Sneaking out!

Cinderkit's pootjes zonken een klein beetje weg in de modder terwijl ze voort stapte door de modder, zich een weg banend door het territorium. Ze had eigenlijk al een apprentice willen zijn. Jagend en vechtend voor haar clan! Maar ze was nog te jong, en dat wist ze zelf ook. Maar dat kon haar toch niet stoppen om het territorium van haar clan te verkennen? Het kamp uitglippen was niet moeilijk, nu de meeste kits apprentices waren geworden, waren er ook minder queens en dus minder bewakers om op haar te letten. Het was eigenlijk ook een stuk stiller en eenzamer in de nursery... Dus dan ging ze zelf maar op avontuur! Cinderkit was een poesje die erg van gezelschap hield en dus ze kon er niet tegen nu het zo stil was. Ze kon dus ook niet goed hebben dat ze nog geen apprentice was. Soms leek het wel alsof haar oude vrienden haar niet meer zagen staan, omdat ze 'maar' een kit was. Nou ze zou ze bewijzen dat zij vanalles kon, ondanks dat ze 'maar' een kit was! Ze zou dit keer echt prooi meenemen voor de prooistapel en dus bewijzen dat ze het heus wel kon! Ze hield haar kinnetje hoog in de lucht en haar oren vooruit, ze moest geen angst of zwakte tonen. Dit was tenslotte het territorium van haar clan, dat kon niet toch niet voor haar gevaarlijk zijn? De modder zoog aan haar blauwzilverige pootjes. Haar gracieuze patroon van passen zetten was nog niet verdwenen. Voorzichtig sprong ze op een kleine boomstronk en zo zorgde de avontuurlijke kitten ervoor dat ze over een kleine poel met water kwam. Ze keek trots terwijl ze aan de andere kant van de poel terecht kwam. Totdat ze geritsel hoorde, oh-oh, was iemand haar gevolgt?

{Alleen Aqualight!}

Cinderkit's nog kleine kittenpootjes stonden stevig en stabiel op de omgevallen boomstam, al prikte de schors wel een beetje in haar nog roze en zachte pootkussentjes. Ze waren nog niet gewend aan het harde buiten, al waren ze gelukkig nog niet gaan bloeden. Al zou dat niet zo heel erg lang gaan duren. Toch sloeg Cinderkit er geen acht op. Ze was zo druk bezig en nieuwsgierig naar elk geluidje om haar heen hoorde en ook naar alles wat ze gewoonweg zag. Dit was de eerste keer dat ze het kamp verlaten had en dat maakte haar een beetje nerveus, maar dubbel zo blij. Ze was nieuwsgierig, al wist ze niet waar ze was. Ze was gewoonweg een kant op gelopen en hoopte dat ze nu op een mooie plek uit zou komen. De kans was groot in haar koppie, niet wetende dat ze naar een van de gevaarlijkste plekken toe was gelopen. In haar hoofd zaten er hele mooie plekken in het shadowclan territorium, als je ze maar kon vinden. Dus, nu liep ze hier, midden in het schaduwclan territorium, alleen. Bang was ze niet, daar was ze nou net iets te naief voor. Dat was ze wel vaker, maar lol had ze wel. Ze keek met nieuwsgierig twinkelende amberkleurige ogen naar een mot die langsvloog. Ze tilde eventjes haar voorpootje op en wou tegen de tere vleugels aan tikken, tenminste, dat wou ze proberen. Alleen, al heel snel raakte de mot buiten haar bereik. 'Hey kom terug!' Miauwde ze klagelijk. Ze trok een verongelijkte blik en sprong van de boomstronk af. Ze zonk een stuk weg in de modder en trok eventjes een vies gezicht. Ze piepte eventjes klagelijk, dit was niet in de bedoeling! Voorzichtig probeerde ze uit de modder te klimmen, alleen dit lukte niet. Eindelijk vonden haar poten grip. Eindelijk kon ze weg uit de zuigende modder. Trillend en bevend kwam ze op vaste grond terecht. Nee, dit was zeker niet de bedoeling geweest.. Haar pluizige grijze vachtje was nu vastgeplakt met modder. Plots hoorde ze struiken ritselen, verschrikt keek Cinderkit om, maar daarna was ze vastbesloten om haar angst niet de laten tonen. Haar oren gingen weer overeind, maar haar vachtje stond nog steeds recht overeind. Een rustige stem klonk verkoelend in haar oren. 'Goedemorgen, Cinderkit,' Miauwde een poezenstem. Voorzichtig keek Cinderkit op, 'Hallo..?' Miauwde ze, een licht angstige ondertoon klonk door in haar stem, pas toen herkende ze Aqualight, de poes zat onder de wonden en littekens. Hoe zou dat komen? Cinderkit had het gedoe met Shadowfur en Evileye helemaal niet meegekregen, dat was een nadeel als je totaal in je eigen wereldje leeft zoals zij vaak deed. Ze zette haar pluizige vacht weer op en keek haar geschrokken aan, 'Wat is er met je gebeurd Aqualight? Ben je aangevallen door een Thunderclan patrouille?' Ze had haar ogen opengesperd. Haar staartje zwiepte heen en weer en de modder maakte haar redelijk koud, het drong door tot haar huid, wat haar flink koud maakte. Ze rilde dus eventjes en begon haar pootjes voorzichtig schoon te likken. 'Ik zie dat je de Nursery zat was,' Merkte Aqualight droogjes op. Cinderkit stopte met het likken aan haar pootje en keek op, 'Ja!' Miauwde ze zeker van haar zaak, 'Ik wou iets doen! Ik wou prooi vangen voor mijn clan en indringers verjagen!' Ze hief haar kop trots op en keek Aqualight aan met trots glimmende ogen, 'Ik had bijna een mot gevangen en ik ga nog veel meer prooi vangen zodat de queens en elders kunnen eten!' Ze glimlachte warm bij de gedachte en ze keek Aqualight opnieuw aan, 'Wat doe jij dan hier Aqualight?' Vroeg ze toen nieuwsgierig en ze rende op Aqualight af, 'Ben je op patrouille? Mag ik dan mee? Of kan ik je helpen met jagen? Kan ik dat? Alsjebliieeft?' Cinderkit ratelde maar door, daar had ze wel eens vaker de neiging toe. Maar zelf had ze daar nooit zo veel van door.

De amberkleurige ogen van Cinderkit stonden nog steeds bezorgd terwijl ze Aqualight aankeek. Haar oortjes iets achteruit gelegd, ze vond het niet leuk dat Aqualight gewond was, zou ze pijn hebben? Zou ze dat vragen? Maar kon ze dat wel vragen, de andere queens hadden het al meerdere malen uitgelegd, het feit dat je sommige vragen gewoonweg niet kon stellen. Maar welke vragen? Tja, dat hadden ze er niet bij gezegd en dat maakte het feit gewoonweg moeilijk. Ze luisterde ook liever niet naar de andere queens, tenzij ze verhaaltjes hadden te vertellen. Maar, wie moest haar anders vertellen wat goed en niet goed was? Niemand wist wie haar vader was, behalve haar moeder, maar die had zich bij Starclan gevoegd bij haar geboorte. Nee, Cinderkit stond alleen in het leven, maar erg vond ze het niet echt. Ze geloofde dat haar moeder altijd over haar zou waken en nu in een betere plek was, maar tegelijkertijd vond ze het moeilijk om iets te missen wat ze nooit had gekend. 'Ik was een beetje dom en ben een ongeluk begaan.' Miauwde Aqualight tegen haar als uitleg van haar wonden. Cinderkit hield haar kopje verbaasd scheef, 'Maar jij bent niet dom! Hoe kan dat dan?' Miauwde ze verrast, Cinderkit ging op de grond zitten en krulde haar pluizige grijze staartje om haar lichaam heen.'Dan heb je geen verrassingen meer te leren voor straks,' Miauwde Aqualight lachend tegen haar, Cinderkit's oortjes gingen teleurgesteld achteruit, 'Ahh..' Miauwde ze zachtjes en teleurgesteld, 'Ik kan je wel het territorium een beetje laten zien. Welke plekken je wel goed kan bezoeken en bij welke plekken je een beetje uit de buurt moet blijven, Dan kan je later jouw mentor verrassen met het feit dat jij al meer van het territorium weet dan hij of zij,' Vervolgde Aqualight. Cinderkit's oortjes gingen weer overeind en ze begon te stralen. 'Dank je Aqualight! Dank je!' Miauwde ze vrolijk en opgewonden. Ze sprong op haar poten en rende op Aqualight af. Ze begon haar spinnend en dankbaar kopjes te geven. Dit was waar ze op gehoopt had, een kans om het kamp uit te glippen en te verkennen, nou dan had ze nog wel eens een verhaal om de andere kits te vertellen! Plotseling voelde ze tanden in haar nekvel en ze maakte eventjes een geschrokken geluidje. Haar pootjes spartelden in de lucht, maar ze vonden geen houvast, daarna besefte ze zich pas dat Aqualight haar opgetild had. 'Zo zak je tenminste nergens in,' Hoorde ze Aqualight zeggen. Cinderkit wou protesteren, dat kon ze zelf ook wel, aan haar gezichtsuitdrukking kon je haar stilzwijgende protest ook zien, maar ze hield wijselijk haar mond dicht. Wat als Aqualight dan van gedachte veranderde? Ineens begon Aqualight haar te wassen, erg vond ze dat niet, de modder voelde niet fijn in haar vachtje, dus ze stribbelde ook niet tegen, daarna keek ze bewonderend naar haar eigen glanzende pelsje. Ze keek Aqualight met een grote glimlach aan. 'Jij bent de gids vandaag,' Miauwde Aqualight. Cinderkit's ogen sperden zich verrast open maar haar uitdrukking werd alleen maar blijer en blijer. 'Mag ik dat?' Miauwde ze verrast en blij, 'Oke! Uhm.. Deze kant op!' Ze begon richting de varens te lopen, al stuiterde ze half van opwinding en blijdschap. Ze duwde ze voorzichtig opzij met haar neusje en keek er langs, een grote modderpoel lag voor haar, 'Aqualight, is dat gevaarlijk?' Vroeg ze terwijl ze haar kopje eventjes scheef hield en haar pootje uitstak om te voelen.