With teardrops, only teardrops [OPEN]

De poederige sneeuw dwarrelde neer op de straten van de stad. Of, beter gezegd, het dorp. Het was een grote plek, maar nog net geen stad. Enkele ijspegels hingen aan de dakgoten van huizen, en sommige mensen waren bezig ijs van de stoep af te schuiven zodat niemand erover uitgleed tijdens het fietsen. Het was stil, deze mensen die sneeuw aan het vegen waren, waren de enige mensen die op de straat te vinden waren. De lucht was dichtbewolkt, maar toch kon je een waterige zon zien schijnen door het wolkendek. Bij de hoek van een groot bakstenen huis verscheen een grijze poes. De poes was van dezelfde kleur als asfalt met een laagje sneeuw erover, grijs dus. Een felpaars halsbandje sierde haar nek, en haar blauwe ogen met een glimpje groen erin schenen fel. De poes zuchtte diep. Miki, -want zo heette ze- had de flater begaan om naar buiten te gaan terwijl haar twolegs naar familie waren! Verdorie, sinds die stomme vuilnisbak was omgevallen voor het kattenluikje kon ze dus niet meer naar binnen. Maargoed, wat maakte het uit. Ze was toch niet graag voor lange tijd binnen. Bluestream, oftewel Miki Takamura zuchtte opnieuw, en spande haar spieren waarna ze sierlijk op een muurtje landde. Ze wou het niet toegeven, maar ze miste iets. Natuurlijk, haar oude clan. Maar dat was normaal. Wat vreemd was, was dat ze enkele katten in het bijzonder miste. Maybelline, en vooral; Loci. Ze had op sommige momenten echt de steun van haar vriendin nodig, en haar humeur werd meestal al direct een stuk beter zodra ze de zwarte kater ook maar zag lopen! Niet dat er iets aan de hand is... hield ze zichzelf voor, ookal kon ze een grijns bijna niet onderdrukken. Maar, als snel verduisterde haar blik weer. Ze had de laatste tijd een vreemd iets, ze twijfelde aan de zin van het leven. Ze kon haar levenslust soms terugkrijgen door te vechten met stomme katten, maar de laatste tijd bracht zelfs dit weinig voldoening.
Bring me back to life.
fluisterde Miki, bijna onhoorbaar. Een eenzame sneeuwvlok die haar kant opwaaide landde op haar neus.

OPEN
event. SPT

Langzaam liet Miki haar kop op haar poten zakken. Ze zuchtte zachtjes, terwijl ze keek hoe de sneeuwvlok op haar neus neerkwam en langzaam smolt. Ze knipperde kort. Eigenlijk was zijzelf net als die sneeuwvlok. Nouja, eigenlijk niet eens alleen haarzelf, iedereen was zo. Katten hadden dromen, en sommigen konden die waarmaken. Maar, uiteindelijk zou iedereen ooit naar beneden moeten vallen. En al deze wezens zouden langzaam wegsmelten uit iedereen's herinneringen. Misschien zou zij eerder naar beneden vallen dan de rest? -Eigenlijk, ze was al bezig met struikelen- Zou ze die keuzes misschien zelf moeten maken. Ze had wel eens gehoord dat je alleen echt kon sterven als je ook de wil had om te sterven. Opnieuw knipperde ze, deze keer om een waterdruppel uit haar oog te krijgen. Haar nagels schoven uit, en ze pinde haar nagels in de harde steen. Plots hoorde ze voetstappen. Ze keek naast zich, zonder haar hoofd te bewegen. Haar adem bleef kort steken in haar keel toen ze een zwart wezen herkende onder de sneeuw. ...Loci? Haar ogen werden groot van verassing, maar daarna wendde ze haar ogen af. Het zou waarschijnlijk toch geen verschil maken. 'Hallo' hoorde de blauwgrijze poes. Ze knikte, en staarde in het niets voor zich. 'Hallo Loci' sprak ze op een zachte, voorzichtige toon. Kort, toen ze naast zich keek zag ze dat Loci naar haar keek, maar daarna zijn blik afwendde. Miki snoof zachtjes, en probeerde de blik van de kater te vangen. Hij zag er niet opgewekt uit, integendeel zelfs. Een vreemd soort doorzettingsvermogen straalde hij uit, wat Bluestream herkende uit de tijd van toen ze als rogue vastbesloten was om iedereen die op haar pad kwam te vermoorden. Langzaam ging ze rechtzitten, de sneeuw dwarrelde van haar rug af. Haar lege blik, waarin enkel pijn te lezen was staarde naar iets achter de kater wat hij niet kon zien. Kort rilde ze. 'Het is koud' merkte ze op met een ijzige stem. Ze schraapte haar keel. Verdorie, haar stem was zo vreselijk schor door het lange niet-praten (drie dagen!) dat alleen het woord 'koud' goed verstaanbaar was. Nouja, wat maakte het uit. Ze voelde de kou nauwelijks, de enige kou die ze echt voelde was het ijs van de leegte in haar hart. Tja, dat was nog iets. De dromen van haarzelf die vele katten had vermoord achtervolgden haar 's nachts, en vaak werd ze trillend en met een snijdend schuldgevoel wakker. Altijd had ze gedacht dat die moorden voor het goede waren, als warrior had ze twee keer iemand gedood doordat die katten haar clan aanvielen. Maar, ze had er niet bij stilgestaan dat die katten misschien wel een familie hadden gehad. Dat ze... een partner hadden? Miki vond de vijf katten die het leven hadden gelaten zonder dat ze iets hadden gedaan -die ze als rogue had gedood- nog het ergst. Eentje was zelfs bijna een kennis geweest, ze hadden ooit samen gejaagd. Bluestream staarde naar de donkere ogen van de kater. Ze vroeg zich af of hij vaak moorden had gepleegd. Niet dat het veel uitmaakte, wat voor verschil zou het maken?

Loci keek terug toen hij merkte dat Miki naar hem staarde. Kort ontmoetten hun ogen, toen knipperde Bluestream. Ze zuchtte kort, en Loci had kennelijk door dat ze een vraag had. 'Wat wil je weten?' vroeg hij zachtjes aan haar. Miki aarzelde kort, en ze haalde diep adem. Ze had twee brandende vragen, de ene was over wat ze daarnet had gedacht, over moorden. Maar, de andere was belangrijker. Sinds ze Loci kende had ze het vreemde gevoel gehad dat hij een lange, belangrijke geschiedenis had. De geschiedenis van katten maakte hen meestal hoe ze nu waren. De dappere katten, de katten die durfden hun geschiedenis los te laten kwamen meestal goed terecht. Maar de katten die wraakgevoelens hadden, of een snijdende pijn door hun verloren geschiedenis -de katten zoals zijzelf, en, waarschijnlijk, ook Loci- hadden een grotere kans om in de diepte van hun pijn terecht te komen, op de bodem van de put die ze zelf hadden gegraven. Miki haalde diep adem, en stond op. Ze deed enkele stappen naar voren, totdat ze zo dichtbij de kater stond dat hun poten maar enkele centimeters afstand van elkaar hadden. Haar ogen stonden donker, en serieus. 'Ik weet dat er iets is. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat er iets met je verleden is wat je nu nogsteeds dwars zit. Je kan het me vertellen, of niet; maar ik kan je misschien helpen als je dat nodig hebt' Miki's ogen staarden donker, maar ook met hernieuwd vertrouwen naar Loci. 'Wat er ook gebeurt, als je hulp nodig hebt zal ik altijd komen.' Ze bedoelde hiermee niet dat ze twijfelde aan de kracht van de kater, maar geen enkele kat kon zich in zijn eentje uit álle problemen redden. Haar scherpe nagels schoven uit, en ze kraste over het harde steen om te laten merken dat ze het meende. Miki mocht dan een moordenaar zijn geweest, en een clankat, maar je kon haar vertrouwen als ze het gevoel had dat ze liever zou willen sterven dan iemand in de steek laten.

'Hoi!' hoorde Bluestream plots iemand roepen. Ze keek naast zich, nog steeds vlak voor de zwarte kater staande, en glimlachte vriendelijk doch weemoedig toen ze zag dat de poes Maybelline aankwam. 'Hoi May!' mauwde ze met sympathie in haar koude stem. Al snel zag ze een tweede kat opduiken, en Miki zuchtte even toen ze zich voorstelde dat zodirect het hele dorp hier stond. Ze was niet echt een fan van de drukke plekken, ze was liever alleen met een paar speciale katten. "hoi iedereen" mauwde de kittypet, en Miki herkende de kat als Eilsha. Ze knikte vriendelijk ter begroeting naar de poes, waarna ze haar ogen weer op Loci richtte, wachtend op zijn antwoord. Ze bewoog kort haar oor even, waarmee ze wou zeggen; Als je niet wilt dat een van hen het horen, zeg het gewoon. Ik weet daar wel iets op.

Miki staarde diep in de donkergroene ogen van de kater. 'Ik... Euh...' zei hij aarzelend. Bluestream wendde haar blik van hem af om de twee andere katten te begroeten. Ze hoopte dat hij snel zou antwoorden.




Toen de twee poezen aan waren gelopen en Miki hen had begroet, keek ze kort terug naar Loci. Hij keek verbaasd, zo te zien kende hij Eilsha nog niet; dat was niet moeilijk af te lezen aan de blik waarmee hij naar de twee nieuwkomers keek. Miki draaide zich om, en keek de twee poezen vriendelijk aan, alhoewel ze nog steeds verdrietig en onzeker was op het moment. Ze ging zitten alsof er niets aan de hand was, maar keek nog wel schuin naar Loci. De zwarte kater boog zich naar haar toe, en fluisterde zachtjes; 'Later' Miki knikte, en keek hem kort aan als teken dat ze het verstaan had. Ze keek Maybelline, de cyperse poes en Eilsha, de zwarte weer aan. Maar, ze verzette geen stap. Ze trok haar nagels weer in, ze werden ijskoud door de sneeuw op de grond.