A Smile? For me?

Het kleine mosballetje glipte steeds weer door haar witte pootjes als ze even in haar gedachten verzonk. Ze was al bijna klaar om een Apprentice te worden en zo nu en dan dreef haar blik naar de uitgang van het kamp. Hoe zou het daar buiten zijn? Als echte Apprentice dan? Wat nerveus keek ze naar haar pootjes en drukte haar pluizige oortjes tegen haar nek toen ze terugdacht aan de dag waarop haar moeder zo boos op haar was geworden. Wolfpaw had ze sindsdien niet meer gezien en misschien had hij haar ook aan de kant gezet, nu hij het betere leven had. Ach, Quietkit kon zichzelf wel redden, tot ze hem had ontmoet had ze dat gedaan. Ze had hem niet nodig en zo kon hij haar ook geen pijn doen. De kitten stond op en verliet de Nursery. Wat kon ze vandaag gaan doen?

OOC; Eerste post voor Honeyspots.

Op haar gebruikelijke plekje in het kamp, in een rustige houding, compleet ontspannen, lag Honeyspots. Het zou nog maar kort zijn tot haar dochters leerling werden .. en de grote wijde wereld in trokken. Het territorium kon groot zijn voor een nieuwe leerling .. en zeker vol gevaren zitten. Ze werd vaak nerveus als ze er aan dacht maar ook opmerkelijk trots. Ze waren zo ver gekomen.. en zij ook. Ze leefde nog, was .. een soort van gelukkig en ging elke dag toch maar door. Het hielp natuurlijk ook hartstikke veel dat Cindersmoke bijna niet meer te zien was. Hij was druk met de andere poezen in het kamp en de taken die een krijger altijd had. Ze ging vaak terug de kraamkamer in als hij langs liep en verstopte zich dan achterin in haar mosnest. Kinderachtig was het zeker maar op dit moment was dat plekje haar safe spot. Als ze daar zat kon niemand haar wat doen. Ze zuchtte en vouwde haar geverderde staart om zich heen. Ze besefte dat ze ooit over hem heen moest komen.. ze was er al mee bezig maar toch was het een pijnlijk onderwerp. Ze was op zijn minst al zo ver dat ze zijn naam kon noemen in een zin zonder in hysterische tranen uit te barsten. Honeyspots haalde diep adem en wierp haar blik op het gevlekte witte bolletje dat bij de ingang van de kraamkamer stond. God wat leek ze veel op haar. Dat was iets waar ze, arrogant genoeg, blij mee was. Flowkit en Quietkit waren beide al zo groot dat ze bijna niet meer in de kraamkamer paste. Over enkele manen weken zouden ze verhuizen naar de leerlingen den en ging mams weer terug naar de krijgers den. Ze fronste bij dat idee. Het leven ging door, en door, en door. Ze keek naar haar eigen reflectie. In een groot, stervormig oranje blad lag een beetje water. Ze had het gevuld bij het water naast haar en kon zichzelf er in zien. Je word oud, Honeyspots. Sprak ze zichzelf toe. Het leek wel gisteren dat ze haar moeder verloor en totaal haar zelf verloor. Ook leek het gistere dat ze Cindersmoke ontmoette en haar kits ter wereld bracht. Gelukkig waren al die herinneringen al oud. Maar niet vergaan .. ”Quietkit’ Riep ze voorzichtig naar haar dochter en ze gebaarde met haar staart dat ze haar kant op moest komen. Het was tijd dat ze haar eens ging voorbereiden op het leerlingen schap! Ik klauw haar mentor de oren af als hij haar onrecht aandoet. Zwoer ze tegen zichzelf.

”Quietkit’ De bekende stem deed haar kopje meteen omdraaien en de calico kitten snorde bij het aanzicht van haar moeder. Met haar licht sloffende pas trippelde ze naar de Queen toe en drukte haar lichte snuit in de bekende vacht. De zoete geur deed haar terugdenken aan de tijd dat ze nog die kleine zwakke kitten was en toen ze alleen maar haar moeder had gezien als veilig gebied. Nu rekende ze natuurlijk het hele kamp tot die plek, maar haar moeder was de kern waar helemaal niets fout kon gaan. "Mama," Piepte ze nog met een kittenachtige stem en trok haar snuit weer terug en keek vrolijk in de twee blauwe ogen van haar moeder.

Honeyspots glimlachte toen haar dochter dichterbij kwam en ze snorde bij haar aanraking. Ze ging verliggen en draaide een beetje op haar zij zodat ze het er even goed van kon nemen. Ze moest toegeven dat ze lui was geworden sinds ze bevallen was. Al het vet dat ze had gekregen tijdens de zwangerschap was ook niet iets geminderd. Logisch ook want ze had al haar tijd binnen het kamp gespendeerd. Af en toe kwam ze buiten en dat was alleen voor een frisse neus te halen. ”Zo.. het is bijna zo ver. Dan word je Quietpaw” Miauwde ze speels en ze glimlachte vol trots. ”Gelukkig is het voor jou een blijer evenement dan het voor mij was. Heb je al met de rest van de kits gepraat hoe de ceremonie word gedaan?” Ze had hem vast al gezien maar wilde het toch nog vragen zodat iedereen straks kon zien wiens kit het beste en het mooiste was van allen.

”Zo.. het is bijna zo ver. Dan word je Quietpaw” De woorden deden haar snorrende toon weer aanwakkeren en bij het zien van de trotse glimlach stak ze haar borstje wat vooruit. Quietpaw. Ja! Het klonk wel goed! ”Gelukkig is het voor jou een blijer evenement dan het voor mij was. Heb je al met de rest van de kits gepraat hoe de ceremonie word gedaan?” Een kleine frons verscheen op haar gelaat en ze liet de volgende zin even helemaal aan haar voorbij gaan. "Wat is er dan bij jouw ceremonie gebeurd, mam?" Vroeg ze wat nieuwsgierig en hield haar toon neutraal.

Honeyspots voelde een rilling over haar rug lopen toen er een fris windje langs het riet blies. Een beetje pruits keek ze om zich heen en toen weer naar de hemel die .. toch verassend grijs leek. ‘Wat is er dan bij jouw ceremonie gebeurd, mam?’ Dank je mam, ik weet dat je er nog steeds bent. Dacht ze afwezig. “Nou eerlijk gezegd .. de maan er voor. Ik was ongeveer zo oud als jij. Ze droegen mijn moeder terug het kamp in en wat bleek, ze was vermoord door een BloodClan poes. De ergste van het ergste. Hun leider Icy” Ze zweeg even en sloot haar ogen. Het leek wel alsof bij het noemen van die vuile naam haar litteken ijzig leek te steken. Vast zo’n vreemd psychisch iets wat een van de elders ook had. “Ik werd heel ongelukkig, Quietkit en ik heb geel veel katten pijn gedaan” Zei ze zacht maar ook vooral berouwvol. Honeyspots zuchtte en kwam overeind. “Lang verhaal kort. Ik was erg terneergeslagen door het verlies van mijn moeder. Haar naam was Dreamheart en ze was de partner van ons voormalig leider Crookedstar. In feiten- ben ik zijn dochter” Voegde ze er sceptisch achteraan. Eigenlijk had ze daar nog nooit bij stil gestaan. Vanaf jongs af aan was het alleen maar Dreamheart Dreamheart Dreamheart geweest. Crookedstar was nooit echt in haar leven geweest sinds hij al was gestorven voor haar geboorte. ”Heb je ooit gehoord van Crookedstar, Quietkit?” Vroeg ze nieuwsgierig.

“Nou eerlijk gezegd .. de maan er voor. Ik was ongeveer zo oud als jij. Ze droegen mijn moeder terug het kamp in en wat bleek, ze was vermoord door een BloodClan poes. De ergste van het ergste. Hun leider Icy” Haar oortjes gingen gelijk weer naar haar nek en ze viel half tegen haar moeder aan. Ow.. “Ik werd heel ongelukkig, Quietkit en ik heb heel veel katten pijn gedaan” De kitten krabbelde overeind toen haar moeder op stond. “Lang verhaal kort. Ik was erg terneergeslagen door het verlies van mijn moeder. Haar naam was Dreamheart en ze was de partner van ons voormalig leider Crookedstar. In feiten- ben ik zijn dochter” Dus.. dan was zij een kleindochter van Crookedstar? Wat bezorgd schuifelde ze wat naar haar moeder toe en plaatste haar voorpootjes op die van Honeyspots. "Jij gaat nu toch niet dood.. t-toch?" Piepte ze bezorgd. Wolfpaw's echte moeder was ook flauwgevallen toen hij bijna Apprentice was geworden en nu ook die van haar moeder.. ”Heb je ooit gehoord van Crookedstar, Quietkit?” Ze schudde haar kopje zwijgend.

Honeyspots keek Quietkit met een moederlijke blik aan. ”Nee Quietkit. Als het aan mij ligt zal ik nog lang niet gaan” Verzekerde ze haar dochter en ze sloeg haar staart om Quietkit heen. Ze haalde diep adem en probeerde te herinneren wat Stormfrost haar eens verteld had over Crookedstar. En wat Dreamheart over hem had gezegd voor ze stierf. “Hij was een nobele leider en had Stormstar veel geleerd voor hij leider werd. Hij was altijd rechtvaardig en stond dicht bij zichzelf om de clan zo goed mogelijk te leiden. Hij is gestorven door een tweebeen ding, hij verloor al zijn resterende levens” Miauwde ze met een treurige toon. Ze wendde zich weer tot Quietkit en stond op. “Kijk liefste-” Ze draaide zich om en schoof haar vacht op iets opzij om het litteken te laten zien dat over haar hele linker zijde liep. “Dit heeft Icy gedaan.. toen ik haar aanviel in het territorium. Weet goed dat je nooit iemand moet aanvallen die sterker is- anders kan het wel eens je laatste actie worden” Zei ze heel serieus, zo maar van onderwerp verandert.

”Nee Quietkit. Als het aan mij ligt zal ik nog lang niet gaan” Gerust haalde ze weer adem en drukte zich tegen haar moeder aan toen deze een warme staart om haar heen wikkelde. “Hij was een nobele leider en had Stormstar veel geleerd voor hij leider werd. Hij was altijd rechtvaardig en stond dicht bij zichzelf om de clan zo goed mogelijk te leiden. Hij is gestorven door een tweebeen ding, hij verloor al zijn resterende levens” Dat zou vast een vreselijke manier zijn om te sterven als Leader, je meerdere levens gewoon door één actie. Nerveus slikte de kitten. “Kijk liefste-” Haar moeder verschoof zich wat en Quiet zag toen een litteken, een erg groot litteken. Wat angstig schuifelde ze met haar voorpootjes. “Dit heeft Icy gedaan.. toen ik haar aanviel in het territorium. Weet goed dat je nooit iemand moet aanvallen die sterker is- anders kan het wel eens je laatste actie worden” Ze drukte haar oortjes weer wat in haar nek. "Kan.. Icy mij ook te pakken krijgen?" Vroeg ze met een zachte bange stem aan haar moeder.

Honeyspots voelde een steek van sympathie. Juist. Kón Icy haar te pakken krijgen? Als het aan haar lag zou ze Icy grijpen als ze bij haar kits in de buurt kwam. Maar ze wist heel goed hoe afgelegen het kon zijn als ze je eenmaal te pakken had. Dan kwam niemand om je te helpen. Toch wilde Honeyspots geen luttele belofte maken. Maar ze kon het ook weer niet over haar hart verkrijgen om ijskoud te zeggen dat het allemaal heel mogelijk was. "Icy kan iedereen pakken. Maar ze is al manen lang niet gezien. Er gaat een gerucht dat ze misschien nooit meer terug komt, Stormstar heeft daar wel voor gezorgd" Zei ze waarheidsgetrouw en ze gaf haar dochter een lik over haar hoofdje. Nu kon dat nog. Binnen nu en drie manen zou dat echt niet meer gaan .. besefte ze met een pijnsteek. "Zo lang je later gaan gevecht aangaat met een BloodClan kat, haar in het bijzonder, zou je veilig moeten zijn" Verzekerde ze haar met een knipoog en een geruststellend gesnor.

Ze zag al allerlei beelden voor zich van die 'Icy'. Een bloeddorstige poes met puntige tanden en rode poten, van het bloed. Als BloodClan katten van die halsbanden hadden met tanden, dan zou die van haar vast honderden tanden hebben. Angstig drukte Quietkit zich tegen haar moeder aan. "Icy kan iedereen pakken. Maar ze is al manen lang niet gezien. Er gaat een gerucht dat ze misschien nooit meer terug komt, Stormstar heeft daar wel voor gezorgd" De lik van haar moeder kalmeerde haar wat. "Echt..?" Piepte ze nog wat nerveus. "Zo lang je later gaan gevecht aangaat met een BloodClan kat, haar in het bijzonder, zou je veilig moeten zijn" Haar snel kloppende hartje kalmeerde wat en de kitten draaide zich wat om, zodat ze nu omhoog zou moeten kijken om haar moeder aan te kijken. "Kan jij zwemmen, mama?" Vroeg ze om even van dit enge onderwerp af te gaan.

Honeyspots kalmeerde zelf ook een beetje bij het zien dat Quietkit ook wat rustiger leek te worden. Ze liet een voldane zucht ontsnappen. Ze ging verzitten en begon de vacht op haar borst plat te likken, gewoon om wat om 'handen' te hebben. Ze snorde door haar gelik door toen Quietkit zich tegen haar aan nestelde. Ze stopte eventjes met het fatsoeneren van haar vacht om naar beneden te kijken naar haar dochter. "Maar natuurlijk, Quietkit. Ik ben een RiverClan poes, toch? En wat doen RiverClan katten?" Miauwde ze geamuseerd en ze gaf Quietkit een speels duwtje. "Ik zal wel eens laten zien hoe goed ik kan zwemmen" Pochte ze met een boosaardige grijns. "De rivier is mijn favoriete plaats eigenlijk. Ik kan echt uren in het water doorbrengen, zeker op een warme green leaf dag" Snorde ze met een verrukte uitdrukking op haar gezicht bij de gedachte alleen al.

"Maar natuurlijk, Quietkit. Ik ben een RiverClan poes, toch? En wat doen RiverClan katten?" De kitten piepte verrast toen ze een klein duwtje kreeg en porde haar moeders staart een paar keer als 'wraak'. "Ik zal wel eens laten zien hoe goed ik kan zwemmen" Wow. Kon haar moeder dan zo goed zwemmen? "De rivier is mijn favoriete plaats eigenlijk. Ik kan echt uren in het water doorbrengen, zeker op een warme green leaf dag" Quietkit keek haar moeder ongelovig aan. "Dat is toch helemaal niet lekker! Water is nat en koud, zelfs als het Greenleaf is!" Piepte ze ongelovig. "En is de rivier bevroren als het Leafbare is? Kan je er dan overheen lopen?"

Honeyspots glimlachte en zuchtte toen quasi nadenkend. Het was wel een grappig idee als haar dochter uiteindelijk niet.. van zwemmen zou gaan houden. Het was een optie. Zo lang Quietkit maar geen eerste traumatische ervaring met water had zou het goed komen. "Nou water is heel anders dan regen .. ook al is het hetzelfde in zekere zin" Zei ze peinzend. "En ja, Quietkit. Dan kan je er overheen lopen. Maar ook doorgeen zakken en dan kan je er bijna niet meer uitkomen" Waarschuwde ze op een moederlijke toon. "Ik ben er zeker van dat je de rivier geweldig gaat vinden. Zwemmen zit in je bloed. Je ouwe ma deed het, mijn moeder deed het, haar moeder en vader deden het, en hun vader en moeder deden het .. en zelfs je voorouders deden het!" Verklaarde Honeyspots moeizaam met een grijns.

"Nou water is heel anders dan regen .. ook al is het hetzelfde in zekere zin" Antwoordde Honeyspots toen ze even had nagedacht en Quietkit fronste. Dan.. was het toch hetzelfde? "En ja, Quietkit. Dan kan je er overheen lopen. Maar ook doorgeen zakken en dan kan je er bijna niet meer uitkomen" Wat bang legde ze haar oortjes weer wat in haar nek. Wat? Het kon je dan nog steeds te pakken krijgen? "Ik ben er zeker van dat je de rivier geweldig gaat vinden. Zwemmen zit in je bloed. Je ouwe ma deed het, mijn moeder deed het, haar moeder en vader deden het, en hun vader en moeder deden het .. en zelfs je voorouders deden het!" Wat moeilijk kijkend richtte ze een blik op haar moeder. "Het klinkt een beetje.. eng.." Mompelde ze en probeerde de grootste trillingen in haar stem te verbergen.

Honeyspots schudde haar hoofd langzaam maar keek ook sympathiek. "Voor iedereen zal de eerste keer spannend zijn. Je zult zien dat zodra je er in springt het eigenlijk al vanzelf gaat" Ze probeerde de overtuiging zo duidelijk mogelijk te laten doorklinken in haar stem. "en als je toch maar besluit dat water niets voor jou is kun je altijd naar mijn oude mentor voor raad gaan. Je hebt haar al eens ontmoet. Ze heeft Lostvoice" Informeerde ze met een glimlach. Zij en haar partner waren bekend om hun generale angst voor water. Het was in het begin heel grappig geweest maar namaten ze ouder werden groeide de clan met hen mee. Nu was het normaal voor hen. "Zij is bang voor water, daarom jaagt ze in het kleine bos en op de heide voor prooi in plaats van in het water"