Leaves are falling[Swiftheart]

Wintersong liep door het bos heen. Bijna alle bladeren van de bomen waren verkleurd en de grond lag ook al bedekt met een laag bladeren van verschillende kleuren. Ze vond het altijd wel mooi om te zien hoeveel verschillende kleuren er waren. Maar dat de bladeren aan het vallen waren betekende ook dat Bladval er was en dat de prooi schaarser werd. Daardoor had ze besloten om wat te gaan jagen, alle prooi die ze kon vangen, kon nu wel gebruikt worden. Ze keek even voor haar uit om de grote boom te zien waar ze had besloten om te gaan jagen. Hier was nog een vrij grote kans om prooi te vinden, terwijl het op andere plekken wat minder was. Ze nam de geuren in haar op, maar vond geen prooigeur. Ze was alleen niet van plan om op te geven en liep verder om te kijken of ergens anders nog wel wat prooi te vinden was.

[Swiftheart]

Het enigste wat Swiftheart op dit moment nodig had was afleiding. Een manier waarop ze even niet aan Graystripe en de kittens hoefde te denken. De kittens... Ze werden alweer bijna apprentices. De volgende ceremonie was het zover. Wat ging de tijd toch snel. Veelste snel als je het haar vroeg. Het was nu alweer bladval, wat duidelijk te zien was aan de omgeving om haar heen. Alles was bruin-oranje gekleurd en de hele grond lag met bladeren bezaait. Ze kon het beste even gaan jagen, dat hielp haar vast en zeker wel met het vergeten. Voor even, tenminste. Rustig trippelde ze door het thunderclan gebied, om zich heen zoekend. Af en toe ving ze een geur op van prooi, maar die waren te oud om nog een kans te maken. Een andere geur drong haar neus binnen, maar het was geen prooi. Het was een clangenoot. Ze volgde de geur en zag een witte, langharige poes. Voorzichtig stapte ze erop af en zei met een klein stemmetje gedag. ’’Hoi?’’ Haar stem klonk erg onzeker, maar dat was ze nu eenmaal.

"Hoi?" Wintersong draaide zich om toen ze de onzekere stem achter haar hoorde. Ze had niet echt door gehad dat er een andere warrior in haar buurt was gekomen, omdat ze te gefocust was geweest op de prooidieren. "Hallo." Begroette ze de poes terug. Ze herkende de poes als Swiftheart, misschien was ze ook gekomen om wat te gaan jagen. "Was je ook aan het jagen?" Ze had geen idee of het onbeleefd overkwam op de iets oudere poes, maar anders zou ze straks zich wel verontschuldigen. Ook al had ze zelf nog niks gevangen, maar ze hoopte dat het haar nog wel zou lukken.

"Hallo." begroette de witte poes haar terug. Ze herkende haar als Wintersong, en van de vrouwelijke warriors uit de clan. "Was je ook aan het jagen?" vervolgde ze. Swiftheart keek de poes vriendelijk aan en knikte. ’’Ik doe een poging tot, maar ik heb tot nu toe nog geen prooi gevonden.’’ zei ze en haar stem klonk net iets zachter dan ze had gewild. ’’En jij?’’ vroeg ze toen en keek haar even aan. Er was nou eenmaal niet meer zoveel prooi rond deze dagen, maar ze moesten toch echt een vooraad hebben voordat Bladkaal zou komen. Zonder eten zouden ze het allemaal niet overleven.

"Ik doe een poging tot, maar ik heb tot nu toe nog geen prooi gevonden." Wintersong kon de poes wel verstaan, ook al was het aan de zachte kant, maar ze had er geen moeite mee. "En jij?" Ze keek Swiftheart even aan, ze had zelf ook nog niks gevangen. "Ik heb ook nog niks kunnen vangen." Prooi was al schaarser aan het worden en daardoor viel er ook minder te vangen, maar dat betekende niet dat ze niet moest blijven proberen. "Zullen we anders samen gaan jagen?" Stelde ze uiteindelijk voor. Ze hadden dan misschien meer kans om terug naar het kamp te gaan met prooi, ook al kon het ook betekenen dat ze minder zouden hebben. Ze wist niet goed hoe het uit zou pakken, maar proberen konden ze het altijd.

Ze kwam waarschijnlijk een beetje zielig over, maar dat was normaal voor haar. Swiftheart was onzeker en piekerde véélste veel over zichzelf en alles wat er gebeurde, dat ze soms gek werd van zichzelf. Echter leek Wintersong hier gelukkig geen problemen mee te hebben. "Ik heb ook nog niks kunnen vangen." sprak de witte poes voor haar en Swiftheart knikte. Net toen ze de moed bij elkaar had geschraapt om te vragen of ze misschien samen konden jagen, vroeg Wintersong het. "Zullen we anders samen gaan jagen?" Swiftheart perste voorzichtig een glimlachje op haar lippen en knikte. ''Ja, twee is altijd beter dan een.'' antwoordde ze en keek de poes aan. ''Er kunnen hier nog wel wat eekhoorntjes zitten, het is tenslotte nog geen tijd voor hun winterslaap.'' Doordat Wintersong zo openlijk naar haar was was ze zelf ook een stuk meer op haar gemak dan aan het begin van hun ontmoeting.

"Ja, twee is altijd beter dan een." Kreeg ze als antwoord terug op haar vraag. Ze was wel blij dat de poes ermee had ingestemd. "Er kunnen hier nog wel wat eekhoorntjes zitten, het is tenslotte nog geen tijd voor hun winterslaap." Swiftheart had daar wel gelijk in, de vraag was dan alleen waar ze de eekhoorns op de grond tegen zouden komen. "Misschien kunnen we kijken waar er nog wat te eten op de grond ligt voor de eekhoorns." Stelde ze voor. Dat leek haar tenminste het handigste, want je kon de eekhoorns beter opwachten nu dan ze zelf zoeken. Ze zouden echt niet zo snel uit de bomen komen als er geen reden voor was, dus eten was wel een goede reden.

Swiftheart hoopte dat de eekhoorntjes niet in de boom zouden zitten, want dan maakten ze sowieso geen kans, dat zou te moeilijk zijn. "Misschien kunnen we kijken waar er nog wat te eten op de grond ligt voor de eekhoorns." stelde de poes voor haar voor, en Swiftheart knikte instemmend. ''Ja, dat lijkt me een goed plan.'' zei ze en draaide zich weg om alvast vooruit te lopen. Er waren genoeg geuren, maar geen van deze waren vers. Ze liep zachtjes, heel goed om zich heen kijkend. Plots drong er een verse geur haar neus binnen, en niet veel later hoorde ze ook het geritsel. ''Daar,'' fluisterde de poes tegen Wintersong en ze wees met het puntje van haar staart richting een plek net naast een boom.

"Ja, dat lijkt me een goed plan." Kreeg ze als antwoord terug. Wintersong was blij dat Swiftheart ermee had ingestemd, maar het had haar ook niet uitgemaakt als de poes iets anders had voorgesteld. Ze volgde Swiftheart toen die begon te lopen en hield al haar zintuigen op scherp, zodat ze alles zou op kunnen merken. Alleen het was Swiftheart die haar er het eerste op attent maakte dat er een eekhoorn was. "Daar," Ze volgde de richting waar Swiftheart naartoe wees met haar staart en zag daar de eekhoorn zitten. De eekhoorn zat naast een boom, dus ze moesten proberen om de eekhoorn niet te alarmeren, want dan zou hij zo de boom in schieten. Ze moesten dus zorgen dat de wind naar hun toe waaide en niet in de richting van de eekhoorn.

Onderwerp: Re: Leaves are falling[Swiftheart]