History will repeat itself {Oakpaw}

Twirlfang gleed nog een laatste keer met zijn ruwe roze tong over zijn lippen om de overgebleven restjes van muis te verwijderen. Zijn gele ogen gluurden naar de overkant van het pleintje waar hij zich op bevond. Normaal gezien hoorde je te wachten met eten tot de Clan was gevoed. Maar hij had vandaag zij bijdrage al geleverd. Op dit moment was het zonhoog, en in de ochtend had hij al meegedaan met de jaag patrouille. De bruin gestreepte kater vond dat ze hem niets konden verwijten, punt. Na enkele minuten te hebben stil gezeten stond hij op en strekte hij even al zijn vier poten uit. Zijn leven verliep best goed. Als hij terugkeerde naar het kamp had hij kittens die hem zouden verwelkomen, en wie weet zou zelfs Strawberry blij zijn om hem te zien. De kittens waren eigenlijk een ongelukje geweest, maar Twirlfang had aan de poes beloofd dat hij zijn vaderrol goed zou vervullen. Dat ze er beter maar het beste van konden maken. Maar het was allemaal zo snel gebeurd. Het ene moment wou hij de poes nog vermoorden, en het andere moment had hij kittens met haar gekregen..

De warrior schudde zijn kopje en probeerde alle verwarring die was ontstaan in zijn hoofd in een hoekje te proppen. Daar had hij nu eventjes geen tijd voor. Hij had iets nodig om weer helder te kunnen nadenken. Iets moest hem komen redden uit zijn lijden, iets, het maakte hem niet uit wat. Met ruime passen bewoog hij zich voort tussen de varens en snoof hij even de diverse geuren op. Enkele prooigeuren wist hij te onderscheiden van de felle bosgeur, maar gezien hij zonet nog had gegeten had de kater even geen behoefte aan jagen. De Clan had al genoeg prooi, zelfs nu met die ex- SkyClanners kwamen ze toe met hun voedsel. Plots hield de kater abrupt halt en verduisterde zijn gelaat wat. Nu hij erover nadacht: Niemand zou één van die buitenstaanders missen, toch? Niemand zou het niet eens merken zou ééntje van hen plots verdwenen zijn. En als het toch opviel kon Twirlfang nog altijd zeggen dat die desbetreffende kat de Clan had verlaten, dat ThunderClan toch niet de Clan was waar hij zich thuis kon voelen.

Zijn heldere gele ogen vernauwden zich een beetje. Maar wat als ze er achter kwamen? Wat als geschiedenis zich zou herhalen? Als er weer een kat was die hem zou zien, dat moest hij wéér bedreigingen over zijn lippen weten te persen. En om eerlijk te zijn had hij daar totaal geen behoefte meer aan. De gespierde kater schudde zijn kopje en wreef met één van zijn bruine voorpoten over zijn hoofd. Wat bezielde hem toch. Nu hij eindelijk een fatsoenlijk leven kon leiden zou hij toch niet weer in de fout gaan door iemand te vermoorden? Hij had Strawberry beloofd dat hij dat nooit meer zou doen. Maar hij wist het gewoon even niet meer. De kater had iets nodig waar hij al zijn emoties op kon afreageren. Dan was er nog maar één optie over gebleven: Het gewoon niet vertellen aan de poes...

Nu Strawberry in de nursery moest blijven vanwege haar kittens, had Oakpaw geen mentor meer. Hij was hierbij nog niet bij Firestar geweest, de clanleader had dat zelf waarschijnlijk ook wel door en zou hem vast wel bij de volgende ceremonie een nieuwe mentor geven. Toch?
Uit verveling was Oakpaw het kamp uitgelopen en struinde nu een beetje doelloos door het territorium heen. Hij vond het jammer dat 'ie geen mentor meer had, de tijden die hij met Strawberry had gehad waren best leuk en leerzaam geweest. Misschien zou hij later vandaag nog eventjes langs gaan bij haar en de kittens.

Terwijl zijn licht groene oogjes in het rond keken, merkte hij de geur van Twirlfang op. Hij wist niet zeker wat hij van de grote kater moest denken. Hij was de vader van Strawberry's kittens, maar ze waren geen partners. Of tenminste, niet zover hij wist. Het stak allemaal maar een beetje vreemd in mekaar. Toch kon hij niet om de grote kater heen en uiteindelijk besloot hij zichzelf maar zichtbaar te maken. "Goededag, Twirlfang," begroette hij de kater neutraal. "Nog gefeliciteerd met de kittens," miauwde hij daarna, om het gesprek beleefd voort te zetten.

Zijn grote bruine gestalte baande zich een weg tussen de varens heen en met een norse gelaatsuitdrukking keek hij voor zich uit. Hij snoof de frisse lucht op met zijn neus om deze nadien weer te laten varen uit zijn mond. Het was rust gevend om voor een moment alleen te zijn. Geen gezaag, geen vragen, geen katten die hem kwamen feliciteren met zijn kittens. Vooral dat laatste irriteerde hem de laatste tijd. Vaak zag hij wel dat de katten hem eerder vragend dan blij aankeken, niet wetend hoe het kwam dat hij kittens had gekregen met Strawberry. Want ze waren toch geen partners? Bij dat zinnetje schopte hij even met zijn voet tegen een random steentje aan, welke als gevolg enkele meters van hem vandaan vloog. Wat konden ze zagen de laatste tijd. Tuurlijk wist de kater wel dat hij de poes nooit zwanger had mogen maken. Het was zijn eigen domme fout geweest. Maar daarom moesten ze hem er nog niet de hele tijd aan doen herinneren...

Een bijna gevaarlijke grom verliet zijn keel toen hij zijn naam hoorde, uitgebracht door de stem van een jonge apprentice. "Goededag, Twirlfang," Begroette een bruine tabby hem, welke hij herkende als Oakpaw, de apprentice van Strawberry. "Oakpaw." Miauwde hij enkel terug, waarna hij verder wandelde en de kater liet voor wat 'ie was. Maar zijn stem doemde nadien gewoon terug op. Het was net alsof je jeuk had op een plek waar je niet aankon. "Nog gefeliciteerd met de kittens," Miauwde de apprentice nadien. Een rilling rolde over zijn ruggengraat en met een bijna moordlustige blik draaide hij zich om. "Bedankt." Bromde hij slechts, niet vriendelijk noch vijandelijk. Hij had hier geen zin in. Was hij net eens blij en gelukkig dat ze hem alleen lieten en dan kwam een niets voorstellende leerling hem lastig vallen. Dat Twirlfang ervoor had gezorgd dat Oakpaw nu geen mentor meer had die in staat was hem te trainen wist hij al, daar had hij echt geen nietsnut voor nodig die hem dat kwam bijbrengen.

Oakpaw's oortjes zakte omlaag toen hij de brommende stem van Twirlfang hoorde. Hij had eigenlijk gehoopt dat de warrior wat aardiger tegen hem zou doen, aangezien hij de apprentice van Strawberry was en gezien de kittens, ach je snapte het punt. Hij zetten een voorzichtige stap achteruit, maar had een uitstekende wortel niet gezien en viel daarbij achterover. Hij maakte een koprol en voelde een pijnscheut door zijn kop heen gaan toen hij met zijn hoofdje tegen een boom aan terecht kwam. Slim figuur dat hij was. Snel krabbelde Oakpaw overeind en keek Twirlfang aan, die ozu nu waarschijnlijk denken dat hij een of andere domme apprentice was geweest. "Uh..." sprak hij moeizaam, niet zeker wetend wat hij moest zeggen. "Sorry," kwam er daarna voorzichtig uit. Hij wilde de grote kater niet kwaad maken. Twirlfang was zo iemand waarmee hij niet graag mot mee wilde krijgen.

Twirlfang draaide één van zijn oortjes achterom toen hij een klap hoorde en draaide uiteindelijk eveneens zijn kop naar achter, om te zien wat die apprentice allemaal aan het uitspoken was. Een ongeïnteresseerde blik fonkelde in zijn gele ogen, niets gevend om het feit dat Oakpaw waarschijnlijk pijn had aan zijn kop nu. "Sorry," Mompelde de apprentice voorzichtig, waardoor hij een geïrriteerde blik van Twirlfang toegeworpen kreeg. Sinds wanneer verontschuldigde je jezelf als je achterover viel? Die apprentice was echt niks waard, de rang leerling nog niet eens waard. Als het aan hem lag had hij hem allang terug de nursery in gestuurd. Maar ja, die Firestar die hun leader moest voorstellen zat momenteel in een dieptepunt kon je wel zeggen, omdat zijn partner overlaatst nog gestorven was. De kater zijn eigen schuld, moest hij maar voorkomen dat Icestorm kittens kreeg. Een ietwat sluwe glimlach gleed als een mantel over zijn gezicht en traag maar zeker kwamen zijn vlijmscherpe nagels uit hun hulzen tevoorschijn. "T is lang geleden dat ik mijn nagels nog eens heb geslepen, dus mag ik?" Siste hij, waarna hij zich simpel afzette met zijn achterpoten en met een grote sprong op de kleinere apprentice landde.

Hij wist dat dit niet hoorde. Hij had een afspraak met Strawberry; Hij zou zichzelf aanpassen, maar dat lukte hem niet. De poes mocht misschien wel zeggen dat ze hem begreep, maar stiekem zou ze nooit besef krijgen van zijn geschiedenis. Wat hij had meegemaakt, hoeveel dosis pijn hij had moeten verdragen. Nee, de kattin zou het nooit snappen. En hoe graag hij ook bij haar wou blijven, hij kon zijn aard nou eenmaal niet veranderen. Een laag gesis verliet zijn bek en met een mep van zijn poot sloeg hij de kater omver. "Geef je nu al op?" Grauwde hij met een gevaarlijke ondertoon. Een glimlach sierde zijn lippen en alweer sprong hij met uitgestrekte klauwen richting de kat. Zijn nagels doorboorden zijn nek, en algauw merkte hij een dun sliertje bloed op dat over de pels van de apprentice rolde. Ook de hartslag viel niet meer te voelen. Resoluut stopte hij weer en knipperde hij enkele keren met zijn ogen. Wat was er zonet gebeurd? Sht.

Hij schrok zich te pletter toen hij Strawberry's stem hoorde opdoemen, en nadien ook nog eens ruw aan de kant werd geduwd.  "Oakpaw.. Oakpaw.. nee.. wordt wakker.." Murmelde ze, haar stem brak terwijl ze de woorden prevelde. "Oh Starclan.. nee.." Hij probeerde een schuldgevoel te krijgen, probeerde haar een troostende blik toe te werpen. Maar er kwam niks, gebeurde niets. Een eeuwenoud kil vuur brandde in zijn gele ogen, een vuur dat vertelde dat hij er geen spijt van had. "Jij.. Jij MONSTER! Hoe kon je!" Schreeuwde ze hem toe. "Hij was nog zo jong.. zo puur. HOE KON JE!" Hij legde zijn oren plat en haakte zijn klauwen keer op keer in de grond. Nee, hij mocht haar niet aanvallen, niet háár. Maar wat maakte het eigenlijk uit? Dit was sowieso de druppel. Plots besefte hij dat Oakpaw Strawberry's apprentice was geweest. Zijn ogen schoten wijd open en deze keer bleven zijn klauwen in de grond gehaakt. "Ga je het aan Firestar zeggen?" Zijn staart zwiepte heen en weer en nog een laatste bloeddruppel rolde van zijn pels, de rest was al opgedroogd.

"Wat denk je zelf? Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat je de clan uitgetrapt wordt.." Bijna wou de kater een grauw uit zijn bek laten ontsnappen, maar toen herpakte hij zichzelf en keek hij naar de grond. Hij wist nog goed wat er de vorige keer was gebeurd toen hij haar begon te bedreigen. Zo dus.. Haar apprentice betekende meer dan hem? Als ze hem echt graag had gezien zou ze hem niet kwijt willen, omdat haar apprentice meer betekende voor haar dan hij dat ooit had gedaan. Hoe kon hij. Hoe kon hij zich ooit openstellen voor iemand als haar? Ze was niks waard, nooit geweest en zou dat nooit zijn. Maar hij kende zichzelf, hij zou zich nooit openstellen voor zomaar iedereen. Dus moest hij wel iets in haar gezien hebben.. Hij keek schuin opzij naar de grond en beet op zijn lip terwijl duizend verschillende gedachtes en meningen door zijn kop heen raasde. "Goed dan, als je me zo graag niet meer wilt zien zal ik de Clan verlaten, dan ben je van me verlost. Kunnen je kits opgroeien zonder vader, of vind maar een nieuw iemand die je rond je poot kan winden." Tranen welde op in zijn ogen maar door weg te kijken probeerde hij te voorkomen dat de poes het zou zien. Ze betekende echt iets voor hem; maar hij niets meer voor haar.

De woorden kwamen als pijnlijke geweerschoten zijn oren binnen. De kater hees zijn kop wat woest op en keek haar verontwaardigd aan. "Ik zou jou of de kits nooit kunnen vermoorden, een schande dat je dat nog denkt. Ik dacht dat je m'n verleden kende, dat ik al ooit eens had uitgelegd hoe het komt dat ik het soms even niet meer weet. Maar ik zou nooit dierbaren pijn kunnen doen, ik wist niet eens dat hij je apprentice was.." Miauwde hij, bijna hopeloos. Maar hierna keek hij haar resoluut en vastberaden aan. "Maar ik verlaat de clan niet. Zeg het maar tegen Firestar. Maak de clan nog maar wat banger, dat er nog steeds moordenaars onder hen zitten, nog steeds na Darkfire en Timefall. Geef de kits maar een slechte naam. Dan verpest jij iedereens leven, geef jij de clan een slechte reputatie." Zijn woorden klonken bitter. "Het spijt me, je hebt er zelf om gevraagd.." Schuldig keek hij weg.