I'm Bruised and Scarred [Open]

De witte kattin liep door het kleine bos heen. Het enige stukje bos dat Riverclan in bezit had. Nightstream had haar gezegd dat wat frisse lucht goed voor d'r was. Lostvoice was aan de betere hand, al bleven de nachtmerries aanzetten en voelde ze zich nog niet helemaal tiptop in orde. Lichamelijk ging het in ieder geval stuk beter, mentaal was het nog steeds een ramp. De kattin stopte bij een smalle stroom en ging erbij liggen, een frisse nazomer wind streek langs haar kortharige witte vacht en liet haar huiveren. Met een zachte zucht keken haar blauwe ogen in de blauwe ogen van haar reflectie. "It all goes back to the first kiss. It was the one I thought I'd never miss. Maybe we were one of the lucky ones. Maybe I'm just not quite strong enough," zong ze zachtjes, met een honingzoete stem, terwijl een traan in het water viel en haar zuivere spiegelbeeld deed rimpelen.

Behoedzaam liep de donkere poes door de small forest. Al haar zintuigen stonden op scherp voor eventuele prooi, maar intussen had ze de moet al een beetje opgegeven. Een warrior uit een andere clan die meer ervaring had met jagen zou vast al wel wat gevonden hebben, maar Duskcloud was wat dat betreft een echte Riverclankat. Ze zou liever zijn gaan vissen, maar ze vond dat ze haar jagersskills weer een beetje moest oefenen voor Leaf-bare.
Haar oren waren gespitst voor elk teken van prooi, maar in plaats daarvan hoorde ze het gekrabbel van de stroom een een zacht gezang. Nieuwsgierig liep Duskcloud verder om te zien wie het was, maar ze verstijfde toen ze Lostvoice daar aan de oever zag liggen. Ze had de poes nooit echt gesproken en nadat ze Lostvoice's kits onder haar hoede had genomen had ze haar ontweken. Ze had zich wel verantwoordelijk gevoeld om de poes te vertellen hoe het met haar kits ging, maar ze had het niet aangedurfd. Duskcloud liep voorzichtig naar voren. “Hey.” Zei ze zacht. “Vind je het goed als ik erbij kom zitten?”