I wanna play all night {Dawnbreak}

Met grote ogen staarde hij naar de zakkende zon. Het was weldra nacht en dan moest hij slapen. Of hij dat wilde? Eigenlijk niet, nee. Hij wilde gewoon de hele nacht doorgaan met spelen en plezier maken, maar volgens de 'oudere katten'. Moest hij nog veel slapen en groeien. Ha! Hij was al zo groot! De kit sprong overeind en stak zijn borstkast naar voren. Bumblekit lachte zachtjes en liet zijn lichaam terug ontspannen. Ja, hij zou heel de nacht wakker blijven en tonen dat hij een grote kit was! Geen kit, een warrior! Ja, een sterke, grote warrior en sterke, grote warriors sliepen niet. Want zij waren al groot, toch? Verward keek hij rond. Zijn blauwe ogen probeerden iets leuks te vinden. Hij vond wat bladeren, maar dat bracht enkel een verveelde uitdrukking op zijn plaats. Hij had al zoveel met die bladeren gespeeld! Het begon tegen te steken! Kon hij niet met iets anders spelen of iemand? Hij staarde het kamp rond en toen kregen zijn blauwe ogen een amusante uitdrukking. Hij haaste zich naar zijn bestemming en ging zitten. Langzaam gleed zijn staart langs zijn poten heen. De prooistapel voor hem was groot en bevatte veel vis. Zijn tong gleed langs zijn lippen. Daar had hij wel zin in! Grote warriors moesten wel eten!

De langharige bruin/witte queen lag wat te dutten in nursery. Ze keek naar de o zo lieve kittens en hun spellen. De meeste hadden nu hun ‘gekke 5 minuten.’ Dat was omdat ze zo naar bed moesten en ze hun laatste energie opverbruikte. Sommige waren al klaar en lagen al te doezelen, vechtend tegen de komende slaap die ze zo zouden vatten. Haar blik gleed naar de zon die de wereld verhulde in oranje gloed. Ze zette haar stijve ledenmaten in beweging en stond op terwijl ze bepaalde kittens nog even uit liet razen en de andere, die hun minuten al gehad hadden, naar hun moeder te begeleiden. De meeste moeders riepen hun kleintjes al terug en dat scheelde haar al een hoop werk. Ze vond het natuurlijk geweldig om te doen maar alle kleine pluisenballetjes hadden wel hun protest. Het duurde even voordat ze een grijs hoopje opmerkte dat duidelijk niet van plan was om te gaan slapen. Ze liep er zacht op af en herkende het kleintje al; Bumblekit. En iets wat haar aangeboren moedergenen niet konden laten was om de kitten eventjes te plagen voordat ze hem naar zijn nestje zou begeleiden. Toen ze op een kleine afstand was bukte ze voorover en zei zacht, met een zangerige stem ‘Wat ben je van plan Bumblekit? Het is al bijna bedtijd nietwaar?’ Ze moest van zichzelf al lachen waardoor een vriendelijk, warme glimlach haar gezicht verlichtte. Lichtjes was ze wel benieuwt wat de kleine in gedachten had.

Zijn gierige blik zocht de grootste prooi. Tot er opeens een geluid hoorbaar was. Zoals gewoonlijk vloog Bumble door de lucht. Deze keer landde hij in de prooistapel. Zijn haren vlogen overeind, zijn klauwtjes hadden zich in een prooi geboord. Hij verschoot veel te veel, dat was duidelijk. Hij had wel gehoord wat de kat had gezegd en daar was hij het helemaal niet mee eens. Zijn haren gingen terug liggen en hij sprong van de stapel af. De tabby kitten wandelde naar de bruin gevlekte queen en schudde zijn kopje. "Ik ben niet Bumblekit. Maar... Euhm... Euh..." Hij zocht snel naar een naam en toen zijn blik naar zijn klauwen gleden, kreeg hij een klein lachje op zijn lippen. "Bumbleclaw! De grote warrior! En grote warriors slapen niet!" Hij ging in sluip houding staan en zei. "Zij moeten de clan beschermen tegen de gemene, andere clans!" Hij sloop verder langs de grond. Zijn blik gleed over het kamp. "Ik zal de wacht houden vanacht!" Riep hij haar nog na. Bumblek-claw stond terug op. Hij was Bumbleclaw! De kater met de furieuze klauwen!

Dawnbreak keek lichtjes geamuseerd op naar Bumblekit die opsprong. Ze wou de kitten niet te hard te laten schrikken maar ze kon beter wat meespelen in zijn spel en hem dan naar bed toe brengen dan hem nu gewoon tegen zijn zin oppakken. Blijkbaar had hij haar wel gehoord in zijn sprong want hij antwoordde terwijl hij naar haar toe liep; "Ik ben niet Bumblekit. Maar... Euhm... Euh..." Ze keek afwachtend af naar de kleine warrior terwijl hij een naam bedacht. "Bumbleclaw! De grote warrior! En grote warriors slapen niet!" Haar blik werd heel serieus voor een kort moment en haar goedgewilde strengheid kwam wat opborrelen. ‘Zelfs grote warriors moeten slapen Bumbleclaw.’ Toch kon ze haar strenge blik niet lang standhouden toen de kleine in een aandoenlijke sluiphouding ging staan. "Zij moeten de clan beschermen tegen de gemene, andere clans!" Weer lachte ze ‘Ik denk niet dat de grote warrior Bumbleclaw ingeroosterd staat voor patroulle’ Ze keek hoe de kleine vooruit sloop en ze liet hem even gaan. "Ik zal de wacht houden vanacht!" Met een lenige sprong had ze hem al ingehaald en ze keek hem aan, ‘Weet jij wat de taak is van de warrior Dawnbreak?’ Begon ze in 3e persoon. Als hij een warrior kon zijn kon zij ook wat meer zijn dan een queen. ‘Om de grote Bumbleclaw op te halen van zijn taken en hem begeleiden naar zijn volgende klus; de nursery beschermen van binnenuit.’ Creatief Dawn maar denk je dat hij nu mee naar binnen gaat? Dacht ze grimmig. Toch keek ze Bumblekit afwachtend aan.

De queen keek hem streng aan. ‘Zelfs grote warriors moeten slapen Bumbleclaw.’ Bumbleki... Claw geloofde er geen haar van. ‘Ik denk niet dat de grote warrior Bumbleclaw ingeroosterd staat voor patroulle’ Even keek hij op. Toen de gevlekte poes opeens voor hem stond, schoot hij geschrokken achteruit. Zijn haren vlogen instinctief de lucht in. ‘Weet jij wat de taak is van de warrior Dawnbreak?’ Zei ze. Hij hield zijn kopje schuin en zijn haren zakte wat. "Op de kits passen is toch een taak voor de queens?" Vroeg de tabby kit nieuwsgierig. ‘Om de grote Bumbleclaw op te halen van zijn taken en hem begeleiden naar zijn volgende klus; de nursery beschermen van binnenuit.’ Wel meteen keek hij haar ongelovig aan. Had hij werkelijk een taak gekregen? De nursery beschermen? Hij kreeg een klein glimlachje om de lippen en keek Dawnbreak blij aan. Maar toen schoot het hem te binnen dat hij een warrior was en dat hij kalm moest blijven bij zijn opdracht. Wel meteen forceerde hij de lach weg, wat al snel plaats maakte voor een serieuze blik. "Ik denk dat ik wel wat tijd heb," zei hij bloedserieus. Hij stapte met zijn borst naar voren langs de queen heen, naar de nursery. En toen hij dacht dat Dawnbreak hem niet meer zag, kreeg een brede glimlach de overmacht.