglopen. Hij had het weer eens verprutst

Onderwerp: Re: Ehm… Awkward.. |Lionbeat|