Every day without you... my heart is a empty hole. [OPEN]

Bladeren vielen naar beneden terwijl Silverstream onder de struiken lag. Het regende en de rivier lag redelijk stil, al stroomde het water wel. Haar blauwe ogen waren op een waterratje gericht die op een rots aan de grens van de rivier zat knagend aan een nootje. Het was haar taak dat diertje te vangen, maar ze voelde de puf er niet voor. Ze voelde zich leeg, extra leeg. Want er was iemand die ontbrak in haar leven, in haar clan leven. Het ratje liep weg van de oever de struiken in. Daar hoorde ze een doffe klap, als een kat die was gesprongen. Ze ging meteen recht op zitten en keek door de bladeren heen. Ze zag nog niemand.

Silverstream keek op toen de kat tevoorschijn kwam en direct naar haar ging zitten. Silverstream schoof een klein stukje op zij. Ze was niet zo van intimiteit met allerlei katten. "Is er misschien iets?" vroeg de kater, die de naam Highfive droeg. Silverstream schudde haar kop. "Eh, nee, gewoon een beetje moe," loog ze. Ze loog niet helemaal, ze was ook wel moe, moe van die gapende gat in haar hart. Ze miste Graystripe, en ze kende hem amper, hij had iets met haar gedaan. Hij had haar verliefd gemaakt, ze was verliefd, maar daar kon ze niet aan toegeven. Hoe kon ze een kat uit een andere clan zo leuk vinden?

De volgende woorden van de kater liet haar wenkbrauwen omhoog gaan. "Dat kennen we langer dan vandaag. Lucht je hart, ik zal het aan niemand doorvertellen ofzo. Ik zweer het op me dood." Silverstream schudde haar kop. "Nee..." miauwde ze, enkel klonk het niet standvastig, al zou ze het hoe dan ook niet zeggen. "Ik snap dat je het moeilijk vind, ik ben maar een voorbijganger. Maar soms helpt het alles eruit te gooien echt, doe.. doe alsof ik iemand ben die je vertrouwt, die je heel lang kent," drong de kater aan. "Nee, nee Hightfive, dat gaat niet helpen. Ik kán het je niet vertellen, en ik vertrouw je best, en ik ken je ook wel, een beetje. Maar... Het is te ingewikkeld. En misschien is het beter als ik mijn gedachten even weg zet..." miauwde ze, hopend dat de kater er niet verder op in zou gaan, en misschien haar daar bij wel zou kunnen helpen.

"Wat jij wil. Misschien kunnen we dan iets doen om je gedachten ergens anders naar toe te gooien! Vertel maar, i'll follow you ma'am," ze was de kater dankbaar voor zijn begrip. Ze sloot voor enkele seconden haar ogen, en vervloekte zich zelf. Ergens wist ze dat alles wat ze deed, rechtstreeks tegen de warrior code in ging. Maar niemand kon bepalen wat er gebeurde met je gevoelens, zelfs Starclan niet. "Ik..." ze dacht na, en zette een grijnsje op. "Ik heb eigenlijk wel weer eens zin om gewoon lol te maken, het serieuze even los te maken..." miauwde ze bedenkelijk. Ze grijnsde voorzichtig, en keek de kater aan, hopend dat hij wel wat weten zou.