We've hit a wall [+Wolftail]

Langzaam kropen de laatste schimmen van katten naar hun Dens en kroop de Clanleader uit de donkere schaduwen. Ze moest nog even wachten, want dan zouden zelfs die nachtbrakers in slaap zijn gevallen. Haar groene ogen vestigden zich op de Warriors Den, haar witte pootjes tikten ongeduldig op de stenen onder zich en toen ze het vredige gekraai van een vogel in de verte hoorde, nam ze dit aan als een teken. Zachtjes sloop ze van de rots af en als een zwart witte schaduw gleed ze naar de Den. De poes stak haar kop door de opening, alsof ze haar Apprentice kwam ophalen en kroop vervolgens wat verder. Daar lag hij. De poes vuurde een wat harde por op de tabby af en snoof vervolgens. "Wolftail, kan ik je nu buiten het kamp spreken?" Siste ze wat en trok zich weer terug. Met snelle passen verliet ze het kamp en verborg zich weer in de schaduw. Ze had geprobeerd de angst uit haar stem te houden, maar de rillingen liepen nog over haar rug na het nieuws wat ze gekregen had.

Er waren al enkele dagen voorbij gekropen sinds dat Shrewstar en hij onder de invloed van kattenkruid hadden gezeten. Maar nog steeds brandde de pijn in zijn voorhoofd. Wat had hij allemaal wel niet gedaan? Laten we maar hopen niets al te ergs, dacht hij bij zichzelf waarna hij de krijgers den binnensloop. Hij was nooit een van de vroege slapers geweest, en zelfs nu zijn hoofd zo veel pijn deed weigerde hij zijn slaaproutine aan te passen. Maar zodra hij zich neer liet vallen voelde hij de stijfheid aan zijn spieren trekken en legde hij zijn brede kopje wanhopig neer op zijn voorpoten. Moest hij weer voorhebben... Ziek worden net wanneer Leaf-fall al halverwege was en Leafbare elk moment van start kon gaan. Plots hoorde hij voetstappen naderen en keek hij wat vragend op. "Wolftail, kan ik je nu buiten het kamp spreken?" Siste de stem van Shrewstar. De bruin gestreepte kater knikte gehoorzaam en volgde de poes naar buiten, waar hij zich uiteindelijk weer neerzette op zijn achterwerk en haar wat onzeker aanstaarde. "Ja, wat is er?" Klonk hij vragend terwijl hij zijn kopje schuin hield.

De kater kwam al snel en Shrew kalmeerde zichzelf weer een beetje. Goed, hij was er nu en dat was goed. De zwart witte poes stopte met het trekken aan de grond en keek de tabby kater even wat rustiger aan. "Ja, wat is er?" Ze richtte haar groene blik even wat vurig op die van de kater, hoe kon hij zo rustig zijn? De poes beet een opmerking terug door op haar lip te bijten en keek snel even naar de grond. Hoe.. hoe ging ze dit zeggen? "Wolf, je toch nog een paar dagen geleden? Met je catnip?" Ze spuugde het woord bijna met walging uit en keek de kater voor een moment met neergedrukte oren aan. Ze deed een klein pasje zijn richting op, liet haar blik nog een keer over hun gebied gaan en zei vervolgens; "Nou, je krijgt er straks spijt van dat je het ooit uit de grond hebt geplukt. Ik.." Ze kneep haar ogen dicht en frommelde weer met de grond. "ben in verwachting." Het laatste woord was bijna een zucht en ze trok zich snel weer terug, waarna ze Wolf met grote zielige ogen aankeek.

Hij deinsde wat naar achter toen de zwart witte poes hem een vurige blik toewierp. Had hij iets misdaan? Koortsachtig dacht hij na over alle dingen die hij afgelopen dagen had gedaan, maar geen een van al die acties waren verkeerd geweest. Of behalve dan... Oh nee. Wat had hij gedaan toen hij dat kattenkruid had gegeten. Zijn blauwe ogen werden groot van angst en aan zijn hele houding viel te merken dat hij wist wat er aan de hand was. "Wolf, je toch nog een paar dagen geleden? Met je catnip?" Zachtjes en licht trillend knikte hij. "J-ja," Miauwde hij stotterend waarna hij zijn blik op de grond neersloeg. "Nou, je krijgt er straks spijt van dat je het ooit uit de grond hebt geplukt. Ik.." Gooi het er nou uit! De bruine kater kneep zijn ogen dicht en haakte zijn nagels in de grond. "ben in verwachting." Meteen keek hij weer op en verloor zijn houding grip op het kwaad zijn op zichzelf. Ze ... verwachtte kits? Van hem? Alwéér? Eerst was er ongeloof in zijn blik te zien, maar nadien volgde verwarring. Hij opende zijn mond om iets uit te spreken maar zijn keel was droog en zijn stembanden leken wel bij elkaar te krampen van stress. Hij wou iets zeggen, maar wát kon hij dan uitspreken om zijn totaal onverantwoorde daad terug goed te maken?

Haar frons werd dieper met de seconde. Eerst dacht ze dat hij dacht dat ze maar een grapje maakte en dit vonkte even als een kleine vlam van woede in haar op. Maar vervolgens.. tja, gebeurde er gewoon helemaal niets. Misschien moet het gewoon nog tot hem doordringen? Sprak ze zichzelf toe, maar de kater staarde maar wat naar haar. Shrewstar snoof wat geïrriteerd en blies die irritatie weer uit door haar neus. "Nou? Hoe gaan we het regelen?" Sprak ze en werd verrast door hoe kalm ze sprak, maar van binnen was het een grote trillende bende. "Je wilt zeker niet dat het nestje zonder vader opgroeit, toch?" Ze keek hem aan, haar groene ogen smeekten hem bijna bij haar te blijven door deze tijd.

How long will I love you?
As long as stars are above you,
And longer if I can

How long will I need you?
As long as the seasons need to
Follow their plan

How long will I be with you?
As long as the sea is bound to
Wash upon the sand

Terwijl de kater koortsachtig naar woorden zocht kneep hij zijn blauwe ogen dicht. Hij was blij met het nieuws, maar Shrew leek alles behalve dat te zijn. Dus, hoe moest hij dit aanpakken? Hoe zou hij voorkomen dat ze weer uit elkaar zouden groeien zoals dat de vorige keren dat ze kittens van hem verwachtte gebeurde. "Nou? Hoe gaan we het regelen?" Sprak de poes plots, waardoor hij weer opkeek en ze de kans kreeg om de onzekerheid in zijn ogen te zien. "Je wilt zeker niet dat het nestje zonder vader opgroeit, toch?" Toen hij haar blik ontmoette begonnen kriebels in zijn buik op te wellen. Dus ze wou dat hij bleef? Dat was al een hele opluchting. Op het eerste zicht had het geleken dat de kattin razend op hem was, wat terecht was, en dat ze hem nooit meer wou zien omdat hij het alwéér geflikt had. "Derde keer goede keer." Besloot hij maar te zeggen, als bevestiging dat hij deze keer er alles voor zou doen om de ongeboren kittens in een normaal gezinnetje te laten opgroeien. Hij had geleerd van zijn fouten en had hemzelf beloofd die nooit meer te maken. Deze keer zou hij het beter, dat zeker. Wel spijtig dat hij pas bij het derde, en waarschijnlijk laatste nestje zijn vader instinct begon te voelen..

Opgelucht haalde ze adem bij het horen van zijn stem. "Derde keer goede keer." Goed, goed, haar-- nee, hun kittens zouden in een normaal gezinnetje kunnen opgroeien en dan konden ze vermijden wat nu met Sharppaw was gebeurd. De zwart witte poes liet haar tong een paar keer over haar borst gaan en keek toen even naar haar buik, waar binnen een paar Moons een nestje kittens in zou ontstaan. Toch wilde Shrew nog lang verder gaan met haar normale taken, niemand mocht weten dat ze alweer zwanger was en dat ze weer eens haar Clan in de steek zou laten door in de Nursery te duiken. "Nou.." Mompelde ze wat moeizaam en keek Wolf weer aan. "Dan moeten we denk ik wat meer aan onze mama-en-papa band doen, niet?" Zei ze met een vaag glimlachje.

"Nou.." Mompelde de poes en de kater spitste zijn oren. Nieuwsgierig keek hij haar aan, wachtende op een vervolg. "Dan moeten we denk ik wat meer aan onze mama-en-papa band doen, niet?" Zei ze uiteindelijk met een vaag glimlachje. Wolftail zelf warmde helemaal op vanbinnen en begon zachtjes te snorren. Hij drukte zijn neus tegen de hare en sloot zijn ogen eventjes. "Deze keer komt alles goed, ik zal bij je blijven en je niet meer in de steek laten, dat beloofd." Mompelde hij zachtjes terwijl er wat vocht in zijn ooghoeken opkwam. Alleen bij Shrewstar durfde hij zo te zijn, omdat zij de enige kattin was die ooit een manier heeft gevonden om zijn hart te openen. Hij had geen idee wat er van hem was geworden zou hij de poes nooit ontmoet hebben... Waarschijnlijk had hij al een grijze vacht gehad en zou hij oud worden in eenzaamheid. Maar gelukkig was dat niet het geval, en had hij een geweldige poes om dit geluk mee te delen.

"Deze keer komt alles goed, ik zal bij je blijven en je niet meer in de steek laten, dat beloofd." Er werd een neus tegen die van haar haar gedrukt en Shrew sloot haar ogen bij het horen van zijn snorrende toon. Ja, ze voelde zich veiliger bij deze kater en het kon haar niets schelen wie er wat van vond. Shrew drukte haar wang snorrend tegen die van Wolf en bleef even een moment zo zitten. "Wil je.. me gezelschap houden vannacht in mijn Den?" Vroeg ze uiteindelijk, nadat ze haar kopje had teruggetrokken en de kater met haar groene ogen aankeek. Ze had nooit de eenzaamheid zo duidelijk gevoeld in die grote koude Den.

Hij dacht even terug aan de eerste keer dat hij de poes had gezien. Hij wist nog goed dat hij toen op het donderpad had gelopen, en dat het maar weinig scheelde of hij had zich bij Starclan gevoegd. Nu pas besefte hij wat hij dan allemaal gemist zou hebben. Shrewstar, hun kittens.. Hij keek even op toen de poes begon te spreken en glimlachte zachtjes. "Wil je.. me gezelschap houden vannacht in mijn Den?" Vroeg ze uiteindelijk terwijl ze hem aankeek met haar groene ogen. Wolftail knikte zachtjes en spitste zijn oortjes. "Tuurlijk, als jij dat goed vind." Miauwde hij rustig, zijn stem amper hoorbaar door het luide gesnor dat zijn keel verliet.

Haar hart maakte een klein sprongetje van opluchting toen de kater weer sprak. "Tuurlijk, als jij dat goed vind." Ze zuchtte opgelucht en krabbelde langzaam weer op haar vier poten. "Zullen we dan maar gaan?" Vroeg ze met een klein glimlachje rond haar lippen en keek Wolftail in zijn cyaan gekleurde ogen aan. De stress die ze zojuist had gevoeld was gewoon via haar poten weer terug in de grond gelopen en had een kalme Shrew achtergelaten.