Let's Play Slypaw!

Skypaw liep net uit de apprentice den, het was een koele morgen en het kamp bruiste van de energie van velen. Niemand leek ongelukkig. Behalve hij, niets wilde hij liever dan gewoon even weer onschuldig spelen. Het leek een woord wat uit je woordenboek verdween zodra je apprentice werd.
Verlangend dacht skypaw aan de tijd dat hij nog een kitten was. Heerlijk onschuldige tijden, toen hij nog niets moest doen, en toen hij zich nog gewenst voelde.
Ineens zag hij tussen alle warriors een bekend gezicht, een vriend, weliswaar een van de enigen. Maar het was zekers te weten een vriend!
"Slypaw!" Hij rende naar de kater toe. "Wil je spelen?"

~ Eerste post voor Slypaw

Het was nog vroeg in de ochtend maar Slykit was al een poosje wakker. Inmiddels hadden de queens hem toegestaan om naar buiten te mogen 's ochtends zonder het eerst te moeten vragen. Nu konden ze eindelijk een goede nachtrust hebben zonder vroeg gestoord te worden door de 2 kleintjes die langzaam aan te groot voor de Nursery werden. Maar gister had Butterkit hem gevraagd of ze mocht uitslapen en dus had Slykit haar in hun gezamelijke nest laten liggen dromen. Nu zat hij vlak buiten de Nursery te bedenken wat hij eens zou doen. Zijn buikje rommelde en gromde en hij besloot dat hij honger had, hij maakte er een hele missie van en sloop langzaam, alsof hij op een prooi jaagde, naar de prooistapel in het midden van het kamp. Hij sloop, verstopte zich in schaduwen en hoog gras en kwam zo als een perfecte jager naar zijn doel. Uiteindelijk pikte hij snel een muis, die hij al een tijdje op het oog had, weg en sprintte zo hard hij kon terug naar zijn plekje bij de Nursery. Toen hij eenmaal weer terug was begon hij snel en oplettend te eten, bij het kleinste geluid opschrikkend alsof er een vos aan zou komen. Hij genoot van het spelletje wat hij speelde maar had het liever samen willen doen met zijn zus. Toen hij het muisje bijna helemaal op had dumpte hij het ergens in een hoekje en zocht een plekje in de zon. Hij ging liggen en probeerde te genieten zoals hij warriors had zien doen maar in plaats van er gelukkig van te worden vond hij het maar saai en het kostte hem veel moeite om niet op te springen en te gaan spelen. "Slykit!" zei iemand ineens. Hij keek in de richting waar het geluid vandaan gekomen was en sprong meteen op. "Skypaw!" Riep hij terug. Skypaw en hij waren goede vrienden geworden toen Slypaw nog een kit was en die vriendschap was gebleven na de ceremonie. Skypaw had hem al meerdere dingen geleerd en af en toe speelden ze typische kitten-spelletjes samen. "Wil je spelen?" vroeg Skypaw. "Graag! Ik verveel me dood, en Butterkit wil weer eens uitslapen" zei hij terwijl hij moeite had om stil te blijven staan. "Wat gaan we doen?" Hij kon meteen vele spelletjes bedenken waar hij opeens heel veel zin in had. Misschien konden ze zelfs wel uit het kamp komen! Wat ze ook deden, samen zijn is altijd beter dan in je eentje spelen. "Ik heb net al een muis gevangen" zei hij opschepperig en hij ging in een trotse houding zitten met zijn borst ver vooruit. Het zag er niet echt uit bij zijn dunne, kleine lijfje en een mooie kraag die het af zou maken had hij ook niet. Vooral met zijn blauwe ogen die ondeugend naar Skypaw staarden kreeg het meer een boevig effect dan een stoer moment. Hij hield het even vol tot hij schaterend van hij lachen om rolde en via die rol weer opsprong.

Skypaw sprong een gat in de lucht, jippie! Nu had hij iets te doen! "Wat gaan we doen?" hij dacht na, ze konden zoveel doen... Misschien zelfs wel uit het kamp sluipen! Hij wilde het net voorstellen toen hij zag dat Sly heel vreemd stond met zijn borst naar voren. "Ik heb net al een muis gevangen" Zei zijn vriend, maar hij zag er allerminst stoer uit. Eerder grappig, blijkbaar had hij dat zelf ook al door, aangezien hij na een tijdje over de grond rolde van het lachen.
Skypaw sprong bovenop hem en drukte hem tegen de grond. Hij was bijna net zo groot als de kitten, en dus leek het een eerlijke strijd. "Kan je ook al net zo goed vechten als ik?" vroeg hij plagerig, waarna hij medelijden kreeg met het katertje en weer van hem af stapte.
"We kunnen konijn en jager spelen.." Bood hij aan, terwijl hij ook wel wist dat dat veel te saai zou zijn in de ogen van zijn vriend, die een echte durfal was.


~Sorry flutpost..

Slykit was nog volop aan het lachen toen hij opeens tegen de grond aan werd geduwd. Hij opende zijn ogen weer en keek recht in het lachende gezicht van Skypaw. "Kan je ook al net zo goed vechten als ik?" vroeg de kater uitdagend. Meteen stopte hij met lachen en probeerde hij met moeite de apprentice van hem af te krijgen. Helaas was het leeftijds- en rangverschil toch merkbaar maar hij waagde het niet er iets van te zeggen. Uiteindelijk scheen Skypaw het toch zielig te vinden en stapte hij van hem af. Meteen sprong Skypaw weer op en keek hem uitdagend aan. "Tss.. Nu al opgegeven?!" Zei hij grijnzend. Hij stond op het punt om op zijn vriend te springen maar zag aan de houding van hem dat hij hier niet echt zin in had of in elk geval niet van plan was een stoeipartijtje te houden. Teleurgesteld ging hij normaal staan. "We kunnen konijn en jager spelen.." begon zijn vriend maar eerlijk gezegd vond Slykit dat niet echt spannend genoeg klinken. Hij begon te denken aan alle variaties die dat spel leuk zouden kunnen maken zodat hij zijn vriends suggestie niet af hoefde te wijzen en kreeg in 1 keer een goed idee. "Dat kunnen we doen! Maar ik heb een idee... luister: wat nou als we in plaats van Konijn en Jager, Vos en kitten doen? Dan ben ik de vos en jij de kitten en dan moet ik je staart te pakken krijgen om te winnen!" Eerlijk gezegd vond hij het een fantastisch idee en hij keek hoopvol naar zijn vriend. Hij hoopte maar dat hij het leuk genoeg vond om te spelen. "We kunnen het gewoon in het kamp doen dus dan krijgen we ook geen gezeur! En je mag verstoppen en rennen en van alles!" Hij sprong een keer op en neer, hopend zijn vriend enthousiast te krijgen over zijn briljante idee! Hopelijk vond hij het leuk genoeg.

"Dat kunnen we doen!" Skypaw keek verrast op, echt waar? Dat had hij nu net niet verwacht. " Maar ik heb een idee... luister: wat nou als we in plaats van Konijn en Jager, Vos en kitten doen? Dan ben ik de vos en jij de kitten en dan moet ik je staart te pakken krijgen om te winnen!" Skypaw knikte bedachtzaam maar had nog wel wat bedenkingen. Blijkbaar zag Sly dat want hij voegde er snel aan toe: "We kunnen het gewoon in het kamp doen dus dan krijgen we ook geen gezeur! En je mag verstoppen en rennen en van alles!" Nogmaals knikte Skypaw, hij zag maar een klein minpuntje in dit plan. "Wat moet ik doen om te winnen?" Vroeg hij aarzelend, hij wilde niet altijd de verliezer zijn, alhoewel hij snapte dat Slykit niet altijd de kitten wilde zijn. Ach, tja, het was nu eenmaal zoals het was, veel konden ze er niet aan veranderen, en met dat in zijn achterhoofd schoot Skypaw weg. Hij was dan wel niet getraind, maar hij kon rennen als een volledige warrior, het probleem was, hij had niet veel ruimte, en daar had Sly dus de advantage in... Hij stond stil aan de andere kant van het kamp. "Pak me dan!"

"Wat moet ik doen om te winnen?" vroeg zijn vriend en Slykit hoorde nog aarzeling. "Gewoon, mij van je af houden. Ik win als ik je staart heb! En dan ruilen we om!" Hij wachtte ongeduldig op antwoord, een knikje ofzo of iets anders van goedkeuring. Maar in plaats daarvan schoot Skypaw er zonder waarschuwing in 1 keer vandoor. Voordat Slykit doorhad wat er gebeurde was zijn snelle vriend al aan de overkant van het kamp en riep hij plagend: "Pak me dan!" naar hem. "Tss.." begon hij en hij stond op het punt een goede comeback te maken maar ondertussen rende hij zijn vriend op zijn snelst achterna en raakte al snel zo buiten adem dat hij zijn zin niet af kon maken. Zijn pootjes mochten dan lang zin in verhouding met zijn tengere lijfje maar in verhouding met een kitten van normale bouw waren zijn beentjes nog steeds even lang en gaf het niet veel voordeel. Hij probeerde met zijn snelste sprint de staart van Skypaw te pakken en maakte daarbij een grote sprong. Maar helaas, geen zachte staart die hij vind maar juist een harde grond. "oef" zei hij zuchtend terwijl hij weer opsprong en even het stof uit zijn vacht schudde. Hij draaide zich om en sprintte weer naar zijn vriend, dit keer had hij een andere tactiek. Hij sprong bovenop zijn vriend en probeerde hem tegen de grond te houden, terwijl hij dit deed draaide hij zich half om zodat hij de staart kon pakken. "Hebbes!" Riep hij, terwijl hij met zijn pootjes om zich heen graaide. Bijna... bijna... dacht hij en hij concentreerde zich voledig op de snelle staart van zijn "vijand"

"Tss.." Hoorde hij nog net, voordat zijn kleine vriend achter hem aan schoot. Dit spel was leuk, voor hem. Maar vond Sly het ook wel leuk? Skypaw was groter en sneller, en daarbij had hij zijn vriend al een paar keer op de grond horen ploffen.
Over zijn vriend gesproken. Waar was Sly eigenlijk? Skypaw keek om zich heen, maar het katertje was onvindbaar. Totdat Skypaw ineens tegen de grond geduwd werd, en de ander voelde graaien naar zijn staart. Dat nooit! Snel bewoog hij zijn staart heen en weer, zodat het bijna onmogelijk was voor Sly om hem te pakken. En terwijl hij opstond schudde hij zich eens flink uit, waardoor de andere kater van zijn rug viel. Weer schoot hij weg. Dit keer op weg naar de leaders den, maar helaas, zijn remmen leken niet te werken, en daar schoot hij door. Zo. De den in.
Bang draaide hij zich om, Everstar was er niet, maar dat betekende niet dat ze hem niet zou ruiken. Wat moest hij doen?

~Flut.. Sorry

Grijpend naar de snel bewegende staart van zijn vriend concentreerde Slykit zich niet meer op zijn evenwicht en toen Skypaw opstond en schudde kon hij nog net op tijd wegspringen om op 4 pootjes de belanden. Na de paar secondes van schok wist hij zichzelf weer bij elkaar te rapen en keek hij snel om zich heen, speurend naar de grijze vacht van de apprentice. Zag hij nou echt... nee, dat durft hij nooit! Had hij nou echt de staart nog net de leaders den in zien glippen? Hij keek er twijfelend naar en besloot het eerst op de meer logische verstopplekken te gokken. Hij liep de andere kant op naar de Nursery en bekeek daaromheen alle plekjes die hij inmiddels veel te goed kende. Niet te zien. Zijn ogen dwaalden weer af naar de Leadersden maar hij glipte eerst de apprentice den in, voorzichtig om de nog slapenden niet wakker te maken gluurde hij om zich heen, geen Skypaw. Hij sloop weer naar buiten en kon eindelijk de verleiding niet meer aan, hij had immers iets gezien en hij zou graag de den van zijn Leader eens vanbinnen willen zien. Hij liep er heen met een omweg om snel de Warriorden en de MedicineDen een blik te werpen en stond toen eindelijk recht voor de ingang van de leaderden. Dapper liep hij naar binnen en bleef hij even in de ingang staan om aan het donker te wennen en zag toen ze vriend staan. Hij leek in schok, maar waarvan? Snel keek Slykit om zich heen, eventjes bang dat er iets engs was maar toen bedacht hij dat het waarschijnlijk een tactiek was en hij draaide zich weer naar zijn vriend. "Haha, daar trap ik niet in. Ik heb je!" Hij dook naar de staart van zijn vriend en grijpte ernaar met zijn voorpoten, zijn klauwtjes uit voor de grip. "Hebbes!"

"Haha, daar trap ik niet in. Ik heb je!" Skypaw sprong wel een meter de lucht in, zo schrok hij van zijn vriend. "Niet grappig!" siste hij, alhoewel hij niet wist of Sly zou luisteren, want zijn vriend had Sky's staart beetgepakt, en riep "Hebbes!" Geërgerd schudde Skypaw hem af, en duwde zijn vriend snel naar buiten. "Ben je gek?! Daar mogen we niet naar binnen!" Aslof Sly dat niet wist. Maar Skypaw wilde geen risico nemen, want de ceremonie scheen snel te komen, en hij wilde een aardige mentor.
Zijn humeur veranderde snel weer, en hij keek de tweekleurige kater naast hem. "Wie zou jij als mentor willen?" Hij dacht na, wie zou hijzelf als mentor willen? Er waren zoveel, aardige, strenge, en het scheen dat zelfs de deputy, Lionroar, een apprentice zou nemen. De deputy. Wauw! Maar dat was waarschijnlijk net iets te hoog gegrepen, dus focusde Skypaw maar wat meer op de andere katten in de clan, je had zijn (veel) oudere broer Twilightmoon, en diens mate, Cherryleaf. Beiden waren aardig. En dan had je ook nog heel veel andere stoere katers en strenge poezen. Wie oh wie zou hij toch krijgen?

Te laat had hij door dat zijn vriend het meende en echt bang was. Hij had zijn staart al te pakken toen de woorden die hij had geroepen doordrongen: "Niet grappig!" Nu pas had hij door dat zijn vriend het meende en nu pas rook hij een vage angstgeur. Hij begreep het niet, wat was er zo eng? Waar kon hij bang voor zijn? Voor hij het wist was hij van de staart afgeschud en naar buiten geduwd. "Ben je gek?! Daar mogen we niet naar binnen!" sisde zijn vriend plotseling naar hem. Nu pas begon er een lampje te branden bij Slykit, de apprentice was bang geweest om bestraft te worden wegens het feit dat ze in de Leadersden waren geweest. Hij begreep het niet, waren ze eindelijk in een gebied wat ze tot nu toe nog nooit hadden mogen verkennen en dan wil hij er meteen weer uit. Daar is toch niets leuks aan? "Maar.." maar hij liet zijn zin alweer wegwaaien met de wind om te voorkomen dat er ruzie ontstond. Hij ging naast de leadersden zitten en keek zijn vriend nieuwsgierig aan, stiekem hopend dat ze verder zouden spelen maar dat scheen Skypaw niet van plan te zijn. "Wie zou jij als mentor willen?" begon Skypaw en Slykit voelde al aan dat dit een gewoon gesprek zou worden zonder avontuur. Weer besloot hij er niet op in te gaan, hij wou de vriendschap niet verbreken voor zoiets en hij respecteerde de hoger gerangde kater. " Errr..." dat was eens een lastige vraag. Hij had nog niet vaak naar de warriors gekeken op zo'n manier, meestal zag hij ze meer als betweters met hun eeuwige gezeur over de Warrior code enzo en zeer zelden zag hij ze als wijze ouderen die hem advies gaven die hij moest gebruiken. Over zijn toekomst had hij nog nooit echt aan gedacht, het leek hem allemaal zo logisch dat hij er nooit echt mee zat. Hij besloot maar een grapje te maken om zijn gebrek aan kennis van zijn clangenoten goed te maken: "Ik wil Everstar zelf als mentor! Zodat ze me alles kan leren om leader te worden!" zei hij grinnikend.

Hij had de futloze "Maar.." van zijn vriend wel gehoord, maar was blij dat Sly er niet verder op in ging. Skypaw was dapper, maar niet in dingen fout doen. Daarom begon hij het gesprek over de mentoren. Iets waarvan hij wist dat zijn vriend het niet geweldig zou vinden, maar dan moest dat maar een keer. Het antwoord verbaasde hem overigens niets "Ik wil Everstar zelf als mentor! Zodat ze me alles kan leren om leader te worden!" Wie niet? Nou, Skypaw niet, Leader zijn was niets voor hem, maar Slystar klonk inderdaad wel goed. Dus besloot hij zijn vriend tegemoet te komen met een spel dat ze beiden leuk zouden vinden.
"Ik ga hier op de uitkijk staan, en jij gaat de den binnen. Als je weer buiten bent heb je iets meegenomen uit de den. Ik moet het daarna terugleggen, maar je mag niet zeggen waar je het vandaan had. Oké?" Iets zei hem dat zijn vriend wel hield van dit soort spelletjes, en met een uitkijk vond Skypaw het ook wel leuk.

Blijkbaar had Skypaw door dat hij hier niet veel aan vond, of hij had er zelf toch niet zoveel zin is. "Ik ga hier op de uitkijk staan, en jij gaat de den binnen. Als je weer buiten bent heb je iets meegenomen uit de den. Ik moet het daarna terugleggen, maar je mag niet zeggen waar je het vandaan had. Oké?" legde Skypaw een nieuwe spelletje uit. Het klonk goed in Slykit's oren: hij kon rondsluipen, mysterieus doen en logisch nadenken. Die combinatie leek hem wel wat. "Klinkt goed! Welke den?" Hij keek even het kamp rond om de rustigste den uit te zoeken. "Wat denk je van de medicine den? Of de apprentice den?" Hij had zelf de voorkeur aan de eerste want die kende ze beide nog niet zo goed en er was enorm veel om uit te pakken zodat het een leuke uitdaging zou worden. Maar hij herinnerde de reactie van net met de leadersden nog al te goed en dacht dat Skypaw misschien de Medicineden ook te risicovol zou vinden. Maar de Nursery zou niet leuk zijn sinds hij die helemaal uit zijn hoofd kent, en eigenlijk geld hetzelfde waarschijnlijk voor Skypaw met de Apprentice den. En de warriorsden was nog vol activiteit en de meeste warriors hielden niet van kittens en apprentices die door hun den en nesten renden. Hij had al een paar keer aan de stok gehad met een stel warriors en hij zou het niet snel nog een keer doen, tenminste, niet in het volle rushhour. Hij keek vragend naar skypaw, ongeduldig wachtend tot hij mocht beginnen en alvast voor elke den iets in zijn hoofd uitzoekend.

De kater miste het eerste stukje, maar hoorde de tweede zin maar al te goed. "Wat denk je van de medicine den? Of de apprentice den?" Hij grinnikte en schudde zijn hoofd, Skypaw mocht dan wel bang doen soms, maar hij was geen watje. "Nee joh, " Nogmaals schudde hij zijn hoofd en grinnikte. "De leaders den!" fluisterde hij opgewonden in zijn vriend zijn oor. Dit was spannend!

~Sorry voor de flutpost

Tot zijn opluchting scheen zijn vriend dat ook te min te vinden. Hij grinnikte namelijk en schudde zijn hoofd nadat hij zijn voorstel had gegeven. "Nee joh, " zei Skypaw met een ietwat mysterieuze blik op zijn gezicht. Weer grinnikte hij en Slykit stond nu bijna te trillen van nieuwsgierigheid. "De leaders den!" fluisterde zijn vriend hem grijnzend toe. "Echt?!" riep hij uit, doen herstelde hij zich een beetje en keek snel om zich heen of hij geen ongewenste aandacht van anderen had getrokken, niets te zien gelukkig. "Dus ik mag eerst gaan!?" hij was ongeduldig en wou zo snel mogelijk beginnen met zijn geheime missie: iets roven uit de den van zijn leader, niet de meest allerdaagse taak. Hij hoorde door zijn eigen gedachtes en enthousiasme niet wat zijn vriend had geantwoord als hij dat al had gedaan maar hij wachtte er ook niet op. "Succes! Ik ga dit zooo winnen!" zei hij half fluisterend maar vol met enthousiasme. Hij sprong op en rende naar de den van Everstar toe, vlak voordat hij erin dook keek hij goed om zich heen of niemand toevallig zijn kant op keek, helemaal veilig waren ze. Hij dook naar binnen en liep voor de zekerheid meteen door zodat niemand per ongeluk zijn staart kon zien. Vanuit zijn plekje achterin liet hij zijn ogen even wennen aan het verschil van licht en toen keek hij rond om zijn slachtoffer te vinden. Er was niet veel dat hij makkelijk kon weghalen en het duurde even tot hij uberhaupt iets gevonden had. Het eerste wat hij zag koos hij ook meteen: Een steen die half in de muur zat maar duidelijk los was. Hij haalde de steen voorzichtig uit de muur en probeerde met zijn staart de afdruk weg te vegen, wat maar deels lukte. Toen pakte hij de steen tussen zijn tanden en sloop hij naar buiten waar hij rechtsstreeks naar Skypaw liep en de steen voor hem neerlegde. "Succes!" riep hij vrolijk.

"Succes! Ik ga dit zooo winnen!" Hij grinnikte, en knikte toen, niet dat het veel verschil had gemaakt, Sly was al weggestormd. Skypaw zat op wacht, en bedacht zich snel wat hij allemaal had gezien in Everstar's den. De kater had een fotografisch geheugen, maar had het nog aan niemand verteld, bang dat hij uitgelachen zou worden. Maar dit was een mooie kans om het Sly te tonen, en moeilijk te maken. "Succes!" Klonk het ineens, en Skypaw zag dat zijn vriend een steen voor hem neer had gelegd. Oké, zijn geest draaide overuren, en meteen wist hij weer waar de steen hoorde. In de muur aan de rand van de den. Snel liep hij naarbinnen en legde de steen er neer. Ja daar paste 'ie goed. De kater liep voorzichtig weer naar buiten, en keek zijn vriend aan. "Ga maar controleren," grinnikte hij, dit ging hij zoooo winnen!

Het duurde niet eens lang tot zijn vriend terug was, sterker nog slykit had amper de tijd om te gaan zitten toen zijn vriend alweer terug was. "Ga maar controleren," wierp die hem toe. Meteen sprintte Slykit naar de leadersden om deze voor de 3e keer te betreden. In 1 blik wist hij dat zijn vriend de goede plek had. Meteen begonnen zijn hersens te ratelen en te kraken om dit keer een lastiger object te kiezen, helaas was de keuze beperkt. Hij keek de hele den rond tot hij eindelijk iets zag wat hij kon gebruiken: Een blaadje dat naar binnen was gewaaid en helemaal achterin lag, verscholen in een donker hoekje en haast niet te zien. Die raadde hij nooit! Hij pakte het voorzichtig beet en rende naar buiten, "Die vorige was maar een oefening, dit is pas het echte werk!" Riep hij al rennend, hij legde het blaadje voor zijn vriend neer. "Probeer nu maar eens of je hem vind!" zei hij plagend. "Kijk ik ga zelfs al liggen, omdat ik weet dat ik maaaanen moet wachten!" Riep hij plagend terwijl hij expres heel langzaam ging liggen. Hij ging zo liggen dat hij precies de den in zijn zicht had zodat zijn vriend niet vals kon spelen. "En vergeet niet iets terug te nemen zodat ik ook eens je kan verslaan!"