Climbing trees isn't a Shadowclan thing, I think [Open}

Eekhoorns waren met het soort prooien die je verwachtte bij een Thunderclan kat. Maar nu het leaffall was kwamen ze ook wat meer op de grond om noten te verzamelen.
Een eekhoorntje kwam haar zichtveld binnen. Ze bekeek de situatie nauwkeurig, de wind waaide haar kant op, dat zat in haar voordeel, ze had op dit moment weinig beschutting, dus ze moest snel wezen, de eekhoorn zat naast een boom, dus die kon zo de boom in schieten.
Ze begon in de richting van de eekhoorn te sluipen. Naarmate ze dichterbij kwam begon ze zich meer voor te berijden voor de sprong. Echter deed ze daar te lang over, ze was ook niet honderd procent gespecialiseerd in op het jagen van eekhoorns, dat gold voor de meeste Shadowclan katten.
De eekhoorn schoot de boom in, en Innerghost waagde het er op er achter na te gaan door zo snel mogelijk te klimmen. Toen ze hoog in de boom was sprong de eekhoorn naar een andere boom, nee, dat ging 'm niet worden. Ze draaide zich om, en zag dat er geen goede houvast was om ook weer naar beneden te klimmen. Lekker is dat...

Zijn bladgroene blik helderde wat op toen zijn mentor hem de opdracht had gegeven om alleen de grenzen te gaan patrouilleren. Niet dat het de eerste keer was dat hij erop uit werd gestuurd, vreugde overviel hem omdat het de éérste keer was dat zijn méntor hem iets had opgedragen. Met zijn kin fier omhoog en zijn staart enthousiast in de lucht liep de bruin gestreepte kater verder. Zijn imposante gestalte baande zich een weg naar de grenzen toe, maar nog voordat hij bij één van de grenzen was aangekomen merkte hij een zwarte kattin op. Lichtelijk geïnteresseerd keek hij haar na. Shadepaw herkende haar als Innerghost, de deputy van zijn moeder, Shrewstar. Hij had haar wel eens over de poes horen praten, maar niet zo vaak. De apprentice dacht dat de twee wel met elkaar overweg konden, maar dat ze ook weer niet twee handen op een buik waren. Maar wat maakte hem dat ook uit. Hij zag niet het kwade, in niemand. Shadepaw zou nog zo naar een tijger toelopen, niet gelovende dat het beest hem echt iets zou doen. Hij spitste zijn smalle oortjes toen hij de poes in een boom zag klimmen, iets dat niet echt gewoon is voor een Shadowclan kat. Met vragende ogen keek hij naar boven, naar de plek waar de poes zat. Pas toen hij opmerkte op dat de poes niet echt meer een weg naar beneden wist te vinden liep hij wat dichter naar de boom waar de deputy inzat toe. "Lukt het wel?" Vroeg hij bezorgd. Niet dat hij dacht dat de poes het niet alleen kon, als hij kon helpen zou hij dat doen.

Gefrustreerd, en voor betere hou vast stak Innerghost haar nagels in de tak. Ze liet haar blauwe ijzige ogen over de takken onder haar glijden. Waarom was ze hier aan begonnen? Dáár. Ze zag een tak onder haar, enkel was die niet bepaald dicht bij, maar wel haal baar voor een gewaagde sprong. Ze schudde haar kop gefrustreerd. Echt bang was het niet, maar blij werd ze hier ook niet van. Rot eekhoorn. "Lukt het wel?" Beneden haar zag ze een apprentice staan. Shadepaw, een kitten van Shrewstar. "Nee, niet echt," miauwde ze naar beneden toe. Ze besloot naar boven te kijken, misschien als ze een stukje hoger klom kon ze bij een andere takken serie komen waar bij ze wel naar beneden kon klimmen. "Hier een wijze les van je Deputy, boom klimmen is níks voor Shadowclan katten, begin er dus ook nooit aan," miauwde ze. Tenzij je zeker weet van je zelf dat je het écht kan, voegde ze er in stilte aan toe. Ze klom nog een stukje om hoog, een tikkeltje lomp, en klom via kleinere takjes op zij naar een andere grotere dikke tak. Daar onder zat wel een tak haalbaar om naar toe te klimmen omlaag. Dat deed ze. En bij de volgende tak lukte dat ook. Ze was misschien nu enkele muizen lengtes dichter bij de grond gekomen, het schoot dus niet echt op.

"Nee, niet echt," Kreeg hij als antwoord. De kater hmmde even en vernauwde zijn ogen wat terwijl hij op de binnenkant van zijn lip beet. "Hier een wijze les van je Deputy, boom klimmen is níks voor Shadowclan katten, begin er dus ook nooit aan," Hij liet even een grinnik horen en spitste nadien zijn oren naar de kattin toe. "K-kan ik misschien helpen?" Vroeg hij, licht onzeker. Hij wist niet echt een manier waarop hij haar een handje kon helpen. Vaak als een kat vastzat in een boom moest die zijn weg naar beneden zelf te vinden, een andere mogelijkheid om terug op de bodem te geraken was er niet. Maar misschien kon hij haar zeggen waar er precies genoeg takken waren, en als ze er bijna was kon Shadepaw misschien nog een tak tegen de boom zetten zodat ze zeker niet wou vallen. Damn, dit was een lastige situatie.

Innerghost vond nog een tak die ze kon gebruiken om naar beneden te komen. Enkel moest ze daarvoor een klein sprongetje maken. De tak wiebelde als een gek, en Innerghost klemde al haar vier de poten om de tak heen tot de tak weer gestopt was. "K-kan ik misschien helpen?" Innerghost schudde haar kop als antwoord. "Ik denk het niet... of... tenzij je takken ziet die ik kan gebruiken om beneden te komen, of een trucje weet?" miauwde ze als antwoord. Dit was ergens ook best wel gênant. Zij, de grote Shadowclan deputy zit vast in een boom. Juist ja. Ze zag een stevigere, dikkere tak onder haar, ze liet zich er naar toe glijden en klampte zich vast aan de tak. Deze tak was wel wat veiliger dan die daar boven. Intussen was ze weer een vossenlengte dichter bij de grond. Nog vele vossenlengtes te gaan, want Shadepaw leek vanaf hier nog steeds op een muis.

Shadepaw's kop kantelde wat en kwam in een schuine positie te staan terwijl hij naar de zwarte deputy staarde. Ze waagde het om nog een tak omlaag te komen, pit had ze wel. Hijzelf zou als hij ooit vast kwam te zitten in een boom nooit uit zichzelf naar beneden durven komen, bang dat hij zijn poten verkeerd neerzette en hij naar beneden zou donderen. "Ik denk het niet... of... tenzij je takken ziet die ik kan gebruiken om beneden te komen, of een trucje weet?" De kater schudde zijn kop, maar omdat ze dat vast niet zag vanaf de plek waar ze nu zat volgde het geluid van zijn stem nog. "Neen, sorry, ik ben geen Thunderclan kat." Normaal gezien zou hij SkyClan kat hebben gezegd, het voelde ook vreemd aan om nu ThunderClan als voorbeeld geven. Maar gezien SkyClan ... ten onder was gegaan was ThunderClan de Clan geworden waar de beste klimmer inzaten. "Maar ik kan wel zeggen waar de meeste en veiligste takken zijn." Mauwde hij luid waarna hij cirkels rond de boom begon te lopen, zoekende naar veilige plekken waar de poes naartoe kon springen.

"Neen, sorry, ik ben geen Thunderclan kat." Innerghost grinnikte, en slikte een opmerking naar binnen. Niet gemeen naar Shadepaw bedoeld of zo, nee, meer on respectvol tegenover Thunderclan, en zij als Deputy kon dat niet doen. "Maar ik kan wel zeggen waar de meeste en veiligste takken zijn." Hoorde ze Shadepaw zeggen. "Dankjewel," miauwde ze. Zelf zocht ze ook verder met haar ijs blauwe ogen naar een tak. Thunderclan katten, of ze vroegere Skyclan katten zouden van gewoon van tak naar tak gesprongen hebben, als eekhoorns. Skyclan katten waren dan net iets behendiger daar in, die sprongen ook gewoon als of ze vlogen. Thunderclan katten deden er iets langer over. Ze zag een spotje. Ze klom stuntelig er naar toe. Ze merkte wel dat naar mate ze lager kwam, de afstand tussen de takken groter werden, ook gezien deze boomsoort. Uiteindelijk zou ze er toch voor moeten kiezen naar beneden te springen. Dat kwam wel goed.

"Daar is een takkenreeks die je regelrecht naar de grond kan helpen!" Innerghost spitste haar ogen en keek naar de takkenreeks. Enkel moest ze daar voor nog rond de boom zien te klimmen. Dat ging haar wel lukken. Ze klom naar een kleine tak boven haar, en toen weer een takje om laag, door naar de takkenreeks. De eerste stap ging wat moeizaam, gezien dat de moeilijkste stap was, met redelijk veel afstand. Ze waagde het er op, gezien ze niet veel keuze had. Ze sprong, en lande netjes op de tak. Haar climb-skills gingen intussen wel omhoog. Ze ging naar de volgende tak om laag, wat lukte, en de volgende was ook een eitje. Enkel die daarna was moeilijk, gezien het een dunne tak was, en die tak daar onder was redelijk ver weg. Ze lande op de tak, en die boog een beetje naar beneden, niet genoeg om bij de volgende tak te komen. Ze moest naar voren kruipen, zo dat de tak verder boog, dat deed ze. En zo kwam ze bij de volgende tak, met behulp van een klein sprongetje. De tak daar onder was ook redelijk ver weg. Ze sprong weer, maar dat sprongetje ging mis. Ze kwam enkel met haar voorpoten bij de tak, en ze greep de tak ook meteen vast. Nu hing ze aan de tak. Ze keek om laag, en zag dat de grond niet zo ver weg meer was. Ze haalde diep adem, ze kon zich nu beter om laag laten vallen gezien ze besefte dat ze zich zelf niet meer op kon trekken, te weinig grip. Ze liet zich vallen, en lande toch keurig netjes op alle vier de poten, enkel voelde ze de sprong wel, want al haar spieren brandde.
"Dank je wel. Het is gelukt," snorde ze tegen de apprentice. Ze rekte al haar vier de poten een voor een uit. Het bleef een domme actie, ze voelde zich ook ergens heel dom dat ze de boom is geklommen was. Maar ja, fouten maakte je nou éénmaal.

Terwijl hij zijn hart vasthield keek hij toe hoe de poes van tak naar tak sprong. Zijn adem leek niet meer zijn keel te willen verlaten toen de poes de laatste tak nam, maar met slechts alleen haar voorpoten deze vast wist te grijpen. Hij sloot zijn ogen, maar opende deze nadien weer. Het was de deputy, hij moest er vertrouwen inhebben dat ze het kon. En hij had gelijk. "Dank je wel. Het is gelukt," Snorde de kattin toen ze eindelijk weer met alle vier poten veilig en wel op de aarde stond. Shadepaw glimlachte wat schraaltjes en boog zijn kop. "Het was me een genoege om u bij te staan in dit gevecht." Grapte hij, al gaven de twinkelingen van blijdschap in zijn ogen wel aan dat hij oprecht opgelucht was dat ze terug op de grond stond. Hierna schoten zijn oortjes weer wat overeind en keek hij wat vragend in het rond. "Oh, bijna vergeten! Ik moet de grenzen nog nakijken." Brabbelde hij snel terwijl hij het op een lopen zette. "Tot de volgende keer! En klim alsjeblieft niet meer in bomen!" Grapte hij terwijl hij de poes gedag zei. Het was de eerste keer dat zijn mentor hem een opdracht had gegeven. En toen hij naar de hemel keek was het al stilletjes aan donker aan het worden, en om eerlijk te zijn wou hij voordat hij volledig nacht was nog terug in het kamp zijn.

"Het was me een genoege om u bij te staan in dit gevecht." Innerghost lachte, leuk knulletje was dit. En ze was de apprentice oprecht dankbaar. Een dappere warrior ging dit worden. "Oh, bijna vergeten! Ik moet de grenzen nog nakijken." Innerghost trok een wenkbrauw op. Apprentices die alleen de grenzen deden, dat was ongebruikelijk. "Allee..." ze werd onderbroken door de grappende stem van de apprentice. "Tot de volgende keer! En klim alsjeblieft niet meer in bomen!" Innerghost schudde haar kop. "Komt goed. En wacht, ik ga wel mee, de grenzen doen. Apprentices behoren dat niet alleen te doen," miauwde ze. "Enkel doe jij dan het werk, houd ik je wel in de gaten," miauwde ze, een soort van ongeschreven assessment. En tenslotte, het werd donker, apprentices mochten niet eens alleen buiten het kamp zijn rond deze tijd, of het nou een opdracht van een mentor of warrior was, of niet.

OOC: misschien dat we nog een vervolg topic maken? Enkel dan niet dit weekend ^-^