A territory tour for Whitepaw

Iets voor zonhoog liep Everstar naar de kampingang. Daar stonden al meer mentoren en apprentices te wachten, die ook nu met hun eerste training zouden beginnen. Everstar hoopte dat haar indeling een beetje zou werken en de trainingen allemaal goed zouden verlopen, maar eigenlijk verwachtte ze dat het wel goed zou komen. Alle mentoren zouden in staat moeten zijn hun apprentices goed te trainen. Everstar was zelf niet nerveus voor Whitepaws eerste training. Per slot van rekening had ze al eerder een apprentice getraind, ook al was dat alleen toen ze inviel voor een queen.

+ Whitepaw

De hele ochtend had de witte poes liggen ijsberen, hopende dat de tijd wat sneller voorbij zou gaan. Ze had zin in de training die Everstar zou geven, het maakte haar niets eens uit wat voor eerste training ze zou krijgen. Maar niet alleen nieuwsgierigheid knaagde aan haar geduld, onzekerheid ook. Gezien ze geen moeder noch vader had die haar moed had kunnen geven. Ze had het moeten doen met een pleegmoeder die meer gaf om haar eigen kits dan om Shardpaw en haar. Daarom had ze ook nooit echt veel om de poes gegeven en was ze op jongere leeftijd zelfstandiger geworden dan de rest van de kits die in de nursery verbleven. Wat er van haar broer was geworden wist ze niet, StarClan mocht weten wat die nu uitspookte. En dat alles tezamen had ervoor gezorgd dat ze niet had kunnen eten of rusten, al wist ze maar al te goed dat ze haar energie nodig zou hebben...

Toen het eindelijk zover was en ze Everstar's gestalte bij de kamp uitgang zag staan krabbelde ze overeind van haar zitplaats en trippelde ze richting de roodkleurige poes. "Ik ben klaar." Miauwde ze kalm, proberende om de stress die nu door haar aderen heen stroomde te verbergen. Ze wou kalmte en wijsheid uitstralen, net zoals haar moeder dat had gedaan. Niet dat ze dat ooit had gezien, maar dat hadden de katten haar toch verteld. Spottedleaf... Hoe zou ze eruit gezien hebben? Zijzelf en haar broer waren nog te jong geweest om hun oogjes te openen en dus kon ze zich niets anders herinneren dan de warmte van de kattin. Na enkele seconden waagde de witte poes het dan toch om haar mentor in de ogen aan te kijken, hopende dat de Clanleader de onzekerheid niet zou opmerken.

De witte poes kwam al gauw naar haar toe. Everstar wierp een korte blik op de zon en zag dat Whitepaw prima op tijd was. Mooi, ze maakte meteen een goede indruk. "Ik ben klaar," zei de apprentice. Everstar knikte kort. Whitepaw leek zenuwachtig, maar hield zich kalm. Mooi, ze kon rustig blijven en stuiterde niet voortdurend hyperactief in het rond. Rondstuiteren was niet iets wat warriors deden, en apprentices dus ook niet. "Kom," zei Everstar. Ze liep weg en maakte met haar staart een kort gebaar dat Whitepaw haar moest volgen. Everstar zette een rustig drafje in. Dat ging een stuk sneller dan dat langzame gewandel, maar Whitepaw moest het nog prima bij kunnen houden. "We beginnen vandaag met een rondleiding door het territorium en langs de grenzen. Een warrior moet alles van zijn territorium weten: waar de meeste prooi zit, op wat voor grond, rotsig of juist met hoog gras, je hoe het beste kunt jagen, hoe de grenzen precies lopen, waar de meeste tweebenen zijn." Ze wierp even een blik op Whitepaw. "Vertel me eens, Whitepaw, waarom moet iedere kat als eerste van alles de grenzen kennen?"

Haar lichte blauwe oogjes keken de rode poes rustig en kalm aan, al schoot haar adrenaline gehalte met de minuut omhoog. Ze wou zo snel mogelijk beginnen met trainen, maar gezien ze geen slechte indruk wou maken op haar mentor hield ze zichzelf stil en wachtte ze geduldig af tot Everstar het teken zou geven dat ze gingen starten. En haar geduld werd algauw geloond. "Kom," Zei Everstar. De kattin liep weg en op een ietwat stuntelig drafje volgde ze haar mentor. Pas nu begon ze de honger die genadeloos aan haar mag zat te knagen te voelen. Geweldig, kon haar maag niet even wachten tot de dag voorbij was? Whitepaw slikte even en was blij dat haar mentor begon met de uitleg zodat ze afgeleid kon worden en het hongergevoel voor enkele minuten in haar achterhoofd kon stoppen. "We beginnen vandaag met een rondleiding door het territorium en langs de grenzen. Een warrior moet alles van zijn territorium weten: waar de meeste prooi zit, op wat voor grond, rotsig of juist met hoog gras, je hoe het beste kunt jagen, hoe de grenzen precies lopen, waar de meeste tweebenen zijn." Weer slikte de witte poes en keek ze Everstar lichtelijk onzeker aan. Ze had wel verwacht dat ze de trainingen niet moest onderschatten, maar langs de andere kant had ze ook weer niet verwacht dat ze zóveel ging moeten onthouden. Dat lukte haar nooit in de duizend jaar! De witte apprentice keek op toen haar mentor weer begon te praten. "Vertel me eens, Whitepaw, waarom moet iedere kat als eerste van alles de grenzen kennen?" Whitepaw trok eventjes zenuwachtig met haar ogen en keek Everstar voorzichtig aan. "Omdat iedere kat moet weten tot waar zijn territorium grenst?" Waagde ze voorzichtig. Heel haar staart hield ze stil, behalve de punt, want deze was al enkele seconden geleden zenuwachtig van links naar rechts beginnen de tikken.

Everstar keek haar leerling aan, die zenuwachtig leek te zijn. Everstar vroeg zich af of zijzelf ook zo nerveus was geweest bij haar eerste training. Ze kon het zich moeilijk voorstellen. Zij was voor haar gevoel alleen dolblij geweest dat ze eindelijk iets kon leren. Ze herinnerde zich nog dat ze vastbesloten was geweest de beste warrior van de hele clan te worden en dat iedereen dat zou weten ook. En kijk eens waar ze nu was, leider van WindClan...
"Omdat iedere kat moet weten tot waar zijn territorium grenst?" zei Whitepaw voorzichtig. Het leek meer op een vraag dan op een antwoord, door de manier waarop ze het zei. Bovendien had ze zo ongeveer precies herhaald wat Everstar zelf had gezegd. "Inderdaad, waarom moet je weten waar je territorium dat van anderen grenst? Omdat je nooit, maar dan ook nooit die grenzen mag oversteken, en zodat je weet wanneer niet-WindClanners ons territorium betreden hebben. Het is nogal belachelijk als je een ander beschuldigt van het oversteken van de grens, terwijl hij nog netjes aan zijn eigen kant staat." Ze besloot de apprentice wat praktische problemen voor te leggen onder het lopen. "Stel, je zit achter een konijn aan. Je hebt hem bijna gevangen, je loopt op hem in, maar dan, vlak voor je hem kan pakken, schiet hij over de grens. Als je nog een paar passen rent kun je hem te pakken krijgen, dat zie je. Wat doe je?"

De sneeuwwitte poes slikte even en spitste haar oortjes toen haar mentor weer begon te praten. "Inderdaad, waarom moet je weten waar je territorium dat van anderen grenst? Omdat je nooit, maar dan ook nooit die grenzen mag oversteken, en zodat je weet wanneer niet-WindClanners ons territorium betreden hebben. Het is nogal belachelijk als je een ander beschuldigt van het oversteken van de grens, terwijl hij nog netjes aan zijn eigen kant staat." Whitepaw's kopje knikte rustig bij de uitleg van de poes als teken dat ze bezig was met de informatie in haar brein op te slagen. Het was een hele boterham, maar het zou haar wel lukken. Met een beetje moeite zou ze zonder enige vragen door de training heen geraken. Ze wist van zichzelf dat ze nogal snel twijfels had over bepaalde dingen, maar gezien dat ze wou aantonen dat ze het waard was om Everstar's apprentice te zijn zou ze dat deze keer proberen niet te doen. "Stel, je zit achter een konijn aan. Je hebt hem bijna gevangen, je loopt op hem in, maar dan, vlak voor je hem kan pakken, schiet hij over de grens. Als je nog een paar passen rent kun je hem te pakken krijgen, dat zie je. Wat doe je?" Vroeg de rode kattin vervolgens. Koortsachtig zocht de kortharige leerling achter een geschikt antwoord. Zou ze moeten zeggen wat zijzelf zou doen, of wat je het beste kon doen in de gegeven situatie? "Het konijn laten gaan, want zodra het de grenzen oversteekt behoort het toe aan die desbetreffende Clan." Antwoordde ze kalm, met iets meer zelfvertrouwen in haar stem dan bij het vorige antwoord dat ze gegeven had. Whitepaw hoopte maar dat het juist was, gezien haar vorige vaststelling nogal onzeker had geklonken. Haar droom was om later een groots krijger te worden, en als ze het steeds slecht deed op haar trainingen kon ze die droom wel vergeten...

"Het konijn laten gaan, want zodra het de grenzen oversteekt behoort het toe aan die desbetreffende Clan," zei Whitepaw. Dit keer klonk haar antwoord zelfverzekerder dan bij de vorige vraag. Everstar knikte. Heel zacht hoorde ze in de verte gerommel. Bij haar eerste training had ze nog gedacht dat het een soort onweer was, maar inmiddels wist ze wel beter. Ze naderden het donderpad. De zwarte strook had dan ook niet voor niets die naam gekregen. "En, Whitepaw, stel, een apprentice van, laten we zeggen, ShadowClan, heeft het donderpad overgestoken. Als hij je ziet, gaat hij niet terug, maar begroet hij je vrolijk. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat hij op ons gebied is en zegt dat hij alleen even wilde kijken hoe het er hier uitzag, en dat hij niet zou gaan jagen. Hij lijkt niet uit te zijn op een gevecht. Wat doe je?" vroeg Everstar aan de apprentice. Deze vraag was misschien moeilijker dan de vorige. Ooit zou Everstar zelf gedacht hebben dat ze voor een vriendelijke aanpak zou gaan. Nu was ze echter een stuk wantrouwiger en genadelozer in dit soort situaties.

Een trots gevoel overviel haar toen de rosse kattin knikte, als teken dat wat ze had gezegd klopte. Misschien kwam deze training dan toch nog goed. Ze zou laten zien dat ze het waard was om haar leerling te zijn, hoe dan ook. Ze zou een even goede krijger worden als haar moeder was geweest, dat was haar goal. Ze streefde ernaar. Toen ze in de verte gerommel begon te horen spitste ze haar witte oortjes nieuwsgierig en hield ze haar kopje wat schuin terwijl ze verder achter Everstar liep. Zou de kattin het ook horen, het onnatuurlijke lawaai? Toen een donkergrijze strook in haar ogen verscheen hapte ze even naar adem. Wat was dát?! En toen er nog een of ander glimmend ding overheen raasde dook ze al helemaal naar achter. Dit moest het donderpad zijn. Het pad waar iedere kitten wel over te horen kreeg wanneer deze naar een horrorverhaal luisterde. "En, Whitepaw, stel, een apprentice van, laten we zeggen, ShadowClan, heeft het donderpad overgestoken. Als hij je ziet, gaat hij niet terug, maar begroet hij je vrolijk. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat hij op ons gebied is en zegt dat hij alleen even wilde kijken hoe het er hier uitzag, en dat hij niet zou gaan jagen. Hij lijkt niet uit te zijn op een gevecht. Wat doe je?" Vroeg haar mentor vervolgens. Whitepaw slikte even en dacht peinzend na. Uiteindelijk tilde ze haar kopje weer wat op en keek ze de rode poes recht aan. "Hem toch verzoeken het territorium te verlaten." Miauwde ze vastberaden terwijl ze haar wenkbrauwen wat liet dalen in een frons. Het antwoord klonk wel goed in haar oren maar iets zei haar dat als ze zelfs het meest logische antwoord gaf de Clanleader nog steeds commentaar had. Ze wist het niet goed, maar de poes leek nogal een harde te zijn. Dat kon natuurlijk komen door d'r verleden... In ieder geval, het was niet iets waar ze acher ging vragen. Het waren niet haar zaken. "En als hij dan nog niet weggaat hem van het gebied verjagen." Vervolgde ze nadien.

De witte poes was een tijdje stil terwijl ze nadacht over Everstars vraag. Op een gegeven moment zag haar mentor dat ze haar antwoord bedacht had. "Hem toch verzoeken het territorium te verlaten," zei ze zelfverzekerd. Mooi, de twijfeling in haar stem was weg. Everstar liet haar goedkeuring daarover echter nog niet blijken. Voortdurend complimenten krijgen maakte een kat maar lui, vond ze. Bovendien was Whitepaw nog niet uitgepraat. Ze voegde nog aan haar antwoord toe: "En als hij dan nog niet weggaat hem van het gebied verjagen." Nu knikte Everstar wel goedkeurend, waarna ze haar weg vervolgde.
Ze kwamen in de buurt van het donderpad en Everstar moest zichzelf dwingen om niet stil te gaan staan bij de aanblik was de donkere strook. Ze liep met stevige passen door, tot de scherpe geur van het donderpad in haar neus prikte. Voor de eerste keer was ze bijna blij met die afschuwelijke geur, omdat hij haar eigen angstgeur maskeerde. Everstar haatte het donderpad. Monsters waren de ergste vijanden die er waren, want je kon niet tegen ze vechten. Er viel niets te beginnen tegen zo'n razend gevaarte, je maakte geen kans. "Dit is het donderpad," zei ze. "De grens met ShadowClan." Er klonk iets van venijn in haar stem toen ze de naam van de andere clan uitsprak. ShadowClan, met die vervloekte Shrewstar aan het hoofd. "Ik zeg je één ding, Whitepaw, laat die clan nooit iets van zwakte zien. Wij moeten hen laten zien dat WindClan sterk is en dat we niet bang voor hen zijn. Vlucht niet voor ze, nooit, al zijn ze met twee keer zo veel. Laat je kracht zien en zorg ervoor dat zij degenen zijn die vluchten." Ze keek Whitepaw strak aan. "WindClan staat bekend als een clan die vlucht voor elk gevaar, maar daar zullen we verandering in brengen." Ze keek haar leerlinge nog even aan, voor ze haar blik weer op het gebied aan de overkant van het donderpad richtte.

Een warm gevoel genaamd trotsheid overspoelde haar toen haar mentor goedkeurend knikte. Hierna liep deze verder en met grote passen volgde ze haar, met een grijns op haar gelaat gegrift. Beetje bij beetje groeide haar zelfvertrouwen, omdat ze wist dat ze dus wel goede dingen kon doen in andermans ogen. Maar dit betekende dus ook dat al haar zelfvertrouwen in één keer weggeblazen kon worden als ze een slechte opmerking kreeg. De witte poes snoof aan de lucht en trok haar neusje wat op toen de sterke stank haar neusgaten binnen kwam gevlogen. Maar nog voordat ze een vraag kon stellen beantwoordde de rosse poes haar onuitgesproken vraag al. "Dit is het donderpad," Verklaarde ze zodra ze stopte voor een donkergrijs pad. Op het eerste zicht zag het er erg verdacht uit. Het leek niet op iets dat ze tot nu toe al gezien had; het leek zo onnatuurlijk. "De grens met ShadowClan." Vervolgde haar mentor. Whitepaw knikte en nam een stapje dichter, maar zodra ze een luid gebulder in de verte hoorde afkomen deinsde ze weer terug. Wat was dát? Met grote blauwe ogen keek ze naar het ijzeren gevaarte dat voorbij raasde. Ongelovig keek ze het ding na. "Ik zeg je één ding, Whitepaw, laat die clan nooit iets van zwakte zien. Wij moeten hen laten zien dat WindClan sterk is en dat we niet bang voor hen zijn. Vlucht niet voor ze, nooit, al zijn ze met twee keer zo veel. Laat je kracht zien en zorg ervoor dat zij degenen zijn die vluchten." De Clanleader keek haar strak aan toen ze dit zei. "WindClan staat bekend als een clan die vlucht voor elk gevaar, maar daar zullen we verandering in brengen." Eerst stond er nog wat onzekerheid in haar ogen te lezen maar na een paar keer geknipperd te hebben verdween die emotie. Haar moeder zou vast hetzelfde gedaan hebben om haar Clan te verdedigen. En gezien ze haar evenbeeld wou worden zou zij hetzelfde doen. "Oké." Knikte ze vastberaden terwijl een zeker blauw vuur in haar ogen kwam te branden. Misschien was het haar loyaliteit die begon te groeien, of haar gemis jegens haar moeder, maar ze zou er alles voor doen om de Clan even trots op haar te laten worden als ze waren geweest op Spottedleaf.

Whitepaw leek het donderpad nogal eng te vinden. Geen wonder. Hoewel Whitepaw er goed aan zou doen om wat beter te worden in het verbergen van haar angst, was Everstar allang blij dat ze tenminste niet zo'n muizenbrein was dat niet bang was voor het donderpad. In verband met die ellendige strook was een beetje angst wel prima. Dat hield je in leven.
Na Everstars opmerking stond er even wat onzekerheid in haar leerlinge's ogen, maar die verdween al gauw. "Oké," zei ze. In haar ogen brandde het vuur van vastberadenheid. Everstar knikte kort, tevreden met het antwoord, en gunde haar apprentice zelfs een klein glimlachje. Toen liep ze weer verder, Whitepaw wenkend met haar staart.
"Ons gebied heeft geen grenzen met ThunderClan. Alleen bij de Vierboom raken onze territoria elkaar aan. Onze langste grens is die met RiverClan," zei ze terwijl ze in een stevig tempo doorstapte. Het was niet ver naar de Vierboom en ze arriveerden er dus al snel. De grote eiken waren imposante, eeuwenoude reuzen. Vooral voor Whitepaw, voor wie dit de eerste keer moest zijn dat ze ze zag, moesten ze wel indrukwekkend zijn. Tussen de vier bomen stond de grote rots, waar de vier, tot voor kort vijf, clanleiders op stonden bij de Gatherings.
"Dit is de Vierboom," zei Everstar. "Hier komen de clans samen op Gatherings. Bij volle maan mag er niet gevochten worden, maar op andere momenten is dit geen gevechtsvrije zone. Onthoudt dat goed. Katten schijnen nogal eens te vergeten dat de wapenstilstand alleen met volle maan geldt."

Onderwerp: Re: A territory tour for Whitepaw