Facing my fears {Thistleclaw}

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Starclan help! Paniek schoot door haar heen, terwijl ze zich haastig uit de voeten maakte, haar trommelende poten op nog geen vossenlengte afstand van een kleine keffende hond. Ze hoorde niks meer door het suizende bloed in haar oren en ze durfde niet achterom te kijken, bang dat dat de hond genoeg tijd zou geven om haar tussen zijn kaken te nemen. Herinneringen van twee manen geleden kwamen weer in haar gedachtenstroom opduiken alsof het nog maar gister gebeurd was en ze struikelde bijna over haar eigen angst toen ze de bloeddorstige ogen weer voor zich zag. Deze belager was een stuk kleiner en miste het plaatje van woeste, schuimbekkende hond, maar dat betekende niet dat hij haar niet net zo graag wou grijpen. Hond was hond. Littlewish versnelde haar pas, haar helderblauwe ogen angstvallig op zoek naar een uitweg. Ze kon echter nergens een boom ontdekken en mooi niet dat ze het beest regelrecht haar territorium in ging leiden. Dat ging tegen al haar principes in, hoe bang ze dan ook mocht wezen. Op topsnelheid rende ze verder over het korte gras langs het ravijn, haar flanken vluchtig en bezweet van uitputting. Ze was zich sterk bewust van de denderende rivier beneden, dat net zulke nare herinneringen bij haar op bracht als deze achtervolging. Alles in haar binnenste schreeuwde haar toe rechtsomkeer te maken, maar de hond had haar in een hoek gedreven waaruit ze niet meer kon ontsnappen. En toen gebeurde het. Haar zintuigen waarschuwde haar toen ze plots de blinkende tanden op zich af zou komen en in een reflex sprong ze opzij, even helemaal niet meer op de omgeving lettend. Voor ze het wist voelde ze niks meer dan lucht onder haar poten, vocht ze een paar hartslagen met de zwaartekracht en kletterde ze toen tussen het brokkelend gesteente de diepte in. De kou van het smeltwater klapte om haar longen en deed haar even paniekerig naar adem happen. Wild trappelend probeerde ze naar boven te komen, maar de stroming zoog haar weer net zo hard naar beneden. Nee, niet weer! Ze was niet sterk genoeg. Ze zou verdrinken en dit keer zou er niemand zijn om haar te redden.

Kestrelpaw begon eindelijk een beetje door te krijgen wie de baas was hier. Zijn trainingen begonnen hun vruchten af te werpen en Thistleclaw was meer dan tevreden over zijn apprentice. Daarom had hij het katertje vandaag een vrije dag gegeven en besloot zelf om er weer eens alleen op uit te trekken. Zijn leventje verliep rustig momenteel, zijn moeder was verdwenen, zoals gewoonlijk. Zijn vader had hij ook al weer een tijdje niet meer gezien, maar die kwam wel op z'n pootjes terecht. Verder had hij weinig om zich zorgen om te maken.
Thistleclaw was het kamp uit gelopen en had besloten om het jagen achterwege te laten vandaag. In plaatst daarvan ging hij gewoon een ommetje maken door het territorium en de grenzen eens goed in de gaten houden. Je kon nooit zeker genoeg zijn dat die irritante andere clans niets aan het uitspoken waren.

Toen de bruin/grijze kater in de buurt van de rivier was aangekomen, kreeg hij een windvlaag in z'n gezicht. Samen met de lichte geur van hond. Wacht eens even, Hond!? Meteen was de kater alert, als er daadwerkelijk een hond in het territorium was moest hij meteen Stormstar gaan waarschuwen. Thistleclaw bleef stil staan en proefde de lucht, de geur van de hond was vers, maar niet vers genoeg om een bedreiging te vormen. Waarschijnlijk was 'ie op Thunderclan territorium geweest en had de wind de geur mee genomen naar hun territorium.
Net toen de kater zich wilde om draaien om weg te lopen, hoorde hij een plons in de verte. Een plons die hem bekend voor kwam. Er was iemand in de rivier gevallen. Eventjes twijfelde Thistleclaw, het was niet zijn taak om elke kat die in de rivier was gevallen te redden. Maar hij wilde niet zo eindigen als zijn vader, met de moord op een kat op z'n geweten. Daarom liep hij terug naar de rivier en zag stroomopwaarts hoe een poes uit alle macht boven water probeerde te blijven. Snel door de kater in de rivier en gebruikte zijn machtige poten om tegen de stroom in te zwemmen. Hij haalde diep adem en probeerde snel genoeg naar voren te komen. Een paar keer kreeg hij een volle laag water in z'n gezicht, maar hij schudde zijn kop en zwom verder.
Toen hij uiteindelijk bij de poes was aangekomen, greep hij haar vast in d'r nekvel en probeerde het extra gewicht zo te verdelen dat hij bovenwater bleef. Langzamer dan voorheen, zwom Thistleclaw terug naar de kade en gromde zachtjes toen hij uit alle macht de rivier te lijf ging.
Eenmaal bij de oever aangekomen, hees hij zichzelf uit de rivier en trok de poes achter zich aan, die hij op het droge neerlegde, ver weg genoeg van de rivier. Anders zou het water haar weer terug kunnen halen. De bruin/grijze kater schudde zijn vacht uit, die direct poef ging staan. Hij tikte met zijn snuit tegen het kopje van de poes aan. "Hey, wakker worden," miauwde hij tegen d'r. Gelukkig scheen er een zonnetje vandaag, ondanks dat deze niet zo heel erg sterk was voor deze vroege periode van New Leaf, toch zou 'ie kunnen helpen om de poes op te warmen. Thistleclaw besloot zijn eigen lichaamswarmte uiteindelijk maar te delen en ging tegen d'r aan liggen, echt veel zin had het niet omdat hij zelf ook doorweekt was, maar hij warmde sneller op dan de poes.

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Met alle macht probeerde Littlewish weer door het oppervlak van het water te breken. Haar borstkas schreeuwde pijnlijk om lucht met elke hartslag die passeerde. Als ze nou gewoon de oever wist te bereiken... Maar, het water begon al een zware druk op haar uit te oefenen. Ze was gewoon niet sterk genoeg. Littlewish vervloekte haar zwakke posten. Alsjeblieft red me, prevelde ze naar Starclan in gedachten, terwijl haar laatste luchtbellen met de stroming werden meegevoerd. Ze wilde haar moeders leven niet verspillen, niet zo. Alsjeblieft.. Ik beloof dat ik over mijn angst heen kom en zal leren zwemmen. Een schim brak door het water, nauwelijks zichtbaar door haar samengeknepen ogen. Ze voelde dat ze werd vastgegrepen bij haar nekvel en op dat moment zakte ze langzaam weg, zij het door de plotselinge opluchting die meester van haar maakte, of het zuurstoftekort dat zijn tol eiste. Ze wist in ieder geval dat alles zwart werd en dat ze weer wakker zou worden in het daglicht.

Hoestend en proestend kwam Littlewish weer bij, haar lichaampje schokkend van de inspanning. Het blauw van haar ogen liet een glans van paniek doorschemeren, terwijl ze zich volledig gedesoriënteerd afvroeg waar ze was en wat er was gebeurd. Een koude rilling schoot over haar natte lijf, die vervolgens leek weg te trekken door een warm lichaam naast haar. Zwakjes tilde ze haar kop op en liet ze de gehele situatie op zich inwerken. Toen werden plots haar ogen groot en sprong ze opzij, weg van de vreemde kater. "W-wie ben jij? Wat doe je hier?!" riep ze geschrokken.

Beetje bij beetje begon zijn eigen vacht op te drogen en zorgde de zon ervoor dat hij weer een beetje begon op te warmen. Af en toe gleed er een koude rilling over zijn rug heen, maar Thistleclaw bleef bij de poes liggen. Van binnen zat hij zichzelf helemaal uit te schelden, er zat totaal geen logica achter wat hij nu aan het doen was. Het lag nou niet echt in zijn aard om opeens zo vriendelijk te zijn, zeker niet tegen katten die niet tot zijn clan behoorde. Hij had de Thunderclangeur inmiddels wel uit haar vacht kunnen opmaken en dat zorgde ervoor dat een eigenaardige knoop in zijn buik was ontstaan. Dit beviel hem helemaal niet. Maar ergens hielt iets hem tegen om het katje zo maar alleen achter te laten. Straks gebeurde er weer iets en zat hij met de problemen, zijn geur was hier inmiddels duidelijk aanwezig.

Thistleclaw was diep in gedachten verzonken, waardoor hij niet door had dat het poesje weer bij zinnen was gekomen en opzij sprong. Zijn vlamkleurige ogen keken haar even verbaast aan. "W-wie ben jij? Wat doe je hier?!" riep ze, waarschijnlijk in paniek. De kater kwam overeind en torende boven de poes uit. "Keep that cute voice of you a little down, will you?" siste hij haar toe. "Mijn naam is Thistleclaw, van Riverclan. En een beetje meer dankbaarheid mag wel, aangezien ik je net uit de rivier gevist heb," bromde hij er daarna achteraan. Normaal gezien was de kater niet zo'n brompot, maar hij had nu het gevoel dat 'ie gewoon stank voor dank kreeg. "En als het je niet bevalt, gooi ik je er zo weer terug in," gromde hij er nog zachtjes achteraan. "Je bent trouwens op Riverclan territorium, dus ik zou me maar gedeisd houden."

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Haar oren schoten ver naar achter toen de kater overeind kwam en boven haar uit torende. Hij leek dan wel niet veel ouder dan haar, maar als het op een gevecht aankwam ging ze dat zeker verliezen. Haar geest probeerde razendsnel een uitweg te vinden, maar al die uitwegen werden geblokkeerd door hem of de rivier achter haar. En mooi niet dat ze daar nog een keer in sprong.. 'Keep that cute voice of you a little down, will you?' siste de kater naar haar toe. Littlepaw dook wantrouwig nog verder ineen. Haar blik stond defensief, want laten we eerlijk wezen, dat was alles wat ze had op dit moment. 'Mijn naam is Thistleclaw, van Riverclan. En een beetje meer dankbaarheid mag wel, aangezien ik je net uit de rivier gevist heb.' De woorden kwamen als een verrassing bij haar aan. Verbaasd blikte ze op hem neer, terwijl het even duurde voordat alles tot haar geest was doorgedrongen en op zijn plek viel. Hìj was de schim in het water. En hìj had haar uit de rivier gered. Maar, er was één ding dat ze nog niet kon begrijpen. Waarom? Hij was van Riverclan. Die realisatie bracht haar plotseling weer op haar hoede en terwijl Thistleclaw het zei, kon zij zijn woorden bevestigen door haar neus te gebruiken. Ze was op Riverclan territorium! Oh nee, hoe ging ze zich hier nou weer uit redden? Littlewish probeerde de jonge kater voor haar in te schatten, maar hij leek haar niet meteen naar het kamp te willen brengen. Eigenlijk had hij tot dusver nog geen één teken van vijandigheid gegeven, ondanks zijn brompotmentaliteit op het moment. Ze moest hem eigenlijk dankbaar zijn, ze had hier niet gestaan was het niet door zijn toedoen. "Ehm.. bedankt," miauwde ze toen maar, terwijl ze de schaamte van haar ondankbare gedrag voelde opkomen. Ze liet één van haar onschuldige glimlachjes zien. Zeker kon hij toch wel begrijpen waarom ze zo geschrokken was?

Nog steeds zat hij met zichzelf in een tweestrijd of dat hij wel of niet het juiste had gedaan door haar uit de rivier te halen. Ja, hij had haar kunnen laten verdrinken, nee, hij wilde niet de schuld ervan krijgen. Hij had d'r natuurlijk ook gewoon op de kant kunnen leggen, bij Thunderclan dan wel, en weg kunnen wezen. Maar nee, hij moest weer zo koppig zijn om bij d'r te blijven en warm te houden. En nu? Nu kreeg hij eerst de volle laag van voren van háár en later natuurlijk ook nog van z'n opa, Stormstar, als 'ie erachter kwam wat hij had gedaan. Geweldig, Thistle, je hebt het weer lekker voor elkaa dacht de kater, terwijl hij met zijn vlamgekleurde ogen rolde.
Bij de poes leek het eindelijk door te dringen wat hij tegen d'r had gezegd. Mocht ook wel eens tijd worden, want nu stond hij alleen maar zijn tijd te verdoen. Hij had nu net zo goed kunnen gaan jagen en weer terug naar het kamp gaan. Maar goed, dat zat er blijkbaar niet in. "Ehm.. bedankt," Thistleclaw snoof eventjes en keek de poes aan. "Geen dank," bromde hij daarna, zachtjes. "Wat is jouw naam eigenlijk?" Nu kon hij het niet laten om nieuwsgierig te zijn naar het poesje. Het gebeurde niet zo heel vaak dat hij in contact kwam met een Thunderclan kat. "En bovenal, waarom lag je in de rivier?"

[Mijn posts worden korter en korter D: Sorry .w.]

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Het viel haar op dat ze aan het rillen was, de kou moest tot haar doorgedrongen zijn. Littlewish probeerde het te laten stoppen door zich op de warmte van het zwakke newleaf-zonnetje te concentreren, ze wilde niet dat Thistleclaw de indruk kreeg dat ze bang voor hem was. Ze had het gewoon koud, ze was nat en in Riverclan territorium. Dat gold hetzelfde voor de warrior voor haar, maar hij was het gewend, hij wàs Riverclan. 'Wat is jouw naam eigenlijk?' vroeg hij, op het zelfde moment dat Littlewish zich realiseerde dat ze zich nog niet had voorgesteld. 'En bovenal, waarom lag je in de rivier?' Ze moest onwillekeurig glimlachen, terwijl de situatie eigenlijk helemaal niet om te lachen was. Misschien kwam het door de zenuwen, ze wist het niet. "Littlewish," zei ze tussen het klapperen van haar tanden door. Waarom ze in de rivier lag? Omdat een hond haar erin had gedonderd, maar ze dacht dat als ze dat zei dat niet echt charmant zou overkomen. "Ik ben gevallen," miauwde ze toen maar, en na een korte twijfeling voegde ze er zacht aan toe; "doordat er een hond achter me aan zat.." Het beeld van de hond deed haar even angstig naar achter kijken, maar ze kon het keffende monster nergens ontdekken. Het viel haar nu ook pas op dat ze een behoorlijk eind was meegesleurd met de rivier. Voor haar lagen de Steppingstones. Dat was goed, dan kon ze in ieder geval zo weer terug naar huis. Al moest ze zeggen dat het idee om de rivier over te steken een knoop in haar maag vormde.

Het viel hem op dat ze aan het trillen was. Logies als je in de rivier had gelegen, minder logies als ze bang voor hem zou zijn. Bang, voor hem? Ach, het was mogelijk. Hij was nou eenmaal niet een verschijnen die in je snel in starclan verhaaltjes tegen zou komen. Nee, als iemand over hem zou vertellen, of hoe 'ie eruit zag of zou reageren, zou 'ie naar Dark Forest worden gestuurd. Sowieso.
Thistleclaw grijnsde eventjes en grinnikte daarna zachtjes in zichzelf. Uiteindelijk richtte hij zich weer op de kattin, die zichzelf leek te concentreren op het zonnetje om op te warmen. Ze kon dat veel sneller doen door zichzelf warm te likken, maar goed. Hij ging haar geen advies geven.
"Littlewish," Ah, het poesje had dus ook nog een naam. "Aangenaam Littlewish, sprak Thistleclaw rustig, minder brommend dat voorheen. Zijn nieuwsgierigheid was te groot om chagrijnig te doen tegenover dit poesje. Op zijn vraag wat ze in de rivier deed kreeg hij een verrassend antwoord. "Ik ben gevallen, doordat er een hond achter me aan zat.." Er had ene twijfeling in haar stem gezeten, was ze niet zeker of wat ze kon vertellen? Ach, het maakte niet veel uit. Littlewish had in ieder geval zijn vermoedens bevestigd. Er was een hond geweest, alleen niet in zijn territorium. Hij knikte en mompelde wat onverstaanbaars. "Dan nog is het niet zo slim om in de rivier te springen. Zeker niet als je niet kan zwemmen. Het is eervoller om te sterven als een krijger, dan te verdrinken als een kit," vertelde hij haar daarna, met een strenge toon van een mentor erdoor heen. Thistleclaw was heel erg voor het eergevoel en het houden aan de Warrior Code, al was dat toch wel wat versoepeld na wat Smoketear had gedaan.

[Slecht .w. Mn arm doet pijn en ik ben moe, maar ik moest posten voor je xD]

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Thistleclaw bleef vriendelijk jegens haar, maar toch vertrouwde Littlewish het niet volledig. Hij was ten slotte van Riverclan en normaliter stelde je je vijandig op naar een andere clankat wanneer die op jouw territorium kwam. Littlewish wist niet of de kater voor haar dit niet deed omdat hij medelijden met haar had of haar te zwak achtte om überhaupt agressief tegen te zijn. Beide redeneringen vond ze niet leuk. Daarom stelde ze zich verdedigend op toen ze zijn woorden hoorde, haar helderblauwe ogen plotseling fonkelend. "Ik was er niet expres in gesprongen!" miauwde ze ontsteld. Hij behandelde haar als een apprentice! Ze wist ook wel dat dat kwam omdat ze zo klein was, wat op dit moment nog eens extra benadrukt werd door haar natte vacht, maar dat maakte het niet minder beledigend. Bovendien was ze geraakt door de waarheid van zijn woorden. Ze kon inderdaad niet zwemmen en ze was in het water gevallen omdat ze haar eigen angst niet onder ogen had durven te komen. De belofte die ze gemaakt had aan Starclan drukte plotseling zwaar op haar neer. Ze gaf haar starre houding op en liet haar oren vallen, te moe om zich nog langer te verzetten. "Misschien heb je gelijk," gaf ze toe aan de warrior. "Ik bèn bijna net zo zwak als een kitten." Het was voor haar niet gebruikelijk om haar zwakheden toegeven, en omdat Littlewish Littlewish niet zou zijn zonder haar gebruikelijke optimisme, trok ze haar oren weer omhoog en besloot ze Thistleclaw over haar plannen te vertellen. "Maar, dat gaat veranderen. Ik ga mezelf leren zwemmen," miauwde ze trots.

”Ik was er niet expres in gesprongen!” miauwde de kattin nogal ontsteld. Thistleclaw grinnikte, wat een heerlijk poesje was dit. Ze was zo makkelijk van haar stuk te krijgen. Hij ging zitten en zwaaide met het puntje van zijn staart heen en weer, hij was opvallend relaxed, ondanks dat hij nu zwaar de warrior code aan het overtreden was. Dit poesje was interessant, als hij haar een beetje kon doorgronden. Het duurde dan ook niet lang voordat Littlewish haar starre houding opgaf en een vermoeide uitdrukking maakte. ”Misschien heb je gelijk. Ik bèn bijna niet zo zwak als een kitten.” Thistleclaw keek op, dit soort gedrag had hij niet van een Thunderclan warrior verwacht. Ze waren meestal te trots om hun zwakheden te laten merken. Hij wilde er iets over zeggen, maar Littlewish miauwde al weer verder. ”Maar, dat gaat veranderen. Ik ga mezelf leren zwemmen,” Thistleclaw trok een wenkbrauw op en keek de kattin een beetje vreemd aan. ”Jij, gaat jezelf leren zwemmen? En eekhoorns kunnen vliegen zeker,” snorde hij geamuseerd. ”Ik ben bang dat jij als een baksteen naar beneden zinkt, als je nog een keer in de rivier terecht komt.” De kater grinnikte nog een keertje. ”Tenzij...” Er had zich ondertussen een plannetje in zijn hoofd genesteld, maar hij wist dat hij dan wel zwaar tegen de warrior code in zou gaan … Was het at waard?

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Thistleclaw keek haar ongeloofwaardig aan en Littlewish wierp hem een boze blik toe. Wat, dacht hij soms dat ze het niet zou kunnen? Ze stelde zich weer defensief op, wat voort kwam uit de trots die ze niet wilde verliezen tegenover de Riverclan kater. 'Jij, gaat jezelf leren zwemmen? En eekhoorns kunnen vliegen zeker,' snorde Thistleclaw geamuseerd, maar Littlewish kon er niet om lachen. Ze was er bloedserieus over! En het feit dat hij dat niet zo opvatte, gaf haar alleen maar meer de neiging om hem het tegendeel te bewijzen. Maar, ergens wist ze wel dat hij gelijk had. Als ze nu het water in zou springen, bij wijze van spreken dan - niks zou haar op dit moment nog een keer die rivier in krijgen -, zou ze als een baksteen naar beneden zinken. Een beetje ontmoedigd liet Littlewish haar blik naar achter vallen. Hoe ging ze dit ooit doen? Ze was geen Riverclan kat die het van kleins af aan geleerd had... Plotseling schoten haar oren omhoog en blikte ze weer enthousiast neer op de kater voor haar. Een Riverclan kat! Dat was de oplossing! Sierlijk dartelde ze een paar passen naar voren, totdat hun neuzen nog maar een haarlengte van elkaar verwijderd waren. "Tenzij.." herhaalde ze op aanlokkende toon, terwijl ze haar vrouwelijke charmes in de strijd gooide. "... jij het me leert." Ze zette haar schattigste glimlach op en er schemerde nieuwe hoop door haar helderblauwe ogen. Ze was zich ervan bewust dat als Thistleclaw hiermee akkoord ging ze heel veel regels van de warrior code zou breken, maar om eerlijk te zijn voelde ze zich daar op dit moment niet eens schuldig over.

"Tenzij.." herhaalde de kattin op een toon die zijn nekharen overeind liet staan. Oh god, hadden ze echt hetzelfde idee gehad? Hij hoopte ergens van niet, maar waarschijnlijk wel. Het was nogal een obvious idee immers. "... jij het me leert." Ja, daar was hij dus al bang voor. Ze hadden hetzelfde idee gehad en die schattige glimlach van Littlewish erbij. Het verwarde hem nogal. Ze was van Thunderclan, ze was van de vijand! Als Stormstar erachter zou komen, als zijn vader erachter zou komen, dan was 'ie er geweest! Maar zou het echt zo erg zijn? Ja, natuurlijk, hij gaf Clan geheimen door aan de overburen. Maar daar in tegen, wat was het leven zonder een klein beetje spanning? Hij zuchtte eventjes, ging recht zitten en focuste zijn vlamgekleurde ogen, die zachtjes schenen alsof er écht vuur in zat, in haar blauwe kijkers. "Goed, ik leer je zwemmen. Maar, en alleen dan, als iemand er achter komt, ken ik je niet en heb ik hier niets mee te maken. Ik wil geen problemen veroorzaken," Er zijn immers al genoeg problemen binnen Riverclan. Hij sloeg zijn staart over zijn poten heen en wachtte geduldig op het antwoord van de kleinere poes.

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Vol afwachting keek ze in de vlammende ogen van haar buurman en toen ze uiteindelijk zijn woorden hoorden kon ze wel een gat in de lucht springen. 'Goed, ik leer je zwemmen. Maar, en alleen dan, als iemand er achter komt, ken ik je niet en heb ik hier niets mee te maken. Ik wil geen problemen veroorzaken.' Littlepaw knikte, terwijl haar ogen enthousiast oplichtte. Ze deed haar best om niet te gaan trappelen met haar pootjes, omdat ze Thistleclaw niet het idee wilde geven dat hij les ging geven aan een apprentice. Ze was nu een warrior van Thunderclan, en deze warrior ging leren zwemmen om haar moeder trots te maken. Dat ze daarvoor de warrior code moest verbreken was helaas iets waar ze geen keuze over had. Riverclan was de enige clan die dat haar zou kunnen leren. Als ze gewoon haar mond erover hield en voorzichtig was, kwamen ze er vast niet achter. De kleine poes schudde nog wat water van zich af en keek toen weer opgewekt naar Thistleclaw. "Wanneer beginnen we?" vroeg ze.

Door het vrolijke gedrag van de kleine warrior voor zich, vroeg Thistleclaw zich af of het wel de juiste keuze was die hij had genomen. Dit kon voor veel problemen zorgen en als kleinzoon van de clanleader, kon dat heel verkeerd uitpakken. En daar in tegen, leek ze meer op een apprentice dan een warrior. De grote kater zuchtte zachtjes en zijn oren draaide zich naar achter toe, hij moest eigenlijk weer terug naar het kamp, anders zouden ze hem gaan missen. Hij draaide zijn kop om, er zou zo dadelijk een patrouille hier langs komen, ze moesten wegwezen!
"Wanneer beginnen we?" "Sht," siste hij de poes toe en luisterde aandachtig. "Ontmoet me hier, morgenavond, nadat de zon onder is gegaan. Er komt zo een patrouille aan, dus je moet nu weg," siste hij haar daarna gehaast toe. Vanuit de verte kon hij hun geuren al ruiken. "Ga!" gromde hij daarna, terwijl hij zelf achteruit liep, zich omdraaide en tussen het struikgewas verdween.

[Thistle is topic uit~]

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Haar ogen werden groot toen Thistleclaw siste dat ze stil moest zijn en ze keek om zich heen alsof ze ieder moment een patrouille Riverclan warriors kon verwachten. Haar oren trok ze even plat op haar kop terwijl ze zenuwachtig op Thistleclaw's antwoord wachtte. Misschien was het toch niet zo'n goed idee, maar ze kon nu niet meer terug. Bovendien wilde ze leren zwemmen, koste wat het kost. 'Ontmoet me hier, morgenavond, nadat de zon onder is gegaan. Er komt zo een patrouille aan, dus je moet nu weg.' De gehaaste woorden van hem gaven haar weer moed en ze knikte voorzichtig, terwijl ze zijn aanwijzingen in haar geheugen probeerde te prenten. 'Ga!' Snel draaide Littlewish zich om en rende ze naar de steppingstones, die ze na een korte aarzeling als oversteek naar het Thunderclan territorium begon te gebruiken. Het water stroomden dreigend langs het gesteente, en ze voelde haar hart angstvallig in keel kloppen, maar haar haast om hier weg te komen overbrugde deze angst. Ze wist ten slotte dat ze in een nog veel benauwdere situatie zou komen als de Riverclan patrouille haar zou vinden. Bovendien moet ik er maar aan wennen. Ze dacht namelijk niet dat ze Thistleclaw zover zou krijgen om naar haar territorium te komen.

Toen Littlewish de veilige oevers van Thunderclan had bereikt, werd ze wat kalmer en begon ze richting het bos te trippelen. Ze besloot eerst nog wat te jagen om op te drogen en de geur van Riverclan uit haar vacht te krijgen, dan was ze haar clan ook geen verklaring schuldig. Toen ze het struikgewas had bereikt wierp ze nog een laatste blik op de rivier. Haar blik vertoonde even een bezorgde frons. Ze was normaal vrij goed van vertrouwen, maar toch vroeg ze zich af of Thistleclaw, een Riverclan kater, morgen echt weer zou verschijnen en het niet één of andere truc was om haar erin te luizen. Zou hij zich aan zijn belofte houden?