Formidable [Graystripe]

Onderwerp: Formidable [Graystripe] zo 15 dec 2013 - 16:39

De witte kattin was sinds dat ze haar liefde aan Graystripe had verklaart totaal dichtgeklapt. Ze kreeg telkens als iemand haar vroeg naar de relatie tussen haar een Blithesoul een brok in haar keel. Het was voor haar duidelijk: tussen haar en Blithesoul was er nooit liefde geweest. De kattin stond er alleen voor, haar partner kwam nooit langs bij haar en de kittens groeiden als kool, gingen spelen met hun vriendjes en kwamen alleen bij haar om te drinken. Ze snufte een keer en stapte verder langs de grens. Ze wilde soms dat ze niet zo stom had gedaan, dat ze nooit aan een liefde was begonnen, met niemand niet.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

De kater kwam met futloze pootstappen de krijgers den uitgewandeld, een blik die gevuld was met moeheid was zichtbaar. De meesten wisten wel dat zijn grijze vacht van oorsprong al grijs was, en dat het niet zo geworden was door ouderdom. Hij was dan ook nog zeer jong. Maar de laatste tijd zou je eerder denken dat de kater zijn vacht zich al tweemaal langer op de wereld bevond dan hijzelf. De kleur werd grauwer. Een kleine gaap verliet zijn bek en na enkele keren geknipperd te hebben liep hij het kamp uit. Honger had 'ie niet. Alle druk die op zijn schouders neerviel werd hem zowat teveel. Zijn partnerschap met Swiftheart was niet zoals die vroeger geweest was. Hij begon stiekem zelfs te denken dat hij vroeger iets met haar begonnen was gewoon omdat hij zich eenzaam had gevoeld. Dat het geen liefde was voor haar, maar liefde voor de aandacht die eindelijk aan hem besteden werd. Silverstream die keer op keer zijn gedachten weer binnendrong. En dan was er nog de kattin Leafstorm, die overlaatst haar liefde voor hem had verklaard. Waarom hij? Was hij dan gedoemd om voor eeuwig in deze put vast te zitten? Graystripe wierp even een blik op de grijze hemel. Was StarClan daar wel echt? En zo ja, zagen ze dan niet dan de kater op het punt stond om in te storten? En alsof het allemaal nog niet erger kon, snoof hij enkele momenten later de bekende geur op van Leafstorm. Maar net toen hij zich wou omdraaien om de bosjes in te rennen ontmoette hij haar blik. "Leafstorm.." Klonk zijn stem enkel, totaal gebroken.

My time~:

Na een tijdje te hebben gelopen rook ze een geur die haar ogen open deed schieten: het was Graystripe. De enige kater van wie ze echt had gehouden, van wie ze altijd nog stilletjes hield. Maar helaas was het niet zo geweest dat ze bij elkaar in de Clan zaten. En dat was waarschijnlijk ook de reden dat het nooit wat zou gaan worden tussen hen. Een treurig murmelend geluidje verliet haar mond en toen stond hij voor haar. Hij wilde terug keren en wegrennen, en in haar gedachten zag ze zelfs nog het beeld van bij de Fourtrees, toen hij daar ook voor haar wegliep. Was ze dan z'n monster? "Leafstorm.." klonk zijn stem alleen, totaal gebroken. Ze liet haar kop hangen en was van plan gewoon weg te lopen, hem geen blik waardig te gunnen. "Graystripe.." Zei ze op een neutrale toon, maar liet haar appelgroene ogen alleen het gras bezichtigen.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Ook de poes sprak zijn naam uit, net zoals hij dat bij de hare had gedaan. Neen, hij moest zich vermannen. Hij had zijn keuze gemaakt. Met voorzichtige pootstappen trippelde hij dichter naar de poes toe, totdat hij op een veilige afstand van haar verwijderd stond. "H-hoe gaat het?" Vroeg hij, onzeker als de pest. Hij wou haar wel bevriend houden, want ook al voelde hij niks op liefdesgebied voor haar, ze was nog steeds één van de beste vrienden geweest die hij ooit had gekend. En of dat kwam omdat hij simpelweg niet veel vrienden had wist hij niet.

My time~:

De grijze kater vroeg haar onzeker hoe het met haar ging. In haar gedachten snoof ze nu verontwaardigd, wat dacht hij wel niet. Dacht hij serieus dat het goed met haar ging nadat ze zowat alles wat haar lief was had opgegeven voor hem? Dat ze de laatste tijd als een wrak rondliep met nog altijd een gemengde gedachte over hem? Nee, het ging helemaal niet goed met haar. Haar ogen stonden weer zoals na Fearlightnings dood. Het ging niet meer zo goed met haar nadat de kater haar had laten stikken in haar eigen onzekerheid. De kattin kneep haar ogen samen en keek hem aan. "Denk je serieus dat het goéd met mij kán gaan?" Siste ze hem zacht toe en deed een aantal passen naar achteren, wat extra ruimte tussen hen bewarend. "Mocht je dit wel denken, mijn antwoord is: néé." Zei ze sarcastisch en keek hem toen aan.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

De brede kater legde zijn oren plat in zijn nek toen hij de vurige stem van Leafstorm te horen kreeg. "Denk je serieus dat het goéd met mij kán gaan?" Siste de kattin hem toe. "H-het was maar een vraag... i-ik vroeg me gewoon af..." Maar hij wist geen woorden die zijn zin konden beëindigen in een goede manier. Nee, hij was niet lief noch aardig voor haar geweest. Hij had de vorige keer nooit weg van haar mogen lopen. "Mocht je dit wel denken, mijn antwoord is: néé." Zei de poes sarcastisch terwijl ze hem aankeek. De kater liet zijn kop hangen en staarde met een lege blik naar de grond. "Het spijt me..." Klonk zijn stem enkel, niet precies wetende wat hij nu moest zeggen. Er bestonden geen woorden die zijn daden terug goed konden maken...

My time~:

"H-het was maar een vraag... i-ik vroeg me gewoon af..." De kater leek totaal overdonderd van haar reactie, maar op dit moment had de poes, ook al was ze erg zacht van aard, totaal geen medelijden met hem. Hij had haar laten zakken, haar laten stikken net op een moment dat erg moeilijk voor haar was geweest. De kater liet zijn kop wat hangen. "Het spijt me..." Klonk het enkel uit zijn mond. Ze snoof hardop en wendde haar blik nijdig van hem af. Ze had nooit moeten beginnen aan een vriendschap met een kater uit een andere Clan. Maar opeens brak er iets in haar. Haar gedachten zoefden terug naar hun eerste ontmoeting, een nacht waarin ze hem vertelde over Fearlightning. Hij had haar getroost. Ze keek hem weer aan en een traan rolde over haar wang. "Hoe kon je.." Zei ze zachtjes.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Met zijn kop al hangende naar de grond starend zuchtte hij eventjes. Tot nu toe was alles in zijn leven slecht afgelopen. Shadowrose, Firestar, Swiftheart en nu Leafstorm. Zijn ogen werden wat groter toen hij terug dacht aan Silverstream. Zou er ook iets tussen hen gebeuren? Nee toch?! Graystripe schudde wild zijn kop en beet op zijn lip. Waarom kon hij zich niet in drieën opsplitsen? Maar voor één keer kon hij eens niet alles hebben. Liefde was niet iets dat je kon delen met drieën. Hij kon dit alles alleen maar accepteren, en proberen Leafstorm te vriend te houden. "Hoe kon je.." Zei de poes zachtjes. De grijze kater haalde zijn schouders op en zijn ogen werden wat vochtiger. De pijn die ontstond doordat hij serieus hard op zijn lip beet was het enige wat voorkwam dat er ook echt vocht over zijn wangen kwam te rollen. "Ik ben gewoon gedoemd om alleen maar ongeluk mee te maken, zelfs wanneer het geluk me komt opzoeken ben ik nog niet tevreden met wat ik heb. Ik ben gewoon een arrogante bullebak." Hij bedoelde hiermee dat hij Swiftheart totaal in de steek liet, Swiftheart en de kits die hij met haar had gekregen.

My time~:

"Ik ben gewoon gedoemd om alleen maar ongeluk mee te maken, zelfs wanneer het geluk me komt opzoeken ben ik nog niet tevreden met wat ik heb. Ik ben gewoon een arrogante bullebak." Ze kneep haar ogen samen en perste de tranen weg, deze wilde ze niet verspillen aan deze haarbal. "Je denkt alleen maar aan jezelf!" Miauwde ze en moest nu echt even die brok die al die tijd al in haar keel zat wegslikken. "Ik.. Ik.." Ze stamelde en keek naar de kater. "Onze vriendschap.. is over.." Zei ze en draaide zich toen om. Ze wilde niet horen wat hij nu ging zeggen.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

"Je denkt alleen maar aan jezelf!" Kreeg hij toegesnauwd. De kater vernauwde zijn ogen wat en legde zijn oren nog dieper in zijn pluizige nek. Dat wist hij onderhand al wel, het was heus niet nodig om het er nog eens in te wrijven... Zij voelde zichzelf ook eenzaam, dus zou ze moeten weten hoe het was om dan nog dieper de grond ingeboord te worden. "Ik.. Ik.." Miauwde de poes. "Onze vriendschap.. is over.." Iets in hem knapte. Het eeuwige, goude geduld van de kater was op. De emmer water was overgelopen. Met een furieuze blik keek hij naar de witte poes, welke zich al omdraaide. Het maakte hem niets uit dat ze hem niet zag, het enige wat hij nu wou was dat ze hem hoorde. Nee, hij zou voor even eens niets om haar gevoelens geven, en zoals ze al zei eens écht aan zichzelf denken. Hij tilde zijn brede kop op en keek naar de kattin met twee versmalde amberkleurige ogen. Ze wist niet wat ze hem aan had gedaan, totaal niet. "Dat jij onze vriendschap zo snel opgeeft verklaart al gelijk hoeveel je echt voor me voelde." Was het enige wat hij miauwde, toonloos. Hierna draaide hij zich om en liet hij de poes achter voor wat ze was. Nee, hij zou geen aandacht meer aan haar besteden, ze had het verknald, voorgoed.

~ Graystripe topic uit.

My time~:

"Dat jij onze vriendschap zo snel opgeeft verklaart al gelijk hoeveel je echt voor me voelde." Was het enige wat de kater haar nog toe gunde, toonloos. De kater draaide zich om en liet haar achter. De kattin zakte nu totaal in elkaar, ze had het verknalt bij hem, voorgoed. Ze onderdrukte haar tranen, ze had haar enige vriend net uitgescholden en toen de grond in geboord, en nu was ze hem voor goed kwijt. Een traan rolde over haar wang en ze rende weg, en stak hierbij het Thunderpath over terug naar WindClan territorium. Halverwege bleef ze staan omdat een gerommel op haar af kwam: een monster. Haar ogen werden groot van schrik en binnen een paar seconden was het gebeurt. Haar lichaam werd over het Thunderpath geslingerd en landde met een plof aan de andere kant neer. Roerloos lag ze daar, met een bloedplas die zich om haar heen begon te vormen.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

_{Een klap. Het geluid wat zijn oren opvingen, kwam van iets wat een behoorlijke smak geweest moest zijn. Het kwam van het Thunderpath. Wel, zo lang het maar niet een van zijn eigen mannen was, vond hij het best. Maar misschien kon hij toch maar even kijken. Hij had net Graystripe in de verte zien lopen, geen idee wat hij had uitgespookt bij het Thunderpath, maar dat zou hij later wel uitzoeken. Heel sloom slenterde hij in de richting van het geluid. Een witte poes kwam in zijn gezichtsveld. Nu ja, rood met wit. Een plas met bloed kleurde een deel van de sneeuwwitte vacht. Droogjes prikte hij even met zijn poot in het lichaam van de Windclan poes. Leefde ze wel nog? Wat deed deze hier überhaupt? Lichtelijk geïrriteerd keek hij om zich heen. Windclan moest zijn warriors eens leren waar de grenzen lagen, serieus.}

klik:

Onderwerp: Re: Formidable [Graystripe]