samen Jagen

Blacktail was in het midden van het kamp gaan zitten kijkend naar de lucht , alles was nu helder dus de storm zal wel weggetrokken zijn hoopte ze . Plots hoorde ze Oakheart naast haar. " Een lekker dutje gehad ?" vroeg Oakheart spinnend. " ja , heerlijk uitgerust nu , ik heb op jou gewacht om te eten "mauwde ze terug en gaf hem een kopje . Ze zou hem niet over die droom vertellen want dan zou hij mischien bezorgd worden . Ze ging naar de prooistapel en pakt er een forel af . Samen gingen ze aan de rand van het kamp liggen eten . " wat zullen we vandaag is gaan doen ? " mauwde ze tussen een paar happen door .

Oakheart zag dat Blacktail opstond om iets te halen van de prooi stapel, nadat ze zei dat ze lekker had geslapen. Ze had een forel gepakt en was naast Oakheart gaan zitten. Oakheart at zijn vis op die hij van de prooi stapel had gepakt. " Wat zullen we vandaag is gaan doen ? " vroeg Blacktail aan Oakheart. Oakheart keek in haar groene ogen. " Uuh, ik weet het niet. We hebben al gejagen vandaag. Misschien een wandeling of iets ?" antwoordde Oakheart. Hij wist op dit moment niet veel te verzinnen omdat hij aan het eten was. Hij at snel zijn laatste stukjes vis op en likte toen zijn poten schoon. Toen hij klaar was ging hij wachten op Blacktail's antwoord.

" Uuh, ik weet het niet. We hebben al gejagen vandaag. Misschien een wandeling of iets ?" antwoordde Oakheart. "Ja , leuk idee , waar ?": mauwde Blacktail terug . Dat leek haar leuk eens gewoon een rustige wandeling , even alles vergeten en gewoon samen zijn met degene van wie ze houdt . Nadat Blacktail klaar was met eten , waste ze zich . Blacktail waste zich graag heel grondig , geen enkel plekje miste ze . Toen ze klaar was ging ze zitten en wachte ze tot Oakheart klaar was.

"Ja , leuk idee , waar ?" mauwde Blacktail terug. Oakheart dacht na. " De waterval misschien ?" " Ik bedoel een wandeling om de waterval heen " lachte Oakheart. Hij wilde liever niet te dicht bij het water komen, nu hij vandaag al een keer in de modder was gevallen. En 's avonds was het water nogal koud, maar of het water nou koud is of niet 's avonds schijnt de maan het mooist op de waterval en de bossen krijgen een nacht paars achtige kleur. Oakheart likte nog snel de laatste stukjes van zijn poot schoon en stond toen op. " Zullen we dan maar gaan ? " mauwde Oakheart en hij wachtte op Blacktail's antwoord.

" De waterval misschien ? Ik bedoel een wandeling om de waterval heen " lachte Oakheart . "Ja goed idee lijkt me prachtig " S'avonds was de waterval het mooiste , in het maanlicht had het een mooie zilveren kleur . " Zullen we dan maar gaan ? " mauwde Oakheart . " Oke , ik ben klaar " mauwde Blacktail na het laatste stukje vis te hebben opgelikt . Ze sprong weg en vertrok . Na een tijdje rennen waren ze er , ze moesten alleen nog van de stijle rotswand afdalen . Blacktail had het al vaak gedaan dus ze was al snel beneden . Daar zette ze zich op de grond en ze konden net zien hoe de zon onderging .

Oakheart hoorde dat Blacktail een wandeling rond de waterval ook een goed idee vond en ze was klaar om te gaan. Oakheart maakte de weg vrij door de bosjes heen, want zo zouden ze sneller zijn. Toen ze een tijd door de struiken liepen kwamen ze bij de waterval. Het was nogal glibberig op de steile rotswand. " Oh nee laat me hier niet weer vallen!" dacht Oakheart, maar gelukkig kon hij zijn klauwen in de rotsen zetten. Toen ze boven de waterval zaten, kon je zien hoe de zon onderging. Het zag er prachtig uit. De rotsen waren oranje gekleurd met een gele gloed. Oakheart ging op de verwarmde rotsen zitten en keek naar Blacktail. " Mooi vind je niet ?" vroeg hij lief.

Oakheart kwam naast haar zitten , samen keken ze naar de mooie zonsondergang die een romantische oranje gloed op hen richtte . " Mooi vind je niet ?" mauwde Oakheart lief . " Prachtig is het " mauwde Blacktail lief terug en ze spinde . Hier waren ze terug op de plek waar ze dichter naar elkaar waren gegroeid . Even dacht ze terug aan die dag . Ookal was het nog niet ze lang geleden toch leek het alsof ze al haar hele leven bij Oakheart was geweest .

" Prachtig is het " hoorde hij haar antwoorden. Oakheart schoof dichter naar Blacktail en pakte met zijn staart die van Blacktail. Oakheart zag hun op hun eerste dag in de waterval weer, toen Oakheart in het water was gaan springen en een vis mistte. Oakheart hielt veel van Blacktail, en hij wilde voor altijd bij haar blijven. Oakheart keek hoe de zon onderging, de zon was namelijk al wat meer gaan dalen. De rotsen kregen nu een meer blauwe gloed, doordat de nacht hemel doordrong. Er was nog steeds een stukje van de zon over om te bekijken en Oakheart spinde luid, en ging nog wat dichter bij Blacktail zitten.

Sorry Moonfur x3
Ik zal dit keer wat dieper in m'n hoofd graven

Edit Moonfur: Voel me nu boeman en stalker D:
Oakheart, dit kan ook via pb (;
Dus moet ik het als spam rekenen.

Samen keken ze hoe de zon bleef zakken , het was zo romantisch . Blacktail voelde hoe Oakheart met zijn staart de haren pakt en nog wat dichter tegen haar kwam zitten . Oakheart spinde luid en Blacktail spinde terug en gaf hem een kopje . De zon zakte nu bijna achter de horizon weg en de rotsen begonnen al die mooie blauwe gloed te krijgen . De zon zakte uiteindelijk achter de horizon en de maan nam haar werk over . Duizenden sterren verschenen even later aan de donkerblauwe hemel . Opeens viel er een sterretje naar beneden . " Een vallende ster ! "mauwde Blacktail , en ze sloot haar ogen om een wens te doen .

Oakheart voelde hoe Blacktail hem een kopje gaf. Hij spinde weer en keek naar de lucht. De lucht was nu helemaal blauw en de rotsen hadden nu een blauw-paarse gloed in plaats van oranje. Oakheart zag iets flitsen in de lucht. Een vallende ster! Oakheart hoorde dat Blacktail de ster ook gezien had, omdat ze Oakheart riep en zei dat er een vallende ster was. Oakheart keek nog een keer naar Blacktail en hij zag dat zij haar ogen dicht had om een wens te doen. " Misschien werkt het bij mij ook." dacht Oakheart. En hij sloot zijn ogen om een wens te doen. Toen hij een wens gemaakt had keek hij weer naar de blauw-paarse lucht. Alweer zaten er ontelbare sterren in de lucht, maar dit keer ook wat anders. De maan scheen nu ook in de lucht, een volle maan. Maar nog steeds zag Oakheart iets anders in de lucht. Iets wat de sterren vormden. Toen Oakheart wat beter keek zag hij het. Zijn ouders! Zijn ouders keken op hem neer. Oakheart voelde zich een beetje verdrietig. Hij wist nooit wat er met zijn ouders was gebeurt, hij kon het zich niet herinneren, maar nu wist hij het. Ze waren dus wel dood, maar ze liepen veilig met Sterrenclan en waakten over hem. Oakheart voelde zich alweer wat beter en zag dat de sterren van elkaar wegvaagden. Zijn ouders waren nu niet meer te zien in de sterren. Oakheart zuchtte en wachtte tot Blacktail klaar was met haar wens.

Na de wens opende Blacktail terug haar ogen , ze hoopte dat sterrenclan haar wens had gehoord want die wens was het enige wat ze eigenlijk nog wou in haar leven . Dat al haar dromen werkelijkheid konden worden , dat kon ze hen niet vragen . Dromen zo mooi zo zacht , maar ook zo ongrijpbaar . Dromen zijn mooi maar ze zeggen bijna nooit de waarheid , ze kunnen je vertellen dat je alles kan dat je onverslaanbaar bent . Maar als je dan terugkeerd naar de harde wereld waar niemand perfect is moet je vechten . En dat is wat Blacktail haar hele leven zal doen . Vechten voor zichzelf , vechten voor Oakheart onmdat ze nog nooit van niemand zoveel heeft gehouden , en vechten voor haar clan . Dat is wat ze wilde . " En wat heb jij gewenst ? " mauwde Blacktail lief .

Oakheart schrok van haar plotselinge vraag. "En wat heb jij gewenst ? " vroeg Blacktail aan hem. Oakheart dacht even na, zou hij haar zijn wens moeten vertellen ? " Uuhh " begon Oakheart. Toen maakte hij zijn zin af. " Dat wij later een mooie toekomst hebben " antwoordde Oakheart. Dat was eigenlijk het enige wat hij te wensen had. Natuurlijk loyaal zijn aan zijn clan was ook belangrijk, maar als je iets wenst, wens dan iets dat nog mooier is ! Oakheart keerde naar Blacktail. " En jij ? Wat heb jij gewenst ? " mauwde Oakheart spinnend.
Hij hoopte dat Blacktail dat ook zo zag. Hij wilde alles met haar delen in de clan. Zijn wereld. Hij hoopte ook dat zijn ouders ook naar Blacktail zouden kijken. Hoe hun twee gelukkig werden.

" Dat wij later een mooie toekomst hebben " mauwde Oakheart " En jij ? Wat heb jij gewenst ? " mauwde Oakheart spinnend. "hetzelfde ... Dat ons leven even mooi blijft als het nu is ." mauwde Blacktail lief terug . En niets was minder waar want haar leven was perfect . Ze was een goede wawrrior geworden en had de liefde van haar leven gevondeden . Ze wou altijd loyaal blijven aan haar clan en dat zou ze ook doen . Maar één wens zou ze nu nog niet zeggen . Nog niet nu maar de droom om kits te krijgen kwaw al dichter bij .

5 volle regels Blacktail

"Hetzelfde..." hoorde Oakheart haar zeggen. Oakheart voelde zich blij. Blacktail had ook besloten om haar leven met hem te delen. Oakheart zou later ook een kitten wens hebben. Oakheart ging dicht bij Blacktail zitten. Ze zouden zometeen weer terug naar het kamp moeten. Waarom moest de tijd zo snel gaan ? Ze hadden het zo fijn hier bij de waterval, maar de clan had hun nodig. Oakheart dacht na over hoe zijn kittens eruit zouden zien. Hetzelfde als hem ? Of zou er een poes bij zitten die precies op Blacktail zou lijken ? Oakheart werd blij toen hij eraan dacht. Hij dacht opeens ook weer aan zijn ouders die hij in de sterren had gezien. Oakheart vond het jammer dat hij ze niet gekend had. Toen focuste hij zich weer op Blacktail. Oakheart gaf haar een kopje en zei: " Ik hou van je, Blacktail " zei Oakheart lief.

Samen keken ze naar de sterren . Ze zouden meteen terug naar het kamp moeten , Blacktail had daar nog geen zin in . Ze had hier de hele nacht kunnen zitten samen met Oakheart . De tijd ging veel te snel en een prachtige dag was weeral voorbijgegaan . Even keek ze naar de waterval die mooi zilver oplichtte in het maanlicht , als later haar kits voor het eerst uit het kamp mochten dan zou dit een van de eerste plekjes zijn die ze hen zou laten zien , en dan zou ze het verhaal vertellen hoe hun ouders naar elkaar zijn gegroeid . Want dat was een van de mooiste dingen die ze had meegemaakt in haar hele leven . " We kunnen maar beter terugkeren naar het kamp " mauwde Blacktail met tegenzin en ze gaf Oakheart nog een kopje voor ze opstond

Oakheart voelde dat Blacktail hem een kopje gaf en ze zei dat ze beter konden terugkeren naar het kamp. " Ja dat denk ik ook, we kunnen dit keer de storm niet als smoes gebruiken!" lachtte Oakheart. En hij volgde Blacktail de waterval af terug de hooglanden in. Hij keek nog een laatste keer naar de sterren. Het was vandaag alweer een mooie dag geweest, behalve de storm van de dag ervoor. Hij was weer closer met Blacktail geworden. Ze moesten eerst door het kleine bos om bij de hooglanden te komen en Oakheart zag een konijn wegspringen. Hij had niet veel zin om te jagen vanacht. Hij wilde naar het kamp en samen met Blacktail in het krijgershol gaan liggen, om vervolgens in slaap te vallen. Toen ze over de hooglanden aankwamen bij het kamp zag Oakheart dat bijna iedereen al sliep. Zelfs de late patrol was alweer teruggekeerd.

Samen liepen ze terug naar het kamp , ze zouden het nogal vreemd vinden als ze twee nachten na elkaar niet in het kamp sliepen . Nu liep ze met tegenzin terug naar het kamp , met veel tegenzin want Blacktail had wel de hele nacht aan de waterval kunnen blijven zitten . Eerst liepen ze door het kleine bos dat nog vol prooigeuren hing , maar nu was het niet het moment om te jagen . Hier en daar lagen nog omgevallen bomen van de storm die de nacht ervoor had plaatsgevonden . Daarna liepen ze over de hooglanden en eindelijk waren ze bij hun rietomzoomde kamp . Toen ze het kamp binnenkwamen zagen ze dat bijna iedereen al sliep . Samen liepen ze naar de warriors den waar ze zich op het gebruikelijke plaatsje neerlegde en in slaap viel .

Oakheart was heel moe. Deze dag wilde hij voor altijd bij zich houden. Hij liep met Blacktail het krijgershol in en ging naast haar liggen. Zijn mosbedje was lekker warm, en de anderen waren ook al in het hol. Hij kroop dicht tegen Blacktail aan en viel in slaap. Hij liep door een bos heen. Het zag er anders uit dan het Rivierclan bos. Opeens zag Oakheart iets wits zijn kant op komen. De schimmen gingen wat vormen. Het waren katten ! Katten uit Sterrenclan liepen door zijn dromen. Was hij dood ? " Het kan niet, ik ben gezond niet ziek! " De katten van Sterrenclan kwamen hem bekend voor. Opeens stapte een van de katten wat dichter naar Oakheart. " Wie ben je ? En wat wil je van me ? " vroeg Oakheart. " Wees niet bang jonge krijger. " antwoordde de kat. Het was een poes, en haar stem maakte Oakheart wat rustiger. " Ik...ben niet dood, tog ?" vroeg Oakheart. " Nee, natuurlijk niet!" de poes spinde. " Ik denk dat je me niet meer herinnert...maar." ze stopte even, alsof er een brok in haar kil hing en ging toen weer verder. " Ik ben je moeder, Oakheart." de poes keek wat moeilijk uit haar ogen. Oakheart was geschrokt. Natuurlijk! Deze poes kwam hem bekend voor! Eindelijk kon hij zijn moeder in zijn dromen zien. " Maar...ik heb je nooit gekent." stamelde Oakheart. Hij voelde zich net een leerling die het territorium ging verkennen. Vreemd. " Ik weet dat het moeilijk voor je moet zijn, Oakheart. Maar ik kon er niks aan doen. Toen jij geboren werd, werd ik op dezelfde tijd geroepen door Sterrenclan." vervolgde de poes. " Maar, ik heb altijd aan je zijde gestaan. Ik heb je van kit naar leerling zien gaan, en je plaats als warrior zien innemen. En nu... je hebt een mooie partner, die jou altijd kan steunen en net als ik, aan jouw zijde staat." zei de poes. Haar ogen schenen als duizende sterren. Oakheart voelde zich op dit moment een kit, hij wilde het liefst naar haar toespringen en de geur van haar pels ruiken, maar dat kon niet. Hij heeft deze poes nooit gekend en nu is ze zomaar in zijn dromen verschenen. " Ik ben hier gekomen, in jouw droom om te zeggen dat het me spijt dat ik je niet kon steunen als moeder. En om te zeggen dat ik trots op je ben, Oakheart." " Ik hoop dat je een mooie toekomst te gemoet gaat, en misschien zien wij elkaar nog eens een keer in Sterrenclan." Oakheart zag dat de poes langzaam vervaagde. " Nee ga niet weg!" riep Oakheart, maar het was te laat. Ze was verdwenen en alleen haar zoete geur hing nog in de lucht. Oakheart opende zijn ogen. Hij had gedroomt. Het was nog 's avonds, en nog te vroeg om het kamp uit te gaan. Oakheart besloot om nog te gaan slapen. En dit keer zonder dromen.