Memories >Open<

Onderwerp: Memories >Open< zo 22 dec 2013 - 13:54

Het was weer eens een druilerige dag. Meestal zat hij op zulke dagen gewoon maar wat in de Warriors Den, maar vandaag moest hij nadenken. Sinds kort woonde ook nog eens de halve Skyclan hier, de Thunderclan ging er niet echt op vooruit. Maar echt een mening had hij nog niet kunnen vormen over deze clan want hij had ze eigenlijk nog nooit echt ontmoet. Nouja hij had ze wel eens gezien vanuit de verte. Het begon te regenen. Plotseling merkte Kestrelwing op waar hij was. Deze plek kende hij zó goed. Eigenlijk veel te goed. In een flits zag hij een roodgestreepte poes voor zich met een stuk of 5 kleine kittens, waaronder een klein zwart pluizenbolletje met felle geel oranje oogjes. En hij lachte naam hem. Zo'n lief tafereeltje, wat ooit de waarheid was geweest maar nu niet meer dan een herinnerig was. Hij sloot zijn ogen, en plotseling zag hij zijn dode dochter voor zich, het volgende moment verschenen Squirrelflight en een mooie langharige witte kater. Die schoft, dat levensverwoestende mormel, die idioot zonder gevoelens... Het waren maar vage beelden, ze waren lang geleden gebeurd. En toen kwam ineens zijn..... zoon.... in beeld. Dit was de gruwelijke waarheid. En dit keer zag hij het heel duidelijk. Een traan rolde over Kestrelwings wangen, maar niemand zou het merken. Want nog nooit had iemand op hem gelet, en hem getroost. En nooit zou iemand dat doen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, om deze plaats niet te hoeven zien. Hier had hij haar ontmoet. Het was zo mooi geweest, totdat die lummel zich ermee begon te bemoeien. Hij wenste dat hij al zijn herinneringen samen met deze plaats en hijzelf kon laten verdrinken in de regen. Ze dienden toch nergens voor... Maar het kon niet. Zelfs al liet hij zichzelf verdrinken, dan nog zou deze plek blijven staan. En ook de herinneringen zouden blijven. Plotseling voelde hij een scherpe pijn in zijn linker voorpoot. Hij was gebeten. Door een doodgewone slang. Hoe groot was de drang nu om er gewoon een eind aan te maken. Hoe groot was de drang om dit hele rotleven simpelweg te verlaten. Maar de pijn was zo groot dat hij zich niet kon verroeren. Van binnen en van buiten werd hij gekweld door gruwelijke pijn. En niemand die er ook maar iets aan deed.

Onderwerp: Re: Memories >Open< ma 23 dec 2013 - 15:12

Haar gouden ogen staarden in de vergetelheid. Hoelang was het al niet dat ze één van haar broers had gezien? 10 moons? Langer? Wie weet... Ze had de moons eigenlijk niet geteld... Of toch niet van het begin. Een zucht ontwikkelde zich uit haar bek. Druppels parelde op haar vacht. Die moons had de poes zich vooral beziggehouden met zichzelf te kleineren en te verwaarlozen. Soms zette ze haar klauwen in haar poten neer, waarna ze gefascineerd naar het bloed staarde. De meeste katten hielen afstand, dat was wel te verstaan. En dat wilde ze ook, geen aandacht, geen vrienden, geen spijt. Dat had ze geleerd toen ze de naam Snowpaw droeg. Toen haar twee broers haar moeder vermoorde en zij, zij kon haar niet redden, want zij was 'vrienden' met haar broers. En ja, je moest 'trouw' zijn aan je vrienden en familie. Trouw zijn, beloftes maken... Het waren allemaal leugens. En leugens vervlogen, maar wou ze dat wel? Haar spieren spanden zich op, koude sloeg aan haar doorweekte huid, haar vacht zou haar ook niet helpen, aangezien deze ook doorweekt was. Waarom wilde ze ook in een regenbui op jacht gaan? Was het om de groep katten te ontwijken? Meestal zat ze in de Warrior Den als er weinig katten waren, dus overdag. En 's nachts ging ze dan weer op jacht. Soms deed ze mee met het gewone ritme van de clankatten en ging ze slapen, wanneer de andere Warriors dit ook deden. Net zoals vandaag. Maar het enigste verschil was dat zij naar buiten was gegaan in de regen en de rest schuil was gaan zoeken. Of toch bijna iedereen. Toen ze de Sunningrocks had bereikt, merkte ze wel meteen hoe stil en eenzaam deze plek nu was. Snowdrop zuchtte opgelucht en liep naar een steen die wat uitstak. Daar was een kleine put gemaakt, perfect om in te schuilen op regenachtige dagen zoals die dag. De witte poes rolde zich op in de put en legde haar blik op de plek voor haar. Het gevoel van eenzaamheid was bevredigend, maar ook vernederend en pijnlijk. De jonge warrior zuchtte voor een tweedemaal en verlegde haar blik. Maar tot grote verbazing zag ze niet alleen de meerkmeurige blaadjes van Leaffall, maar ook een zwarte silhout. Wel meteen verstijfde Snowdrop. Haar hart raasde in haar keel. Ze was niet voorbereid op gezelschap, ze had geen gesprek kunnen opbouwen of een excuus kunnen maken. De poes slikte, bang voor de kater. Maar tot haar verbazing zag ze hoe hij in een treurige houding zat. Iets leek de kat dwars te zitten. Iets -waarschijnlijk medelij- bracht haar recht. Ze bewoog zich behoedzaam naar de kater en op een paar stappen van hem, ging ze zitten. Druppels dropen langs haar gezicht. "I... Is er iets?" vroeg ze zachtjes. Ze wilde hem niet storen, maar ze kon hem ook niet zo achterlaten.