In the last hours of the night.

Shadepaw rende door het bos heen. Het was aan het schemeren, in zijn bek zat een vette muis die hij gevangen had voor de Clan. Zijn maag rommelde hongerig en verlangde naar iets te eten. Deze muis die nu in zijn bek zat was dan ook een grote verleiding die hij moest weerstaan. Hardnekkig bleef hij het zinnetje herhalen dat hem verteld was. ''De Clan moest eerst gevoed worden.'' En zo was het, de prooistapel moest goed hoog liggen zodat kittens, Apprentices en Warriors goed sterk en gezond bleven. Een uil scheerde over zijn hoofd en bleef op een tak zitten waar hij begon te ''oeh-oehen'' Zachtjes blies hij naar de vogel dat gedempt werd door de muis die in zijn bek zat. Uilen waren doodsdieren. Ze konden je heftig verwonden en ze pakte kittens op om ze op te eten. Dat had hij gehoord van de Elders. Zijn ogen vernauwde zich toen de uil weer opvloog. Een luid gekrijs en gejank deed hem met een ruk omdraaien. Hij kende die jank, hij kende de klank die zijn haren overeind deed staan. Het ging door merg en been. Een huivering ging door zijn lichaam heen. De muis viel met een doffe plof op de grond. De oranje kater rende richting het gegrauw en gejank. Angstige gedachte volgde elkaar op terwijl hij door bleef rennen. Rennen, blijven rennen wachtend tot er een einde zou komen. Een laatste krijs gevolgd door het geklapper van vleugels. Geschrokken stopte hij en keek over zijn schouders tussen de donkere bomen door. Twee goudkleurige ogen van de uil ontmoette de zijne. De vogel vloog op en verdween in de duisternis, een ijzige stilte achterlatend. Hijgend vervolgde hij zo snel als hij kon zijn reis. Hij had de geur getrasseerd en volgde die nu. Slippend kwam hij tot stilstand. Twee schimmen in het donker, verlicht bij de volle maan. Zijn ogen werden groot maar toen vernauwde ze zich met een blik vol haat en woede. Een zacht gegniffel veranderde in een harde koude lach. Zijn haren gingen omhoog en zijn oren in zijn nek. Woest blies hij en sprong over de liggende schim en zette zijn nagels in de lachende schim. Hij duwde haar in het maanlicht en de kop werd zichtbaar. Een brede grijns versierd met scherpe blinkende tanden en twee moordzuchtige ogen keken hem aan. Groen als gif. Langs haar mond droop er een straaltje bloed. Een sterke geur van Snakepaw prikte in zijn neus. Hij draaide zich om en daar zag hij het. Een straal licht brak door het dennenbos heen en verlichtte het bebloede lijk van Snakepaw. Zijn ogen keken naar boven, naar de volle heldere maan. Zijn poot lag in een enge niet-natuurlijke vorm en zijn hele lijf was besmeurd met bloed en vuil. Hij draaide zich om en keek recht in de open muil van Frostkit. Alles werd zwart en het laatste wat hij hoorde was haar gelach.

Geschrokken maar zonder geluid sperde zijn ogen open. Zijn flank ging gejaagd heen en weer. Zijn nagels lagen uitgeklapt, gepind in het zachte mos waar hij op lag. Zijn oren lagen nog in zijn nek net zoals zijn haren overeind stonden. Zijn blik had nog een vlaag van haat en woede maar ook verbazing. Dat een nachtmerrie zo echt kon zijn. Hij zag Snakepaws dood. Een siddering ging door zijn lijf, de geuren, het bloed. Alles was nog helder voor geest. Met een ruk draaide zijn kop zich om. Zijn blik verzachtte en een klein glimlachje kwam op zijn gezicht. Snakepaw lag tegen hem opgerold zoals gewoonlijk. Rustig zag hij zijn flank heen en weer gaan. Zelfs hij werd er rustig van. Niks aan de hand dus, zijn broer was veilig. Hij legde zijn kop op zijn poten en probeerde weer te kunnen slapen. Morgen moest hij weer hard aan het werk met Raindrop. De droom mocht geen werkelijkheid worden.
De slaap wou niet meer komen. Telkens wanneer hij zijn ogen dicht deed hoorde hij het gelach van Frostkit door zijn oren galmen. Stilletjes stond hij op en sloop de Den uit. Hij had vast niemand wakker gemaakt, dat geloofde hij niet. Een ijzige wind gaf hem de rillingen. De nacht was duister deze keer. Er waren geen sterren aan de hemel en de maan lag verduisterd achter een dik pak wolken. Zijn blik zocht de hemel af op zoek naar een ster, of een teken dat hem geruststelde maar dat was er dit keer niet. Hij liet een onhoorbare zucht gaan en rekte zich toen uit. Een vastberaden blik kwam in zijn ogen te staan. Hij moest en zal Warrior worden. Gevreesder, sterker en beter dan wie dan ook. Hij moest Snakepaw beschermen, iedereen die hij lief had. Misschien was dit een stomme Thunderclan gedachten maar hij kon de kans dat Snakepaw vermoord zou worden door iemand als Frostkit niet accepteren. Hij moest beter worden, sneller leren, overal in uitblinken. Trainen tot in de laatste uurtjes, en dat begon nu.
Zijn massieve poten leidden hem bij de bomen. Mooi, hij was nog in de sluipbasis met Raindrop maar er was geen kwaad om zelf nog wat te experimenteren voor het vechten. Hij vond een flexibel klein boompje dat nog in de groei was. Diep haalde hij adem en sloot even zijn ogen. Hij voelde zijn hart kloppen en zijn rustige ademhaling. Alle zintuigen werden op scherp gesteld. Zijn oren bewogen kalmpjes opzij naar alle nacht geluiden. Zijn ogen gingen weer open. Ze warren gewend geraakt aan het duister tijdens zijn reis. Een seconde later viel hij het boompje aan met zijn klauwen uitgestoken. Hij trainde zijn slagen en beet zo hard als hij kon door de bittere bast. Hijgend sprong hij een staartlengte achteruit. Zijn spieren waren gespannen en zijn adem ging gejaagd. Het was simpel om in te denken dat het boompje - nogal gehavend nu - Frostkit was. Een geritsel deed hem meteen omdraaien. Zacht blaasde hij uit woede. Zijn ogen vernauwd tot spleetjes keken venijnig de kant op van het geluid.

[Eerst Tearkit.

*kuch* hopelijk is het geen boekwerk.. xD]

Zachte ogen en een heerlijke geur verplaatste zich om Tearkit's neus heen. De smaak van melk kwam in haar mond en Tearkit snorde tevreden. Evenals haar moeder. Die drukte haar steviger tegen zich aan. Tearkit kneep haar ogen stijfdicht. Ze wou niet zien wat er met haar moeder ging gebeuren. Maar er gebeurde niets. Tearkit, helemaal overtuigd dat dit wel haar moeder was, gaf een lik over die haar mond. De poes snorde en Tearkit keek blij naar boven. Opeens voelde ze dat het krioelde onder haar. Tearkit's ogen sperde wijdopen, maar de poes bleef lief en zacht naar haar kijken. Tearkit's oren gingen naar achter en haar lijf sidderde. Was dit wel echt? Ze probeerde uit alle macht te ontsnappen uit de greep die haar moeder op haar had. Het resultaat was dat ze nu in zo'n stevige houding zat, dat het zelfs pijn deed. Machteloos piepte Tearkit. Ze keek op. Bloedrode ogen keken haar aan. Ogen die half moordend stonden, maar toch iets moederlijks hadden. Haar muil zat vol met scherpe tanden. Tanden voor een ander beest. Haar wang was helemaal bloederig en haar stem was krakerig, die daarnet nog zo zacht was geweest. Tearkit verborg zich. Toen sprong ze met een ruk op en rende. Ze rende eindeloos verder. Ondertussen kwamen er katten voorbij wie ze kende. Shadepaw kwam voorbij. Brokenstar. Alleen, ze kon niet naar hun toe. Wat was dit? Een ijzige wind streek langs haar vacht, zo ijzig, dat Tearkit bibberde.

Tearpaw's vacht bibberde. De ijzige koude van daarnet had haar wakker gemaakt. En ook een tikkeltje nieuwsgierig. Zou het Shadepaw zijn? Haar blik verzachte een beetje. Tearpaw kwam half overeind en ze zocht Shadepaw tussen de overige Apprentice's, waar hij altijd tussen lag. Tearpaw vermoedde dat het zijn broertje was. Tearpaw liet haar blik nog één keer over de Apprentice's glijden en maakte toen koers naar buiten. Ze voelde alles erg goed aan. Zou ze gepiept hebben? Ze hoopte van niet. Ze was nu een Apprentice en gepest worden daarmee was wel het laatste wat ze wou. Tearpaw liet haar blik naar de kater gaan. Ze dacht dat ze hem zacht, maar toen ze dichterbij kwam, was het het hoopje vacht van een eekhoorn. Tearpaw grinnikte stilletjes. Ze verwarde de pels van Shadepaw met die van een eekhoorn. Tearpaw richtte haar blik op de maan. Die scheen mooi en helder. Tearpaw sloop zachtjes. Nu kon ze alvast oefenen. Het lukte niet geweldig. Teveel takjes ritselden. Toen ze geblaas hoorde, dacht Tearpaw automatisch aan de droom en zette zich stevig tegen de grond. Ze piepte zachtjes. Maar toen gingen haar oren recht en haar poten sprongen over de struik. In een draai ging Tearpaw naar haar aanvaller, maar ze hield haar poot nog net niet tegen de kater zijn gezicht aan. Ze snorde zachtjes. 'Sorry,' verontschuldigde zij zich glimlachend. Ze gaf hem een zachte lik over zijn pels. 'Zo laat nog op!'

Zijn tanden ontbloot hoorde hij het zachte gepiep van een kat. Zijn aanvallende houding zwakte af, misschien was het een kitten die op onderzoek uit was. Het ene moment wachtte hij tot er iemand tevoorschijn kwam een seconde daarna zag hij een oranje met witte poot op hem afvliegen. In een reflex wenkt hij af naar links, hij voelde de nagel door zijn vacht gaan maar hij was genoeg opzij gestapt om een kras te voorkomen. Verbluft door de plotselinge aanval zocht hij zijn aanvaller. Zijn verbazing en houding veranderde in een kalme rustig blik en houding. Het was Tearpaw, niks voor te vrezen dus. Hij plofte neer op de grond en begon zijn poot schoon te likken. 'Maakt niet uit hoor, je wist niet dat ik het was.' Zei hij koeltjes tussen het likken door. Hij vond de poes best aardig maar ze kwam op een ongelegen moment. En vechten met haar ging hij niet doen. Als hij zichzelf zo bekeek zag hij er niet bepaald charmant uit. Zijn klauwen waren wat groen en bruin van de bast en de grond. Op zijn vacht kon je houtsplinters zien. Toen hij een lik over zijn pels voelde keek hij met grote ogen van verbazing naar Tearpaw. Hij was niet gewend om een lik te krijgen van iemand anders dan zijn moeder of broer. 'Ik ben niet zwaargewond hoor.' Murmelde hij binnensmonds en ging verder met zijn eigen wasbeurt. Hij negeerde eventjes Tearpaw om zijn pels uit te schudden en keek toen vragend naar de Apprentice. 'Waarom ben je zo laat op? Moet je niet in de Den liggen en je slaapje doen. Morgen moet je waarschijnlijk weer vroeg aan je training beginnen.' Zei hij wat botter dan hij bedoelde. Hij keerde zijn rug naar haar toe en vervloekte zichzelf. Waarom deed hij nou zo onaardig tegen haar, ze had niks verkeerds gedaan en waarschijnlijk was ze gewoon verbaasd dat hij ook zo laat nog op was. Hij duwde zijn schuldgevoel weg en spande zijn spieren opnieuw aan. De vermoeidheid die hij voelde en zijn kop probeerde te beheersen wou hij wegdrijven. Hij schoot weer op de boom af en sloeg een stuk barst eraf. Moe hijgde hij en ging weer zitten. Hij moest door, verder trainen en oefenen. 'Waarom ga je niet alvast naar de Den? Ik haal je later wel in of anders zie ik je morgen wel bij het eten.' Mompelde hij naar Tearkit terwijl hij weer een nieuwe aanval inzette. Hopelijk was een andere vijand bevechten moeilijker, en zachtjes. Bijten en krabben tegen een boom was niet erg lekker of zacht zoals vel of vacht. Half half verwachte hij dat de oranje poes zou vertrekken na zijn botte manier van doen. Normaal gesproken zou hij een praatje gemaakt hebben en misschien een grapje. Maar zijn droom zat hem achterna en hij moest die op afstand zien te houden. Zou hij überhaupt nog wel tijd hebben voor leuke dingen?

Tearpaw keek naar Shadepaw, met een nogal schuldige uitdrukking. Shadepaw zag het gelukkig door de vingers en Tearpaw voelde een zware last van haar schouders vallen. Shadepaw voelde aan als een vriend. In ruziemaken had ze geen zin. Ze keek opzij naar het schors. Die was half kapot. Wat zou Shadepaw op het hart zitten? Tearpaw vroeg het zich nog meer af toen ze Shadepaw's ogen zag. Die twinkelden niet zo vrolijk als laatst in de Den. Tearpaw richtte haar blik even naar beneden toen ze opeens de botte manier van Shadepaw hoorde. Meteen kwam een slecht gevoel en een ongelooflijk rot geweten op haar schouders. Vooral toen Shadepaw haar de rug toedraaide. Ze wou het liefst keihard janken. Maar dan zou Shadepaw haar helemaal uitlachen. Tearpaw's oren gingen wel een beetje platjes. Dit was ze helemaal niet gewend van Shadepaw. 'Dat kun je ook van jezelf zeggen,' zei ze zachtjes. Het liefst was ze bot teruggeweest, maar dat kon ze niet tegenover Shadepaw. Hij had misschien een slecht humeur en zat helemaal niet op haar te wachten. Dat kon toch? Nou, dan moest zij ook niet zeiken! Maar het bleef Tearpaw toch niet lekker zitten. Toen hij zijn woorden mompelde, moest Tearpaw slikken en slikken om maar niet te huilen. Waarom was ze nu ook zo'n jankertje in Shadepaw's buurt? Dat wou ze helemaal niet! Tearpaw keek op naar Shadepaw, haar oren plat. Deze keer verborg ze haar gevoelens niet. Haar staart lag een beetje tussen haar poten in. Tearpaw wist dat ze Shadepaw's gedrag zich niet te veel moest aantrekken, maar toch was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Tearpaw wist niet wat ze moest doen. Moest ze Shadepaw's advies volgen en oprotten? Of zou ze hier nog even blijven? Ze wou niet weg. Ze wou het liefst nog even bij Shadepaw blijven. Tearpaw's warme, bleekblauwe blik vertelde dat ze niet zou weggaan. Ze wou bij Shadepaw blijven. Ook al was hij nog zo slechtgehumeurd, ze wou hem niet in de steek laten. 'Als je ergens over wilt praten, dan ben ik er voor je,' zei ze zo zacht mogelijk, om zijn concentratie niet naar een lager peil te brengen dan het al was. Ze zette haar poten een beetje over elkaar. Ze zakte in elkaar en lag zo half op de grond. Maar haar blik bleef gefixeerd op Shadepaw. Tearpaw hief haar kopje op naar de maan, die een mooie schijn gaf op beide pelzen. Tearpaw sloot haar ogen even en keek toen naar Shadepaw.

Wat verbaasd keek hij over zijn schouder. Hij had alles verwacht na zijn botte gedrag. Dat ze boos zou worden of weg ging. Misschien dat ze zou gaan snauwen of hem juist totaal negeren. Nou dit had hij zeker niet verwacht. En het ergste was nog dat het nog erger voelde dan boosheid of een afsnauwer van Tearkit. Aan haar houding en ogen kon hij zien dat hij haar gekwetst had. Nerveus begon hij op de binnenkant van zijn wang te kauwen. Hij was niet eerlijk geweest tegenover haar. Hij gooide zijn woede en boosheid tegen haar aan terwijl ze niet eens iets had gedaan tegen hem. Ze probeerde alleen te helpen. Hij keek weer even naar de boom, het zag er nogal gehavend uit. Met zijn kop laag en nu ook zijn staart laag hangend liep hij laag bij de grond naar Tearkit. Zacht gaf hij een piepje en nam in kleine stapjes de afstand tussen hen weg. Hij wou haar niet zo kwetsen, het was niet zijn bedoeling geweest om haar pijn te doen. Hij had wel behoefte aan een goede vriend of vriendin, maar hij zag wel dat hij zo geen vrienden maakte. Langzaam kroop hij verder naar voren. Onzeker met zijn oren wat naar achteren gaf hij haar een lik over haar pels en mompelde een sorry. Hij liet zich met een zachte plof op de grond vallen en staarde schuldbewust naar de grond. De maan scheen volop zijn oranje pels die leek te gloeien.

Toen Tearpaw opkeek naar Shadepaw, voelde zij zich redelijk schuldig. Ze wou helemaal niet boos tegen hem doen. Maar het had wel op haar tong gezeten. Voor een korte seconde dan. Daarna was het weg en kon ze alleen nog maar huilen. Tearpaw voelde een leegte en een grove pijn in haar hart. Het liefst wou ze weglopen, terug naar de Apprentice's Den, zich daar lekker oprollen en daar stilletjes huilen. Alle Apprentice's sliepen toch, dus er was geen mogelijkheid dat ze wakker werden. Tearpaw keek op, met waterige ogen, in de ogen van Shadepaw. Ze wou dat ze hem niet gekwetst had. Ze kon er nauwelijks tegen hoe hij zijn oren ook plat had. Tearpaw vond het er wel schattig en leuk uitzien, maar op dit ogenblik had ze daar allemaal schijt aan. Toen Shadepaw zijn neusje in haar vacht verstopte, althans, dat voelde en dacht Tearpaw toch, kon ze een beetje gesnor niet voorkomen. Een zwak tintelend gevoel kwam in haar poten. Ze snorde lichtelijk nog even na bij zijn excuus. 'Geeft niet,' gaf haar melodieuze stem als een soort antwoord op zijn excuus. Tearpaw was allang blij dat Shadepaw niet botter reageerde dan daarnet. De maan scheen prachtig op zijn pels. De zenuwen werden groot toen Tearpaw een stap naar Shadepaw deed en haar neusje even tegen zijn borst begroef. Zijn geur drong algauw in haar neusgaten. Een zacht gesnor steeg op uit haar keel. Ze gaf hem gauw een lik en keek hem toen aan. Iets vochtigs was langs haar wang gegleden. De maan verlichtte die traan mooi. Tearpaw hief haar kopje op naar de lucht en ging met een snelle haal van de rug van haar poot over haar wang heen. Het vochtige gedeelte trok onmiddellijk in het vacht van haar pootje in, maar dat kon Tearpaw niet schelen. Het tintelende, niet erg onaangename gevoel, bleef zachtjes aanwakkeren. Tearpaw hief haar blik nog even lang op de maan. Haar bleekblauwe ogen gaven een soort witachtige weerkaatsing. Nu eerder iets kristalachtigs. Toen keek ze Shadepaw aan. Haar zenuwen leken zich een beetje op te spelen, maar Tearpaw bleef zonder omwegen naar de Apprentice kijken. Een schuwe glimlach kwam tevoorschijn. 'Ik vergeef het je.' Ze gaf hem een kopje. Haar kopje gleed zacht langs de zijn af. Haar oortje raakte zijn oortje. Weer dat tintelend gevoel. Tearpaw schonk er geen aandacht aan. Haar staart krulde zich netjes rond haar voorpoten. Alsof er een automatisme in haar ontstaan was.