{+Cranepaw}

Met trage stappen bewoog de witte poes zich door het gebladerte. Haar ijsblauwe blik lag op een klein, jong konijn die nog de laatste frisse grassprietjes probeerde op te knabbelen. Haar spieren spande zich op, ze stond klaar, het was het juiste moment en... Met een sterke stoot van haar achterhand stoof ze weg. Haar lichaam was gebouwd op snelheid. Haar silhout snelde zich achter het slanke dier aan. Deze wou duidelijk nog vele moobs meemaken, zij wilde dat ook. Het loopspelletje was van korte duur toen het konijn in een hol verdween en Cranepaw met lege klauwen achterbleef. De apprentice zuchtte en draaide zich om. Weeral niks... Met lome stappen stapte ze verder, opzoek naar een andere prooi. Maar veel vond ze niet... Met een zucht kwam ze een open plek terecht, waar ze ging zitten en haar ijsblauwe blik over de omgeving liet gaan. "Hey Cranepaw!" Hoorde ze opeens. Ze draaide haar kop naar het geluid en tot haar grote opluchting zag ze de vertrouwde ogen van haar zusje, Owlpaw. Cranepaw lachte zachtjes. "Hey Owlpaw, hoe gaat het? Ook op jacht?"

"Ja, hoe gaat het?", vroeg haar zusje. "Ach niet veel slechter dan anders..." Zei ze zachtjes. Bij Owlpaw kon Crane altijd op haarzelf zijn en daarom had ze haar zusje zo graag. Ook bij Hoopoepaw kon ze naar hartenlust alles doen zonder afgesnauwd te worden. Pesterijen die sneeën in je ziel als klauwen langs je vacht. Haar blauwe ogen wierpen een spot op de grond, denkend over haar jeugd. "Al veel gevangen?", vroeg de bruine apprentice aan haar zus. Cranepaw zuchtte en schudde haar kop. "Wat bladeren die ik te snel af kon zijn, meer niet," grinnikte ze zachtjes. "Het zal toch nooit lukken," fluisterde ze er nog snel achter. Haar ijsblauwe blik verplaatste zich naar de goudgele ogen van Owl, vol vertrouwen, geen twijfeling mogelijk.

"Wat bladeren die ik te snel af kon zijn, meer niet", grinnikte cranepaw hoofdschuddend. Een glimlach gleed over Owlpaws gezicht. Haar zus mompelde nog iets onverstaanbaar. "Kijk", begon de donkerkleurige apprentice terwijl ze zich omdraaide en door het gras naar haar prooi zocht. "Ik heb een merel gevangen!", vervolegde ze enthousiast terwijl ze het dode beestje zowat in Cranepaw's gezicht drukte.

Owlpaw liet een berde glimlach zien. "Kijk", begon de tabby poes. Cranepaws' blik volgde Owl. "Ik heb een merel gevangen!", De apprentice kwam daarna blij naar haar toegelopen en ze drukte als het ware diens prooi in Crane's gezicht. De witgrijze poes deinsde wat achteruit en grinnikte zachtjes. "Wat goed van je! Je begint blijkbaar steeds beter te jagen!" Zei Crane op een zachte, enthousiaste toon. Haar stem was al zachtjes, dus ze kon niet echt heel luid praten. Het kwam vooral door die oudere katers. Hun namen waren nog steeds onbekend. Maar hopelijk kwamen ze vroeg of laat bovendrijven... Hopelijk... Dat was een woord dat ze veel en graag hoorde... Hopelijk keek Owlpaw niet raar op van de ijzige stilte van haar zusje...

"Wat goed van je! Je begint blijkbaar steeds beter te jagen!", zei Cranepaw enthousiast. De bruine Windclan apprentice knikte. Cranepaw was een beetje stil vandaag, viel Owlpaw op. "Heb jij al eens een vogel gevangen?", vroeg ze aan haar zus om maar eens van onderwerp te verranderen.

Owlpaw knikte. "Heb jij al eens een vogel gevangen?", Cranepaw schudde haar hoofd. "Ik heb eens een eekhoorn kunnen vangen en eens een konijn, voor de rest muizen. Maar nee, ik heb nog nooit een vogel kunnen vangen. Dat lijkt me veel te moeilijk", Een klein glimlachje sierde haar lippen. Haar ijsblauwe ogen keken naar haar gouden. "Hoe heb je dat eigenlijk gedaan? Ik zou nooit snel genoeg kunnen zijn om de vogel in te halen", 'Dat komt omdat je niet kan sluipen, jij domkop,' flitste door haar kopje. Ja, dat was waar.