I don't want to think about it anymore, but it just repeats in my head. [&Littlewish]

De tabby opende zijn groene ogen, hij was weer in de storm... Maar, hij liep daar? Hij probeerde erheen te lopen maar het leek alsof zijn poten aan de grond genageld waren. Angstig keek hij naar het beeld, hij zag hoe uit het niets de hond verscheen en hem beet pakte. Hij wou roepen dat hij weg moest rennen, maar het leek alsof zijn hersenen weigerde. Hij zag weer hoe hij de boom in klom en hoe Thunderstrike hem vond. Nu pas zag hij het. Hij had een heel bloedspoor achter gelaten. Die hond had gewoon zijn bloedspoor gevolgd. Hij sloot zijn ogen, en toen hij ze weer opende was hij op een andere plek. Hij zag Bluestars lichaam. Beweegloos... Het was echt zijn schuld. Alleen de zijne. Tot hij opeens die hond zag, hij rende op hem af? Hij begon ook te rennen, maar het leek of hij niet vooruit kon komen, en de hond wel dichterbij. Hij sprong richting hem en...

Met een schok schrok de kater wakker. Hij hijgde en trilde helemaal. "Het was een droom..." murmelde hij tegen zichzelf. Deze zelfde nachtmerrie had hij steeds vaker. Hij sliep al tijden niet goed meer, en dat kon je nu ook wel zien. Zijn ogen waren doffer van vermoeidheid. Hij stond zuchtend op en liep de den uit. Hij verliet het kamp al snel onder de sterrenhemel van Silverpelt. Van kleine pasjes rustige pasjes gingen steeds groter en sneller, zo dat hij uiteindelijk rende, weg van de Clan, weg van de drukte, weg van de herinneringen. Niet voor altijd natuurlijk, voor deze avond. Na een tijdje rennen stopte hij, hijgend. Hij ging zitten en hijgde nog even uit voordat hij naar Silverpelt zou kijken. Hij zuchtte en keek naar alle sterren, alle oud-warriors van alle Clans. Een van hen was Bluestar, de kattin die HIJ vermoord had. Hij deed zijn ogen dicht en voelde een bries door zijn vacht gaan, waarna hij zijn ogen weer open deed, kijkend naar de sterren. Waarom moest hem dat weer overkomen? Hij had al zoveel meegemaakt. Hoeveel pijn het deed om zijn eigen zusje te moeten vermoorden, zijn pleegouders zien dood gaan als kitten, zijn niet-echte vader blijkbaar dood te zien gaan door een slang en dan natuurlijk, zijn echte vader die helemaal niks met hem te maken wilt hebben. En het ergste was nog dat met die hond. Die had hem een groot litteken achter gelaten, wat hem er iedere keer aan liet herinneren. Nu hij aan dat litteken dacht bedekte hij het meteen met zijn staart, als er iemand kwam hoefde diegene het niet te zien. Zouden de kittens van Bluestar ook denken dat hij ervoor had gezorgd dat hun moeder overleden was?

Littlewish draaide even onrustig in haar nest. Ze had het koud, en hoewel ze naar warmte zocht in de zachte vachten van haar nestgenoten, kon ze daardoor toch de slaap niet goed vatten. Ze zat op het randje van wegdommelen en ontwaken, toen ze plots een geluid hoorde en opschrok uit haar versufte gedachtes. Jaytail? vroeg ze zich verbaasd af, toen ze de langharige bruine staart uit de den zag verdwijnen. Ze kwam meteen overeind, voorzichtig, om de rest niet te wekken, en sloop achter de warrior aan, nieuwsgierig waarom hij zo laat nog wakker was. Ze was hem niet aan het besluipen, heus niet, ze wilde alleen weten of er misschien iets aan de hand was. Toen ze uit de warrior den was, schudde ze zich even uit om het mos uit haar vachtje te krijgen, en rende ze achter Jaytail aan. Zijn poten waren veel langer, dus al snel moest ze op haar neus vertrouwen om hem te vinden. "Jaytail?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze uit de struiken kroop en de kater spotte op een open plek in het territorium. Hij keek naar Silverpelt en Littlewish voegde zich zwijgend naast hem om zijn blik te volgen. "Alles oke?" vroeg ze na een korte stilte, terwijl ze haar heldere blauwe ogen weer op hem richtte.

Jaytail keek rustig naar de Silverpelt, nadenkend over die ene nacht. Díe nacht dat alles veranderde voor hem. De enthousiaste kater die hij was, veranderde in een stille, verlegen, depressieve kater. Hij slikte even, en spitste zijn oren, bij het geluid van ritselen. Hij nam voor dat het de wind was, wie zou met hém willen praten? "Jaytail?" hoorde hij achter zich. Hij slikte weer en kneep even zijn ogen dicht. Het kon niet.. Hij rook even goed. Ja, het was Littlewish. De dochter van Bluestar. Hij zag in zijn ooghoeken dat Littlewish naast hem kwam zitten, hij wist niks te zeggen. Wat moest hij, als degene die haar moeder eigenlijk vermoord heeft, tegen haar zeggen. Het spijt me? Ik kon er niks aan doen? Hij kón er wél iets aan doen. Hij had gewoon niet met zijn domme kop buiten het kamp moeten gaan zonder toestemming. "Alles oke?" vroeg de poes aan hem. Hij draaide naar de poes, en zag dat ze al naar hem keek. Hij zuchtte. "Niet zoals vroeger..." zei hij maar, niet wetend hij wat hij moest zeggen. "En jij? Na... Je weet wel.." zei hij tegen haar, doelend op de dood van haar moeder. Eigenlijk zou hij het er niet over willen hebben, maar hij kon het niet vermijden. Niet meer.

Er leek iets mis. De kater was droeviger dan anders. Toen ze vroeg of alles oke was, wist ze meteen het antwoord zodra ze zijn mistroostige ogen zag. 'Niet zoals vroeger...' zuchtte hij zachtjes. Littlewish probeerde hem te troosten met haar aanwezigheid door iets dichter naast hem te kruipen. Ze vroeg zich af wat er aan de hand was, maar ergens wist ze daar ook het antwoord op. Jaytail was niet meer hetzelfde sinds het ongeluk. Zijn humeur was overschaduwt door een sterk schuldgevoel.
Wat klonk dat toch bekend..
'En jij? Na... Je weet wel..' Littlewish keek op bij het horen van die vraag en wist meteen waar hij op doelde. Ze twijfelde voor een paar seconden hoe ze zou moeten reageren. Ze wilde Jaytail niet nog droeviger maken en toen ze erover nadacht besefte ze ook dat dat niet nodig was. De dood van haar moeder stak nog altijd pijnlijk in haar borst, maar ze was niet bang meer. Niet sinds de hulp van haar zusje en Thistleclaw. En dat was wat Jaytail ook nodig had op dit moment. Een vriend, iemand die hem in deze periode kon steunen. "Maak je maar niet druk om mij," reageerde ze liefjes. "Ik had het er een periode heel moeilijk mee, maar het gaat beter." En dat was niet eens gelogen. Ze glimlachte even naar hem, in de hoop dat dat hem wat zou opvrolijken. Ze vond het altijd verschrikkelijk om anderen zo te zien. "Kon je niet slapen?" vroeg ze voorzichtig.

Hij voelde hoe Littlewish wat dichter tegen hem aankroop, als een soort troost, dat hij zou weten dat ze voor hem was. "Maak je maar niet druk om mij," zei de poes wat lief tegen hem. "Ik had het er een periode heel moeilijk mee, maar het gaat beter." vervolgde de poes. Hij vroeg het zich wel af, was ze boos op hem? Dat hij de orders had genegeerd en daardoor de hond het kamp inleidde, wat uitliep op de dood van Bluestar? Hij zag hoe de poes glimlachte naar hem, zoals ze nu keek in ieder geval niet. "Kon je niet slapen?" vroeg de poes aan hem en hij schudde zijn kop. "Iedere keer weer dezelfde nachtmerrie." vertelde hij, wat werd vervolgd door een zucht. "En soms vraag ik me af wat ik eigenlijk nog in de Clan doe.." vertelde hij eerlijk aan de poes. Alles liet hem herinneren aan de pijnlijke gedachte van de hond... Maar er zou altijd íets blijven wat hem zou herinneren. Zijn grote litteken. Hij haatte het, maar hij bedekte het bijna altijd met zijn pluize staart, zodat niemand het zou kunnen zien.

Littlewish knikte begrijpend toen ze Jaytail hoorde. Die nachtmerries, die had zij ook gehad. Misschien niet precies dezelfde, maar ze kon wel raden waar het over ging. Het waren altijd dezelfde. De schuimbekkende kaken van de hond, diens razernij in zijn ogen. De angst om te verdrinken.. 'En soms vraag ik me af wat ik eigenlijk nog in de Clan doe..' Bij die woorden keek Littlewish oprecht verrast op. Haar oortjes schoten omhoog vanuit hun hangende positie. "Wat? Waarom?" vroeg ze geschrokken. Jaytail hoorde bij de clan! Dit was zijn thuis. Waarom zou hij weg willen? Ze keek haar mede warrior ongerust aan, was het echt zo ernstig?

De poes knikte begrijpend over wat hij zei over nachtmerries. ''En soms vraag ik me af wat ik eigenlijk nog in de Clan doe..'' zei hij eerlijk. De poes keek verrast op, en haar oren schoten omhoog bij het horen wat hij net zei. "Wat? Waarom?" vroeg de poes geschrokken. Hij zuchtte. "Alles in de Clan laat me denken aan wat er gebeurd is." begon hij zacht. "Alsof iedere keer dat ik hier ben een mes in je hart steekt. En een stem in mijn hoofd zegt het iedere keer, dat ik weg moet." vervolgde hij waarna hij naar de sterren keek. "Ik heb toch niemand meer in de Clan die echt om me geeft. Al mijn familie is dood, of heb..." hij kapte zijn zin af, dat was informatie die de Clan nog niet wist, maar dat boeide hen waarschijnlijk niet. Wie boeide hem, net zoals zijn vader. Niemand. Niemand die hem liefde gaf, of gewoon een complimentje gaf. Hij was niet meer dan een obstakel in de Clan. "Ik hinder de andere katten toch alleen maar, wie zou me missen?"

Ze probeerde te luisteren naar de woorden van Jaytail, en ze te begrijpen, maar al wat in haar ogen verscheen was ongeloof. De kater was echt ongelukkig, en ergens voelde ze zich rot dat het haar niet eerder was opgevallen. Ze kon zich goed voorstellen hoe zwaar het was om zo ver weg te zakken in verdriet en schuldgevoelens. 'Ik hinder de andere katten toch alleen maar, wie zou me missen?' miauwde hij droevig. Littlewish keek hem met hangende oren aan. "Ik, bijvoorbeeld," antwoordde ze eerlijk. "Je hoort bij de clan Jaytail, er zullen er meer zijn die je missen dan je denkt." Ze keek hem even vriendelijk aan. Jaytail was altijd aardig tegen haar geweest en ze beschouwde hem zo onder hand als een vriend. Nooit had ze het hem kwalijk genomen die dag.

Littlewish keek Jaytail aan met hangende oren, waarna ze mauwde "Ik, bijvoorbeeld," Jaytail's oren schoten overeind, zei ze serieus dat zíj hem zou missen? Zíj? De dochter van Bluestar, zei dat ze hèm zou missen? "Je hoort bij de clan Jaytail, er zullen er meer zijn die je missen dan je denkt." vervolgde de poes. "D-denk je?" miauwde hij ietwat verbaasd, verbaasd over dat de poes dat echt had gezegd. Niemand had hem ooit echt gezegd dat ze hem zou missen. En zojuist had de poes dat tegen hem gezegd. "Dankjewel Littlewish..." Murmelde hij dankbaar. "Niemand heeft het me nooit echt gezegd," zei hij eerlijk. "Dat ie me ze missen." zei hij er nog snel achter aan, anders was dat zinnetje waarschijnlijk niet al te goed uitgepakt.

Jaytail leek verbaasd toen ze zei dat zij één van degenen was die hem zou missen. Arme kater, hij was echt eenzaam. 'Dankjewel Littlewish...' murmelde hij. 'Niemand heeft het me nooit echt gezegd,' hij stopte even. Ze keek hem met een vragend schuin hoofdje aan om hem aan te moedigen verder te spreken. 'Dat ie me ze missen,' voegde hij er snel aan toe. Ze glimlachte en zwaaide even speels naar hem met haar staart. "Dat komt omdat je nog nooit eerder heb gezegd dat je de clan uit wou, dommie," zei ze lachend, maar al snel werd haar blik weer wat serieuzer. "Je moet het wel zeggen als je ergens mee zit. Niet opkroppen en dan midden in de nacht weg sluipen."

De poes glimlachte en zwiepte speels met haar staart. "Dat komt omdat je nog nooit eerder heb gezegd dat je de clan uit wou, dommie," zei de poes lachend. Hij lachte ook zachtjes, maar hij zag dat haar blik serieuzer werd "Je moet het wel zeggen als je ergens mee zit. Niet opkroppen en dan midden in de nacht weg sluipen." De kater keek met een ietwat speelse blik in zijn ogen naar de poes. "Nee mama, dat zal ik niet meer doen." grapte hij tegen de poes. Waarna hij ook even wat serieuzer begon te doen, "Maar ik zal het niet meer doen, ik had alleen nooit iemand waar ik het kwijt kon." zei hij tegen Littlewish, "Sinds ik geen familie meer heb ik de Clan, en bijna geen contact meer heb met mijn oude mentor, en ik ben niet de handigste met vrienden maken." bij dat laatste lachte hij een klein beetje, ja, vrienden maken was niet zijn beste vaardigheid. Hij bleef meestal op de achtergrond, waar hij het veiligste was voor de meningen en gedachtes van iedereen.