Lets start with showing you the territory[Lightpaw.]

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"Oké" Kreeg ze als antwoord terug. Wintersong besteedde er verder geen aandacht aan en wachtte op een reactie van Lightpaw op haar vraag. Toen ze een bevestigend kinkje kreeg begon ze in de richting van de Shadowclan border te lopen, ze moesten dus nog naar het donderpad en ze zou ook nog bij de Snakerocks langsgaa, omdat dat best wel belangrijk was. Ze keek even achterom of Lightpaw haar volgde, want het zou niet best zijn als ze haar apprentice achterliet. Ook al zou Lightpaw het als ze goed had opgelet wel weer terug naar het kamp kunnen maken, maar ze was niet van plan om de apprentice dat te laten doen.

Lightpaw volgde de witte poes. Ondertussen keek ze van links naar rechts om niets van de omgeving te missen. Ze wist wel dat ze het niet allemaal kon onthouden, toch was het leuk om te denken dat het je zou lukken. De bruine poes zag dat Wintersong even achterom keek. Lightpaw glimlachte naar haar. Ze vond haar mentor best wel aardig. Ze ging wat dichter lopen. 'Naar waar gaan we nu?' vroeg ze. In haar hoofd overliep ze de plaatsen waar ze al waren geweest. Ze schrok van hoe weinig ze nog wist. Zou het haar wel lukken om een goede warrior te worden? Ze twijfelde. Lightpaw zou zo hard haar best doen dat het wel moest lukken. Iemand waar de clan trots op kon zijn. Ja, dat zou leuk zijn.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"Naar waar gaan we nu?" Kreeg ze als vraag van Lightpaw. "We gaan nu naar de grens met Shadowclan en ik zal je daarna nog de Snakerocks laten zien." Vertelde ze de apprentice. De grens met Shadowclan was een donderpad, dus ze zou het laten zien, maar er niet te dicht in de buurt komen. Het donderpad kon namelijk gevaarlijk zijn. Ze luisterde even en merkte dat het geluid van het donderpad al wel te merken was. Het zou dus niet lang meer duren voor ze bij de grens waren. Ze liep nog een stukje door tot een plek waar het donderpad zichtbaar was en wachtte daar tot Lightpaw er was. "Dit donderpad vormt de grens met Shadowclan. Normaal zorgt het donderpad er wel voor dat er geen katten van de clans op de ander hun territoria komen, maar het komt ook wel eens voor dat er katten met genoeg lef zijn om dat te doen." Vertelde ze de apprentice. Ze wachtte nog even of Lightpaw vragen had en anders zou ze wel verder gaan naar de Snakerocks.

'We gaan nu naar de grens met Shadowclan en ik zal je daarna nog de Snakerocks laten zien.'antwoordde haar mentor. Lightpaw knikte. Zo veel had ze van de Shadowclan nog niet gehoord. Ze volgde Wintersong die begon te lopen. Even later hoorde ze een geluid. Het klonk als het zoemen van een hele grote bromvlieg. Zoiets had ze nog nooit gehoord. Degene die het geluid maakte moest wel heel groot zijn. Hoe kon het dan dat ze het nog niet kende? Lightpaw wou haar mond al open doen om te vragen wat het was toen ze merkte dat Wintersong halt hield. 'Dit donderpad vormt de grens met Shadowclan. Normaal zorgt het donderpad er wel voor dat er geen katten van de clans op de ander hun territoria komen, maar het komt ook wel eens voor dat er katten met genoeg lef zijn om dat te doen' legde ze uit. De apprentice staarde naar het pad. Het zag er pijnlijk uit om op te lopen. En het stonk verschrikkelijk. Ze liet zich op de grond vallen toen ze iets gek gekleurd zag aankomen. Haar lijfje rilde. Dát maakte dus het geluid. 'Wat was dat?' vroeg ze met een klein stemmetje terwijl ze het rare monster nastaarde.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"Wat was dat?" Wintersong had ook gezien hoe het monster voorbij was gekomen en kon wel begrijpen dat de apprentice het niet prettig vond. Zelf wilde ze liever ook zo ver mogelijk bij het donderpad vandaan zijn en vooral van de monsters, maar op dit moment moest ze het even laten zien aan de apprentice. "Dat was een monster. Ze blijven altijd op het donderpad, dus je hoeft je geen zorgen te maken dat het hier naartoe komt. Het donderpad is daardoor ook gevaarlijk, want als je wordt geraakt door zo'n monster kan het je dood betekenen." Legde ze uit. Ze wilde de apprentice niet afschrikken, maar ze vond het wel belangrijk dat ze wist hoe gevaarlijk het donderpad was.

Nog na bevend luisterde ze naar het antwoord. 'Dat was een monster. Ze blijven altijd op het donderpad, dus je hoeft je geen zorgen te maken dat het hier naartoe komt. Het donderpad is daardoor ook gevaarlijk, want als je wordt geraakt door zo'n monster kan het je dood betekenen.' legde ze uit. Lightpaw haar hoofd ging snel op en neer. Dat je dood kon gaan van zo iets was vanzelfsprekend. Het was ook zo groot! Maar dat ze nooit van de weg afgingen..Maar als Wintersong het zei, zal het wel waar zijn. Misschien hadden ze allemaal één doel, en reden ze daar naartoe. Ze hoopte het maar, nooit zou ze zo iets willen meemaken als platgereden worden door een monster. 'H..heb jij al eens het donderpad overgestoken?' vroeg ze terwijl ze nogmaals ineen dook voor een voorbijrijdend blauw monster.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"H..heb jij al eens het donderpad overgestoken?" Wintersong keek naar Lightpaw die nog een keer in elkaar dook voor een voorbijkomend monster. Het was wel duidelijk dat de apprentice niet van monsters hield. Zelf hield ze er ook niet echt van, maar als ze het donderpad over moest steken zou ze het wel doen. "Ik heb het zelf één keer moeten doen, maar toen was er wel een andere kat bij die zei wanneer ik moest oversteken, dus ik heb het nog nooit alleen gedaan." Vertelde ze de apprentice. Ze zou het ook liever niet alleen doen, want dan rende je maar alleen over het pad heen en had je niemand die je gerust kon stellen. "Zullen we verder gaan?" Stelde ze voor aan de apprentice, want het was duidelijk dat Lightpaw niet van de monsters hield en daarom was het misschien beter als ze weg zouden gaan.

'Ik heb het zelf één keer moeten doen, maar toen was er wel een andere kat bij die zei wanneer ik moest oversteken, dus ik heb het nog nooit alleen gedaan.' vertelde haar mentor. Lightpaw kreeg de rillingen van het idee alleen al. Al was het alleen natuurlijk nog erger. 'Zullen we verder gaan?' vroeg Wintersong. Lightpaw knikte, als ze elke keer zoveel vragen stelde waren ze tegen de volgende zonsopgang nog niet klaar. De bruine poes wou ook snel weg van de afgrijselijke stank en geluid dat de monsters voortbrachten. Ze hoopte dat ze nooit het donderpad moest oversteken. Al zou ze het op een dag wel eens moeten doen. Maar dan was ze vast een echte warrior. Dan zou het haar wel lukken.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

Wintersong zag hoe Lightpaw knikte en begon daarna in de richting van de Snakerocks te lopen. Dit zou het laatste zijn wat ze Lightpaw vandaag zou laten zien, want het was al wat later aan het worden. Ze keek even achterom of Lightpaw haar nog volgde en liep toen door tot ze bij de Snakerocks waren. "Dit zijn de Snakerocks. Je moet hier goed opletten, want er kunnen adders zitten die giftig zijn. Je moet vooral op de pleetjes tussen de rotsen letten, want daar zitten ze het vaakst." Legde ze uit. Ze vond het belangrijk dat de apprentice wist dat dit een gevaarlijke plek kon zijn als je niet goed oplette, maar als je wel goed oplette was er vaak niks aan de hand.

Blij dat ze weg van het donderpad gingen trippelde Lightpaw achter haar mentor aan. 'Dit zijn de Snakerocks. Je moet hier goed opletten, want er kunnen adders zitten die giftig zijn. Je moet vooral op de pleetjes tussen de rotsen letten, want daar zitten ze het vaakst.' legde ze uit toen ze even halt hielden. Snel gingen de ogen van de bruine poes heen en weer. Gebeten worden was toch een van de laatste dingen die ze wou. Het leek vreselijk om zo te sterven. De zon stond al laag aan de hemel. Lightpaw voelde zich moe worden. Echt goed had ze niet geslapen. Ze had meer gefantaseerd hoe het zou zijn op haar eerst training. Ze was blij dat ze er nog meer tegemoet ging. Dan kon ze een echt warrior worden! Lightpaw voelde zich grijnzen bij de gedachte alleen al.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

Wintersong gaf Lightpaw even de tijd om het in haar op te nemen en keek toen voor de zekerheid even nog naar de lucht. Het zou waarschijnlijk beter zijn als ze teruggingen naar het kamp. Het zou namelijk ook niet lang meer duren voor de zon onder ging en Lightpaw moest vast ook wel moe wezen. "Zullen we terug gaan naar het kamp?" Stelde ze voor. Ze wachtte even op een antwoord van Lightpaw, maar waarschijnlijk wilde de apprentice wel teruggaan naar het kamp en wat eten. Als ze eerlijk was begon ze zelf ook al honger te krijgen en wilde ze het liefst zo snel mogelijk naar haar nest. Ze was alleen niet van plan om het hier voor Lightpaw te laten zien.

Lightpaw wipte van haar ene poot naar het andere. Al dat stappen was ze niet gewend. "Zullen we terug gaan naar het kamp?"vroeg Wintersong. Lightpaw aarzelde, als ze ja zei, zag Wintersong haar dan als een opgever? Maar haar pootjes begonnen al pijn te doen en de honger voelde ze al knagen. Beter terug dan. Ze zag zichzelf al oververmoeid achter haar mentor aansjokken. 'Liefst terug.' mompelde ze terwijl ze naar beneden keek. Wintersong leek nog niet moe of hongerig. Maar ze was dan ook een warrior, zei een stemmetje in het hoofd van de apprentice. Ze kon met moeite een geeuw onderdrukken. Haar zachte mosbed leek aantrekkelijker dan ooit.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"Liefst terug." Kreeg ze als antwoord. Wintersong keek even naar Lightpaw en gebaarde toen met haar staart dat de apprentice haar moest volgen. Waarschijnlijk wilde Lightpaw het liefst zo snel mogelijk naar haar nest als ze in het kamp waren en als ze eerlijk was klonk het zelf ook niet heel slecht. Het was alweer een tijdje geleden dat ze zelf namelijk de hele dag voor trainen het kamp uit was. Ook al was ze dan nog niet zolang warrior, maar toch al wel weer een tijdje. Ze keek af en toe even achterom of Lightpaw nog volgde en ze liep ook niet te hard, want ze wilde niet dat Lightpaw achter zou geraken.