Move or not || Pebblepaw

Met een diepe zucht liep de grijzige poes de den uit. Ze had slecht geslapen en wat humeurig opgestaan, deels omdat haar nestje vers mos nodig had maar ook omdat ze steeds wakker werd van de regen die tegen de den sloeg. Het was niet haar beste dagje, maar zo positief als ze altijd was, probeerde ze er het beste van te maken. In traag tempo, trippelde het poesje de den uit. Een lichte geeuw kwam uit haar mond maar ze negeerde het gevoel van moeheid, ze was best in staat het weg te krijgen. Ze drukte het gevoel aan de kant en trippelde op de prooihoop af. Ze nam een magere muis, het beste wat ze kon vinden, van de hoop zo in haar mond. Ze keek om zich heen, zuchtend om de menigte die er zat. Ze wou niet praten, wat ze al niet veel deed, ze had er geen behoefte aan gehad. Met grote passen om zo snel mogelijk weg te gaan en het liefst onopgemerkt ging ze alleen ik een hoekje zitten. Andere zouden het zielig vinden, zij vond het juist fijn om alleen te zijn. Ze gaf een lik over haar poot en nam daarna een hap van de muis. Hij was schaars en klein maar goed genoeg voor haar.

Met haar oogjes op het muisje gericht nam de apprentice een hap. Het was helemaal anders dan ze had verwacht, ze had namelijk verwacht dat er amper vlees aan zat maar voor zo een klein muisje, hing er best nog veel aan. Kon zij maar zo een prooi vangen. Op haar eentje lukt het niet om te jagen maar dat verbaasde haar ook niet want ze had geen mentor. Nog niet. Hoe kon ze het dan leren? Op haar eentje was het onmogelijk. Maar ze zou er snel een krijgen, de ceremonie was bijna en ze stond te popelen om alles te leren. Ze probeerde al wat te kijken naar warriors die aan het trainen waren en daarvan haar inspiratie te halen. Het was haar inspiratiebron.  'Hallo!' begroette een lapjeskater haar onverwacht. Ze keek geschrokken in zijn ogen, ze had hem niet horen aankomen. "Hi..." miauwde ze zachtjes terug.  'Ook zo slecht geslapen vannacht door al die regen?' vroeg de kater waarvan ze meende dat het Pebblepaw was. Ze knikte instemmend.

Het Riverclanpoesje staarde wat afwezig in de verte, helemaal in gedachten verzonken. Helemaal weg van de wereld. Ze was moe en het koste haar veel moeite haar ogen open te houden. Ze was wat aan het ronddromen toen een bekende stem haar wakker schudde. Ze schudde haar hoofd en keek om haar heen, zoekend waar de stem vandaan kwam. Ze was vergeten dat Pebblepaw nog naast haar stond. "W...wat?" vroeg ze verward, haar oren gespitst. Haar oceaanblauwe ogen schoten naar de lapjeskat. Ze keek naar Pebblepaws gezicht om te proberen af te lezen wat hij dacht of gezegd had. Had hij wel iets gezegd of wat dat enkel een stem in haar hoofd? Die stem was vast gedroomd.

Sagepaw keek verward naar Pebblepaw, ze was er zo zeker van geweest dat hij zijn lippen zag bewegen. Ze schudde haar hoofd met tegenzin. Hoorde ze nu echt stemmen in haar hoofd? Dat ze soms een beetje gek werd, dat wist ze al langer maar stemmen in haar hoofd was nieuw. 'Ik vroeg of je ook zo slecht had geslapen, maar maakt niet uit. Heb je zin om het kamp eens uit te sluipen ik bedoel maar, we zijn toch leerlingen? met of zonder mentor maakt toch niet zoveel uit?' Ha! Hij had wel iets gezegd. Maar haar aandacht vervloog naar wát hij had gezegd. Haar instict vertelde haar dat ze beter niet mee kon gaan, dat zorgde alleen maar voor problemen maar aan de andere kant was ze al eens eerder het kamp uitgegaan, alleen. Dus met twee zou het toch juist leuker zijn? Niet dat ze gezelschap erg op prijs stelde. 'Wat vind je?' vroeg Pebblepaw die standvast overkwam. "Ik ga met je mee." miauwde ze kortjes.