[Silverfang & Firestar] In the end the Time will Fall ~

SILVERFANG

'Moord!' De ijzige gil sloeg als een koude klauw om zijn hart en met een ongeruste blik keek Silverfang op, naar het slappe witte lichaam dat het kamp binnen werd gesleept. Vol afschuw zag hij haar bewerkte buik en het vele bloed dat de wond had achter gelaten. Welk monster kon dit gedaan hebben?! Hij kende de katin niet, maar toch speet het hem dat ze op zo'n manier aan haar einde was gekomen. Dat moest een behoorlijke schok zijn voor Thunderclan. Met hangende oren keek Silverfang toe, wetende dat dit niet iets was waar de oud Skyclan katten zich mee moesten bemoeien. Hij wist ook niet zo goed wat voor houding hij zich moest geven, en bleef daarom maar op een respectabele afstand staan.

En toen kwam de conclusie van de medicine cat. In zijn verbijstering kon hij Maskheart alleen maar ongelovig aankijken, en om hen heen hoorde hij de vele geschokte kreten van de clanleden. Timefall, de deputy van Thunderclan. Dat kon toch niet? Silverfang wist niet waar hij verbaasder over was. Het feit dat een kat zijn clanlid dit kon aandoen, of het feit dat Firestar ooit zo'n iemand als deputy had kunnen kiezen. Timefall had misschien de Skyclan katten niet heel vriendelijke verwelkomt, maar Silverfang had nooit ook maar kunnen verwachten dat hij een moordenaar was. Er moest een vergissing zijn gemaakt. De zilvere kater keek om zich heen, haast zoekend naar een verklaring van Timefall. Maar, hij kon de zwart/witte gestalte nergens vinden. De deputy was er niet. En dit bevestigde alleen maar meer de angst van de clan. 'Silverfang!' riep Firestar luid. Silverfang liet zijn blik op de rode kater vallen en ontmoette de vastberaden blik in zijn ogen. Hij wist meteen wat hij van plan was en zette zich met een korte knik in beweging. Snel rende hij achter zijn leider aan, op weg naar de plek waar ze het laatst het geurspoor van Timefall zouden vinden. Ze moesten hem vinden. Silverfang voelde de brandende hoop dat dit allemaal een vergissing was, dat de deputy hier vast een uitstekende verklaring voor had. Al was het maar om Firestar de teleurstelling te besparen.

Het spoor leidde hen naar Sunningrock en zijn maag draaide om bij de scherpe geur van vers bloed, gemixt met de stank van een das. Er schoot een adrenalinestoot door hem heen als een elektrische schok en ze sprongen door de bosjes. Als ze maar niet te laat waren. Maar, dat waren ze wel. Silverfang's blik verzachtte droevig toen hij het lichaam van Timefall tussen de rosten zal liggen. 'Het spijt me..' De kater had zijn laatste adem uitgeblazen. "Damnit.." was al wat Silverfang kon zeggen, terwijl hij verslagen zijn kop liet hangen en zag hoe Firestar met ingehouden adem op zijn overleden deputy afstapte. De waarheid zou nu nooit volledig uitkomen, maar dat was niet meer het belangrijkste. Het had niet zo moeten lopen.

Silverfang liet zijn oren hangen om zijn spijt te betuigen. Hij bleef een beetje ongemakkelijk staan, niet goed wetend hoe hij zijn leider troost kon bieden, toen er plots een dreigende schaduw over hen viel. Met een ruk draaide Silverfang zich om en kon hij nog net zien hoe de das zich op het tafereel stortte, zijn vlijmscherpe klauwen blinkend in het daglicht. "Kijk uit!" schreeuwde Silverfang, terwijl hij met gesperde voorpoten naar voren sprong en Firestar met al zijn kracht aan de kant duwde. De das miste en sloeg in plaats hiervan in een zucht lege wind. De frustratie van het beest leek te groeien en met ogen die zo fonkelden dat ze bijna hongerig leken, draaide hij zich om en grauwde hij naar de katten. Silverfang siste op zijn beurt terug en ging afwerend voor zijn leider staan, klaar voor de aanval.

SILVERFANG

Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat Firestar zich herstelde, maar liet zijn blik geen moment los van de das. Met zijn tandend ontbloot en een dreigend gesis probeerde hij het dier op een afstand te houden, totdat Firestar naar de zijkant sloop en het beest in zijn nek aanviel. Op dat moment schoot ook Silverfang naar voren en zette hij zijn scherpe kaken zo hard mogelijk in één van de grote poten. De das schreeuwde en begon met zijn kop te zwaaien, zijn kaken gevaarlijk dicht bij de rode pels van Firestar. Silverfang beet harder en sprong soepel omhoog toen één van zijn snorharen hem waarschuwde voor een klauw. Met zijn sterke achterpoten wist hij zich op de flank van de das te zetten en begon hij met zijn nagels een aantal krassen in de huid te zetten. Weer schreeuwde de das pijnlijk en dit keer wist hij met een snelle zwaai de kater van zich af te slaan. Silverfang voelde een pijnlijke klap door zich heen gaan toen hij op de grond belandde, maar hij vermande zich snel en strompelde grauwend weer omhoog. "We moeten hem hier weg krijgen!" schreeuwde hij naar Firestar, terwijl hij weer opzij sprong toen een tweede klauw zijn kant op kwam en zich in plaats hiervan in de stoffige grond zette. Ze konden de das misschien verwonden, maar met zijn tweeën waren ze niet tegen zo'n groot dier opgewassen. De enige optie was om hem uit het territorium te jagen, weg van het lichaam van Timefall.

SILVERFANG

Boven het geluid van het gonzende bloed in zijn oren en het woedende grauwen van de das, hoorde hij de kreet van Firestar. 'Naar de rivier! Of we krijgen hem erin, of we leiden hem erlangs weg!' Silverfang knikte kort en zette zich met uitgestrekte nagels van de grond af om achter hem aan te rennen. Hij hoorde de rivier verderop langs de zilvere stenen van Sunningrocks stromen en hoopte vurig dat de das stom genoeg zou zijn om zich in de wilde wateren te laten gooien. Maar, helaas was het dier slimmer dan dat en draaide hij zich razendsnel om op het moment dat hij doorkreeg dat Firestar hem naar de oevers leidde. Silverfang kwam slippend tot een halt en trok zijn oren ver naar beneden toen hij de dreigende schaduw weer over zich heen zag vallen. De das haalde weer naar hem uit en dit keer was hij niet snel genoeg om weg te duiken. Hij voelde hoe de scherpe klauwen zich in zijn dij haakte en Silverfang kneep zijn ogen dicht, terwijl zijn lichaam als een pop werd weggegooid. Het duizelde hem even toen hij op de grond neerkwam, maar de gierende adrenaline door zijn aderen weerhield hem ervan echt pijn te voelen. En dat was maar goed ook, want het gegrom en geblaas wees hem erop dat de strijd nog niet voorbij was.

Silverfang opende snel zijn ogen en terwijl de vlekken voor zijn beeld dansten zag hij hoe Firestar net op het laatste moment wegsprong en zich in de nek van de das wierp. Het was een hopeloze ontsnappingspoging. De das had binnen mum van tijd zijn tanden in zijn rug gezet en Silverfang voelde hoe de adem in zijn keel stokte toen hij het slappe lijf van Firestar tegen de stenen op zag klappen. "Firestar!" schreeuwde hij geschrokken. Geen reactie, de rode kater zakte neer op de grond als een slap bundeltje vacht. Silverfang voelde zich even koud worden, maar dat veranderde al snel in brandende woede toen zijn blik weer naar de das werd getrokken. Het dier stapte snuivend en knorrend op hem af. Hij was niet langer geïnteresseerd in de levenloze lichamen naast de stenen en had zich nu weer gefocust op de enige kat die nog wel stond. Want dat was al wat ze waren in zijn ogen, prooi, indringers op zijn gebied. Silverfang blies even in furie naar het monster en wierp zich toen blind weer omhoog. Het was hopeloos, hij kon nooit in zijn eentje tegen een das op, maar als hij hier aan onderging zou hij zou op z'n minst zoveel mogelijk schade aan richten. De das zou leren dat hij met clankatten te maken had, dat dit hun territorium was, niet het zijne! Met een nieuwe strijdlust in zijn ogen, sprong de kater naar voren en haalde hij nogmaals zijn nagels langs de massieve gestreepte kop. De das gromde weer in razernij en Silverfang moest snel wegduiken om niet verpletterd te worden onder de grote maaiende poten. Hijgend wierp hij zich weer op de schouder, waar al sporen van krassen waren te zien, en probeerde hij zich vast te zetten in de stevige huid om niet te vallen. De das zwaaide wild heen en weer om hem van zich af te schudden, en de open plek was al snel veranderd in een ravage van omgewoelde grond. Venijnig zette Silverfang zijn scherpe tanden in de schouder. Zijn maag draaide om van de sterke, ijzere smaak van bloed, maar hij zette met al zijn kracht door. Op dat zelfde moment voelde hij dat twee sterke kaken zich om zijn rug sluiten en voor hij het wist werd hij van het dier afgetrokken. Blazend zwaaide Silverfang met zijn poten om uit de greep los te komen en het had effect, want de das liet hem met een kreet van pijn vallen toen hij één van de kwetsbare ogen raakte. Hij belandde met een doffe klap op op zijn poten, verdoofd door de impact, maar voelde een golf van opluchting door zich heen gaan toen hij de waas van zwart/wit zag wegrennen. Het strijdlustige vuur in hem wilde achter het dier aangaan, hem opjagen tot hij over de grenzen was verdwenen, maar zijn trillende poten weigerde. In plaats daarvan keek hij hijgend toe hoe de das haastig tussen het struikgewas verdween. Die kwam voorlopig niet meer terug.

Een zacht geluid achter hem deed hem snel zijn kop draaien en zijn ogen lichtte op toen hij de kop van Firestar zag bewegen. "Welkom.. terug..," mompelde hij zwaar, zijn stem uitgeput, maar gesierd door een opgeluchte grijns. Het was voorbij, en Silverfang was dankbaar dat hij en Firestar dat nog konden meemaken. Ook al was hij een zooitje op dit moment. Zijn vacht stond alle kanten op en plakte van het zand en bloed, maar hij stond nog. "De das... is.. weg.." miauwde hij schor om Firestar gerust te stellen.