Life is a gift, which you should enjoy it. [& Jack D]

Het was niet dat hij ze niet meer miste, nee, zeker niet. Alleen de pijn van het missen werd steeds minder zwaar. Het hunkeren naar zijn broertjes en zusjes werd minder. Afleiding, plezier. Allemaal een deel van het leren omgaan met gemis. Niet dat Figaro er zo over dacht, in zijn onbezorgde leventje hoefde je nauwelijks te denken. Gewoon doen, en het kwam vrijwel altijd wel goed. Althans, zo dacht het kleine katertje.

Gulzig nam hij nog een grote hap van de bruin gekleurde brokjes, genaamd voedsel, of ook wel eten. Met zijn mondje open kauwde hij tevreden op de heerlijk smakende brij in zijn mond. Er was dan ook nooit iemand in zijn leven geweest die hem manieren had aangeleerd. Natuurlijk hadden zijn tweebeen baasjes hem heel wat geleerd. van het niet klimmen in de gordijnen tot zijn genoegen niet in huis te doen. Allemaal flauwekul, vond hij. En tot grote ergernis van de tweebenen hield hij zich er ook bijna nooit aan. Met kleine snelle likjes wist hij het laatste beetje voer dat zich in zijn bakje bevond naar binnen te werken. Pas toen zijn gehele bakje leeg was kwam hij omhoog. "Dat smaakte." Miauwde hij terwijl hij zijn lippen aflikte. Van zichzelf was hij al een goede eter, en door het voedsel dat hij kreeg was dat niet echt minder geworden. Ondanks dat was het geen stevige kitten, dat had hij waarschijnlijk te danken aan het velen buiten "spelen". Ook nu was hij weer van plan om te kijken of er buiten nog iets te beleven viel. Hij voegde de daad bij de gedachten en baande zich een weg door de vele dozen die zich in de gang bevonden in richting van zijn eigen kleine deurtje. Na een klein sprongetje bevond hij zich buiten. Het was vrij warm voor de tijd van het jaar, wat Figaro wel beviel. Hij had een voorkeur voor het warme weer, regen of kou gaf minder kansen om naar buiten te gaan. Niet iets voor hem dus. Met een schuine blik liet hij zijn blik over de wel nog natte tegels voor hem gaan. Misschien was er wel iemand waarmee hij de tijd kon doorbrengen. En misschien mee kon spelen, voegde hij er in gedachten met een glimlach aan toe.

Words;; 377
Note;;~

Een gaap ontsnapte uit zijn bek terwijl hij zich uitrekte. Na een paar keer knipperen en om zich heen kijken kon hij zich herinneren waar hij was. Hij lag in zijn mandje, waar hij ook in slaap was gevallen. Door het stampen van zijn baasjes werd hij wakker. ’Jullie kunnen ook niet wat zachter doen ofwel?’ Mauwde hij een beetje knorrig. Als antwoord kreeg hij een aai over zijn kop van het jongste lid van zijn baasjes . Niet lang daarna kwam de rest richting de ruimte waar hij in zat en iedereen aaide hem even. Toen hij dat ritueel gehad had trippelde de kater richting zijn eten. Zijn nagels maakten een tikkend geluid toen hij de kamer inliep met zijn etensbak. De ondergrond was harder hier en zijn nagel weerklonken erop. Hij nam een paar happen van het voedsel en een paar slokken water. Erge honger had hij niet, en anders had hij toch liever iets dat hij buiten kon vangen. Het was hem één keer gelukt tot nu toe om een kleine muis te vangen. Hij had er zelf wat van gegeten en de rest voor de deur gelegd voor zijn baasjes. Aangezien hij nooit zag dat zij wat jaagde, besloot hij het als een kado te geven. In plaats van het op te eten pakten ze het op en lieten het in een grote bak vallen. Hij wist niet precies waar alle dingen heengingen die in die bak kwamen, maar hij wist wel dat zijn baasjes er nooit wat uithaalden. Met een zucht was hij toen naar binnen gegaan en besloten ze nooit meer wat te geven als ze het toch niet accepteerden. De zon viel op zijn snuit terwijl hij terugdacht aan dat moment. Even kneep hij zijn ogen samen, maar realiseerde zich al snel dat het waarschijnlijk warm was buiten en besloot toen naar buiten te gaan. Hij zou via de achterdeur kunnen gaan, maar dan moest hij eerst door de heg klimmen en dat was veel te ver om, dus besloot hij het bij de andere doorgang te proberen. Zijn pootjes droegen hem richting de deur. Daar aangekomen ging hij op de grond zitten en begon een klaaglijk miauw op te zetten. Nadat zijn baasjes een paar keer geïriteerd wat geroepen hadden kwam er toch iemand om de deur open te doen. Snel schoot hij naar buiten, het huis uit.

Toen hij buiten was sprong hij eerst op het muurtje dat zijn territorium afbakende. Hij liep naar de twee huizen aan allebei de kanten van die van hem, maar Toby en Sean waren er niet, dus ging hij maar in zijn eentje op weg. Hij sprong van het muurtje af en begon de straat af te lopen. Er waren een paar bekende katten waar hij hoi tegen zei, en een paar die hij zo goed mogelijk ontweek. Ineens rook hij een geur die hij nog niet eerder had geroken. Het kwam van een huis vandaan dat al een tijdje leeg stond. Op een drafje ging hij erheen, en net op dat moment kwam er een kater aan. Zijn snelheid ging omlaag toen hij dichterbij de kat kwam. Hij had deze zwart witte kat zeker niet eerder gezien, dan had hij hem wel herkend. ’Hey, Ik ben Jack Douglass, maar noem me maar Jack of Jack D.’ Mauwde hij vrolijk. De kater voor hem was waarschijnlijk ongeveer even oud als hem, als hij het een beetje goed inschatte tenminste. ’Ik woon hier even verderop.’ Hij keek achterom en knikte naar zijn huis dat ongeveer tien huizen verderop was. Hij draaide weer om en keek richting de kater met een vriendelijke glimlach op zijn snuit.