::The world underneath your feet [VERHAAL] ::

De stilte deed bijna pijn aan zijn oren. Langzaam, heel voorzichtig opende de jongen zijn blauwe ogen. Direct sloot hij ze weer, geschrokken door het beeld van wat hij had gezien. Een schok ging door hem heen toen hij langzame, galmende voetstappen hoorde naderen. 'Zo zo Cytec, vermaak je je hier een beetje? Of wil je liever ergens anders zijn?' Cytec kneep zijn ogen nog dichter op elkaar bij het horen van de hoge, koude stem. 'Laat me met rust... Laat me gewoon met rust, Platinum!' kermde hij. Een zacht gegrinnik steeg op rechts van hem, waar hij de gejaagde ademhaling van het persoon wat daarnet was komen aanlopen hoorde. Het gegrinnik werd luider, totdat het in hardop lachen overging. Het stopte abrupt toen Cytec twee ijskoude handen gewikkeld in metaaldraad zich rond zijn nek sloten. Een rilling ging door hem heen toen de druk sterker werd. Hij probeerde zijn handen los te worstelen, maar merkte dat de ketens waarmee hij was vastgebonden te sterk waren. Éen van de handen liet los, en toen hij zijn ogen opende op het geluid van schrapend metaal keek hij recht in Platinum's ijsblauwe ogen. Haat was erin te lezen, een vreemd soort haat. Niet volledig haat, ook liefde. Haat en liefde. Het was een gevaarlijke combinatie, vond Cytec zelf toen hij zag hoe Platinum-soul het vervaarlijke platina wapen naar zijn keel bracht. Het bloed bevroor in zijn aderen toen hij zag hoe het vlijmscherp geslepen platina zijn huid aanraakte. Toen stopte Platinum-Soul, en het zilver-harige meisje haalde het zwaard weg. Met een geluid van metaal-op-metaal stak ze het in haar riem, en ze staarde hem indringend aan. Cytec keek verward naar haar. Wat was dit alles? Ze wou hem toch vermoorden, zonet? Maar, Platinum gaf zelf al het antwoord. 'Luister Cytec, ik haat je. Ik haat je. Ik haat je heel erg. Ik... ik zou willen dat je dood was!'Haar stem was bijna schreeuwend toen ze haar zin eindigde. Nou, die wens was zonet bijna vervuld dacht Cytec zenuwachtig. Maar, Platinum was nog niet uitgesproken. 'Maar ik voelde iets voor je. Lang geleden' sprak ze bitter. Cytec keek haar met grote ogen, van angst maar ook van schuldgevoel aan. 'Maar je kan gemakkelijk zeggen dat je alles, alles hebt verpest!' schreeuwde Platinum-Soul met woede in haar ogen en stem, die oversloeg bij het schreeuwen van die woorden. Cytec keek haar kort vol angst aan, waarna hij zijn hoofd mismoedig boog. 'Ik...' stamelde hij. 'Ik... Ik weet het. Maar... Het was- Ik wist niet wat ervan zou kunnen komen!' Platinum schraapte minachtend met het platina wapen over de witte, metalen grond. 'Dat zal wel, jij idioot! Ik weet maar een ding, en dat is dat je ervoor zal boeten!' Opnieuw pakte Platinum-Soul het wapen stevig met beide handen vast, en ze deed een stap in de richting van Cytec. Maar, opnieuw stopte ze. Wat is er toch met haar? dacht Cytec wanhopig. Vroeger... Vroeger waren we vrienden, ze was zo beschermend tegenover me!' Platinum grijnsde spottend op hem neer. 'Nee, wacht' sprak ze zachtjes, maar toch wel duidelijk te verstaan. 'Ik heb een betere manier om je te straffen. Ik zal je laten merken welke pijn in heb gevoeld! Misschien zul je me dan eindelijk leren begrijpen' Cytec keek haar niet-begrijpend aan. Wat was het zilverharige meisje van plan? Hij zag hoe ze iets uit haar zak haalde. Wat was het? Wanneer hij zijn vermoeide ogen goed aanspande kon hij zien dat het een soort stok was, met een wervelende blauwe mist in een kleine bol aan het uiteinde. Platinum-Soul deed een stap naar hem toe, en legde de stok op zijn hoofd. Kort zag Cytec nog een verblindende flits, toen verloor hij al zijn bewustzijn.

Dit is het eerste hoofdstuk van een verhaal van mij, The world underneath your feet ^.^

En ja, Platinumsoul komt hierin ook voor, maar dan als mens :3