Are you gonne be nice this time? -Dawnpaw-

Rustig stapte een kleine poes tussen de gevallen bladeren. Haar vacht was in harmonie met de kleuren van Leaf-fall. Lovelypaw wist niet waar ze eigenlijk heen wou en hoopte om uiteindelijk gewoon op een leuke plek uit te komen. Zo liep de poes nog even rond tot ze ineens een kater zag die ze herkende. Een oranje tabby die niet altijd aardig was. Een tabby waarbij je geluk moest hebben als je wou dat hij aardig tegen was. Daar in de verte stond de enige echte Dawnpaw. Even blef de poes stilstaan niet zeker of ze wel verder moest maar toen ze bedacht dat de kater op haar weg naar gene idee waar was besloot om gewoon door te lopen. Rustig begon de poes weer verder te stappen en zonder dat ze het merkte kreeg ze een kleine glimlach op haar gezicht toen de zoet... nee, nee niet zoete gewoon de geur van Dawnpaw. Even schudde de poes haar gevlekte kop.

-Dawnpaw ^-^

De rode kater was net wakker geworden. Hij het had vervelende onrustige gevoel in zijn buik dat hem vertelde dat hij iets moest doen. maar zijn luiheid werkte dat tegen. Geërgerd stond hij op en schudde stukjes mos uit zijn vacht. Hij trippelde het bos in en snoof de geuren op. Wat hem echter verraste was de geur van een poes. Een erg bekende poes. Hij gaapte en rekte zich uit. In de hoop zichzlef wat tijd te geven om na te denken. zijn hersens sliepen nog half. Snel schudde hij zijn kop en probeerde weer helder na te denken. Een grijnsje gleed over zijn gezicht, en verborg zijn verwarde gevoel. Hij keek haar aan. "Ook een goede morgen"Miauwde hij droogjes. "lekker met je liefje geslapen? "Hij kon het niet laten, alweer niet.

Zodra de poes aankwam bij de kater zag ze alweer die grijns op zijn gezicht. De grijns was er altijd nog maar een paar keer had de poes Dawnpaw gezien zonder grijns. Op het begin ergerde ze zich eraan maar ondertussen was Lovelypaw al gewend geraakt aan de grijns het voelde zelfs bijna veilig. Het was alsof ze het zag als een teken dat de kater oke was. Lovelypaw wist dat als de kater zijn grijns nie had er zeker iets mis zou zijn. En ook al had de kater altijd een grijns toch zag ze het verschil tussen de ene grijns en de andere. "Ook een goede morgen" Hoorde ze de kater zeggen. Lovelypaw schrok op uit haar gedachten. Ze was niet bepaald in echt diepe gedachte geweest maar toch was ze vergeten hem te begroete en dat besefte de poes ook direct. "Oh eehm hi" Lovelypaw wist niet echt zeker wat te doen nu dus besloot ze hem maar te vragen hoe het met hem ging. Maar nog voor de calico een kans kreeg sprak de kater weer. "lekker met je liefje geslapen? " Verward kantelde de poes haar hoofd een beetje schuin op een manier wat haar erg schattig deed lijken. "Hoezo zeg je dat?" Vroeg de poes, ze had nog steeds niet door dat ze een glimlach op haar gezicht had. "En voor de duidelijkheid ik heb vandaag helemaal niet in het kamp geslapen." Vervolgde ze na een tijdje. Het was waar, Lovelypaw was alweer bij fourtrees inslaap gevallen toen ze in de nacht niet kon slapen en dus ging jagen. Toch zou je dat niet zeggen als je keek naar hoe ze eruit zag sinds haar vacht er goed verzorgd uitzag en er geen modder opzat. Of toch bijna geen modder.

Lovelypaw was kennelijk zo in gedachtes verzonken geweest dat het haar niet was opgevallen dat ze hem niet had begroet. "Oh eehm hi" Dawnpaw kon aan haar zien dat ze niet wist wat te zeggen. Hij trok één wenkbrauw op, maar zei er niks over. "lekker met je liefje geslapen? "miauwde hij haar toe. De poes kantelde haar hoofd en zorgde er voor dat ze er nogal schattig uit zag. Dawnpaw kon er niks aan doen dat hij even naar haar staarde. Gauw schudde hij zijn kop en keek de nadere kant op. "En voor de duidelijkheid ik heb vandaag helemaal niet in het kamp geslapen." zoals eigenlijk al de tijd, grijnsde Dawnpaw. "Misschien leer het je toch ooit nog eens"zei hij en hij gunde haar een knipoog.

Pas nadat de poes had gevraagd waarom de kater een opmerking had gemaakt over haar en simple merkte ze dat de kater naar haar staarde. Direct schoten er verschillende vragen door haar hoofd zoals 'waarom staart hij naar mij?' en andere vragen die daarop leken. Toch bleef ze aan de buitenkant normaal en was er niets van paniek te bekennen. "En voor de duidelijkheid ik heb vandaag helemaal niet in het kamp geslapen." Vervolgde de poes toen maar om haar brein geen tijd te geven nog meer vragen aan te maken. En pas toen de poes dat had gezegd zag ze hoe de kater er weer met zijn gedachte bij was. Behalve dan zijn grijns, die was niet zoals gewoonlijk op zijn gezicht. Maar nog voor die gedachte door haar kop was gegaan verscheen 'ie alweer. "Misschien leer het je toch ooit nog eens" Hoorde ze de kater zeggen met er een knipoog achteraan. En als antwoord op die knipoog rolde de poes haar groene ogen. Maar eigenlijk vond ze de knipoog wel leuk ook al wist de poes niet waarom. "Ik neem aan dat je nog steeds alleen slaapt ergens in het territorium."

- i know flut D:

Dawnpaw vermande zich snel en schudde zijn kop. Hij wist niet goed wat er aan de hand was, normaal deed hij nooit zo raar. De rode kater besloot dat hij gewoon niet helemaal wakker was. Hij toverde weer de o zo bekende grijns op zijn gezicht en keek de poes weer aan. In de hoop dat haar niks was opgevallen. Tevergeefs, hij kon de vragende blik al zien. "Misschien leer het je toch ooit nog eens"miauwde hij met een knipoog. In de hoop dat ze het moment daarvoor zo vergeten. Als antwoord op zijn knipoog rolde de poes met haar mo- ahum, groene ogen. "Ik neem aan dat je nog steeds alleen slaapt ergens in het territorium." miauwde ze. Dawnpaw knikte zo gezegd trots. " Alleen èchte krijgers kunnen dat. Die hebben de warmte van anderen niet nodig" hij begon om Lovelypaw heen te cirkelen voor de grap. " Die kunnen tenminste voor zichzelf zorgen en hebben geen kittypetstar nodig" hij stopte voor haar en tikte met het puntje van zijn staart haar neus aan. Hoewel hij het aan starman zelf niet zou toegeven, was hij blij met de aanwezigheid van Lovelypaw.

Na Lovelypaw haar worden zag ze de oranje tabby al snel knikken. " Alleen èchte krijgers kunnen dat. Die hebben de warmte van anderen niet nodig" Hoorde ze de kater zeggen. Lovelypaw was het daar niet helemaal mee eens maar moest toegeven dat je wel een sterke kat moest zijn om alleen en buiten te slapen ook al had Lovelypaw dat ook wel eens gedaan. Toen de kater om haar heen begon te lopen wou de poes hem vragen waarom hij dat deed maar de kater was haar voor met het spreken. " Die kunnen tenminste voor zichzelf zorgen en hebben geen kittypetstar nodig" Alweer was de poes het niet helemaal eens met een paar van zijn woorden maar alweer was het onmogelijk te zien wat ze er eigenlijk van dacht. In de plaats was het te zien hoe haar ogen waren gevuld met nieuwsgierigheid over wat de kater ging doen en verwarring over waarom de kater om haar heen cirkelde. Langzaam volgde de poes elke beweging die Dawnpaw maakte met haar groene ogen. Maar toen ze alweer een poging ging doen om te vragen wat hij deed was de kater haar alweer voor. Maar dit keer zei hij niets, het was wat hij deed dat haar verbaasde. De kater was voor haar gestopt en tikte met de punt van zijn oranje staart haar licht roze neus aan. Verbazing was te lezen in Lovelypaw haar ogen maar tot waarschijnlijk alle katten en zelfs Lovelypaw haarzelf was er geen protest te zien in haar ogen en Lovelypaw voelde zich door een of andere manier kalm. Vervolgens viel er een korte stilte maar wat nog raarder was dan haar kalme gevoel was het feit dat de stilte helemaal niet ongemakkelijk was. In tegenstelling, het was zelfs comfortabel. Toch besloot de poes het te verbreken, je wist maar nooit hoe de kater over de stilte voelde en of het wel comfortabel was voor hem. "Dus eehm, nog iets interessants gedaan?"

Waarom de kater om haar heen had gecirkeld wist hij niet, maar wat hij wel wist was dat hij er spijt van had. Hij kende de poes inmiddels goed genoeg-tot zijn eigen verbazing- dat hij wist dat de vragen op haar tong lagen. Maar hij leek er toch in te zijn geslaagd om haar telkens af te kappen als ze iets wilde zeggen, waar hij heel blij mee was. Want als hij het had moeten uitleggen had hij geen idee gehad hoe hij het kon uitleggen. Toen de kater weer voor haar stond tikte hij met zijn staart haar neus aan. Al bijna kwam er een volmaakte grijns op zijn snuit omdat hij de tegenstribbelende reactie van Lovelypaw verwachtte. Toen deze echter weg bleef , keek hij haar verrast aan. De kalme blik in haar ogen verwarde hem zo erg dat hij zijn blik afwenden en op de grond ging zitten. Er viel een stilte die alles behalve ongemakkelijk... zou moeten zijn geweest. Dawnpaw zijn gedachtes waren vreselijk in de war geschopt en woorden ontginnen hem. Hij opende een paar keer zijn mond en sloot hem daarna weer. Niet de woorden vindend die hij zocht. Zijn staart zweepte onrustig heen en weer en raakte die van Lovelypaw. Bijna maakte hij een sprongetje in de lucht. Zijn wangen voelde warm aan en aan zijn rode vacht had hij te danken dat zijn blos nauwelijks zichtbaar was. "Dus eehm, nog iets interessants gedaan?" miauwen de poes uiteindelijk. "E-euhm. J-ja, ik bedoel nee." Dawnpaw schudde wild zijn kop en wist zich weer een beetje in de hand te houden. "Nee niet echt, gewoon het dagelijkse gebeuren... heb enkel Greentear als mentor aangewezen gekregen. En.. heb jij iets speciaals gedaan?"

Tijdens de stilte wist Lovelypaw niet echt wat ze moest doen. De stilte was dan wel comfortabel voor de poes maar toch was het raar. Normaal zou de kater al een opmerking hebben gemaakt maar ondertussen was de kater naar de grond aan het kijken, iets dat Lovelypaw heel erg verwarde. Was er iets aan de hand? Nog voordat de poes aan verschillende redenen voor de kater om weg te kijken kon denken voelde ze iets zacht tegen haar staart aan tikken. Een halve seconde wist ze niet wat het was maar zodra ze door had dat het de staart van Dawnpaw was trok ze haar staart snel terug. Ze wist niet waarom maar eigenlijk had ze de aanraking helemaal niet erg gevonden, ze vond het zelfs leuk. Maar toch bloosde ze een beetje, echter was dit niet te zien door het beetje zonlicht dat die dag scheen. Lovelypaw had geluk dat de zon zo scheen dat het haar blozen verborg. Echter had de kater geen geluk en kon Lovelypaw zien hoe zijn wangen een beetje roder waren dan normaal. Maar Lovelypaw dacht dat ze het zich verbeelde sinds het Dawnpaw was waar ze het over had en Dawnpaw zou niet blozen, toch? Om de stilte toch maar te verbreken besloot de poes maar iets te vragen "Dus eehm, nog iets interessants gedaan?" Zei ze een beetje twijfelend, niet zeker of dat wel het goede ding was om te zeggen. "E-euhm. J-ja, ik bedoel nee." Hoorde ze de kater stotteren. Wacht eens even, stotteren? Wat was er vandaag aan de hand met Dawnpaw? Eerst cirkelt hij om Lovelypaw heen om vervolgens haar roze neus aan te tikken met zijn staart, dan kijkt hij naar de grond om vervolgens misschien te blozen en nu stotterde hij. Lovelypaw was in de war, ze had Dawnpaw nog nooit zo gezien. Ze zag hoe de kater zijn kop schudde, waarschijnlijk om te proberen van dat gestotter af te komen. En blijkbaar werkte het wand zijn volgende woorden waren zonder gestotter. "Nee niet echt, gewoon het dagelijkse gebeuren... heb enkel Greentear als mentor aangewezen gekregen. En.. heb jij iets speciaals gedaan?" Lovelypaw dacht even na. 'Nee niets speciaals behalve dat ik verliefd ben geworden op jou.' Was de eerste gedachte die in haar opkwam. Maar al snel verdrong de poes die gedachte. Nee, nee nee ik ben niet verliefd op hem! Riep de poes in haar kop. Maar vanbuiten bleef ze kalm. "Nee niet echt."

Degene die overduidelijk jet meest verrast was door zijn reactie, was hij zelf. Het was dat hij een geweldige acteur was, anders was hij al lang door de mand gevallen. Hoepel zijn hart het allang wist wilde zijn hoofd het niet toegeven. Hij was altijd al koppig geweest... Dawnpaw verbood zijn hoofd om daarover na te denken, al mislukte het nogal. Niet dat doen, dan valt het op. Nee niet je poot likken! Mislukte haarbal! Doe toch normaal. Het is Lovelypaw maar, gewoon die poes die een watje is weet je nog?..... ze is geen watje... Nee! Niet waar. Ze durft niks ze- stop met blozen idioot! de stemmen in zijn kop barstte los en gaven hem koppijn. Hij ging ietwat stijfjes zitten en keek Lovelypaw wachtend op antwoord aan de blos was van zijn wangen, en hij leek weer de oude, enkel zijn onrustig bewegende staart en oren verraadde hem een beetje. "Nee niet echt."miauwde ze. " Dan word het tijd dat we daar verandering in gaan brengen" een grijns sierde zijn lippen. "Zullen we de grenzen gaan checken?"

" Dan word het tijd dat we daar verandering in gaan brengen" Hoorde ze de kater zeggen toen ze antwoordde op zijn vraag. Een grijns verscheen op de kater zijn gezicht en even kwam er een gevoel van onzekerheid binnen in Lovelypaw. Ze wist niet wat de kater zou gaan doen en ze vond het niet leuk om het niet te weten. Maar dat gevoel verdween al even snel als het kwam, Dawnpaw zou haar niets slecht laten doen, toch? Hij was dan misschien wel Dawnpaw maar toch ze moest maar hopen dat het niets slecht zou zijn. Normaal zou Lovelypaw niet zo twijfelen maar ze moest de kater maar vertrouwen ondanks het feit dat hij niet altijd even aardig is en vooral vandaag wat raar doet. En toen de poes wou vragen wat hij van plan was, was de kater haar al voor. Wou dat gebeurde vandaag best vaak, dat de kater haar voor was. "Zullen we de grenzen gaan checken?" Lovelypaw knikte. "Lijkt me leuk." Dit zou pas haar tweede keer zijn dat ze langs de grenzen zou gaan en het leek haar leuk om het samen te doen met Dawnpaw en al zeker sinds hij tot nu toe wat raar maar toch aardig was.

Ongeduldig wachtte Dawnpaw op antwoord, hij wilde hier weg, misschien in de hoop zijn rare gevoelens weer onder de controle te krijgen. En hier leek dat niet te lukken, het leek stug als dat ergens anders wel zou kunnen. Maar zo zat zijn hoofd nu eenmaal in elkaar. De poes knikte. "Lijkt me leuk."miauwde ze. Dawnpaw Greenspan oprecht blij. "Mooi, we gaan naar de Shadowclan grens, goed?"miauwde hij. "Of ben je bang voor de enge shadowclanners?" Zei hij ietwat spottend, haar uitdagend. Hij wachtte echter niet op antwoord. " Kom!" zei hij en hij spurten er al vandoor. Echter was hij niet zo vreselijk snel. Traag kon hij niet genoemd worden, maar hij was meer gebouwd op kracht en uithoudingsvermogen dan snelheid. Het zou voor Lovelypaw waarschijnlijk geen moeite zijn hem in te halen. De rode kater genoot van de wind in zijn haren. Hij hoopte dat ze achter hem aan kwam, want met haar kon hij lol hebben. Al waren er ook van die...rare momenten, zoals net. "Sloom stuk vossenstront!" Zei hij meer plagend dan gemeen.echter keek de kater niet uit en bleef met zijn poot achter een wortel hangen en viel.

"Mooi, we gaan naar de Shadowclan grens, goed?" Lovelypaw knikte. "Of ben je bang voor de enge shadowclanners?" Hoorde ze de kater vervolgen op een spottende maar toch meer wat uitdagende toon. Maar nog voor dat de calico kon antwoorden sprak de kater weer. " Kom!" Maar nog net voordat de kater weg spurtte kon de kleine poes nog wat woorden spreken. "Alsof ik bang zou zijn." En toen zag ze de kater weg rennen. Met een blije lach die uit haar bek klonk begon de poes achter hem aan te rennen. En het duurde niet lang tot de calico de kater al had ingehaald en hem zelfs zonder enige moeite voorbij ging. Maar toen spotte de poes een best grote wortel die uit de grond stak en begon ze te vertragen zodat de kater weer net voor haar kwam. "Sloom stuk vossenstront!" Hoorde ze de kater plagerig zeggen. Echter was het wel duidelijk dat de kater het opstakel niet zag. "Pas op!" Maar het was al te laat, de kater struikelde en omdat Lovelypaw zelf was vergeten helemaal af te remmen omdat ze de kater probeerde te waarschuwen tuimelde zijzelf ook over de wortel en lende omdat ze lichter was wat verder dan Dawnpaw, om precies te zijn lande ze voor Dawnpaw met haar roze neusje tegen hem aangedrukt. Voor een moment was de poes wat duizelig maar zodra ze haar zicht weer op 1 punt kon richten zag ze hoe haar roze neus tegen Dawnpaw's neus was aangedrukt en sprong ze direct rechtop en verbrak zo het contact tussen hun.

- Ik ga weg zijn voor bijna 2 weken dus Bye! en ik ga even niet kunnen posten

"Alsof ik bang zou zijn."hoorde ze de poes nog zeggen. Danwpaws poten roffelde al over de grond toen hij haar stem hoorde. Hij had een voorsprong, maar lang niet. De kater was meer gebouwd voor vechten, zijn gespierd lichaam werkte hem tegen. Maar naturlijk gaf hij dat niet toe. De poes was alweer voor en kwaad begon Dawnpaw nog harder te rennen. Toen Lovelypaw langzamer ging lopen voelde hij een overweldigende trots opborrelen. "Sloom stuk vossenstront!"riep hij plagend. Omdat hij zo vol trost was zag hij de boomwortel niet, en was hij zo handig er over heen te struikelen. "Pas op!"klonk net iets te laat. De kater struikelde en rolde een tijdje door, om uiteindelijk onder de aarde en takjes te blijven liggen. Hij keek droogjes voor zich uit en zuchtte. Hij wilde net op staan toen een schaduw over hem heen gleed. En voordat hij het wist lag Lovelypaw voor hem. Hij opende zijn ogen en zag dat zijn neus tegen de roze van haar was gedrukt. Zijn ogen schoten open en hij keek Lovelypaw voor een enkele seconde vol verbazing en schrik aan. Maar toen stond de poes op en ook hij sprong op. Hij deed net alsof het niet was gebeurt en verstootte het warme gevoel van binnen in. De kater schudde zijn vacht uit, maar nog steeds staken alle takjes overal heen. Om te zorgen dat er geen aandacht meer kwam voor het ongeval van en zei hij: "uch, ik lijk wel een bosje" mompelde hij geërgerd.

Geschrokken sprong de gevlekte poes op haar vier benen. Een warm gevoel begon Lovelypaw haar lichaam over te nemen en tot Lovelypaw haar verbazing wou ze haar neus nog ene keer tegen die van de kater aanduwen maar Lovelypaw was sterk genoeg om die verlangen tegen te gaan. Lovelypaw wist het helemaal niet meer, waarom voelde ze zich zo blij naast haar geschrokken gevoel en waarom wou ze haar neus nog een keer tegen die van de kater aandrukken? Ondertussen waren Lovelypaw haar groene ogen op de grond gericht en wist ze niet zeker wat ze moest doen. Terwijl de poes haar blik op de grond gericht had zag ze uit haar ooghoeken hoe de kater zijn oranje vacht uitschudde. "uch, ik lijk wel een bosje" Hoorde ze de kater geërgerd zeggen. Lovelypaw was verbaast hoe snel de kater het ongeluk van net achter zich had gelaten. Dus waarom kon Lovelypaw dat niet doen? Om maar niet te veel aandacht aan haar getwijfel te trekken keek de poes maar weer op naar de kater. "Ik denk dat dat een voordeel is aan kort haar, er komen moeilijker takjes enzo vast." Miauwde de poes zacht. Ze wist niet waarom ze zo zacht antwoordde. Lovelypaw wou net zoals de kater gewoon verder kunnen gaan maar het lukte haar gewoon niet en dat was nog iets dat ze aan zich haatte.

Onderwerp: Re: Are you gonne be nice this time? -Dawnpaw-