That IS a really nice tree [open] [bedankt ganzenopdracht]

Lone-one liep wat door het teritorium van Shadowclan. Nog steeds dwaalde ze er vaak rond opzoek naar wat opvallende plekken. Uiteindelijk zette ze het op een sprintje en rende door het bos heen. Ze ontweek soepel de bomen en dook onder andere obstakels om een botsing te voorkomen. Echter bedacht ze zich dat het beter was om te springen toen er een dichte struik op haar pad kwam. Ze zette zich af en sprong er lenig overheen. Al had ze geen rekening gehouden met het gene achter de struik. Haar sprong kreeg een noodstop toen ze tegen een andere kat aan botste. Geen idee wie het was keek ze om haar domheid te verbergen. Zoals vaker sprak ze sneller dan haar hersenen aankonden en begon al gelijk met een verschrikkelijk smoes; ‘Het spijt me, ik had je niet gezien ik was afgeleid door… Door die boom daar. Zeg nou eens zelf, prachtige boom, kijk die blaadjes nou eens, hoe groen.’ Was ze nou echt een boom aan het complimenteren? Als ze het deed, kon ze het maar beter goed doen. ‘En die stam…’ vervolgde ze nu dus licht grijnzend ‘Ik hoop dat je me nu begrijpt waarom ik je even over het hoofd zag, geef toe, die boom was het waard. Anders was je er waarschijnlijk pal langs gelopen’ Nu grijnsde ze even breed en bekeek degene waar tegen ze opgebost was

Snowdot liet direct haar muis vallen. Een poes kwam over de struik voor haar aanspringen, en botste bijna tegen haar op. ‘Het spijt me, ik had je niet gezien ik was afgeleid door… Door die boom daar. Zeg nou eens zelf, prachtige boom, kijk die blaadjes nou eens, hoe groen.’ Geschokt bekeek ze de kat. Voelde ze zich wel helemaal goed? ‘En die stam…’ Ze volgde haar blik. De poes was gewoon een boom zo als alle anderen aan het complimenteren. Niks bijzonders, vond zij dan. ‘Ik hoop dat je me nu begrijpt waarom ik je even over het hoofd zag, geef toe, die boom was het waard. Anders was je er waarschijnlijk pal langs gelopen’ Snow knikte versuft. "Hij.. is inderdaad heel mooi." Mompelde ze verbaasd.

Nadat ze klaar was geweest met het vreemdste excuus ooit bedacht schoot ze in de lach. Toen ze weer wat bij gekomen was keek ze deze poes grijnzend aan. Ze had een witte vacht en was jonger dan haarzelf. 'Het spijt me hoor maar ik had je niet gezien. En die boom was mijn eerste back-up plan.' Nog steeds grijnzend ging ze zitten op de grond en keek kort naar de muis die deze poes had laten vallen 'Nog sorry daarvoor.' Haar blik gleed weer naar deze poes 'Ik ben Lone-one trouwens'

'Het spijt me hoor maar ik had je niet gezien. En die boom was mijn eerste back-up plan.' Ze knikte voorzichtig. 'Nog sorry daarvoor.' Snowdot volgde haar blik en keek naar de muis. "O.. Geeft niet hoor!" Zei ze nét iets te enthousiast. 'Ik ben Lone-one trouwens' Ze knikte nog een keer, tot ze besefte dat ook zij haar naam moest zeggen. "Ik ben Snowdot." Het klonk zachtjes vergeleken met daarvoor, maar het gaf niet. Alsnog klonk het harder dan normaal.