A place full of memories (+Hawkscream)

_{"Zou jij even een uurtje op Missingkit willen letten? Ze was net vrij lang wakker, dus ze zal wel een tijdje slapen nu." De andere queen knikte vriendelijk en Petalcloud keek haar dankbaar aan. Ze wilde veel tijd doorbrengen met haar kitten, maar nu moest ze gewoon even naar buiten, even weg zijn uit dit halfduistere nest. Het mos van haar bed was inmiddels vervangen en Sallowkits geur was verdwenen. Petalcloud dacht hem nog te ruiken in haar vacht, maar de geur was zo zwak dat ze niet zeker wist of ze het zich niet verbeeldde. Buiten haalde ze diep adem. Het was nieuwblad, de bomen bloeiden wit en roze en de wind droeg een frisse bloemengeur mee. Petalcloud haalde diep adem en liet de zachte wind haar zorgen wegblazen. Als Sallowkit nu was geboren, nu het warmer was, had hij het dan wel overleefd? De gedachte sloop haar kop binnen en zette meteen een domper op haar humeur. Ze haalde een paar keer diep adem en begon te lopen, terwijl ze probeerde niet aan de bruine kitten te denken. Gedachten aan een andere bruine kat drongen zich aan haar op. Hawkscream, ze maakte zich zorgen om hem. Hij was zo stil, zo afwezig. Het leek alsof hij wel probeerde er te zijn, maar met zijn kop ergens anders was. Hij sprak weinig en at volgens Petalcloud ook niet veel.
Onbewust droegen haar poten haar naar de rivier. Ze merkte het pas toen ze het water hoorde ruisen. Toen ze bij de waterkant aankwam ging ze zitten en staarde naar het oppervlak. Een paar kleine, zilveren visjes schoten voorbij, maar haar gedachten waren er niet meer bij. De river, waar het allemaal begonnen was. Waar ze Hawkscream voor het eerst had ontmoet, met hem in de sneeuw had gespeeld. Waar ze hem uit het water had gehaald toen hij zich daar, vervuld van verdriet om Dreamheart, in had laten vallen. Waar hij haar had verteld dat hij iets voor haar voelde. Dat alles was gebeurd langs dit eeuwig stromende water.
Ze hoorde pootstappen en draaide zich om. Een bekende kop kwam in haar gezichtsveld: Hawkscream. Was het toeval of was er echt zoiets als lot, dat hij net op dit moment bij de rivier kwam, waar zij ook net was?}

_{Hij wierp een halve blik op de Nursery, maar liet al snel zijn kop hangen. Nee. Petal wilde vast rust, ook al was het al een tijdje geleden dat.. het was gebeurd. De Warrior ging met een slepende pas naar de kampuitgang, zijn maal overslaand. Nog steeds dacht hij dagelijks na over wat had kunnen zijn en niet wat hij allemaal had. Een prachtige kitten, een prachtige partner, een gezond leven. Nee, Hawk dacht weer eens aan waar zijn poten hadden mis gegrepen. Met een zucht sloot hij zijn ogen toen hij het natte gras tegen zijn voorpoten voelde drukken. De kater ging zitten en liet zijn kop nog wat meer hangen, niet eens maar nadenkend over wie hem niets kon zien doen. Voordat hij volledig kon gaan liggen betrad een zeer bekende geur zijn neus. Maar.. wat deed zij buiten de Nursery? Zijn oren prikkelden nerveus en de kater stond op, zijn magere postuur zichtbaar. Zijn ambere ogen glansden nerveus terwijl hij de rivier naderde en de zilveren poes zag zitten. Hij had de moed niet bij elkaar kunnen rapen om iets te zeggen en drukte voorzichtig zijn snuit tegen haar wang en ging zonder iets te zeggen naast haar zitten, zijn blik gericht op het stromende water.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{De kater begroette haar zwijgend door zijn snuit zachtjes tegen haar wang te drukken, waarna hij naast haar ging zitten. Zijn blik was gericht op het water. Petalcloud keek naar hem. Hij was vermagerd. Hij at echt te weinig. De grijze poes wilde haar mond opendoen om iets te zeggen, maar bedacht zich dat ze geen idee had wat. Hij leek het zwaarder te hebben dan zij. Ook zij huilde. Ook zij dacht vaak aan de kleine, bruine kitten. Maar alleen als Missingkit sliep. Als haar dochter wakker was, eiste deze haar aandacht op en leidde ze Petalcloud af van de gedachten aan haar broer. Hoe hevig Petalcloud haar zoontje ook miste, als ze haar andere kind zag kon ze niet anders dan liefde voelen, en toch ook dankbaarheid. Van dat laatste misschien nog wel meer door Sallowkits heengaan. Het maakte haar dankbaar dat Missingkit er tenmiste nog was, dat zij niet tussen de sterren speelde, maar hier, tussen de levenden. Als de kitten sliep huilde Petalcloud, ja, maar als ze wakker was kon haar rouwende moeder haar aandacht op haar overgebleven kind richten.
Maar Petalcloud was bang dat dit met Hawkscream niet het geval was. Hij was stil, leek niet in staat zich normaal en vrolijk te gedragen waar zijn dochter bij was. Het leek wel alsof hij, wanneer hij naar haar keek, alleen die ander zag, altijd die ander. En Petalcloud wist niet wat ze kon zeggen om dat te veranderen. Ze legde haar kopje zwijgend tegen de schouder van haar partner.

So we lay in the dark
'Cause we've got nothing to say
Just the beating of hearts like two drums in the grey}

_{Zo af en toe wierp hij een zwijgende blik op Petalcloud, maar altijd eindigden zijn ambere kijkers in het water, waar hij rustig van werd. Zou Sallowkit wel in StarClan zijn? Hoe moest hij weten wie zijn ouders waren als hij zijn ogen nog niet eens open had gedaan voor de aller eerste keer? Hawkscream slikte moeizaam en voelde zijn adem weer stokken in zijn keel. Petalcloud legde haar kop op zijn schouder, iets wat hem wat gerust stelde, maar natuurlijk bleven de gedachten hem achtervolgen. Na een aardig lange stilte opende hij zijn mond en kostte het hem ook nog moeite om de woorden goed te plaatsen. "Gaat.. alles goed?" Zijn stem was gehalveerd qua volume en hij kon het niet lang volhouden om haar aan te kijken. Zoveel deed hem toch denken aan Sallowkit..}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{Het was even stil, op het geruis van de rivier en het gefluit van de vogels na. De vogels, ze zongen alsof er niets aan de hand was. Alsof de wereld niet zo kortgeleden zo'n klein wonder had verloren. "Gaat.. alles goed?" vroeg Hawkscream zacht aan haar. Zijn stem was zacht. Petalcloud was even stil. "Met mij gaat het wel," antwoordde ze daarna op dezelfde zachte, half gefluisterde toon. Ze keek Hawkscream aan. Zijn blik was zo verdrietig, hij leek er zo onder te lijden. Het deed Petalcloud pijn hem zo verdrietig te zien. Ze had gehoopt hem nooit meer zo te hoeven zien. Maar nu zou het toch niet zo erg zijn als eerder, toen Dreamheart... Nu had hij haar, en Missingkit. Hij was niet alleen, dat besefte hij toch? Ze wilde vragen hoe het met hem ging, maar ze wist het al en ze wilde het antwoord niet horen. En als hij zei dat het goed met hem ging zou ze toch wel weten dat hij loog. "Sallowkit leeft nu tussen de sterren, Hawkscream," zei Petalcloud zacht. "Hij zal geen zorgen kennen, geen honger, geen pijn." Zou hij zich zijn ouders herinneren? Hij had hen eigenlijk nooit gekend. Als Hawkscream en zij hem ooit opnieuw zouden ontmoeten, daarboven, zou hij hen dan herkennen? Zou hij een geur herkennen die hij maar voor zo'n korte tijd had geroken?
Toen dacht Petalcloud aan Missingkit. Zou zij zich haar broertje later nog herinneren? Herinneringen uit die eerste uren verdwenen zo gauw. Petalcloud kon zich al weinig van haar eigen moeder herinneren, terwijl ze die toch meerdere manen had gekend. En was het eigenlijk wel goed als ze van haar nestgenootje wist? Zou het geen domper zetten op haar kittengeluk? "Hawkscream?" vroeg Petalcloud voorzichtig, wetend dat ze nu een gevoelig onderwerp aan ging snijden.}

_{Het was even stil en Hawkscream wierp bezorgd een blik op zijn partner. Als hij haar straks ook nog zou verliezen, zou hij echt niet meer weten wat hij moest doen. "Met mij gaat het wel," Opgelucht liet hij zijn ingehouden adem los. Gelukkig, gelukkig ging het goed met haar. Om er zeker van te zijn dat ze er nog was, drukte hij zin tabby vacht nog dichter tegen die van haar. "Sallowkit leeft nu tussen de sterren, Hawkscream," De naam deed zijn maag een vreemd sprongetje maken en zijn poten groef hij in in de aarde. "Hij zal geen zorgen kennen, geen honger, geen pijn." Hij richtte zijn blik op Petalcloud, de pijn was duidelijk te herkennen in zijn ambere ogen. "Maar daarbij heeft hij ons wel met veel pijn en zorgen achtergelaten." Antwoordde hij haar en wilde het niet vervelend brengen, maar zo dacht hij op het moment nou eenmaal. "Hawkscream?" Hij hield zijn blik gericht op Petalcloud en wenste dat zij zich niet zo rot hoefde te voelen met een partner die zich bij elke tegenslag gewonnen gaf. "Wat is er?"}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{"Maar daarbij heeft hij ons wel met veel pijn en zorgen achtergelaten," zei Hawkscream. Petalcloud keek naar de grond. Ze wilde niet hij zo treurde, maar ze kon er niets aan veranderen. "Wat is er?" vroeg hij toen ze hem voorzichtig aansprak. Petalcloud haalde even diep adem en probeerde op de juiste woorden te komen. "Over Missingkit... Misschien moeten ze zorgen dat we in haar bijzijn niet over Sallowkit praten," miauwde ze voorzichtig. "Ik bedoel, ze is zo lief en vrolijk. Ze is zo klein dat ze dingen snel vergeet. Als ze hoort over haar broer, zou dat haar misschien... ongelukkiger kunnen maken. Ik wil niet dat ze ongelukkig is, Hawkscream..." Één dierbare ongelukkig zien is al zwaar genoeg... Ze keek naar haar poten terwijl ze sprak en keek nu voorzichtig op naar Hawkscream. Zou hij het niet erg vinden wat ze zei?}

Onderwerp: Re: A place full of memories (+Hawkscream)