So how are you...? [Demeter]

Demeter had de laatste dagen steeds vaker last van haar buik. Ze wist al tijden wat het was en door wie dit kwam maar ze had het nog niet durven zeggen. Waarvoor was ze bang? Dat hij haar verliet? Dat hij uiteindelijk net zo'n stomkop zou zijn als Macafity? Ze wist niet waarom ze het niet vertelde maar ze voelde dat ze dat wel zou moeten doen. Haar hart wou het kwijt maar haar brein weigerde. Hij was niet gek, waarschijnlijk had hij het allang door, en hij had haar nog niet verraden dus misschien werd het tijd om alles uit te leggen. Hij zorgde immers goed voor haar... maar haar angst voor een herhaling van de geschiedenis was groot. Ze zuchtte en draaide haar op haar rug om, ze lag heerlijk comfortabel op 1 van de grote, zachte tweebeendingen die met een doek was afgedekt maar ondanks het stof een prima rustplek was. Ze waagde zich de laatste tijd zo min mogelijk buiten, ze had genoeg vijanden om in deze zwakkere periode een wraakactie te kunnen verwachtten en ze had meer dan genoeg hier binnen om het een tijdje uit te houden. Ze voelde ze in haar buik, ze voelde ze steeds vaker bewegen en ze was nu al trots op ze. Ze zouden stuk voor stuk krijgers worden, met de beste opleiding en ouders zodat ze later net zo gevreesd zouden worden als zij nu. Ze zakte langzaam weg in een soort halfslaap en merkte niet dat Ty binnen was gekomen en voor haar was gaan zitten. "Dus hoe gaat het?" vroeg hij. Ze opende haar ogen en zag hem netjes zitten, ze rook dat hij was wezen jagen. Normaal had ze hem nu een gemene opmerking toegeworpen dat hij haar niet moest storen maar zoals altijd was ze blij met zijn aanwezigheid. Het voelde goed, en ze besloot dat het eindelijk tijd was om alles te vertellen. "Goed, ze groeien" hun gesprekken over hun kits waren altijd awkward geweest. Ze hield het het liefst zo kort mogelijk maar dit keer kon en mocht ze er niet onderuit komen. Ze stond op en rekte zich uit en ging vervolgens zitten. "Ty? Ik moet je een aantal dingen vertellen. Je weet het al maar je hoort het ook uit mijn mond te horen" zuchtte ze zacht. Ze hield niet van zwak lijken, en ze had maar zelden zo zwak geleken als nu. "Ik ben in verwachting van onze kittens. Ik wil dat jij me helpt ze op te voeden tot ware krijgers, zoals ze verdienen. W.." ze stopte even om te denken over de volgende woorden.  "Wil je dat doen?" Ze staarde in zijn ogen, ze wist wat ze zou doen als hij haar iets aandeed, of erger: als hij haar kittens iets aandeed. Hij wist het ook. Maar ze voelde dat hij betrouwbaar was, dat hun liefde echt was.

"W-word ik vader?" zei de kater knullig. "Nee, moeder, mousebrain" Zuchtte Demeter en ze glimlachte zwak. De kater leek het moeilijk te vinden om het te geloven en even maakte Demeter zich klaar voor een keiharde afwijzing. "Waarom zou ik jou en de kittens in de steek laten?" kwam de kater mee. Een retorische vraag stelde Demeter vast en ze besloot niet te antwoorden. Even genoot ze van de warmte van hun twee kopjes die langs elkaar wreven. Uiteindelijk vond ze het wel goed geweest en nam ze weer wat afstand. "Laat maar eens zien hoeveel je voor me wilt zorgen, je hebt gejaagd he? Laat eens zien wat je had?" ze klom voorzichtig van het mensending af. Het kostte veel tijd in vergelijking met de snelle sprong die ze normaal gemaakt had maarja, alles voor de kittens.

"Niet zo veel." zuchtte Ty terwijl hij een dikke eekhoorn naar voren schoof. "Maar ja, het word weer bijna Leafbare, dus veel is er ook niet meer." Leafbare ook wel winter genoemd door sommige. Te moeilijkste tijd van het jaar, hoe gingen ze die ooit overleven? Ze had geen trek, eerst had ze gedacht trek te krijgen bij het zien van vers voedsel maar nu die eekhoorn voor haar lag voelde ze zich juist misselijker dan eerst. Ze was de hele morgen al niet fit en ze voelde constant steken in haar buik. Uit instinct wist ze wat dit zou kunnen betekenen maar ze wou er nog niet aan denken. Weer een steek, het voelde erger dan klauwen die je buik openkrabben. Ze bleef stil staan, haar nagels boorden zich in het hout onder haar en ze voelde hoe ze begon te trillen van pijn. Het duurde niet lang maar ze wist wel dat het langer was dan haar vorige, en pijnlijker. Er schoten tranen in haar ogen die ze met moeite binnen wist te houden. Het duurde even tot het weg was en ze zich weer kon ontspannen. Ze had gemist wat Ty had gezegd en ze voelde dat hij zich nu zorgen maakte en haar aanstaarde. "Het is niets" gromde ze. Ze liep weer verder en ging aan de andere kant van de eekhoorn zitten. "Ik heb geen trek" zei ze met een grommende ondertoon. Ze haatte het om zo zwak te lijken. Ze keek naar de eekhoorn en voelde zich nog misselijker worden, ze nam er afstand van en wist net een golf braaksel weer terug te slikken. Nog een kramp, weer erger, weer langer. Haar benen begaven het en ze lag hopeloos op de grond te creperen. Ze probeerde iets te zeggen maar het kostte teveel moeite en er kwamen alleen grommende geluiden. De krampen kwamen sneller en sneller achter elkaar aan en ze had geen keus en zou hopeloos moeten blijven liggen, wachten en niet opgeven tot het voorbij was...