Quiet moment

De ene dag was de zwarte kater in een vreselijk goed humeur, zoals elke keer als hij met Minnowleaf af had gesproken iets te doen, maar de andere dag kon hij enorm in de dip zitten, en dit was toevallig weer zo'n dag. Hij zat in elkaar gedoken, hoog in een boom waar hij onzichtbaar was vanaf de grond. Hij tuurde glazig over het ShadowClan gebied heen en keek naar groepen vogels die aan de horizon te zien waren. Hij zou dat ook wel willen, vrij zijn. Niet gedoemd zijn aan het lot wat hij nu had, maar zelf de touwtjes in handen nemen. Zelf kiezen waar je heen wilde gaan, maar nu waren er die grenzen waar hij tussen moest blijven. Hij moest leven volgens het boekje wat ooit heel vroeger tussen de Clans was opgesteld. Hij kon geen wraak nemen op de moordenaar van zijn beste vriendin, die in zijn Apprenticetijd was vermoord door een onbekende kat, eentje uit de ThunderClan. Hij sloot zijn ogen om geen enkele traan naar buiten te laten. Een briesje liet zijn vacht wat op en neer gaan en hij ademde diep uit. Soms was rust het enige wat hem goed deed.

[+Softberry]

Een koele bries streek door zijn gezicht en hij toverde een zuinig glimlachje op zijn gezicht, een beetje rust deed hem goed. Zijn maag die de hele tijd op z'n kop stond leek te kalmeren als een zee die uitrustte na een storm. Na een tijdje hoorde hij echter iemand die zijn naam uitsprak op een wat emotieloze toon. "Hé, Frostlake!" De kater keek naar beneden en zag hier een witte kattin staan. Zo snel kwam hij niet op haar naam, maar toen haar geur hem boven had bereikt kon hij de naam Softberry erbij plaatsen. Hij besloot dat het onbeschoft zou zijn om boven te blijven zitten dus sprong hij tak voor tak naar beneden, voor de neus van de kattin landend. "Hallo, Softberry." Sprak hij op een neutrale toon terug en ging toen zitten.

"Je ziet er wat depressief uit... Is.." begon de witte kattin toen hij beneden stond. Oh nee, niet zei ook al! Had iedereen het op hem gemunt de laatste paar manen? "er iets?" Haar zoete stem klonk wat.. anders.. De kater schudde zijn kop en voelde zich nu best wel ongemakkelijk omdat de poes zo tegen hem praatte. Hij sloeg zijn staart om zijn poten. "Ik heb gewoon mijn dag niet." murmelde hij kortaf en keek naar Softberry.

De poes leek hem gelukkig te begrijpen. "Nu, heb je al gejaagd voor de Clan?" vroeg ze hem vervolgens. Frostlake schudde zijn kop en keek naar Softberry. "Ik niet, en ik dacht dat we samen konden gaan." zei ze vervolgens glimlachend. "Als jij dat wilt natuurlijk." De zwarte kater knikte toen naar haar. "Mij best." Het klonk misschien niet overtuigend, maar het was de waarheid.