Colors of the wind. {Swiftheart}

Een grijze tabby vacht bewoog zich snel door het bos heen en de schim verdween langs de jagende katten tussen de bomen. Raindance sloot haar ogen en voelde de herfstwind tegen haar gezicht slaan. Ze vluchtte...Voor een kat. Een kat die tegen haar gesproken had en zij was zo stom geweest om te antwoorden. Het vreselijke was gekomen, een gesprek... Het klikte. Zodra Raindance dat besefte was ze het camp uit gerend en dwars door alles heen gevlucht. Ze opende haar ogen weer en ontweek net op tijd een boom. Ze kon eigenlijk al lang niet meer, maar de schrik liet haar rennen. Als een Windclan cat. Uiteindelijk verdwenen ook de bomen en het ruisen van de River volgde al vlug. Nu Nu stopte ze...Uiteindelijk. Hijgend liet ze zich neervallen en keek op. Sunningrocks. Raindance stond weer op en klom op de stenen. Ze ging zitten en liet de wind door haar vacht waaien. Ze was een lafaard...Vluchten voor een andere, terwijl die niks deed. Ach, als haar angst niet bestond. Als er nooit iets gebeurd was. Raindance zuchtte diep. Soms verlangde ze naar vrienden, om mee te kunnen spelen en praten. Iemand waarbij ze haar problemen kwijt kon. Maar de angst om te verliezen was sterker dan het verlangen om te hebben. Raindance was zo in gedachten geschonken over het, dat ze de tijd vergat. Plots hoorde ze geritsel in de struiken achter haar en geschrokken sprong ze op. Ze gleed weg van de gladde steen en viel op iets zacht. Iets wits ook. In haar ooghoek zag ze een konijn vlug verdwijnen. Oeps. Raindance kwam overeind en besefte dat ze nog steeds op iets zacht stond...Geschrokken sprong ze op de grond en zag een witte poes. "Sorry...Ik...Het spijt me zo!"bracht ze uit...Geweldig.