This is the silence of a sunrise [Dogdance]

Het was al vroeg in de ochtend toen haar baasjes weg moesten. Ze vulden haar bakje, gaven haar een vriendelijk aaitje en stapten toen in hun monsters die brullend wakker werd. Het monster racete het huis uit en vervoerde hen naar waar ze maar wilden. Soms moest Silent mee, dat deed ze niet graag. Ze hield er niet van om in de buik van het monster te moeten zitten.

De grijze poes trippelde naar haar waterbakje en likte wat van het koele water op. Daarna begon ze nadenkend aan haar brokjes. Ze had er geen probleem mee om deze te moeten eten, in tegenstelling van sommige andere katten die ze had gesproken. Of nou ja, had laten spreken eigenlijk. Want waarom zou je jezelf in gevaar moeten brengen in de hoop om één klein zielig muisje te vangen als je gewoon gratis eten kunt krijgen en ook nog eens lekker warm binnen kon blijven?

Haar brokjes waren op, en Silent besloot dat ze wat naar buiten ging. Gewoon, de straat aflopen en op haar favoriete plekje gaan zitten, in een boom op het hoekje. De zon was nog niet opgegaan, wat betekende dat ze nog kans had om de zonsopkomst te zien. De grijze poes liep door de glazen schuifdeur die altijd op een kiertje stond en wandelde sierlijk door de straat. Toen ze bij de boom was, klom ze behendig naar boven, sierlijker dan veel van haar vrienden door de vele oefening. Ze was eigenlijk de enige die ze kende die zo graag boven in de bomen vertoefde.

De zon kwam net op toen een vreemde geur haar neusgaten binnendrong. Beneden zich zag ze een grijze poes door de straat lopen. haar geur rook wilder, bijna als een van de "rogues" die ze ooit eens ontmoet had, maar anders.. Het rook een beetje als het nabije woud.. Afwachtend en ietwat gespannen bleef Silent zitten wachten in haar boom, hopend dat de poes haar niet opgemerkt had.

~Waarschijnlijk al één van de langste posts die ik ooit geschreven heb xD~

Oude gewoontes slijten niet, vooral niet als je pasgeleden een traumatische ervaring achter de rug hebt. Deze verouderde, ingebakken patronen brachten haar dan weer naar de Twolegplaats, een plek waar ze voor manen niet meer geweest was en waarvan ze ook geen flauw idee was wat ze hier zocht. De monsters brachten een walgelijke stank uit en Dogdance trok haar bovenlip wat op in walging en rimpelde haar neusbrug bij dit gebaar. Ze schudde haar kop wat en focuste zich weer. Gewoon even rondsjouwen, kijken of ze nog wat interessants zag, en daarna terug naar hui- oh nee wacht, naar de Thunderclan.

Misschien kon ze nog wat informatie vinden die haar interesseerde. Wat afgemat keek ze rond. Zoveel katten kende ze niet meer in de Twolegplace en ze wist zeker dat Silverfang haar staart eraf zou hakken als hij wist welk risico ze weer eens nam. Maar Dogdance zelf was wel gewend aan risico's. En ze wilde weten hoeveel invloed de rogue die ze vermoord had, zoveel manen geleden, nog had in de Twoleg place. Ze was vlug en behendig. Als dingen naar de hel dreigden te gaan, dan zou ze wel vluchten. Ze was zeker dat ze dat wel kon, al spookten er lichte twijfels door haar kop heen op dit vlak. Ze schudde hierop met haar hoofd, proberende ze kwijt te raken.

In haar plotselinge weifeling, was ze tot haar eigen irritatie nogal afgeleid geraakt en een straatje ingeslagen die ze niet kende. Ze keek met een lichte frons op zich heen, haalde haar schouders op en besloot hierna alsnog maar door te lopen. Ze zag wel waar het schip strandde. Ze ademde diep in, behoedzaam voor de geuren die op haar baan kwamen, gezien het feit dat ze deze plek niet kende. Ze rook geen rogues of andere gevaren, maar wel... kat, besefte ze zich. Wat verrast keek ze rond, tot haar ogen uiteindelijk zich naar boven richtten, naar een kat die in de boom zat. Met een lichte frons hield Dogdance haar kop scheef, wachtende of er een respons uit de kat kwam. Zijzelf zou het gesprek niet beginnen, zeker niet met een kat uit de tweebeenplaats die ze niet kende. Dat was een wat te groot risico voor haar.

De grijze poes keek naar boven en hield haar kopje wat scheef, alsof ze iets wilde vragen. Silent zuchtte, ze zat hier veilig in de boom, hier kon haar niks overkomen.. maar ze was wel erg nieuwsgierig. En als de poes haar wou hebben, kon ze zelf waarschijnlijk ook naar boven klimmen..

Zo zat ze daar een tijdje na te denken, tot haar nieuwsgierigheid won. Zuchtend maar behendig klom ze uit de boom tot ze vlak voor de grijze poes stond. "Hallo". Haar stem klonk zacht en was bijna onhoorbaar, tot haar ergernis. Straks dacht deze poes dat ze bang was en dat ze een makkelijk doelwit was. Wat eigenlijk ook zo was, aangezien ze niet kon vechten... Maar op de één of andere manier zag ze er niet vijandig uit, maar ergens wel.. Verdrietig?

Met een licht kritische blik in haar heldere, blauwe ogen keek de lynx point poes omhoog naar de kat die in de boom zat. Vanaf deze afstand kon ze niet exact ruiken wat voor een soort kat dit wezen was, maar het zag eruit als een kittypet. Toch, geen reden om niet voorzichtig te zijn. Je wist maar nooit wat voor een gevaren de tweebeenplaats kon brengen en wat voor een masker iemand voor zijn gezicht kon zetten. Haar staart zwiepte dan ook geagiteerd heen en weer terwijl ze met wantrouwen omhoog staarde. Ze was al te vaak in gevaar geweest in de tweebeenplaats om dit te negeren.

"Hallo." Groette Dogdance terug, de blik van de kat niet loslatende. "Ben je een kittypet, rogue?" Stak ze vervolgens meteen van wal. Je wist immers maar nooit.

"Hallo", antwoordde de poes op haar begroeting. Nog voordat Silent ook maar iets kon zeggen, ging de grijze kat verder: "Ben je een kittypet, rogue?". Ze klonk niet op haar gemak, alsof Silent een gevaar kon worden. Ze vond het maar een lachwekkend idee, maar je wist nooit wat anderen allemaal meegemaakt hadden.

Over het antwoord op de vraag die ze net gesteld moest ze even nadenken. Een rogue, was dat niet zo'n wilde kat die niet bij die zogenaamde "clans" hoorde? Dan was een kittypet misschien wel een kat die, net zoals zij, bij huismensen woonde. Ze besloot het er maar op te wagen. "Ik ben een kittypet." Haar stem klonk zoals gebruikelijk zacht, maar niet zacht alsof ze bang was. Natuurlijk klonk het ook niet zelfverzekerd, dat kon je onmogelijk zijn als je voor een vreemde kat stond die mogelijk bloeddorstig is en die je overduidelijk aan kan.

Geïntrigeerd maar toch ook wel wantrouwig staarde Dogdance omhoog naar de boom. Katten in bomen was geen vreemd beeld voor haar. In haar oude thuis leefden ze immers bijna praktisch in de bomen. Niet dat dat nog veel uitmaakte... Een steek van heimwee maakte eventjes schrijnend haar baan door Dogdance's lichaam, maar dat schudde ze snel van zich af. Dat kon ze nu niet gebruiken. Geen zwakte voor een mogelijke vijand.

Maar toen de poes zichzelf voorstelde als een Kittypet ontspande Dogdance zich lichtjes. Kittypets stonden immers niet bekend als zulke strijdbare beestjes. "Oké," Reageerde Dogdance, haar trots iets opzij schuivende. Ze moest hier immers ooit wel weg. "Dus... Woon je hier dan in de buurt?" Gewoon langzaam het gesprek schuiven naar de route naar huis.

Onderwerp: Re: This is the silence of a sunrise [Dogdance]