I hope it's the right way to do [+Thrushdive]

Met kleine pasjes sloop de nacht zwarte kattin naar een vertrouwd plekje toe. Dit was een plekje waar ze in haar Apprentice periode vaak had gezeten. De laatste tijd had ze veel flashback's gehad. Van haar leventje als jonge Fawnpaw, hoe ze voor de eerste keer met Thrushdive, toen nog Thrushpaw, het kamp uitging. Hoe Shrewstar en zei die ruzie hadden gehad, tot het moment dat ze het bijlegde. Hoe ze trainingen van haar moeder, Innerghost, had gehad, tot op de dag dat ze haar gevoelens eindelijk begon te begrijpen. Vanaf het gesprek wat ze met Shrewstar had gehad. Haar kop was een grote wirwar. Ze zakte neer onder de boom en staarde met een wat glazige blik in haar ogen naar haar poten. Shrewstar had gelijk, ze moest er niet langer omheen draaien, maar misschien meteen right to the point gaan.

[+Thrushdive]

Thrushdive liep het kamp uit om op jacht te gaan. Of eigenlijk om zijn kop leeg te gooien. Hij zat alleen maar met zijn kop bij Snowynight, de sneeuwwitte poes. De poes waar hij om gaf, maar niet wist wat hij met zijn gevoelens voor haar aan moest. Het zou te snel zijn, wist hij, Snowynight zou het vast en zeker niet zeker weten, en afgewezen worden wou hij niet. Dat zou hun vriendschap verpesten. Tenslotte wist hij dat er iets was tussen Fawnstep en hij. Tenminste, van haar kant. Hij zag het en voelde het, en dat soort dingen in zien was een grote moeite voor hem. En ook daar mee kon hij niet omgaan. In gedachten verzonken liep hij door, tot hij de geur van Fawnstep rook, en haar zag zitten. Hij keek op, en wist dat hij haar aandacht al getrokken had.

Haar hart maakte een sprongetje toen ze zijn geur opving. Ze spitste haar oortjes naar voren, en al snel mochten haar blauwe ogen zijn tabby vacht zien verschijnen. Ze glimlachte naar hem, verder niks. Haar hoofd was net een grote storm, een grote rommel. Ze slikte een keertje en stond op. Ze wist dat er iets tussen Thrushdive en Snowynight speelde, en misschien was dat hetgene waarvoor Shrewstar haar had gewaarschuwd, als ze te lang wachtte, zou ze het na een tijd moeten aanzien hoe die twee een koppel werden, misschien. Fawnstep keek weer even naar Thrushdive, met een licht onzekere blik in haar ogen. Ze was niet perfect, verre weg van dat, maar ze hoopte dat hij haar een kans gaf, dat het geen loze hoop was, dat niet haar hele hart zou moeten breken als hij haar vertelde wat hij ervan vond. "Thrush, zou ik je.. misschien even kunnen spreken?" klonk haar aarzelende stem en ze keek hem wat onzeker aan. Ze ging ervoor, het was nu of nooit. Misschien had ze al wel te lang gewacht, maar dit keer zou ze ervoor gaan.

Ja, hij voelde het al aankomen. De manier waarop Fawnstep naar hem keek zei genoeg voor zijn gevoel. Hij raakte in zijn hoofd lichtelijk in paniek, wat moest hij doen? Wat moest hij zeggen? "Thrush, zou ik je.. misschien even kunnen spreken?" De aarzeling in haar stem bevestigde zijn angsten. Thrushdive zweeg en keek haar even wezenloos aan. Hij schudde met zijn kop, wat kon over komen als een nee, maar bedoeld was om alles even op zijn plaats te schudden in zijn kop. "Ehh..." hij glimlachte. "Maar natuurlijk m'dam," misschien dat zijn tikkeltje onserieuze, speelse toon kon helpen serieuze dingen te vermijden. Oh, zeker dat Thrushdive een vermijder is. Weglopen voor dingen die moeilijk zijn, daar is hij kampioen in. Al is het niet zo dat hij uitdagingen uit de weg gaat, maar de moeilijke dingen op emotioneel en sociaal gebied.

De pijne steken in haar maag bevestigde hoe zenuwachtig ze wel niet was. Haar hoofd was nu echt een compleet drama en soms had ze wel eens het gevoel dat ze straks met een mond vol tanden zou staan. "Ehh..." hij glimlachte naar haar. "Maar natuurlijk m'dam," zijn stem klonk een tikkeltje onserieus, en dat gaf haar er nog wel wat zorgen bij. Ze zou het liefste over iets totaal anders willen beginnen, iets wat niks te maken had met haar gevoelens, maar ze wilde er dit keer niet omheen draaien. De woorden van Shrewstar weerklonken weer in haar hoofd, het was nu of nooit. Fawnstep zakte weer door haar achterpoten en keek toen naar haar poten, waarmee ze kleine figuurtjes maakte door de bladeren die op de grond lagen. Ze stopte hiermee en keek Thrushdive aan. "Er is iets waar ik al lang mee zit," miauwde ze op een onzekere toon, en haar zin leek af te sterven. "Thrushdive.." vervolgde ze en haar ogen stonden nu zelfverzekerder, ze ging het nú echt zeggen. Haar adem stokte in haar keel. "Ik ben verliefd op je.."

Zijn gedrag leek niet te helpen. Fawnstep leek echt iets belangrijks te willen zeggen, of iets gebonden aan vele emoties waarvan Thrushdive niet wist hoe hij er mee om moest gaan. Hij drukte zijn kaken strak op elkaar, en besloot haar recht aan te kijken, afwachtend. "Er is iets waar ik al lang mee zit," begon Fawnstep onzeker waarbij haar toon afstierf. Dít kende hij niet van de poes. Tenminste niet tegen over hem. "Thrushdive.." begon Fawnstep. Thrushdive wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes. "Ik ben verliefd op je.."
Hij zweeg. Hij zweeg een lange tijd, iets wat niet meer vele seconden waren, maar begon te veranderen in minuten. Hij staarde haar aan, wezenloos. Hij wou haar geen pijn doen. Maar hij wou het zich zelf ook niet moeilijker maken dan dat het al was. Fawnstep. Snowynight. Fawnstep. Snowynight. Fawnstep... Hij liefst zou hij nou schreeuwen van frustratie. "F-Fawn..." mompelde hij uiteindelijk hees.

Het was stil. De kater staarde haar aan alsof ze een raar wezen was die hij nog nooit van zijn leven had gezien. Een pijnlijk gevoel knaagde aan haar van binnen. "F-Fawn..." klonk zijn stem na een tijdje, hees. Ze sloot haar ogen en haalde adem. Hierna keek ze hem weer aan en legde haar oortjes wat naar achteren. "S-sorry.." miauwde ze zacht en deed een paar passen naar achteren. Ze wist nu al van zichzelf dat ze het nooit aan kon zien als hij voor Snowynight koos, want ze wíst gewoon dat het die poes was, ze voelde het. Ze voelde dat hij verliefd was op een ander, maar ze kon niks aan haar gevoelens veranderen. Ook al zou hij niet voor haar kiezen, ze wist dat ze het nooit over haar hart zou kunnen verkrijgen om een ander te nemen. Echte liefde was iets wat je zelden meemaakte. Thrushdive was haar beste vriend, en ze kon hem geen pijn doen, ze wilde hem geen pijn doen. Ze sloot haar ogen en draaide haar kop weg van hem, misschien wilde ze niet eens meer horen wat hij erop te zeggen had, maar toch was er nog altijd dat sprankje hoop. "Ik weet dat er iets tussen jou en Snowynight speelt.. maar.. ik zou er niet mee kunnen leven als ik jou met een ander zou zien.." misschien zou het wat egoïstisch overkomen, maar dit vertelde ze hem recht uit het hart. "Ik kan mijn gevoelens voor jou niet veranderen, niet weghalen.. Ik houd namelijk echt van je." murmelde ze zacht, met een trillende stem.

Starclan nog aan toen. Wat moest hij. Wat kon hij. Als hij zijn eigen gevoelens nog niet eens begreep. Niet wist wat hij er mee aan moest. Fawnstep vertellen dat hij van een ander hield. Maar was dat wel helemaal zo? Fawnstep boot haar excuses aan, Thrushdive bleef zwijgen. "Ik weet dat er iets tussen jou en Snowynight speelt.. maar.. ik zou er niet mee kunnen leven als ik jou met een ander zou zien.." Thrushdive keek haar aan. Maar hij zou er toch niets aan doen dat als hij echt van een ander hield, dat hij dan voor die persoon koos. En trouwens, wie zij dat Snowynight het zelfde voor hem voelde? Wie? Thrushdive keek naar zijn poten, en bleef niks zeggen. "Ik kan mijn gevoelens voor jou niet veranderen, niet weghalen.. Ik houd namelijk echt van je." Thrushdive keek haar aan. "D-daar kan ik me iets... bij voorstellen..." murmelde hij. "Fawn... Ik geef ook om jou... Maar... Het is niet..." Hij schudde met zijn kop en haalde diep adem. "Oké. Het is niet dat ik van een ander hou... Het is meer dat ik me zelf nog niet begrijp. W-want ik geef wel om jou. En om Snowynight... Ik snap me zelf niet..." Wist hij te zeggen, zijn gevoel er uit te gooien. Écht, Thrushdive ging de goede kant op met zich zelf.

"D-daar kan ik me iets... bij voorstellen..." murmelde Thrushdive. "Fawn... Ik geef ook om jou... Maar... Het is niet..." Thrushdive schudde zijn kop en haalde een hap lucht naar binnen. "Oké. Het is niet dat ik van een ander hou... Het is meer dat ik me zelf nog niet begrijp. W-want ik geef wel om jou. En om Snowynight... Ik snap me zelf niet..." Langzaam kwamen de tranen opwellen in haar ogen, maar deze wist ze binnen te houden. Haar ogen hadden een fellere kleur, zodat ze uit haar zwarte vacht leken te springen. Ze wilde krijsen, wegrennen van hem, zich ergens diep in een oud dassenhol verstoppen, maar ze wist zich in te houden. Ze drukte haar oortjes tegen haar kop aan en liep een paar passen achteruit. "Ik.. ik snap het.." miauwde ze zachtjes. Hij wilde haar niet, dat was haar nu wel duidelijk geworden. Hij was verliefd op Snowynight, en hij kon zijn gevoelens ook niet veranderen. Er drupte langzaam een enkele traan uit haar ooghoek, waarna ze zich een kwartslag omdraaide en wat voor zich uitkeek.

Na zijn poging uitleg te bieden aan Fawnstep zag hij haar hele houding veranderen. Oeps, hij had haar gekwetst. Thrushdive wilde naar haar toe lopen, maar zat als aan de grond genageld. "Ik.. ik snap het.." waren haar woorden. Thrushdive zag hoe ze zich omdraaide. Hij wende zijn blik af, en wachtte tot ze weg zou gaan. "Sorry..." murmelde hij enkel nog. Hij voelde zich gebroken, en hij wist niet waarom hem dit zo raakte. Wat was er met hem aan de hand? Hij wist niet wat hij doen moest. Hij wou wel iets doen, iets doen om deze hele situatie uit de knoop te halen, en het helder voor zich zelf te maken. Maar wat kon hij doen. Hij wist dat zijn hart dichter naar Snowynight week. Maar na dit gesprek twijfelde hij daar ook nog aan. Waar lag zijn hart? Voor wie waren zijn gevoelens? Waarom moest dit zo moeilijk zijn?

"Sorry..." murmelde Thrushdive echter nog. Hij wachtte tot ze weg zou gaan, en dat deed ze dus ook maar. Geruisloos leek ze wel te verdwijnen in de struiken. Toen ze buiten zijn gehoorafstand was zakte ze neer onder een struik. Ze rolde zich op en duwde haar kop diep in haar vacht. Een zee van tranen kwam naar buiten zetten. Ze had zojuist haar enige vriend verloren, tenminste, zo voelde het nu voor haar aan. Fawnstep was nu eenmaal snel gekwetst, en trok soms wel veel te snel haar conclusies. Hij wilde haar niet. Misschien vond hij haar wel te lelijk, misschien viel hij nu eenmaal op perfecte poezen, met een prachtige witte vacht. Een lichte jaloezie kwam nu opzetten, maar deze gevoelens duwde ze snel weer weg. Ze wilde niet jaloers zijn, ze gunde Thrushdive echt het beste. Hij had zijn vrienden voor het kiezen, dat dacht ze op dit moment tenminste. Fawnstep snikte nog wat na, en merkte toen hoe ze langzaam in slaap begon te vallen, en het was een diepe, onrustige slaap.

OCC: Fawnstep topic uit.

Een beetje hulpeloos staarde hij naar zijn poten, hij hoorde Fawnstep nog iets murmelen en liep er toen vandoor. Hij draaide zich om tot Fawnstep helemaal weg was en begon te rennen. Ja, hij moest rennen, rennen tot zijn poten niet meer konden. Hij sprong over een boomstam heen en bleef rennen. Een eind verder op bleef hij staan en schreeuwde hij, hij schreeuwde al zijn frustraties er uit en zijn verwarrende emoties. Hij zag vogels weg vliegen, en veren landen naar beneden. Gevolgd door bladeren. Hij schudde met zijn kop. En verdween in het gewas van de struiken...

OOC: Topic uit.