...I always thought they were lighthouses... [DROPPING]

Heyyz, ik ga hiero wat spulletjes droppen :3
liever niet stelen, in de meeste dingen heb ik veel tijd gestopt... :c

Seth ava 1:

Text Hier, Garry!

Mintpaw snoof met een gelukkige uitdrukking op haar gezichtje de nachtlucht op. Het gekraak van de takken in de zachte wind stelde haar om een of andere reden gerust. Ze hield van de nacht, het was echt haar uur. Ze grinnikte stilletjes, vroeger had ze wel eens midden in de nacht de andere kits bang gemaakt met enge verhalen. Het was echt haar hobby geweest. De uitdrukking op haar gezicht werd weer ernstig. Ze moest het geurspoor van Shinepaw volgen! De poes was midden in de nacht het kamp uitgegaan omdat ze had gehoord dat de twolegs met andere vachten aan buiten gingen lopen. Misschien was het onzin, maar Mintpaw vond het toch wel interessant. Je wist maar nooit, misschien kon het nog leuk worden. Geruisloos begon ze te rennen toen ze doorhad dat Shinepaw in de buurt was. Ah, daar was ze. Mintpaw sloop op de apprentice af, en sprong plotseling vanuit de struiken voor haar. 'Boe!' riep ze. Grinnikend likte ze zich over haar schouder. Ze was op zich wel bevriend met Shinepaw. 'Waar ben je op weg naar?' vroeg Mintpaw nieuwsgierig.

~spul

Spoiler:

Code:: Het was stil in de straten van Lavender town. De vroege ochtendmist kleurde alles grijzig waardoor het moeilijk was de bomen van de huisjes te onderscheiden. De Pokémon tower torende boven alles uit en een grimmige sfeer golfde door de straten, ondanks het feit dat alle inwoners van het stadje nog lagen te slapen. Of, alle? Nee. Niet alle inwoners. In een straatje aan de rand van het stadje ging langzaam de deur van een groot huis open. Voorzichtig wandelde er een meisje naar buiten. Vlak voordat ze de bruin gelakte deur achter zich sloot, vloog een donkerblauw, spook-achtig wezentje achter haar aan naar buiten. Yoyo deed haar zilverkleurige haren vlug in een niet-al-te nette staart, terwijl ze de Gastly in de gaten hield. De Pokémon vloog omhoog, waarna ze op een raam aan de overkant van de straat begon te slaan met haar bolvormige kop die tegelijkertijd ook haar lichaam was. Yoyo zuchtte vermoeid. 'Platinum, kappen. Je weet dat de overburen al eens hebben gedreigd jou te verblinden met een zaklamp!' de vrouwelijke Gastly keek verontwaardigd naar het donkere raam, waarna ze terugvloog naar Yoyo. 'Het lijkt me niet erg handig voor jou om los rond te vliegen op dit uur, aangezien iedereen nog slaapt...' mompelde Yoyo slaperig. Het was maar al te vaak gebeurd dat Platinum expres vreemdelingen ging wakker maken, en dat Yoyo en haar ouders de schuld kregen. Toen ze eindelijk het uitgerekte elastiekje in haar haar had gekregen, liet ze de Pokémon terugkeren. Nog half slaapdronken wandelde het lange meisje de straat uit, naar de velden buiten Lavender town. Na niet al te lange tijd was het mistige stadje verder verwijderd van Yoyo en haar Pokémon. Maar, dit betekende niet dat de ochtendnevel ook weg was. Een glimlach verscheen op Yoyo's gezicht. Ah, mooi. Zo werd ze niet zo snel opgemerkt door andere trainers. Ze had even geen zin in een gesprek of gevecht. Nuja, wel in een gevecht, maar liever een met wilde Pokémon. Na nog een tijdje lopen hoorde het zilver-harige meisje geritsel in het gras naast haar. Even verstarde ze, maar ze ontspande weer toen een flinke Pidgeotto verscheen. Not bad, waarschijnlijk level 16 of iets dergelijks besefte Yoyo met een halve grijns. 'Platinum, verschijn!' riep Yoyo naar haar Gastly, die uit de Pokéball kwam. Yoyo glimlachte toen ze zag hoe de vrouwelijke Ghost-Pokémon wachtte op haar teken. Mooi, Platinum begon haar steeds meer te vertrouwen. Een jaar geleden luisterde de Pokémon nauwelijks, en ze weigerde vaak aan te vallen. Nu was ze veel loyaler aan Yoyo, en luisterde meestal goed.