The night of shimmer

Rainkit staarde bedenkelijk naar de uitgang van het kamp. Voor bijna een uur zat hij klaarwakker na te denken over van alles en nog wat. Hij had zijn ogen nog niet zo heel lang open maar sinds ze open waren had hij ze nauwelijks nog dicht gedaan. Hij was enorm onder de indruk van alle prikkels die hij ontving. Zijn broertjes en zusjes speelde altijd met elkaar en waren dan luidruchtig elkaar aan het aanvallen om de leider van de heuvel te worden. Rainkit zat meestal alleen omdat hij dat fijn vond. Hij duwde zichzelf in een staande houding en keek om zich heen. Zijn mama sliep, zijn zusters sliepen en zijn broeders sliepen maar hij voelde er weinig voor om zich bij hen te voegen. In plaats daarvan klom hij naar buiten en duwde zichzelf over de rand van de kraamkamer heen. Zijn achterpootjes bungelde achter hem in een poging om er overheen te komen maar uiteindelijk met wat inspanning lukte het hem. Zijn nestgenootjes waren al buiten geweest maar hij nog niet. Het was hem dan veel te druk. Nu was het heel mooi .. de maan stond hoog en werd omringd door glimmende lichtjes. Een grote grijns speelde om Rainkit zijn mond. Wat wás dat! Het was zo mooi en glimmend! Hij stak één pootje uit en verwachtte dat hij het kon aanraken- maar in plaats daarvan duikelde hij naar voren en landde hij op zijn neus. Hij kwam langzaam overeind en knipperde eventjes verward. Het was toen op dat moment dat hij de nacht zwarte kater opmerkte. Hij knipperde langzaam en liep langzaam naar hem toe met een open mond van ontzag. Voorzichtig sloop hij dichterbij tot de kater zijn kop naar hem draaide. Hij slikte en deed enkele pasjes terug en duikelde achterover op zijn achterste. Verlegen keek hij naar zijn poten en toen langzaam naar de kater. Hij opende zijn mond om wat te zeggen maar zweeg toen weer. In plaats daarvan veegde hij met zijn pootje over de ondergrond.

Terwijl hij verwoed door bleef vegen aan de aarde onder hem, durfde Rainkit het niet te wagen de kater aan te kijken. De stilte om hem heen was kalmerend, dat wel. Maar toch was het ontmoeten van een wildvreemde kat anders dan als hij zijn moeder begroette. ‘Goedenavond’ Rainkit keek verbaasd op alsof hij  niet had verwacht geluid te horen van de kat. ‘Rainkit, was het niet? Mijn naam is Frostlake.’ Hij knipperde langzaam. Wat zouden zijn nestgenootjes doen in zo een situatie? Hij aarzelde eventjes en stond toen op. Hij paradeerde naar Frostlake toe en ging vlak voor zijn kop zitten. Hij hief één klein pootje op en zette die tegen de neus van Frostlake om hem vervolgens weer op te tillen en tegen zichzelf aan te duwen. “Ik ben Rainkit” Pruttelde hij uiteindelijk en hij schoof enkele centimeters achteruit op zijn kont.  “en ik heb veel broertjes en zusjes” Deelde hij hem mee. Zijn blik reisde weer terug naar de maan. Wat was het toch een raar ding. Het leek zo dichtbij te staan en toch was het zo ver weg .. hij keek weer naar Frostlake. Een beetje angstig toen een kleine wolk langzaam voor de maan krabbelde hij overeind en deinsde hij achteruit. Toen zijn achterkant Frostlake zijn zij raakte sprong hij op. “Het eet de maan op!” Zei hij verbijsterd en een tikkeltje geschokt. Zonder zijn stem te verheffen.