What did you have to tell me?[Camomilepelt]

Shadowrush begon te merken dat het kouder werd. Hij hield niet echt van de kou, maar vond het ook niet heel erg. Hij liep rustig door en hield zijn zintuigen op alert voor het geval er een prooi in de buurt zou zijn. Elke prooi die hij nu kon vangen was meegenomen. Het duurde niet lang voor hij bij het meertje aangekomen was. Hier was namelijk nog wel eens kans dat er prooi zou zijn. Hij was er niet helemaal zeker van, want wie wilde er nou zijn als het koud aan het worden was. Maar door het water zou er nog steeds wel wat prooi te vinden zijn. Alleen hij was hier vandaag niet voor de prooi gekomen, Camomilepelt had hem gevraagd om hier naartoe te komen, omdat ze hem iets moest vertellen, maar hij had geen idee wat het kon zijn.

[Camomilepelt]

Met haar hoofd vol gedachten liep de gevlekte poes nerveus over het bladerdek. Ze had zoveel aan haar hoofd dat ze bijna het verkeerde pad nam. Ze stapte snel van het pad en keerde om. Een paar tellen ademde ze diep in en uit om haar hoofd koel te houden. De poes versnelde haar pas en niet veel later waren de eerste rietbosjes al in zicht. Ze beet peinzend op haar lip over hoe ze het nu moest vertellen. Misschien wou hij haar wel nooit meer zien. Ze keerde een pas terug maar draaide zich weer om. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze hield zich vast aan de gedachte dat ze het beter nu kon doen dan dat het zo ver was. De wind bracht de zoete geur van Shadowrush vacht mee en een glimlach verscheen op haar lippen. Shaduwrush zou haar nooit laten stikken, toch? Het poesje liep angstig door de bosjes naar Shadowrush. Ze hoopte dat haar angst niet van haar gezicht af was te lezen. Bij nader inzien was het kamp een betere plaats geweest maar ze wou er absoluut zeker van zijn dat ze alleen waren. Om meteen bij het onderwerp te komen, liet ze het begroetten achter zich. "Ik moet je iets vertellen..." miauwde ze met een zachte stem.

Shadowrush besloot dat het beter was om even te gaan zitten en te wachten dan om rond te blijven lopen, straks zouden ze elkaar nog mislopen. De kans was wel klein, maar je wist maar nooit. Hij draaide zich om toen hij een kat door de bosjes hoorde komen en zag dat het Camomilepelt was. "Ik moet je iets vertellen..." Zei de poes zacht zonder hem eerst te begroeten. Het maakte hem niet uit dat ze hem niet eerst begroette, maar dat betekende wel dat wat er aan de hand was wel iets serieus was. "Je kunt me alles vertellen." Zei hij. Hij wilde dat ze hem kon vertrouwen. Wat er ook was, hij zou er voor haar zijn.

Shadowrush's blik werd serieuzer. "Je kunt me alles vertellen." antwoordde hij. Camomilepelt wiebelde zenuwachtig met haar oortjes. Echt àlles? Ze betwijfelde of hij daarvan nog zo zeker zou zijn na haar verhaal. Haar mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. Ze fronste nerveus. Wat was ze een lafaard, dacht ze. Hoe zouden andere poezen dit uitleggen? Gewoon niets zeggen en wachten tot het moment zelf? Niet meteen iets voor haar. Ze wou dat hij het wist zodat hij voorbereid en zich niet zou rot schrikken. Om eerlijk te zijn wilde ze er, zeker deze dagen, niet helemaal alleen voor staan. Haar clangenoten zouden ook merken dat ze niet meer ging jagen en dikker werd, veel dikker. Liever nu de korte pijn. "We krijgen pups," miauwde ze met een zenuwachtige glimlach op haar gezicht. Shadowrush zou het toch ook wel fijn vinden? Hij was tenslotte hun vader.

Shadowrush werd nu toch wel een beetje nerveus. Hij had namelijk geen idee wat er aan de hand was en straks was er iets ernstigs aan de hand. Hij had nu wel gezegd dat ze hem alles kon vertellen, maar wat nou als het iets was waar hij het niet mee eens zou zijn. "We krijgen pups." Hij keek Camomilepelt aan toen hij deze woorden hoorde. Hij zou een vader worden? Even was hij stil terwijl hij het liet inzinken en besefte toen dat hij nog wat moest zeggen. Hij wist eerst niet wat hij ervan moest denken, maar daarna kwam de blijdschap. Hij werd tenslotte vader! "Dat is geweldig." Zei hij tegen haar en liep naar haar toe om een likje over haar wang te geven. "De kittens zullen geweldig zijn." Voegde hij er nog aan toe.

Shadowrush zei eerst niets en dat maakte haar nog nerveuzer. "Dat is geweldig." zei hij tenslotte en hij liep naar haar toe om haar een likje op haar wang te geven. Camomilepelt kon haar oren amper geloven van blijdschap en gaf hem een lik over zijn oor terug. Haar angst was dan toch voor niets geweest. Ze kroop wat dichter tegen hem aan zodat ze zijn warmte kon voelen. "Op hoeveel kittens hoop je?" vroeg ze met een glimlach.

Shadowrush merkte dat Camomilepelt dichter tegen hem aan kwam en liet haar warmte even tot hem doordringen. "Op hoeveel kittens hoop je?" Het was een vraag waar hij natuurlijk nog niet over na had gedacht en als hij eerlijk was, maakte het voor hem ook niet uit. Hij zou sowieso trots zijn op zijn kittens. "Het maakt mij niet echt uit hoeveel kittens het zullen worden. Ik zou zelfs al blij zijn met maar één kitten." Zei hij. Als het maar één kitten was zou hij zijn aandacht op die kitten kunnen focussen, maar als het er meer waren zou hij de aandacht moeten verdelen. Niet dat hij daar echt problemen mee had.

Onderwerp: Re: What did you have to tell me?[Camomilepelt]