return to the scene of the crime -Open-

Met een glimlach op haar gezicht liep een oranje poes tussen het hoge gras richting een klein meer. Een meer waar ze maar al te bekend mee was. Een maar dat haar ziek had gemaakt. Nou ja, eigenlijk was het de combinatie van koud water, wind en leaf-fall die haar ziek had gemaakt. Maar nu de poes weer beter was kon ze eindelijk weer buiten het camp gaan en tussen het hoge gras lopen. Heathpaw had het gevoel van aarde vermengt met platgestampt gras onder haar poten gemist. Natuurlijk was er veel van dat in het camp maar dit voelde anders. Misschien was het omdat ze eindelijk niet meer omsingeld was door camp wanden of verbeelde de poes het zich gewoon maar het voelde toch anders aan.

Eenmaal aangekomen bij het meer bleef de poes stilstaan aan de rand van het water. Ze richtte haar blik op het water en zag twee paar amberkleurige ogen die haar aanstaarde. Natuurlijk wist de poes dat het haar eigen reflectie maar als ze zich concentreerde kon ze door de reflectie heen kijken en de grond die onder het water lag zien liggen. Rustig hief de poes haar oranje poot op om er vervolgens rustig mee door het water te strijken. Direct brak haar reflectie en maakte het plaats voor een kring van water dat naar buiten toe bewoog alsof het probeerde weg te vluchten van de poes haar poot. Toen Heathpaw vervolgens haar poot weer uit het water hief was die helemaal nat. Niet dat je iets anders had kunnen verwachten maar de natte vacht deed haar denken aan de keer dat ze hier was en per ongeluk in het water was geduwd door Frostpaw en hoe ze daarna pret hadden gehad in het koude water. Zo bleef de poes nog even in gedachte verzonken tot ze iets achter zich hoorde kraken. Gealarmeerd keek draaide de poes haar kop in de richting van het geluid.

-open ^-^

Het hoge gras omsingelde Goldenpaw terwijl hij op weg was naar het kleine meertje. Hij had al wat gejaagd, en had nu erge dorst. Natuurlijk had hij niet erg veel gevangen, dat kon ook moeilijk aangezien hij amper trainingen gehad had... Dat apprentice-zijn had hij zich toch anders afgebeeld. De gouden kater was al bijna aangekomen, maar natuurlijk moest hij struikelen. Hij rolde het hoge gras uit, récht het meer in. Met een luide plons spatte het water alle kanten op. Gelukkig was hij niet al te ver gevallen was, het was hier nog ondiep. Met het schaamrood op zijn wangen stond hij recht. Was er hier ene andere kat? Hopelijk niet.. Maar natuurlijk, er was wél een andere kat. Een lichtrosse poes, een apprentice zoals hem, die hij herkende als Heathpaw. Hij probeerde zijn imago zo hoog mogelijk te houden, dus zei hij, zo droog als hij kon (als dat al mogelijk was in deze positie): "Euh.. Hallo.. Zin in een poolparty?"

~Sorry, ik ben in een melige bui xD~

Zodra een luid gekraak Heathpaw uit haar diepe gedachte trok draaide de poes haar kop naar de plek waar het geluid vandaan kwam om iets te zien rollen richting het meer. En nog voordat de poes door had dat het een kat was was het al te laat en was de andere kat al in het water. Snel sprong de oranje apprentice naar achter om het water dat omhoog spetterde te ontwijken. En zodra ze dat had gedaan keek de poes naar de gestalte in het water. Al snel herkende ze de kater als Goldenpaw, een andere apprentice. Heathpaw had nog nooit tegen deze kater gesproken maar ze had hem wel al eens gezien en vandaar wist ze zijn naam. Al snel voelde de poes hoe Goldenpaw's ogen op haar gericht waren en toen ze met haar ondertussen afgewende blik weer naar de kater keek kon ze zien hoe hij zich probeerde te herstellen van het vallen in het water. "Euh.. Hallo.. Zin in een poolparty?" Hoorde ze de kater wat droogjes zeggen. "Nee bedankt, 1 keer ziek worden van zwemmen is me wel genoeg" Antwoordde de poes met een beetje humor in haar stem. "Heb je wat hulp nodig?" Vroeg de poes vervolgens. Ze wou niet dat de apprentice ziek zou worden net zoals zij was geweest na haar duik in het water. Want ze wist hoe saai het kon zijn om gewoon stil te liggen, je vervelen en ziek voelen tegelijk.

"Nee bedankt, 1 keer ziek worden van zwemmen is me wel genoeg" Er klonk wat humor door in haar stem, maar hij wist niet of dat kwam door zijn droge opmerking of door het feit dat hij net in het meertje gevallen was. "Heb je wat hulp nodig?" Zag hij er zo hulpeloos uit? "Nee, niet nodig.", antwoordde hij, misschien iets te bot. Zijn trots was al genoeg gekrenkt door het feit dat hij gevallen was, nou moest hij niet ook nog geholpen worden door een of andere poes! Hij zwom, of liever, splatterde, zijn weg terug naar de oever. Daarna klauwde hij erop. Eenmaal de gouden kater eropstond schudde hij zijn vacht uit. Daarna keek hij weer naar de poes, zijn kopje iets omhooggeheven alsof ze minderwaardig was.

"Nee, niet nodig." Hoorde ze de kater antwoorden op haar voorstel. De kater klonk nogal bot maar Heathpaw wist niet zeker of ze het zich had verbeeld en zo niet snapte ze het wel een beetje. Er zijn nou eenmaal katten die erg trots zijn en in een meer rollen helpt nou eenmaal niet met je trots. Dus knikte de poes maar als antwoord op zijn woorden. Rustig liet de poes haar achterwerk zakken tot het de grond raakte om vervolgens haar staart over haar poten te slaan. Rustig keek de poes hoe de kater naar de rand van het meer klauterde en terwijl allemaal water om zich heen liet spetteren. Op dat moment was Heathpaw blij dat ze buiten bereik was voor de vliegende druppels. Het zien van hoe de kater naar de zijkant probeerde te klauteren deed haar denken aan Frostpaw en hoe hij eruit had gezien toen ze samen in het water waren gevallen. Of eigenlijk zij was gevallen en hij erin gesprongen.

zodra de gouden kater aan de rand was gekomen begonnen er druppels water in het rond te vliegen als resultaat van het uitschudden van een pels. En Heathpaw die niet van plan was om weer nat te worden sprong snel op en ontweek de druppels behendig. Maar zodra de poes weer rustig kon stilstaan en stoppen met het ontwijken van water voor d tweede keer die dag zag ze hoe de andere apprentice zijn hoofd hoog hield om aan te tonen dat zijzelf minderwaardig was. Heathpaw voelde zich een beetje beledigd, ze had toch niets mis gedaan? Maar ze durfde niets te zeggen en ineens wasal de vreugde die ze in zich had verdwenen. Alweer kwam dat gevoel dat ze minder waard was dan andere katten en voelde ze zich weer helemaal alleen. Langzaam zakte de poes haar oren een beetje naar achter als teken dat ze niet durfde om tegen hem te zeggen dat ze minder waardig was. Het was zelfs duidelijk dat de poes er zelf ook zo over dacht. Die gedachte was voor een tijd weg geweest sinds dat ze plezier had met Frostpaw maar nu dat er geen vreugde meer was in haar, of toch geen vreugde die ze naar boven liet komen was ze weer de poes die ze eerder was. Een poes die zichzelf minderwaardig vond. Met haar grote amberkleurige ogen keek de poes op naar de kater. Wand ondanks dat ze dezelfde leeftijd hadden was ze duidelijk kleiner. Omdat ze heel lang bijna niets at dus veel voedingstoffen te kort had waardoor ze amper groeide. Stil wachtte de poes af op wat er zou gebeuren.