{Open} Lullaby, Butterfly

Butterfly, Lullaby

Haar pootstappen waren langzaam en drukten zachtjes neer op de zachte, ietwat warme aarde. De wind fluisterde zachtjes door de takken en bladeren heen en Wonderland's oren spitsten zich lichtjes om de minieme geluidjes op te vangen. Niks buitengewoons ving haar aandacht op en al snel was haar alertheid weer verdwenen. Een tevreden zucht rolde over de lippen van de calico poes en een gevoel van veiligheid overspoelde haar. Het was toch licht oppassen geblazen nu de oorlog met de WindClan verklaard was door Shrewstar, maar toch, het joeg haar niet zoveel angst aan als zou moeten. Het leek allemaal een beetje onwerkelijk, de oorlog en het dreigende gevaar. Alsof het allemaal een droom was die niet werkelijk zou uitkomen. Natuurlijk wist ze beter, maar het was lastig om te begrijpen voor de dromerige poes.

Het zonlicht werd gefilterd door de dennennaalden en gaf een zachte gloed over de met groen bezaaide bosgrond. Het straalde een prettige warmte uit en Wonderland genoot ervan. Het was niet moeilijk voor haar om zichzelf te verliezen in dagdromen over dit prachtige aangezicht, in slaap gezongen door het zachte gefluister van de boomtakken. Pas toen werd haar aandacht gezogen naar het tafereel wat zich voor haar ontvouwde. Dansent in het licht van de zon, met vleugels zo oranje dat het de zon jaloers zou kunnen maken, fladderde een vlinder in het uitstrekkende vallende licht. Met een nieuwsgierige blik in haar ogen benaderde Wonderland het tafereel iets, haar aandacht totaal opgezogen door het sierlijke dier.

{Open}

If you want to get out alive,
run for your life

In een klein hoekje in het Shadowclan camp zat een jonge apprentice met gesloten ogen naar het gepraat om haar heen te luisteren. ...Wil jij nog wat prooi? ...Ja, en daarna... ....Heb je gehoord dat Windclan... ...weet je wat een van die stomme apprentices pas nog heeft gedaan?... Het boeide Echopaw niets wat er werd gezegd, dat ze haat had aan Windclan wist ze al van zichzelf en dat een stelletje macho-apprentices bijna het leven hadden gelaten door het ravijn over te willen klimmen maakte haar niets uit. Het was de eigen schuld van de katten, en niet haar probleem. Ze had -om eerlijk te zijn- het niet eens echt erg gevonden als die domme figuren de afgrond in waren gestort. Een gefrustreerde grom kwam uit haar keel, en ze knipperde kort en kwaad met haar ijsblauwe ogen. Een paar andere katten keken verbaasd om bij het horen van haar geïrriteerde grom. 'Echopaw, is er iets mis?' hoorde ze iemand schamperend zeggen. Echopaw snoof, en richtte haar ijzige ogen op de vlekken die katten waren. 'Nee, er is niets. Met jou is er des te meer iets mis als je nog een keer die toon tegen me opzet.' zei ze, zo kalm mogelijk. Ze draaide zich met een ruk om, en liep met grote passen het kamp uit. Ze snoof kwaad. Door haar slechte ogen had ze niet gezien wie het had gezegd, maar aan de schamperende toon te horen was het waarschijnlijk wel een van de apprentices geweest die haar niet mochten. Nou, pech voor hen dan maar! Ze zou blijven wie ze was.

Echopaw had een tijdje gelopen toen het zompige moerasland, toen de omgeving plots veranderde. Ze zag de lichtere dennenbossen liggen, die grensden aan de moeraslanden. Ze zette een langzamere pas in, ze hield niet zo van deze lichte plekken. Het deed pijn aan haar ogen, en andere katten konden haar veel te snel vinden in dit soort plaatsen. Ze keek even schichtig achterom om te kijken of iemand haar volgde, en toen dit niet het geval was uitte ze een zucht en trippelde verder.

Een plotseling opduikende geur deed haar stilstaan. Wie is hier? vroeg ze zich af met een opkomende grom in haar keel. Ze deed een stap opzij, de struiken in. Geruisloos sloop ze verder. Als dit een Windclanner was zou hij of zij er van lusten! Echo had sterke poten, die ze maar al te graag zou gebruiken om de vacht van zo'n muizenbrein flink te verscheuren. De ijzige, wantrouwende blik in haar ogen verdween toen ze merkte dat deze geur duidelijk Shadowclan was. Ze liep verder, nog steeds geruisloos aangezien ze het liefst genegeerd werd, maar met haar klauwen ingetrokken. Langzaam zag ze een open plek in zicht komen. Aan de andere kant van de open plek stond een oranje-witte poes te kijken naar een vlinder, gefascineerd. Echopaw kneep haar ogen tot spleetjes om de gestalte te kunnen herkennen. Toen klaarde haar sombere gezicht op. Wonderland! Echopaw had de poes al vaak gezien, en ze vond dat de dromerige blik die altijd in de ogen van Wonderland lag veel aan haar eigen, grote fantasie deed denken. Wanneer Echopaw alleen was fantaseerde ze graag over werelden die niet echt bestonden, en soms vergat ze zelfs de werkelijkheid. Ze liep met een glimlach op haar gezicht op de poes af. 'Hallo Wonderland' zei ze vriendelijk, en keek ook naar de vlinder die langzaam in de richting van de zon verdween.

Met een vrolijke beweging hield Wonderland haar kopje wat scheef en benaderde ze de vlinder. Met schokkerige bewegingen zette het insect zijn dans voort, altijd net buiten bereik blijvende van haar poten. Wonderland besefte zich dit echter niet en strekte haar voorpoot licht uit naar het dier. Natuurlijk kon ze het niet aanraken, daar was ze zichzelf ook wel van bewust. Maar ze vond het op z'n minst prettig om ermee om te gaan. "Hoe zou jij de wereld zien.." Mompelde ze wat afwezig, haar kop weer scheef houdende. Haar groene ogen volgden elke beweging van de fladderende vleugels, totdat een plotselinge stem haar uit dit zeldzame moment van totale focus trok. Wonderland schrok op en spitste haar oren. Hierop draaide ze haar kop al vlug om naar de bron van het geluid.

Haar heldere, licht-getinte groene ogen vielen al vlug op een jonge apprentice, eentje van wie ze de naam eigenlijk nooit had opgevangen. Maar goed, ze was dan ook niet het toppunt van aandacht en concentratie en ze kon met 'trots' wel stellen dat haar geheugen een zeef was. "Hallo jongeling," Snorde Wonderland begroetend, haar kopje buigen. "Het spijt me, met namen ben ik zelf niet zo goed. Dus... Met wie heb ik het genoegen?" Vroeg ze vervolgens op vriendelijke toon, knipperende met haar groene ogen. Hierna ging ze zitten, de vlinder alweer vergetende. Haar driekleurige, pluizige staart drapeerde ze netjes over haar voorpootjes heen om ze warm te houden, al kon je niet echt stellen dat het echt koud was. Macht der gewoonte, zeg maar.

Echopaw keek met een lichte grijns op haar gezicht naar de vlinder, die voor de uitgestrekte poot van Wonderland fladderde. Ze schraapte kort haar keel, niet om de poes te laten schrikken, maar gewoon omdat het een tik van haar was om het te doen. Een 'stalondeugd', zegmaar. Opgeschrokken door het geluid keek de oranje-witte poes om, haar felgroene ogen nadenkend op Echopaw gericht. De donkergrijze apprentice knipperde met haar felle, blauwe ogen om haar zicht te verbeteren. Het was niet moeilijk te zien dat Wonderland haar niet herkende. Echopaw kon een grinnik niet onderdrukken. Geen wonder, de grijze poes hield zich liever afzijdig van de jonge warriors en apprentices.
'Hallo jongeling,' snorde de warrior, haar kop kort gebogen als groet.

'Het spijt me, met namen ben ik zelf niet zo goed. Dus... Met wie heb ik het genoegen?'

vroeg Wonderland op een vriendelijke toon.

Echopaw grijnsde haar scherpe tanden bloot in een vriendelijk bedoelde lach, en grinnikte. 'Geen probleem, ik ben niet bepaald bekend in de clan' mauwde ze op een rustige toon. Namen waren niet echt belangrijk, vond Echopaw zelf. Voor haar ging het er meer om hoe een kat van binnen was, en van welke clan hij of zij was. 'Maar, mijn naam is Echopaw' besloot ze. Ze merkte op dat Wonderland de vlinder alweer was vergeten, en Echopaw's grijns werd breder toen ze zag hoe de vlinder boven de bomen ging, en enkele rondjes rond een tak fladderde alvorens te verdwijnen. Insecten waren altijd fascinerend om te zien. Echopaw begon zich plots af te vragen hoelang het nog zou duren totdat ze een mentor zou krijgen. Ze hoopte snel... ze trainde zichzelf wel, maar uiteindelijk zou ze toch een klein beetje achter gaan lopen op de rest. Het boeide haar niet veel wie ze kreeg, maar liever geen al te strenge. Echopaw had af en toe kwade buien, waarin ze wat agressief was tegenover anderen. Nee, liever zou ze een rustige mentor willen. Maargoed, wat maakte het uit? Ze hoefde op het moment geen zorgen te hebben over kwade mentoren, ze was nu ergens in the middle of nowhere.

Met een nieuwsgierige en vriendelijke blik in haar groene ogen keek Wonderland naar de kleinere apprentice. Ze zag er zeker niet onaardig uit, dus misschien dat ze wel vaker met de poes kon spreken. 'Geen probleem, ik ben niet bepaald bekend in de clan' mauwde ze op een rustige toon en Wonderland knikte rustig. "Vast wel, je hebt het alleen zelf nog niet door. Elke kat is op zijn en haar manier bekend in de clan." Miauwde Wonderland optimistisch, zoals ze altijd was. Niet dat zijzelf bepaald positief in de clan stond qua reputatie, eerder als afgeleide dromer, maar goed, daar had ze zelf niet zoveel last meer van. Alleen op bepaalde onzekere momenten had ze er last van. 'Maar, mijn naam is Echopaw' Stelde de andere poes zich voor. Wonderland boog haar kop opnieuw licht als teken dat ze het begrepen had. "Aangenaam kennis te maken, Echopaw," miauwde Wonderland als reactie. "Een mooie naam die bij je past." Merkte de poes vervolgens terloops op.
Hierna richtte Wonderland haar blik weer op de vlinder en hield haar kop wat nieuwsgierig scheef. "Hoe zou een vlinder de wereld zien?" Vroeg ze zichzelf hardop af, niet eens specifiek tegen Echopaw. Pas een paar hartslagen erna leek ze zich weer te beseffen dat ze in de aanwezigheid was van de apprentice en ze grijnsde wat verontschuldigend. "Mijn excuses," Miauwde ze vlug met een wat beschaamde glimlach, "Ik let soms niet zo goed op, let daar maar niet teveel op." Miauwde de poes vlug. "Heb je eigenlijk al een mentor?" Vroeg de poes vervolgens om weer een beetje een normaal gesprek op de rails te krijgen, haar kop wat scheef houdende.