Water!

Het. Was. Warm. Die conclusie kon de nachtzwarte kater wel trekken, nu zijn lichaam aanvoelde alsof hij in de lava was gegooid. De zon verbranden zijn donkere vacht en liet de huid eronder irritant gloeien. Toch moest hij zich aan zijn taken halen, waardoor hij toch maar het territorium in was geschoten. Om wat te jagen en om wat afkoeling te gaan zoeken. Dat laatste was nog best lastig, want het was zelfs heet onder de bomen.
Nightspark had een hekel aan dit soort dagen, waarop het gewoon te warm was om iets te doen. Dit waren de dagen dat hij jaloers was op zijn sneeuwwitte zusje, die het veel makkelijker had met haar lichte vacht. Hij zuchtte eventjes en wandelde maar door. De prooien lieten zich toch niet zien, dus kon hij alleen nog maar afkoeling gaan zoeken.

Het geluid van water deed hem zijn oren spitsen. Water, afkoeling. Precies wat 'ie nodig had. Hij liep in de richting van het geluid, alleen om een Shadowclan geur tegemoet te komen. Nightspark bleef eventjes staan en snoof de geur op. Een apprentice, met een vermengde geur van Shrewstar. Een grom kwam over zijn lippen heen. Shrewstar, die Fishface. De poes die hem weigerde te trainen omdat hij niet goed genoeg was haar apprentice te wezen.
Na nog een paar stappen kwam een vuurrode poes in het zicht. Eventjes vroeg Nightspark zich af of het een dochter van Innerghost en Flamepath was, maar hun geuren kon hij niet ruiken. Wel was het voor hem duidelijk dat het een apprentice van de oh zo grote clanleider was. En haar naam ...?
Terwijl hij op haar afliep, schoot het hem te binnen. "Crimsonpaw," miauwde hij kalmpjes. Hij knikte naar de poes, liep langs haar heen en boog zijn nek om wat te kunnen drinken. Verkoeling, eindelijk!

De poes gaf hem niet zo veel aandacht, precies wat hij nodig had. Eventjes iemand die niet aan z'n kop aan het zeiken was. Hij had de laatste tijd al genoeg geklaag moeten aanhoren, onderandere van z'n zusje. En natuurlijk wilde hij Snowynight helpen en hij wilde niet dat ze zo depressief was, maar af en toe kon hij er eventjes niet tegen om alleen maar geklaag aan te moeten horen. Dan was hij liever eventjes alleen, of in het gezelschap van iemand die stil was, zoals Crimsonpaw nu was.
Nightspark zuchtte zachtjes, onhoorbaar, en hief zijn kop op. Zijn blauwe ogen gericht op de rode poes naast hem. "En, hoe gaan je trainingen met," heel eventjes pauzeerde de zwarte kater. "Shrewstar." Zijn stem klonk verbittert toen hij haar naam uitsprak. Het zaadje haat dat Wolftail in hem had gepland, was uitgegroeid tot een diepgewortelde haat. Die poes zou het waarschijnlijk nooit meer goed kunnen maken bij hem, nooit meer.